Αγαπημένοι μου συγκάτοικοι στο ίδιο Σπίτι, σε μεσοτοιχία έστω. Μας σκέφτομαι όλους μαζί σε αποστάσεις ασφαλείας - τόσο κοντά όσο δεν ήξερα, τόσο μακριά όσο φοβόμουν, κι όμως μετακινείστε διαρκώς ώστε να βλέπω σε συναρμογή πολυεδρικές εικόνες, δικές μου και δικές σας, μ' ενδιαφέρον. Κάθε ξημέρωμα η εικόνα έχει αλλάξει, ή το βλέμμα μας έχει φωτιστεί ή έχει σκοτιστεί, αναλόγως.
Τι δεν αποκάλυψε αυτός ο αόρατος εχθρός… Τα αποκάλυψε όλα, ορισμένα εξόφθαλμα, και τα υπόλοιπα ελαφρώς ή πολύ κεκαλυμμένα, ώστε να μπορούν ν' αναλυθούν σε βάθος χρόνου, υπό το κάτοπτρον.
Η αρχέγονη αντίδραση στο φόβο είναι είτε η φυγή είτε η επίθεση. Η καθήλωση ή η ενεργητική διαδικασία, η δοσολογία των ορμέμφυτων, η τιθάσευση αυτών, και κυρίως η Επιλογή, είναι που χαρακτηρίζει τις ποιότητες, ενώ δρουν δυναμικά οι τόσες διαφορετικές εκδοχές Ελευθερίας! Υπό το κράτος του φόβου αποκαλύπτεται η ποιότητα των σχέσεων, η βαθύτητα των αισθημάτων. Οι ποιότητες των αποχρώσεων καταδεικνύονται. Η αλήθεια προβάλλει ανεπεξέργαστη. Η ιδιοτέλεια και η μικρότητα ομοίως. Ο άνθρωπος αναγνωρίζεται από τη διαχείριση του Φόβου του. Η ανακοίνωση επερχόμενου θανάτου, υπήρξε απωθημένη και “μακράν”, και η Είδηση την κάνει αίφνης να είναι πιο “εγγύς” απ' ό,τι ήταν αποδεκτό να είναι... Λειτουργούν τα στάδια του Πένθους σε Υπαρξιακό επίπεδο.
Υπάρχει όμως κι άλλη εκδοχή: η Νοηματοδότηση.
Ο Φόβος είναι δυσανάλογα Πολύς, όταν τον υποδέχεται ένα κατακερματισμένο υπερφίαλο εγώ με εκκρεμότητες, και περιορισμένη όραση παραμορφωτικών γυαλιών κυρίως από μέσα προς τα έξω... Κι αυτός ήλθε ξαφνικά (ίσως όχι τόσο ξαφνικά). Ήλθε ως εισβολέας, μαζί με όλες τις αποσκευές του, χωρίς να χτυπήσει πόρτα, αφήνοντας θραύσματα γυαλιών στο παράθυρο, κι εγκαταστάθηκε στη μέση στο σαλόνι. Έμοιαζε με κόμπρα δηλητηριώδη, με ελέφαντα επιθετικό, με σμήνος ακρίδων αδηφάγων, και με νυχτερίδα άγρυπνη και πεινασμένη. Ήταν αόρατος, ωστόσο λέρωσε τα πάντα μπαίνοντας, κι έτσι ξέραμε ότι υπάρχει. Αναιδής κι επικίνδυνος, λέρωσε τη μοκέτα με λασπωμένες σόλες και βρήκε την πιο βολική θέση στον καναπέ αυξάνοντας την επιφάνειά του, σπρώχνοντας οτιδήποτε τον εμπόδιζε. Μετά άρχισε να σκορπάει τον πανικό.
Πώς αντιμετωπίζει κανείς έναν εισβολέα; Ειδικά κάποιον που ήρθε για να μείνει; Κάποιον που δεν σέβεται το κουδούνι, το κλειδί και την πόρτα; Κάποιον που έκανε σαφές ότι και να διωχθεί, θα επανέλθει. Κάποιον, που μπαίνοντας άγγιξε με λερωμένα χέρια κάθε σημείο του σπιτιού, αφήνοντας δακτυλικά αποτυπώματα στο τραπεζάκι με τις σκέψεις. Μάλιστα τις άρπαξε βιαίως και τις στραγγάλισε χωρίς ήχο, μη αφήνοντας ίχνος εκεί, κι ύστερα τις έστειλε ν' αγρυπνήσουν άσιτες.
