"Προς γαρ την λίαν κρείττονα και θειοτέραν σκηνήν, ως Μητέρα ταύτην εις τα άγια των αγίων Χριστός μετατίθησι"

Ο ιερός υμνογράφος της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην ενάτη Ωδή του Κανόνος του Όρθρου, μας προτρέπει: «Δεύτε εν Σιών, τω θείω και πίονι όρει του ζώντος Θεού, αγαλλιασώμεθα την Θεοτόκον ενοπτριζόμενοι. Προς γαρ την λίαν κρείττονα και θειοτέραν σκηνήν, ως Μητέρα ταύτην εις τα άγια των αγίων Χριστός μετατίθησι». «Ελάτε στην Σιών, στο θεϊκό και πλούσιο σε ομορφιά όρος του ζώντος Θεού, για να γεμίσει η καρδιά μας με αγαλλίαση καθώς βλέπουμε και παρατηρούμε την Θεοτόκο. Διότι προς τη την ανώτερη και την πλήρως θεϊκή σκηνή, επειδή είναι αυτή η Μητέρα Του, στα άγια των Αγίων, ο Χριστός την μεταθέτει».

                Γεμάτος συμβολισμούς ο ύμνος. Από την μία η Σιών, η Ιερουσαλήμ, η πόλις η χτισμένη στο όρος, εκεί όπου ο Χριστός σταυρώθηκε για να σώσει τον κόσμο από τον θάνατο, και από την άλλη η Εκκλησία, η ουράνια πόλις που γίνεται επίγεια και στο τέλος της ιστορίας θα εμφανιστεί, όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη, για να χωρέσει τον καινούργιο κόσμο, στον οποίο η φθορά και ο θάνατος θα καταργηθούν, εκεί όπου η δόξα του Θεού θα είναι ο Παράδεισος για όλους μας. Και βλέπουμε την Παναγία να εισέρχεται στον τάφο της Γεθσημανή, στην παλαιά Σιών, για να μετατεθεί στην νέα Σιών με το σώμα της, χάρις στην αγάπη του Υιού της, ο Οποίος παραλαμβάνει και το πνεύμα και το ξαναενώνει με το σώμα.

Από την μία η σκηνή του μαρτυρίου της Παλαιάς Διαθήκης, όπου οι Εβραίοι φύλαγαν την Κιβωτό της Διαθήκης, με τις πλάκες στις οποίες ήταν γραμμένες οι Δέκα εντολές, και τα σημεία της περιπλάνησης στην έρημο επί σαράντα χρόνια, την μανναδόχο στάμνα, την ράβδο του Ααρών, ενώ επάνω της βρισκόταν η χρυσή λυχνία που έκαιγε άσβηστα, ώστε να αισθάνονται οι άνθρωποι ζώσα την ελπίδα στον Θεό και να ζητούν το έλεός Του. Από τη άλλη, η Υπεραγία Θεοτόκος, στην οποία εκπληρώνονται οι τύποι της Παλαιάς Διαθήκης. Γίνεται η στάμνα στην οποία εγκαθίσταται ο Άρτος της Ζωής ο Χριστός ως νέο μάννα που δεν τρέφει υλικά, αλλά αγιάζει όλη μας την ύπαρξη κάνοντάς την Θεού κατοικητήριο διά της θείας κοινωνίας. Γίνεται ράβδος που βλαστάνει θαυματουργικά τον Χριστό, χωρίς την παρέμβαση ανθρώπου. Γίνεται το πρόσωπο στο οποίο η αγάπη στον Θεό γίνεται η νέα εντολή που απευθύνεται προς όλους τους ανθρώπους. Γίνεται το λυχνάρι εκείνο, το οποίο πρεσβεύει αδιάκοπα για όλους μας.

Από την μία τα άγια των αγίων του ναού των Ιεροσολύμων, όπου μία φορά τον χρόνο ο Αρχιερέας προσφέρει την εξιλαστήριο θυσία για τις αμαρτίες του λαού. Εκεί όπου η Παναγία θα διακονήσει καθ’ όλη την παιδική της ηλικία, προετοιμαζόμενη για το μυστήριο της ενανθρωπήσεως. Από την άλλη, η νέα σκηνή του ουρανού, της Βασιλείας του Θεού, εκεί όπου ο Χριστός πρώτη τη εισάγει, για να είναι δίπλα του σε μία αέναη κοινωνία, ψυχή τε και σώματι, με την Κοίμησή της, υπενθυμίζοντάς μας τον αληθινό μας προορισμό. Στην πρώτη σκηνή προσφέρεται η θυσία για την λύτρωση από τις αμαρτίες. Τώρα δεν χρειάζεται να ξαναγίνει θυσία, διότι ο Χριστός σταυρώθηκε για μας άπαξ, κι εμείς καλούμαστε, ακολουθώντας την Παναγία, να μη φοβηθούμε το κακό, την αμαρτία, τη φθορά, τον θάνατο, αλλά να πορευτούμε προς μία συνεχή κοινωνία με τον Χριστό, και εδώ και στην αιωνιότητα, περιμένοντας μόνο την ανάσταση των νεκρών, για να γευτούμε ως πλήρεις ψυχοσωματικές υπάρξεις τη χαρά της Βασιλείας στην εντέλεια.

Πάσχα του καλοκαιρού η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ας την μιμηθούμε. Ας κοινωνούμε τον Χριστό, γενόμενοι στάμνες θείες. Ας ανθίζουν από το δέντρο της καρδιάς μας καρποί αγάπης, συγχώρησης, ελπίδας, μετάνοιας, ταπείνωσης. Ας τηρούμε τις εντολές του Ευαγγελίου. Ας γινόμαστε και εμείς μικρά φώτα που θα δίνουν ελπίδα στους άλλους. Εμείς έχουμε ανάγκη και την Παναγία και την Εκκλησία, για να γίνουμε κοινωνοί του Χριστού. Ας μην το λησμονούμε. Και ας χαιρόμαστε την ημέρα της εορτής με αγάπη και αισιοδοξία, ώστε να νιώθουμε ότι η Παναγία μας προσμένει  σ’ αυτή την αιώνια συνάντηση με τον Υιό και Θεό της, για να είμαστε όλοι ένα, στην αγάπη, στη χαρά, στην κοινωνία!  Μέχρι τότε θα πρεσβεύει να μη νικηθούμε από το κακό, από τον εαυτό μας, από την φθορά, αλλά  να μένουμε ενωμένοι με τον πλησίον μας και τον Θεό, σε μία πορεία αγιότητας!

Χρόνια Πολλά κι ευλογημένα! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

15 Αυγούστου 2025. Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου