Επιστρέφοντας, μετανοημένοι άσωτοι, στην πατρική αγκαλιά

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής του Ασώτου 

24 Φεβρουαρίου 2019 

(Λουκ. ιε΄ 11-32)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Τρομερό υπήρξε το κατάντημα του αρχοντόπουλου εκείνου, το οποίο κατάληξε ρυπαρός και περιφρονημένος χοιροβοσκός, αφού προηγουμένως είχε κατασπαταλήσει το μερίδιό του από την πατρική περιουσία, το οποίο απαίτησε να του δοθεί. 

Ένιωθε περιορισμένος και καταπιεσμένος στο πατρικό σπίτι, στο οποίο μεγάλωσε με τόσες ανέσεις και στοργή. Και ο γέροντας πατέρας του, παρά την λύπη του, δεν αρνήθηκε να του κάνει το χατίρι. Έτσι, του έδωσε το μερίδιό του και την ελευθερία του. Και ο γιος πώς τα αξιοποιεί όλα αυτά; Φεύγει μακριά και κατασπαταλά τα πλούτη του με κόλακες και πόρνες, επιδιδόμενος σε γλέντια και σπατάλες. Και όταν η περιουσία του χάνεται οριστικά και μένει μόνος και εγκαταλελειμμένος από όλους αυτούς, που πια δεν είχαν να κερδίσουν τίποτα απ’ τον ίδιο, καταντάει να βόσκει χοίρους, πεινασμένος και εξαθλιωμένος. Τότε ο πόνος συντρίβει την ψυχή του, ενώ η ανάμνηση της προηγούμενης ζωής και της αχαριστίας του τον τυραννά. Αποφασίζει να επιστρέψει στο πατρικό σπίτι και να πέσει στα πόδια του πατέρα του, ζητώντας του συγνώμη με συντριβή και παρακαλώντας τον να τον δεχτεί, έστω ως υπηρέτη του.

Όμως ο πατέρας ανοίγει την πατρική αγκαλιά και τον δέχεται με αγάπη και στοργή, παρά τις αντιρρήσεις του άλλου του γιου, ο οποίος δεν ανεχόταν τα γλέντια και τους πανηγυρισμούς για την επιστροφή του ασώτου αδελφού του, ενώ ο ίδιος, όλα αυτά τα χρόνια, εργαζόταν σκληρά χωρίς να ζητήσει ποτέ ανταμοιβή.

Γνωρίζουμε ότι σχεδόν πάντοτε, την σωματική αμαρτία και ασωτία την ακολουθεί πείνα, στέρηση υλική, κοινωνική εξαθλίωση, απαξίωση και ανυποληψία. Όμως την πνευματική ασωτία και παρακοή του θελήματος του Θεού, την ακολουθεί και μια πολύ μεγαλύτερη δυστυχία: η αποστέρηση της εσωτερικής γαλήνης και της χάρης του Θεού. Και αυτό είναι αποτέλεσμα της δικής μας ελεύθερης βούλησης και περιφρόνησης του θείου θελήματος.

Η αμαρτία και η παρακοή του Ευαγγελικού Λόγου σκληραίνει την ανθρώπινη καρδιά, εμποδίζει το θείο φως να καταυγάσει την ψυχή και ο άνθρωπος αγωνιά, πνευματικά πεινασμένος και διψασμένος. Ο Θεός σέβεται την αμαρτωλή επιθυμία μας, όπως ο στοργικός πατέρας της Παραβολής, καίτοι θλίβεται συχνά για εμάς. Δεν επιθυμεί να πιέσει τον άνθρωπο ή να τον εξαναγκάσει με το ζόρι για να είναι ευσεβής, αλλά περιμένει πάντοτε την επιστροφή του αμαρτωλού. Ανοίγει στοργικά την πατρική αγκαλιά γι’ αυτόν που μετανόησε ειλικρινά και τον καθίζει στην τράπεζα της ουράνιας βασιλείας Του. Τότε ο άνθρωπος που κατασπατάλησε τα θεία χαρίσματα και δείχθηκε αχάριστος πατροκτόνος, ανακτά την πραγματική, ηθική και ψυχική ελευθερία του. Αυτήν ας φροντίσουμε να μη χάσουμε ποτέ. Γένοιτο!