Νοσταλγία εαρινή

Γράφει ο Μελιστής

Κάπου διάβασα ότι η νοσταλγία μπορεί να γίνει τόσο έντονη που μπορεί να φέρει ακόμα και δάκρυα. Ε, μια τέτοια εμπειρία έχω κι εγώ:  τον πόνο του νόστου αισθάνομαι μεταφερόμενος εκεί νοερά.

Απόγευμα Επιταφίου, των δακρύων και των θρήνων, των αρωμάτων και των μύρων της άνοιξης. Ο ήλιος δεν έχει γύρει, ακόμη, εντελώς. Εισέρχομαι και βαδίζω προχωρώντας. Προχωρώ με φόβο, δέους ιερού, ανεβαίνω και προσεγγίζω, σκύβω και βλέπω μπροστά μου κάτι που νους, ποτέ  δεν θα το συλλάμβανε ως κάτι απροσέγγιστο: 

Αντικρίζω «την ζωήν των απάντων κειμένην εν τάφω», «την ζωή, την αυτοζωή εν τάφω». Ω, θαύματος καινού! Ω, φρικτού μυστηρίου! Πώς  κατετέθης Χριστέ εκεί; «Η ζωή ηπλωμένη», κυκλωμένη από τον κύκλο των λίγων και εκλεκτών… 

Θρήνος, πραγματικά επιτάφιος θρήνος. Χορός Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων καταπλήττονται και οι γηγενείς, όσοι απέμειναν, θρηνούν. Ο ήλιος δύει, όλα γίνονται βιαστικά και συντομεύουν, να γίνουν γρήγορα. Τελειώνει, η μάλλον περιορίζεται το δάκρυ και ο θρήνος, περνάμε «αβρόχως» και «κύματι θαλάσσης» και «ημείς ώσπερ εκείνοι τότε», ώσπου όλα είναι έτοιμα  να ξεκινήσουν για την εξόδιο πομπή του Μεγάλου μας Νεκρού. 

Επιστρέφουμε, αιρόμενοι, όπως θα προστάξει ο Ψαλμωδός στις πύλες, προκειμένου να εισέλθη ο βασιλεύς της δόξης που είναι Κύριος κραταιός και δυνατός, Κύριος φοβερός «εν πολέμω». Εκείνος, που πριν από λίγο, ολοκλήρωσε την μεγάλη μάχη, κερδίζοντας την αιώνια νίκη Του. Το μόνο που μένει, με το οποίο κλείνουν όλα και ταυτόχρονα αρχίζουν με αυτό, είναι αυτή η κραυγή, η αιωνίως εναγώνια που συντρίβει και αντηχεί μέσα στο διάβα του χρόνου και της ιστορίας: «Ανάστα, ὁ Θεός, κρίνων τὴν γῆν, ὅτι σὺ κατακληρονομήσεις ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι».