e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Πατριαρχικής επιστολής το ανάκρουσμα

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΑΚΗΣ από το Αννόβερο της Γερμανίας


Βρήκαν ευκαιρία πάλι κάποιοι να πετροβολήσουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη με αφορμή μια επιστολή που απηύθυνε προς τον Τούρκο Πρόεδρο. 

Δεν θα μπούμε βέβαια στη διαδικασία του σχολιασμού αυτής της επιστολής για τον απλούστατο λόγο ότι, μέχρι σήμερα ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας τα θέματα που αφορούν και αυτόν και το Οικουμενικό Πατριαρχείο δείχνουν υπευθυνότητα, αίσθηση του χρέους του, συνειδητοποίηση του υψηλού αξιώματός του, το αμετακίνητο της πίστεώς του και το θυσιαστικό πνεύμα που τον διακατέχει. Όλα αυτά και άλλα πολλά παρόμοια αποδεικνύονται περίτρανα από το σθένος με το οποίο ενεργεί. Κάθε καλοπροαίρετος και σώφρων παρακολουθώντας λίγο την σταυρική πορεία του θα καταλάβει ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν "μασάει" τα λόγια του και γενικώς δεν "μασάει". Μοναδικό του μέλημα και σκοπός είναι το συμφέρον της Εκκλησίας και προκειμένου να προασπίζει αυτό το πολύπτυχο εκκλησιαστικό συμφέρον μένει έξω από φιλίες, συγγένειες, συμπάθειες και κάθε είδους συμφέροντα και αυτό το έχει αποδείξει πολλές φορές μέχρι σήμερα με τις ενέργειές του, με την συνολική στάση του. 

Τώρα γιατί αυτό το μέλημά του κάποιοι προσπαθούν να το κάνουν πλημμέλημα και πολλές φορές το παρουσιάζουν και σαν έγκλημα αυτοί μόνο ξέρουν. Αυτοί που θεωρούν την Εκκλησία ιδιοκτησία τους μοναδική και που μόνο αυτούς που εγκρίνουν αυτοί μπορούν να είναι μέλη της. Αυτοί που ασχολούνται με το "κάρφος" στα μάτια των άλλων και δεν τους νοιάζει καθόλου για την "δοκό" που έχουν στα δικά τους. 

Μετά από τόση εμπειρία που έχει αποκτήσει ο Οικουμενικός, μετά από τόσους αγώνες και αγωνίες ξαφνικά λέτε να αποφάσισε πώς να σκανδαλίσει τον κόσμο; Δεν είναι ούτε άπειρος ούτε ανεύθυνος και το έχει αποδείξει πολλές φορές. Δεν είναι όμως και υποχρεωμένος κάθε φορά να δίνει εξηγήσεις για τις ενέργειές του. Άλλωστε αυτό κανένας πιστός, κανένα συνειδητό μέλος της Εκκλησίας δεν το απαιτεί από τον Οικουμενικό. Έχει Σύνοδο, έχει Ιεραρχία του Θρόνου που μπορούν να τον ελέγξουν αν χρειαστεί. Όμως αυτοί οι κάποιοι δεν έχουν λένε εμπιστοσύνη σε κανέναν από όσους σχετίζονται με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Συγχρωτίζονται και συναγελάζονται μόνο με αυτούς που κρατούν ως ιστορική ανάμνηση τα πρώτα, πολεμούν τα δεύτερα και ονειρεύονται τα τρίτα και ο νοών νοείτω! 

Πληρωμένοι κονδυλοφόροι είναι κάποιοι και ας προσποιούνται πως αγωνιούν για την Εκκλησία. Συμφέροντα άλλων εξυπηρετούν. Και αυτό φάνηκε περίτρανα, ιδιαίτερα από την στάση που κράτησαν και κρατούν απέναντι στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του 2016. 

Όπως παραπάνω γράψαμε επειδή ο Οικουμενικός Πατριάρχης γενικώς δεν "μασάει", αυτό θα το πληρώνει πάντα. Δεν θα τον αφήσουν ήσυχο μέχρι να τον δουν να λυγίζει. Όμως ματαιοπονούν γιατί έχει αποδείξει πως πρόκειται για "σκληρό καρύδι". Ακούραστος, συστηματικός, εργατικός, αφοσιωμένος σε αυτό που τον έταξε ο Θεός και η Εκκλησία περισσότερο τους κουράζει όλους αυτούς, παρά που τον κουράζουν. Εκτός όμως αυτών είναι και κάτι άλλο, που και αυτό το γνωρίζουν οι πολέμιοί του και θλίβονται. Είναι η αναγνώριση και η αποδοχή που έχει, μα πιο πολύ η εμπιστοσύνη και η αγάπη που του δείχνουν και του προσφέρουν απλόχερα τα πνευματικά του παιδιά ανά την υφήλιο. Αυτό κι αν ενοχλεί! 

Να γνωρίζουν όλοι αυτοί, πως όσο εντείνουν τον πόλεμο εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη, τόσο αυξάνεται η εμπιστοσύνη και η αγάπη όλων μας απέναντι του. Γιατί πώς να το κάνουμε, γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι τα καρποφόρα δένδρα πετροβολούν. Και ο Πατριάρχης μας είναι δένδρο, καλλίκαρπο και αείκαρπο. Ας λένε κάποιοι για "ιστορική και συμβολική αίγλη του Πατριαρχείου". Πού θα πάει θα το συνηθίσουν, ότι πρόκειται για αίγλη ιστορική μεν, αλλά ταυτοχρόνως και διαρκή και ουσιαστική. 

Η πορεία του Οικουμενικού Πατριάρχη μας είναι μεν σταυρική, θα οδηγήσει όμως στην ανάσταση. Και τότε όλοι αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους αλαλάζοντες: "ότι εβλασφήμησεν", θα 'ρθει η ώρα που "ως εκλείπει καπνός" θα εκλείψουν, θα εξαφανισθούν κατώδυνοι και καταντροπιασμένοι, αν βεβαίως έχουν λίγη τσίπα πάνω τους!

Μητροπολίτης Μεσσηνίας: "Ποιοι είναι άραγε οι “άθεσμοι” οργανωτές των συλλαλητηρίων;" [κείμενο + video]

Τον τελευταίο καιρό και με αφορμή την αναζωπύρωση των διπλωματικών κινήσεων προς επίλυση των διμερών διαφορών της Ελλάδος με το κράτος των Σκοπίων (FYROM) (αλυτρωτισμός, ονοματοδοσία, erga omnes και άλλα τινά εξίσου σοβαρά που ίσως δεν πολυσυζητούνται δημοσίως) γίνεται επίσης αρκετή συζήτηση ως προς την διοργάνωση συλλαλητηρίων και τη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος έναντι αυτών.

Ο καταιγισμός δηλώσεων, υποδείξεων, προτροπών, "αναταράξεων" εκκλησιαστικών, συνηγορούν ή μάλλον επιβεβαιώνουν, ότι -δυστυχώς- και παρά τις όποιες διευκρινιστικές προσεγγίσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 26ης Ιανουαρίου ε.έ., κινούμεθα στο επικίνδυνο όριο της εκκοσμίκευσης και του εκπροτεσταντισμού του εκκλησιαστικού μας ήθους. Και γίνομαι πιο συγκεκριμένος:

Η Εκκλησία της Ελλάδος, πράγματι, και κατά το παρελθόν οργάνωσε συλλαλητήρια ή λαοσυνάξεις και μολονότι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, ότι τότε, τόσο ο λόγος όσο και ο τρόπος της οργάνωσής τους Της παρείχαν κάποια δικαιολογία, εντούτοις τις “εξαργύρωσε”, αρκετές δεκαετίες αργότερα, πολύ ακριβά. Δεν αδικώ μάλιστα την ιστορική ακρίβεια, εάν ισχυριστώ, ότι το ανταποδοτικό “όφελος” ήταν αρκετά χαμηλό σε σχέση προς τον “αγώνα” και η ζημία αρκετά υψηλή σε σχέση προς τις επιδιώξεις Της.

Στην παρούσα όμως συγκυρία, σύνολη η διοργάνωση των συλλαλητηρίων είναι παντελώς διαφορετική και ξένη προς τον όλο θεσμό της Εκκλησίας. Η οργάνωσή τους κινείται σε ένα θολό περιβάλλον, εκμετάλλευσης της αδιαμφισβήτητης και αμετακίνητης θέσης του ελληνικού λαού ως προς τη μη χρήση του ονόματος "Μακεδονία" για το γειτονικό κράτος των Σκοπίων. Γι’ αυτό και τολμώ να θέσω καλόπιστα κάποια ερωτήματα και προβληματισμούς:

Ποιοι είναι άραγε οι “άθεσμοι” οργανωτές των συλλαλητηρίων; Πρόεδροι οργανώσεων και ομάδων, οι οποίοι προφανώς εκπροσωπούν μια μερίδα του λαού μας. Επιτρέπεται, συνεπώς, να σταθεί θεσμικά δίπλα τους η Εκκλησία, ως “θεραπαινίδα”; Ξεχνάμε, ότι η Εκκλησία εκφράζει το όλον και όχι το μέρος, με το οποίον δεν μπορεί να ταυτίζεται;

Ποιους εκπροσωπούν οι “άγνωστοι” συνδιοργανωτές, οι οποίοι επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τη θεσμική Εκκλησία και να την “καπελώσουν“ για την ικανοποίηση δικών τους πολιτικών σκοπιμοτήτων, άλλοθι και επιδιώξεων;

Ποιοι είναι οι ανεύθυνοι εκείνοι ομιλητές, τους οποίους μάλιστα εξουσιοδοτούν επιπόλαια και ανεπίγνωστα κάποιοι επίσκοποι, για να διαβάσουν προς τον λαό το προσωπικό τους μήνυμα και τι τάχα εκπροσωπούν ή με ποια ιδιότητα απευθύνονται με τρόπο προκλητικό προς τον Προκαθήμενο και την Ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας προσκαλώντας τους να συμμετάσχουν στα δικά τους συλλαλητήρια;

Ποιος είναι όμως και εκείνος ο εκκλησιολογικά ανυπόστατος συνδικαλιστικός οργανισμός ιερέων - κληρικών, ο οποίος προτρέπει τους κληρικούς να συμμετάσχουν σε ένα συλλαλητήριο για το οποίο η Εκκλησία θεσμικά έχει ήδη αποφανθεί; Πού βρίσκεται άραγε η κανονική συγκατάθεση των επισκόπων, στους οποίους ανήκουν κανονικά και εκκλησιολογικά οι εν λόγω κληρικοί; Δεν διαβλέπετε, αγαπητοί μου, ότι η κατ’ αυτόν τον τρόπο αντιμετώπιση του όλου θέματος εκφράζει έναν αμιγώς εκκλησιολογικό εκπροτεσταντισμό πρεσβυτεριανού και συγχρόνως δημοσιοϋπαλληλικού τύπου ιερωσύνης, η οποία ιεροκανονικά είναι μετέωρη;

Θεωρώ, όπως όλοι άλλωστε, δεδομένη και σεβαστή την επιθυμία κάθε Έλληνα πολίτη να συμμετάσχει σε οποιο-δήποτε συλλαλητήριο, προκειμένου να εκφρασθεί με τον πλέον δυναμικό τρόπο η λαϊκή βούληση για το συγκεκριμένο ζήτημα της ονοματοδοσίας. Πρέπει όμως να αναζητείται η θεσμική στήριξη της Εκκλησίας και μάλιστα με την συμμετοχή και παρουσία των επισκόπων Της; Μια τέτοια έκφραση αποτελεί καθαρά μια εκκοσμικευμένη αντίληψη λειτουργίας του ίδιου του εκκλησιαστικού σώματος μέσα στα “του κόσμου πράγματα”. Όταν μάλιστα αυτή η εκκοσμίκευση συνεπάγεται και τον -έστω δυσδιάκριτο για κάποιους- εκπροτεσταντισμό του εκκλησιαστικού μας ήθους, τότε κινδυνεύουμε να αλλοιωθούμε εκκλησιολογικά και να εκφυλιστούμε σε μια “θεραπαινίδα” διαφόρων ομάδων, πολλές φορές άγνωστης ιδεολογίας, τοποθέτησης και αρχών αλλά και επιδιωκόμενων σκοπιμοτήτων.

Θεωρώ, επομένως, ότι οι οποιεσδήποτε ενθουσιαστικές τάσεις θα πρέπει να περιοριστούν, προκειμένου να διαφυλάξουμε τον θεσμικό ρόλο της Εκκλησίας μέσα στην κοινωνία.

Ο ιστορικός, αποφασιστικός και πρωτοποριακός ρόλος της Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους δεν αναγνωρίζεται, ούτε καταξιώνεται στα συλλαλητήρια. Αρκεί και υπεραρκεί η επιβίωση του και η αναγνώριση του από την ίδια την Ιστορία, διαχρονικά.

Όταν μάλιστα τα συλλαλητήρια αυτά διοργανώνονται, προκειμένου να εξυπηρετηθούν πρόσωπα και σκοπιμότητες “έξωθεν και έσωθεν”, τότε η Εκκλησία δεν μπορεί να έχει λόγο συμμετοχής, ούτε και τρόπο παρουσίας.

Ας προβληματιστούμε λίγο περισσότερο και ας αναλογιστούμε το μέλλον του θεσμού και όχι την εξέλιξη και ικανοποίηση των προσωπικών μας επιδιώξεων και οραματισμών !!!

ΚΑΛΑΜΑΤΑ 30-1-2018
+ Ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος