“Φῶς ἐκ φωτός”

Γράφει για το "Νυχθημερόν" ο Μελιστής

“Φῶς ἐκ φωτός, ἔλαμψε τῷ κόσμῳ, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπιφανεὶς Θεός, τοῦτον λαοὶ προσκυνήσωμεν.”

Φως έλαμψε, αγαπητοί, στον κόσμο. Φως από το ανέσπερο φως. Φως από τον ουράνιο και μακάριο Πατέρα. «Φως ο Πατήρ, Φως ο Λόγος , Φως και το Άγιον Πνεύμα», θα πει σε μια άλλη εορτή ο ιερός Υμνογράφος. Ποιό είναι αυτό, όμως, το φως, που σήμερα ψάλλει η Εκκλησία ότι έλαμψε στον κόσμο; Συνεχίζει ο ύμνος και επεξηγεί ότι αυτό το «Φως από φως» που έλαμψε στον κόσμο είναι ο Χριστός, «ὁ Θεὸς ἡμῶν». Ναι, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ομοούσιος με τον Πατέρα Του κατά την θεότητα είναι «φως από φως» ή αλλιώς «απαύγασμα φωτός». Όπως το απαύγασμα του αισθητού ηλίου, δεν χωρίζεται από τον ηλιακό δίσκο, αλλά γεννάται απαθως (χωρίς να παθαίνει τίποτα ο Ήλιος), έτσι και ο Λόγος γεννάται αρρεύστως και απαθως από τον Πατέρα.

Συνεχίζει και πάλι ο υμνογράφος, διακηρύσσοντας, πως αυτός ο Χριστός είναι «ο Επιφανής». Πότε, που, και πώς εμφανίστηκε ο Θεός στη γη; Αγαπητοί, ο Κύριος μας όχι μόνο γεννήθηκε ταπεινά στο θεοδέγμον εκείνο σπήλαιο της πόλεως Δαβίδ, την Βηθλεέμ, αλλά «επεφάνη ἐν τῷ κόσμῳ», δημόσια δηλαδή. Που έγινε; Αυτό έγινε φανερά – τόσο φανερά(!)- στα ρείθρα του Ιορδάνου ποταμού, του ιερού εκείνου ποταμού που ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός τόσο πολύ ξεχώρισε για να δείξει «πανταχού» τα θαυμάσιά Του. Τα γεγονότα της Βαπτίσεως τα θυμηθήκαμε τις προηγούμενες ημέρες της περασμένης εβδομάδας και δεν θα επεκταθούμε σήμερα σε αυτά. Πλήρης όμως εμφάνιση του Χριστού στον κόσμο γίνεται με την δημόσια δράση Του, όπως αναγνώσαμε σήμερα στο ιερό ευαγγελικό ανάγνωσμα.

Για τους πολλούς, τελείωσαν οι εορτές και περιμένουν με ακατανόητη- ενδεχομένως- αγωνία κάποια ημέρα αργίας για να (ψευτο)χαρούν και να απολαύσουν!(;). Εγώ, όμως, σας λέω, πως τώρα είναι η Αρχή της πανηγύρεως! Σήμερα, Κυριακή μετά τα Φώτα, ξεκινά η επίγεια δράση Του, το έργο Του και η θεία εκείνη διδασκαλία του Μεγάλου Διδασκάλου και Καθηγητού των καρδιών! Να, αγαπητοί, πώς σήμερα εκπληρώνεται η Προφητεία, ότι «ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ ότι … φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς!». Πώς να μην γιορτάσουμε, πώς να μην συνταρασσόμεθα από ευφροσύνη, πώς να μην πάλλουμε εσωτερικά από πνευματική αγαλλίαση που σήμερα ο Σεσαρκωμένος Λυτρωτής έρχεται σε πλήρη αναστροφή με το πλάσμα Του, αναλαμβάνοντας τον πόνο, τον κόπο, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που το καθαιμάσσουν ανηλεώς ; Ο χαρακτήρας, η συμπεριφορά, οι λόγοι, οι πράξεις, οι ενέργειες και οι κινήσεις του Θεού γίνονται γνωστές στον άνθρωπο και εκείνος βρίσκει το Φως, την Αλήθεια, την Ζωή και αρχίζει να βγαίνει από το ζοφερό εκείνο σκοτάδι της άγνοιας, της αμαρτίας και του θανάτου που ήταν δέσμιος.

Αρχή της πανηγύρεως, λοιπόν, η οποία θα κορυφωθεί, μόνο θα προστίθεται Χάρις και χαρά στην σημερινή και τίποτα δεν θα αφαιρείται. Μέχρι να φτάσουμε σε εκείνη την κοσμοσωτήριο και κοσμοχαρμόσυνη ημέρα (της Αναστάσεως) αλλά και σε εκείνη την μεθεόρτο και τελευταία εορτή (Πεντηκοστή) κατά την οποία θα εκπληρωθεί και ο τελευταίος στίχος του ύμνου που ξεκινήσαμε να αναλύουμε: «τοῦτον λαοὶ προσκυνήσωμεν». Ότι όλα, δηλαδή, τα έθνη, σε ένα σώμα , χωρίς καμία διάκριση, αλλά ως μόνο κριτήριο την πίστη μας σε Αυτόν, ως «ο νέος και μοναδικός λαός του Θεού», θα κλίνουμε βαθύ το γόνυ της ψυχής και της καρδίας και θα τον προσκυνήσουμε αναφωνώντας με δάκρυα ευγνωμοσύνης και αγαλλιάσεως: « Κύριε, δόξα Σοι!»