Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας για την εορτή Κοιμήσεως της Θεοτόκου 2025 [gr-en]

ΜΗΝΥΜΑ

του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.κ. Μακαρίου
επί τη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Τιμιώτατοι αδελφοί συνεπίσκοποι και αγαπητά μου παιδιά,

Με άφατη χαρά, «ψαλμοὶς καὶ ὕμνοις, καὶ ὠδαὶς πνευματικαὶς μετὰ τῶν Ἀσωμάτων καὶ τῶν Ἀποστόλων ἑορτάζων φαιδρῶς»[1] ο ευσεβής λαός μας, πανηγυρίζει σήμερα τη σεπτή Κοίμηση και τη Μετάσταση της Παναμώμου Θεοτόκου. Εορτάζουμε αντί να πενθούμε, διότι η «τήν ζωήν κυήσασα»[2], τρεις ημέρες μετά την Κοίμησή της, «μετέστη πρὸς τὴν ζωήν»[3]. Εορτάζουμε -παραδόξως ως προς τις κοσμικές περί θανάτου αντιλήψεις- διότι για την Παναγία μας ο θάνατος έγινε «διαβατήριον ζωῆς ἀϊδίου καὶ κρείττονος»[4]. 

Εκείνη που κατά τον Ευαγγελισμό της άνοιξε «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον»[5], μετά την Κοίμηση και Μετάστασή της αξιώθηκε να εισέλθει, πρώτη εκ του ανθρωπίνου γένους, στην επουράνια Βασιλεία του Θεού. Έκτοτε, στο ιερό πρόσωπό της αντικρίζουμε τη φιλόστοργη Μητέρα, η οποία πρεσβεύει ακατάπαυστα για χάρη μας προς τον Τριαδικό Θεό, αλλά και έναν φωτεινό οδοδείκτη που μας υπενθυμίζει τον εσχατολογικό μας προορισμό και μας προσανατολίζει προς αυτόν. Διότι η παρούσα ζωή, όσο πολύτιμη κι αν είναι, δεν παύει πρωτίστως να αποτελεί μια προετοιμασία για τη μέλλουσα, την «ἀΐδιον καὶ κρείττονα» ζωή.

Ο βίος της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας είναι η εναργέστερη εικόνα του επίγειου βίου, ο οποίος οδηγεί στην αιωνιότητα. Από μικρή υπήρξε παράδειγμα υπακοής στο θέλημα του Θεού. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για κοσμικές δόξες και τιμές. Στάθηκε με σεμνότητα και ταπείνωση δίπλα στον Υιό της. Παρέμεινε το ίδιο ταπεινή μετά την Ανάληψή Του και ουδέποτε απαίτησε αξιώματα ή ηγετικούς ρόλους, έως και την Κοίμησή της. Αλλά και τότε, όταν ο άγγελος Κυρίου τής ανήγγειλε ότι πλησίαζε η ώρα να εγκαταλείψει τα επίγεια, Εκείνη το απεδέχθη ταπεινά και σιωπηλά, δίχως να ταραχθεί, δίχως να δυσφορήσει, δίχως να αρνηθεί ή να αντισταθεί. Με άλλα λόγια, η Υπεραγία Θεοτόκος έζησε με καρδιά προσηλωμένη στον Θεό και με προσδοκία στραμμένη στην ατέρμονη αιωνιότητα.

Στην εποχή μας, μία εποχή η οποία μάς παρουσιάζει ως πρότυπο ζωής την προσκόλληση στα υλικά αγαθά, στις κοσμικές μέριμνες και στις πρόσκαιρες απολαύσεις, η Υπεραγία Θεοτόκος στέκεται ενώπιόν μας ως το αδιάψευστο σημείο ότι τούτα όλα είναι φθαρτά, μάταια και παρέρχονται. Μας προβάλλει το ηχηρό μήνυμα πως ό,τι είναι προσκολλημένο στη γη, χάνεται μαζί της, ενώ ό,τι είναι προσκολλημένο στον Χριστό, έχει ως προορισμό του τον ουρανό και μένει εις τους αιώνες.

Ας φυλάξουμε στις καρδιές μας το ελπιδοφόρο αυτό μήνυμα, ώστε, με τις πρεσβείες της Παναγίας μας, να μη λοξοδρομήσουμε από τον αληθινό μας προορισμό, αλλά να αξιωθούμε να εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών, εκεί όπου «οὔκ ἔστι πόνος, οὔ λύπη, οὔ στεναγμός, ἀλλὰ ζωή ἀτελεύτητος».

Χρόνια πολλά και ευλογημένα σε όλους!

 

MESSAGE
On the Feast of the Dormition of the Theotokos

 

With ineffable joy, “in psalms and hymns and spiritual songs, together with the Bodiless Powers and the Apostles, keeping festival with gladness,”[6] our devout people today celebrate the revered Dormition and Translation of the All-Immaculate Theotokos. We celebrate rather than mourn, for She “who bore Life,”[7] three days after Her Dormition, “was translated unto life.”[8] We celebrate—contrary to worldly conceptions concerning death—because, for our Panagia, death became “a passage to superior and everlasting life.”[9]

She who, at Her Annunciation, initiated “the crowning moment of our salvation,”[10] after Her Dormition and Translation, was deemed worthy to enter—first among the human race—into the heavenly Kingdom of God. Since then, in Her sacred person, we behold both the loving Mother who unceasingly intercedes on our behalf before the Triune God, and a radiant signpost reminding us of our eschatological destiny and directing us towards it. For the present life, however precious it may be, remains above all a preparation for the life to come—“the superior and everlasting” life.

The life of the Most Holy Theotokos and Ever-Virgin Mary is the clearest image of an earthly life that leads into eternity. From her youth she was an example of obedience to the will of God. She never concerned herself with worldly glories or honours. With modesty and humility she stood beside her Son. She remained just as humble after His Ascension, never seeking dignities or positions of leadership, until the day of her Dormition. Even then, when the angel of the Lord announced to her that the hour was drawing near for her to depart from the things of earth, she accepted it with humility and silence—without being troubled, without displeasure, without denial or resistance. In other words, the Most Holy Theotokos lived with a heart wholly fixed on God and with her expectation directed towards the unending eternity.

In our age—an age which presents as a model for life the attachment to material goods, to worldly cares, and to fleeting pleasures—the Most Holy Theotokos stands before us as the unerring sign that all these things are perishable, vain, and transient. She proclaims to us the resounding message that whatever is attached to the earth perishes with it, whereas whatever is attached to Christ has as its destination heaven, and abides unto the ages.

Let us keep this hope-filled message in our hearts, so that—through the intercessions of our Panagia—we may not stray from our true destiny but may be found worthy to enter into the Kingdom of Heaven, where “there is no pain, nor sorrow, nor sighing, but life everlasting.”

Many years and blessings to all!

 

---

[1] Στιχηρό Ἰδιόµελο τῆς Λιτῆς κατά τόν Ἑσπερινό τῆς Ἑορτῆς τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου, Ἦχος γ’.

[2] Στιχηρό τῶν Αἴνων τῆς Ἑορτῆς τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου, Ἦχος δ’

[3] Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου, Ἦχος α’.

[4] Ἐκ τοῦ Α΄ Κανόνος, ᾨδή δ', τῆς Ἑορτῆς τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου, Ἦχος α’.

[5] Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισµοῦ τῆς Θεοτόκου, Ἦχος δ’.

[6] Idiomelon of the Litany during the Vespers of the Feast Day of the Dormition of the Theotokos, Tone 3.  

[7] Lauds of the Feast of the Dormition of the Theotokos, Tone 4.

[8] Dismissal Hymn of the Dormition of the Theotokos, Tone 1.

[9] From the 1^st Canon, Ode 4, of the Feast of the Dormition of the Theotokos, Tone 1.

[10] Dismissal Hymn of the Feast Day of the Annunciation of the Theotokos, Tone 4.