Πώς αντιμετωπίζει κάποιος το λεπρό, που ότι αγγίζει με το βλέμμα του αρρωσταίνει; Πώς τον εξοστρακίζει;
Στο ίδιο Σπίτι μένουμε όλοι μαζί. Είμαστε έξι -τουλάχιστον- άνθρωποι εδώ.
Εσύ είσαι δίπλα μου. Ο πρώτος συγκάτοικος.
Νόμιζα ότι σε ξέρω καλά. Αλλά απλώς κατέγραφα τις κινήσεις σου χωρίς να συμπεριλάβω τις ανάσες σου, και η ψυχή σου μου είχε διαφύγει. Εσύ τρόμαξες τόσο ώστε έκλεισες τα μάτια. Είπες; “Δεν είναι εδώ! Είναι πολύ μακριά. Είναι σ ένα άλλο σπίτι. Γυρίζω πλευρό, με κλεισμένα μάτια. Περιμένω να ξυπνήσω και να μη θυμάμαι ένα κακό όνειρο της νύχτας που διακόπηκε”.
Και το πρωί, περίμενες μια ανακουφιστική ρουτίνα. Όλα ήταν ίδια μπροστά σου. Η μέρα, οι ώρες, οι συνήθειες. Κι αυτός ο βρώμικος γίγαντας στον καναπέ με όπλα στραγγαλισμού στο χέρι, απλώς δεν είναι εκεί. Δεν υπήρξε ποτέ! Όλοι όσοι μιλούν, ενοχλούν. Έχουν ψευδαισθήσεις.
“Ό,τι δεν βλέπω, δεν υπάρχει. Κι εγώ δεν βλέπω και δεν ακούω κι είμαι καλά. Δεν υπήρξε ποτέ. Άρα συνεχίζω να ζω ακριβώς όπως χθες. Βλέπω τον καναπέ άδειο. Όλα είναι ίδια. Είμαι ασφαλής αν διατηρήσω με κάθε τρόπο την ψευδαίσθηση. Υπάρχει μόνο ότι είναι ευχάριστο”.
Οπότε αποδίδεις στον εαυτό σου, ένα απροσδιόριστο “αυτονόητο” δικαίωμα στην άγνοια, κι ακόμα ένα στην άρνηση της ευθύνης. Ό,τι κι αν λέει η ταυτότητα, δεν ενηλικιώθηκες ποτέ. Βγαίνεις με τα αναιδή γυαλιά σου, κι όποιον βρίσκεις τον παίρνεις μαζί σου για μια βόλτα έξω. Αγκαλιάζεις χωρίς σκέψη τον κίνδυνο, κι επειδή πρέπει να υποστηρίξεις την ψευδαίσθηση, τρέχεις να μεταδώσεις ανεύθυνα ότι πήρες, αφού κανείς δεν κινδυνεύει απο ένα κακό όνειρο.
Όταν σφιχτούν οι αλυσίδες στο λαιμό σου, θα έχεις ένα βλέμμα απορημένο… Ακόμη θα πιστεύεις πως ήταν όνειρο. Οι άλλοι που άγγιξες ζουν τον εφιάλτη πολλαπλασιασμένο χιλιάδες φορές σε διαθλαστικό καθρέφτη.
Εσύ είσαι ο δεύτερος συγκάτοικος.
Ξέρεις καλά τι είδες, κι επίσης τι άκουσες. Και μάλιστα πιο καλά απ ότι ξέρουν εκείνοι που ξέρουν. Εσύ ξέρεις και πιο φοβερά σενάρια εκφοβισμού. Εσύ βλέπεις απερίγραπτα στη λεπτομέρειά τους σχέδια συνωμοσίας υφασμένα από εξυπηρετικούς θρύλους ημιμάθειας. Σου δόθηκε επιτέλους ευκαιρία να αρθρώσεις ένα κρυφό εσωτερικό δυναστικό παραλήρημα σκοτεινών δυνάμεων. Αυτή τη φορά έχεις ακροατές. Έχεις βήμα λόγου κι έχεις και οπαδούς. Θα συσπειρωθούν γύρω σου όσοι στέγαζαν είδη μια "προφητεία" αφανισμού, λοιμού, λιμού καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας” ανεκδήλωτη εντός τους. Όσοι μετρούν τα άστρα, τις σκιές, τις ελλείψεις, τις τροχιές γύρω από το “πολύτιμο” πνεύμα τους... Όσοι αιωρούνται εν μέσω δοξασίας και εξευμενισμού του κακού. Όσοι ενδύονται μία “αποστολή” σωτηρίας. Όσοι τρέμουν τόσο ώστε τα δόντια τους κάνουν όλο το θόρυβο. Εσύ τρέμεις μόνον για σένα. Αποκλειστικά. Θα σώσεις μόνο εσένα. Θα πολεμήσεις σκοτώνοντας για σένα. Θα φταίνε όλοι εκτός από σένα. Θα γεμίσεις το σπίτι με τροφές για δέκα χρόνια επειδή θα επιζήσεις μόνον εσύ! Εσύ, συγκάτοικο δεν είχες ποτέ!
Κι εσύ είσαι ο τρίτος συγκάτοικος.
Είσαι ο άφοβος, γενναίος ατρόμητος που “εκπειράζεις Κύριον τον Θεόν σου” προκαλώντας τον κίνδυνο, αφού εσένα “υποχρεούται” θα σε σώσει δωρεάν. Είσαι εκείνος που ξέρει ότι ο ελέφαντας είναι άγριος, έχει χαυλιόδοντες κοφτερούς και αδηφάγα πείνα. Όμως πάς πολύ κοντά και τον αγγίζεις πιστεύοντας ότι δεν χρειάζεται να προστατευτείς. Δεν ακούς τίποτα, καμία φωνή σύνεσης και λογικής. Αδιαφορείς επιδεικτικά. Προσπαθείς περί του αντιθέτου. Βάζεις το πρόσωπό σου στο στόμα του λιονταριού. Μόνο που βάζεις και το δικό μου εκεί. Ευθύνη! Αντίληψη; Είναι λέξεις που δεν άκουσες ποτέ και δεν σκοπεύεις να τις μάθεις τώρα…
Εσύ είσαι ο τέταρτος συγκάτοικος.
Ήρθε η απειλή και πρέπει κάποιος να φταίει. Πρέπει να προσωποποιήσεις το στόχο και να επιτεθείς. Πρέπει να εκτονώσεις επιθετικά το Φόβο. Πρέπει ν επιδοθείς στον ανελέητο πόλεμο, την απογύμνωση, την εξουθένωση, τον αφανισμό των αποδιοπομπαίων τράγων που πάντα εφευρίσκονται και είναι, εξ αυτού, χρήσιμοι. Είναι ανάγκη να σχηματίσεις αγέλη, εκφράζοντας όλους όσους επιλέγουν την επίθεση, δίνοντας βήμα σε κραυγές του όχλου. “Σταύρωσον, σταύρωσον Αυτόν”. Δεν ακούγεται για πρώτη φορά. Εναρμονίζονται αυτόματα όλες οι κραυγές σε μία και ανεγκέφαλη. Σε μία και εξαγριωμένη, γιατί το τέρας ήτανε πάντοτε εντός. Απλά του δόθηκε η χρυσή ευκαιρία και η “νομιμοποίηση”. Η προκατάληψη, η εμπάθεια, η άγνοια ενδύονται με “ευγενή” ονόματα, και η αγέλη χειροκροτεί. Βραχνιάζει η κραυγή μα ούτε κι έτσι δεν παύει να είναι διαφανής.
Εσύ είσαι ο πέμπτος συγκάτοικος.
Είσαι έτοιμος να υιοθετήσεις κάθε μοιρολατρεία που είχε προηγουμένως καταλάβει μέρος της ψυχής σου ανεκδήλωτα. Είσαι έτοιμος να πάρεις όπλο εναντίον εκείνου που επιτίθεται, γιατί πιστεύεις στα χέρια σου. Πιστεύεις ότι ο Θεός χρειάζεται την προστασία σου. Αγορεύεις ξέφρενα σε υψηλούς τόνους και μικρονοϊκές αντιλήψεις. Αισθάνεσαι μάρτυρας, σπουδαίος μαχητής και ψάχνεις κι άλλους που ενστερνίζονται μία σταυροφορία. Φοβερίζεις με κεραυνούς και απειλείς με κολάσεις, αίματα και φωτιές. Αισθάνεσαι εξ ολοκλήρου, Αντ' Αυτού! Μάλιστα πιστεύεις εσώτατα, πως Εκείνος είναι περισσότερο διαλλακτικός απ ό,τι κρίνεις ότι έπρεπε, μια και η σκέψη σου είναι το μέτρο πάντων, μη και του Θεού εξαιρουμένου. Παίρνεις το λόγο εκπροσωπώντας Τον. Αρπάζεις ρομφαία πύρινη και είσαι έτοιμος να σφάξεις τους ασεβείς. Προφητεύεις “θεοσεβέστατα” την Αποκάλυψη, και ετοιμάζεσαι ν αποδώσεις “δικαιοσύνη” -αυτή του Φαρισαίου– ικανοποιώντας τα κατώτερα αδηφάγα ένστικτά σου, τα επιμελώς επί πολλού χρόνου μεταμφιεσμένα με ένδυμα ιεροπρέπειας και αυστηρής ακρίβειας. Δείχνεις καθαρά στο Θεό, ΠΩΣ θα έπρεπε να χειριστεί τα πράγματα και οφείλει να μάθει από... σένα. Μόνο που το φραγγέλιο έρχεται τότε που δεν είναι προβλέψιμο και στρέφεται αργά ή γρήγορα εκεί που στράφηκε πάντοτε. Δεν ξέρω αν λυπάμαι πιο πολύ απ ότι ντρέπομαι για σένα. Μάλλον περισσότερο θυμώνω, επειδή πιάνεις στα χέρια σου τα ιερόσυλα, τα Ιερά, με τίτλους ...ιδιοκτησίας, και ανενδοίαστα τα κακοποιείς. Προτιμώ την κόμπρα στο σαλόνι.
Κι εγώ είμαι συγκάτοικός σας. Κάθομαι στο νούμερο έξι, με ενοίκιο αλλά νοιώθω ασφαλής λόγω του Ιδιοκτήτη.
Έτσι, όντας “σαν στο σπίτι μου”, δεν άφησα τις σκέψεις μου πεταμένες πρόχειρα στο τραπεζάκι της εξόδου να μπαινοβγαίνουν, ούτε να εξαρτώνται από τον αέρα κι από το ρουθούνισμα του τέρατος. Ούτε καν από το ρουθούνισμα των συγκατοίκων μου. Εισέρχομαι στο “ταμιείον” μου. Εκεί στην Αίθουσα του Θρόνου, που κανείς εισέρχεται ασκεπής και ανυπόδητος. Εκεί Τον βρίσκω να περπατά επί των κυμάτων, πάνω σε ταραχώδη θάλασσα, και υπό βοή ανέμων πολλών, και λέω:
"Ελθέ! Βημάτισε και θα γίνει γαλήνη μεγάλη. Δεν μ εμποδίζει τελικά ούτε το τέρας που λέρωσε όλο το σαλόνι, ούτε τα όπλα στραγγαλισμού που ανεμίζουν στις κουρτίνες. Δεν μ εμποδίζουν οι κραυγές, οι κλαγγές των όπλων, οι δυσωδίες των οχετών, κι ούτε φοβάμαι. Εσύ έστειλες γράμμα. Κι ένα πακέτο ελήφθη. Ώστε να διαβάσω τι μου γράφεις. Μου στερείς και τον Εαυτό Σου αυτές τις μέρες, αλλά όχι για πάντα. Με κάνεις να θέλω περισσότερο να Σε ενστερνιστώ. Με κάνεις να θέλω να Σε κλέψω. Μου λείπεις κι έτσι σ αναζητώ συνεχώς. Σε ψάχνω και Σε βρίσκω όλο και πιο εύκολα. Δεν μου αντιστέκεσαι. Νοιώθω εσωτερική ζεστασιά. Νοιώθω τη σκιά του Πατέρα. Νοιώθω την Αγκαλιά. Αφού είσαι εδώ, δεν φοβάμαι. Η Αγάπη έξω βάλει τον Φόβο. Μπορώ να βαδίζω στα υπόλοιπα δωμάτια, και να συναντήσω όλους τους συγκατοίκους μου κρατώντας στο χέρι μου, όχι ακόμα την Αγάπη σου αλλά μια κατανόηση. Μπορώ να δω τα στρώματα του Φόβου τους και να εξηγήσω τα ενδύματα με τα οποία τον καλύπτουν. Μπορώ να δω τα δυσώδη αποτελέσματα των ακατάλληλων επιθεμάτων, που εξαγριώνουν την πληγή τους. Μπορώ να τους αποδέχομαι και να τους δίνω όταν μπορώ λίγο βαμβάκι ελέους από εκείνο που μου έδωσες και πορεύομαι. Μπορώ να έχω μία λέξη προσευχής για όσους περνάνε δίπλα μου, μόνοι, απελπισμένοι ή εχθρικοί. Και μετά βλέπω πως είμαστε πολλοί και κρατιόμαστε από το χέρι Σου. Είμαστε πιασμένοι χέρι-χέρι ώστε να μεταγγίζεται μόνον το Αίμα Σου, που όλους μας θωρακίζει κι έτσι κανείς δεν είναι μόνος. Οπότε δίνω το χέρι μου χωρίς φόβο, αλλά με Επίγνωση να πιάσω τα άλλα χέρια που μου δίνονται, διότι αυτά αγκαλιάζουν τον κόσμο μεταλαμπαδεύοντας τη θεραπευτική Ελπίδα".
Αισθάνομαι, τελικά, Ασφαλής στο Σπίτι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου