ἤ, Διαβαίνοντας τὸ σύνορο τῶν σαραντάχρονων ἐπετείων Ἱερατικῆς διακονίας
ΜΝΗΜΗ ΙΕΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Α΄
Εἶναι, πράγματι, ἱερὴ ἡ ἀνάγκη νὰ θυμᾶσαι. Γιατὶ μέσω αὐτῆς τῆς Μνήμης τιμᾶς πρόσωπα, τιμᾶς ἐπετείους, ξαναγυρίζεις πάλι σὲ χλωρὲς στιγμὲς πασπαλισμένες κατάνυξη, φόβο Θεοῦ καὶ ποτισμένες μὲ δάκρυα. Δάκρυα συγκινήσεως, ἀλλὰ καὶ εὐγνωμοσύνης. Δάκρυα, ποὺ δροσίζουν ἀκόμα τὴν ψυχή, ὅταν ἀποκάμει καὶ ἀναζητᾶ νὰ ξαποστάσει σὲ τοῦτο τὸ σκαλὶ τοῦ Χρόνου, ἀναθυμούμενη... Ναί, ἀναθυμούμενη ἐκείνη τὴ μέρα, τὴ σημαδιακὴ μέρα τῆς ἄλλης, τῆς προσωπικῆς Πεντηκοστῆς. Τῆς χειροτονία σου σὲ πρεσβύτερο.