Αγαπητοί φίλοι του "Νυχθημερόν",
πέρασαν ήδη 10 ολόκληρα χρόνια από τότε που αξιώθηκα να διακονήσω για ένα μήνα στην Επισκοπή Μοζαμβίκης, αναπληρώνοντας λειτουργικά τον απουσιάζοντα Επίσκοπο Μοζαμβίκης (νυν Μητροπολίτη Ζάμπιας) κ. Ιωάννη. Τότε δεν είχε κανέναν Ιερέα η Επισκοπή και δεν ήθελε να μείνουν οι εκεί Ορθόδοξοι αλειτούργητοι για τόσο καιρό. Ταξίδεψα με περίσκεψη έναντι του Αγνώστου, αλλά θέλησε ο Θεός, ο κυρίαρχος της Ιστορίας, να με κάνει πλουσιότερο με όσα εβίωσα στην χώρα εκείνη της νοτιοανατολικής Αφρικής! Τους αγάπησα και με αγάπησαν, τόσο που μέχρι σήμερα έχουν διατηρηθεί δεσμοί αδελφικοί, ριζωμένοι στην κοινή πίστη!
Σαν σήμερα, στις 12 Φεβρουαρίου 2012 ήταν η τελευταία ημέρα μου στη Μοζαμβίκη. Εκείνη την ημέρα, ήταν μάλιστα Κυριακή, λειτούργησα για τελευταία φορά και όλοι είμασταν συγκινημένοι για τον αποχωρισμό που θα ακολουθούσε. Έκτοτε πάντως δεν αισθανθήκαμε μακριά. Τους μνημονεύω πάντοτε στην Αγία Προσκομιδή, ενθυμούμενος τα "πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής" τους!
Σε ανάμνηση εκείνης της κορυφαίας -για εμέ- εμπειρίας αναδημοσιεύω ακολούθως το συγκινητικό χρονικό της τελευταίας εκείνης εμπειρίας!
π. Π. Ν. Κ.
Ημερολόγιο Lourenço Marques, μέρος 13ο: Κυριακάτικος Αποχαιρετισμός, 12.02.2012
Αγαπητοί Φίλοι!
Είναι 12.2.2012 και Σας γράφω τελευταία φορά από το Μαπούτο. Η ταπεινή αποστολή μου στη Μοζαμβίκη έληξε πριν λίγο και το απομεσήμερο ανεβαίνω στις πτήσεις της επιΣτροφής στα ημέτερα!
Είχα πολλά σχεδιάσει να γράψω στην αποχαιρετιστήρια αυτήν ανάρτηση, στην ημερολογιακή τούτη σειρά. Όμως όλα έχουν καταπνιγεί στην συγκίνηση της ημέρας. Η Ευχαριστιακή Σύναξη της σημερινής Κυριακής του Ασώτου ήταν καθόλα ευχαριστιακή και μόνον δια της σιωπής μπορεί να βιωθεί από μέρους μου.
Φεύγω, αλλά τολμώ να ομολογήσω ότι από τώρα και στο εξής δεν θα είμαι πλέον ο ίδιος. Γι' αυτό ακριβώς από βάθους καρδιάς ευχαριστώ τον πολυάκριβο φίλο και σεβαστό μου Επίσκοπο Μοζαμβίκης κ. Ιωάννη, ο οποίος μού ανάθεσε επί ένα μήνα την Οικογένειά του, αυτή των Ορθοδόξων της Χώρας των Αντιθέσεων. Εννοείται, τίποτε δεν έπραξα σημαντικό ή αποστολικό, όπως θα περίμεναν οι διαδικτυακοί φίλοι, που μάς διαβάζουν. Αυτά ανήκουν στον κυριάρχη Επίσκοπο, ο οποίος -ομολογουμένως- νυσταγμό δεν έχει, φροντίζοντας υπέρ των ψυχών που τού ανέθεσε ο πανσέβαστος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β΄.
Από πλευράς μου, κράτησα απλώς αναμμένη την κανδήλα του Καθεδρικού Ναού των Ταξιαρχών και δεν έπαψα να μεταδίδω -αναξίαις χερσί- τα Άχραντα Μυστήρια στις κυριακάτικες Συνάξεις μας. Και παρότι δεν πρόσφερα οτιδήποτε, πήρα τα πλείστα όσα από αυτή την εμπειρία! Θα την έλεγα καλύτερα Μαθητεία! Διότι έμαθα πώς διψούν για τον Αυθεντικό Λόγο της Αλήθειας οι εκτός των συνήθων ορθοδοξοφανών τειχών μας, άνθρωποι, που μιλούν με τα βλέμματα και τις καρδιές, απλόχωρες ψυχές που επιζητούν το ζωντανό νερό για να καρπίσουν οσονούπω!
Κρατώ 2.500 φωτογραφίες από την Μαθητεία μου στη Μοζαμβίκη. Στις ώρες των μακρών και σιωπηλών περιπλανήσεων δωματίου, σε αυτές θα καταφεύγω, ώστε να ξεδιακρίνω τα καθαρά βλέμματα των ανθρώπων που συναναστράφηκα εδώ. Όλοι μού ζήτησαν να μην τους ξεχάσω. Αυτό το υπόσχομαι. Και παρότι το ταξίδι είναι πολύ μακρύ, η δε απόσταση χαώδης, ποιος ξέρει... Ίσως κάποτε ξαναβρεθούμε!...
Ασπασμούς
π. Παναγιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου