Τα ζητήματα της μετανάστευσης και της κλιματικής αλλαγής και οι θρησκευτικές και κοινωνικές τους διαστάσεις βρέθηκαν στο επίκεντρο της ομιλίας που απηύθυνε η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, την Δευτέρα, 12 Δεκεμβρίου 2022, κατά την έναρξη των εργασιών της διήμερης Διεθνούς Διαθρησκευτικής Συναντήσεως που διοργανώνουν από κοινού το G20 Interfaith Forum Association και το Interfaith Alliance for Safer Communities με τίτλο “Engaging Faith Communities: G20 Agendas and Beyond”, στο Abu Dhabi των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Ενώπιον υψηλών αξιωματούχων και πυκνού ακροατηρίου ο Παναγιώτατος, μιλώντας στην αγγλική γλώσσα, υπογράμμισε τη σημασία που έχει η προστασία και η διατήρηση της ακεραιότητας του συνόλου της επίγειας Δημιουργίας του Κυρίου για τις σημερινές και τις μελλοντικές γενιές.
Ο Πατριάρχης ανέφερε ότι οι κλιματικές κρίσεις και η μετανάστευση αντικατοπτρίζουν τον βασανιστικό ανθρώπινο πόνο, “στον οποίο διακρίνουμε τη συμπονετική παρουσία του ζωντανού Θεού, του οποίου η εικόνα και η αξιοπρέπεια παραβιάζονται”. Όπως είπε, η Γη αντιμετωπίζει μια σειρά από άνευ προηγουμένου οικολογικές κρίσεις, με την θερμοκρασία να αυξάνεται στην Αρκτική, και την κλιματική αλλαγή να οδηγεί τα απειλούμενα είδη στο χείλος της εξαφάνισης, ενώ η αποψίλωση των τροπικών δασών προκαλείται με ανησυχητικό ρυθμό κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Στο μεταξύ, συνέχισε, πολλοί μετανάστες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους είτε γιατί βίωναν απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση, είτε γιατί οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής προκάλεσαν χάος και καταστροφή.
Σημείωσε ότι δεν είναι οι περιβαλλοντικοί πρόσφυγες υπεύθυνοι για τη διαταραχή του κλίματος, αλλά ενέργειες άλλων, κατά τη διάρκεια ετών υπερκατανάλωσης, οι οποίες επηρέασαν περισσότερο αυτούς τους πρόσφυγες. Υπενθύμισε δε ότι στην Εγκύκλιο της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε στην Κρήτη το 2016, επισημαίνεται η πνευματική διάσταση αυτής της κρίσης.
Στη συνέχεια τόνισε ότι το Περιβαλλοντικό δεν είναι μόνο πολιτικό ή τεχνολογικό ζήτημα, αλλά πρωτίστως θρησκευτικό και πνευματικό πρόβλημα. Γι’ αυτό, πρόσθεσε, η θρησκεία έχει να διαδραματίσει έναν καθοριστικό ρόλο, και σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι: “Η πνευματική μας μάχη ενάντια στην αμαρτία έχει σαφείς και απτές επιπτώσεις στο πώς σχετιζόμαστε με το περιβάλλον και τον πλησίον μας. Το να τοποθετείς τον άνθρωπο μέσα στο φυσικό περιβάλλον, ως αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξής του, σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι ο Θεός είναι ο δεσμός, η κοινή προέλευση, που ενώνει και τα δύο”.
Στην ομιλία του σημείωσε ότι οι πόλεμοι, οι ένοπλες συγκρούσεις, η φτώχεια, η περιβαλλοντική υποβάθμιση και η κλιματική αλλαγή αποτελούν τις αιτίες που πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι επιθυμούν να κατοικούν και να ευημερούν εκεί όπου γεννήθηκαν και έζησαν για γενιές ολόκληρες οι πρόγονοί τους. Ωστόσο, για να παραμείνουν στις πατρίδες τους ζητούν ασφάλεια, επισιτιστική αυτάρκεια, οικονομικές ευκαιρίες, καλές περιβαλλοντικές συνθήκες και προοπτικές για το μέλλον των παιδιών τους.
“Λόγω των παραπάνω παραγόντων, αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και το πρόσωπο του μετανάστη είναι όλο και πιο νεανικό—για πρώτη φορά στην ιστορία, οι μισοί από τους πρόσφυγες είναι παιδιά και νέοι. Ένα στα 200 παιδιά στον κόσμο σήμερα είναι πρόσφυγας. Η πρόληψη της μαζικής αναγκαστικής μετακίνησης ανθρώπων έχει γίνει μια από τις σημαντικότερες ηθικές προκλήσεις του 21ου αιώνα”.
Η ειρήνη, η ευημερία και η βιωσιμότητα είναι οι πιο αποτελεσματικές λύσεις για την αντιμετώπιση της αναγκαστικής μετανάστευσης, υπογράμμισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Υπενθυμίζοντας παλαιότερη δήλωση του αειμνήστου Πάπα Παύλου Στ’ ότι «η ανάπτυξη είναι το νέο όνομα της ειρήνης», ο Παναγιώτατος συμφώνησε και τόνισε ότι σήμερα «η αειφόρος ανάπτυξη πρέπει να είναι το νέο όνομα της ειρήνης.”
“Αναγνωρίζουμε ότι οι συχνές οικολογικές καταστροφές που προκαλούνται από τον άνθρωπο αποτελούν μια νέα και αυξανόμενη απειλή στην εποχή μας και μία ώθηση για μαζική μετανάστευση. Επιβεβαιώνουμε την ηθική υποχρέωση να υποδεχόμαστε τους πρόσφυγες και ότι μια τέτοια υποχρέωση εκτείνεται και στις χώρες που είναι υπεύθυνες για την πρόκληση εχθροπραξιών και περιβαλλοντικών καταστροφών που αναγκάζουν τους ανθρώπους να μετακινηθούν. Αναγνωρίζουμε ότι τα παιδιά χρειάζονται ιδιαίτερα ένα σπίτι, ένα ασφαλές καταφύγιο, μια αξιοπρεπή εκπαίδευση και μια κατάλληλη αντιμετώπιση των οποιωνδήποτε προκλήσεων για την σωματική και ψυχική υγεία τους”.
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, σημείωσε ότι η τραγωδία της κλιματικής μετανάστευσης και του εκτοπισμού επηρεάζει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. “Είναι ουσιαστικά μια κρίση της ανθρωπότητας, που απαιτεί μια απάντηση αλληλεγγύης, συμπόνιας, γενναιοδωρίας και άμεσης πρακτικής δέσμευσης να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας και να θέσουμε τους πιο ευάλωτους στο επίκεντρο των ανησυχιών και της φροντίδας μας”.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Οικουμενικού Πατριάρχου, ακολούθως:
Your Highness,
Your Excellencies,
Distinguished guests,
Honored participants,
Ladies and gentlemen,
Dear friends,
It is an honor to address you today regarding two issues central to our service as Ecumenical Patriarch and two topics essential to this vital conference: migration and climate change. We sincerely thank the G20 Interfaith Forum and the Interfaith Alliance for Safer Communities for organizing such a gathering, as humankind faces a battle for survival due to the current reality of the Earth’s climate system. The conference title, “Engaging Faith Communities: G20 Agendas and Beyond,” invites intuitive thought and fervent devotion to protect and preserve the integrity of the Lord’s earthly creations for present and future generations. In a spirit of care and compassion for the entire world striving for a sustainable future, we wish to address the relationship between the climate crisis and migration.
We have dealt extensively with both topics in various international fora for many years. Climate crises and migration both reflect the excruciating human suffering in which we discern the compassionate presence of the living God whose image and dignity are being violated. The Earth has been facing a series of unprecedented ecological crises. New data reveals increased heating in the Arctic. Climate change is pushing endangered species to the brink of extinction, and tropical deforestation has been occurring at an alarming rate for the last few decades. In the meantime, many migrants have been forced to flee from inhuman and degrading treatment and places where the consequences of climate change wreak chaos and destruction.
We must not ignore that environmental refugees have not caused climate disruption; however, the actions of others during years of overconsumption have affected these refugees most significantly. The Encyclical of the Holy and Great Council of the Orthodox Church, convened in Crete in 2016, described the spiritual dimension of this crisis: “The roots of the ecological crisis are spiritual and ethical, inhering within the heart of each man. This crisis has become more acute in recent centuries on account of the various divisions provoked by human passions – such as greed, avarice, egotism, and the insatiable desire for more – and by their consequences for the planet, as with climate change, which now threatens to a large extent the natural environment, our common home.’” (§ 15)
The environment is not only a political or a technological issue; it is, as we have come to appreciate, a primarily religious and spiritual problem. Religion has a pivotal role to play; meanwhile, spirituality that remains uninvolved with outward creation is ultimately uninvolved with the inward mystery. This spiritual dimension is essential to understand the interconnectedness between the two phenomena being examined today. Our spiritual warfare against sin has clear and tangible repercussions on how we relate to the environment and our neighbor. To place the human person within the natural environment, as an integral part of its existence, is to acknowledge that God is the bond, the common origin, that unites both.
Unfortunately, war, armed conflicts, poverty, environmental degradation, and climate change have forced people to leave their homelands. It is logical and natural that most people want to reside and prosper in the country and region where they were born and where their families have dwelled for generations. Yet to do so, they require safety, food security, economic opportunity, freedom from environmental distress, and prospects for their children’s futures. Because of the above factors, we are currently facing the largest humanitarian crisis since the Second World War. And the face of the migrant is increasingly youthful—for the first time in history, half of all refugees are children and youths. One in every 200 children in the world today is a refugee. Preventing the mass forced displacement of people has become one of the most significant ethical challenges of the 21st century.
Responding to the fundamental causes, peace, prosperity, and sustainability are the most effective solutions to forced migration. Pope Paul VI declared that “development is the new name of peace.” We embrace that wisdom by restating that today sustainable development should be the new name of peace. We recognize that frequent human-caused ecological disasters constitute a new and growing threat in our own time and are a spur to mass migration. We affirm a moral obligation to welcome refugees and that such an obligation extends to the countries responsible for causing hostilities and environmental disasters that force people to move in the first place. We recognize that children especially need a home, a safe haven, a decent education, and an appropriate response to any physical and mental health challenges.
Ladies and gentlemen,
As we find ourselves in the time of preparation before the feast of Christmas, our thoughts and prayers are with the people and families of those who suffer in their search for asylum and with those placed in harm’s way due to the ever-intensifying climate crisis. The tragedy of climate migration and displacement affects an increasing number of people throughout the planet. It is fundamentally a crisis of humanity, calling for a response of solidarity, compassion, generosity, and an immediate practical commitment to convert our way of life and to place the most vulnerable at the center of our concerns and care.
Thank you for your kind attention.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου