Λόγος τιμής για την Κοίμηση της Θεοτόκου

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ

Δεκαπενταύγουστο 2025

Του π. Παναγιώτη Καποδίστρια

Σήμερα η Εκκλησία μας πλημμυρίζει από φως πασχαλινό του Αυγούστου και κατάνυξη πολλή. Τιμάμε την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, την θαυμαστή μετάσταση της Μητέρας του Κυρίου μας Ιησού από την παρούσα ζωή στην ουράνια δόξα. Εκτός από μνήμη κοιμήσεως, πρόκειται για γιορτή ζωής, χάριτος και ελπίδας.

Η Παναγία μας, «ἡ μήτηρ τῆς ὄντως ζωῆς», όπως την ονομάζει προσφυέστατα ο άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως, παρέχει σε όλους μας το πρότυπο της πλήρους αφοσίωσης στον Θεό και της αποδοχής του θελήματός Του. Ο επίγειος βίος Της τελειώνει εν ειρήνη και μεθίσταται εν δόξη στα επουράνια.

Όπως αναφέρει ο άγιος Ισίδωρος Θεσσαλονίκης, κατά την τρίτη ημέρα μετά την ταφή Της, ο απόστολος Θωμάς επιστρέφει και ζητεί να δει το σώμα της Θεοτόκου. Όταν ο τάφος ανοίγεται, βρίσκεται κενός. «Τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν» την Μητέρα του Θεού! Έτσι, η Εκκλησία μαρτυρεί την μετάσταση της Θεοτόκου, σώμα και ψυχή, κοντά στον Υιό Της, προτύπωση της μέλλουσας κοινής ανάστασης απάντων των ανθρώπων.

Η υμνολογία τονίζει την συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία της Παναγίας στον κόσμο. Ψάλλουμε: «Ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε». Η κοίμησή Της -εννοεί- είναι μια άλλη μορφή παρουσίας Της, ενώ θα νόμιζε κάποιος ότι απουσιάζει. Αλλ' όχι! Καθίσταται μεσίτρια, σκέπη και προστασία για όλους όσοι προστρέχουμε στην ανακουφιστική αγκάλη Της.

Ο άγιος Μόδεστος Ιεροσολύμων υπογραμμίζει το θαυμαστό γεγονός της ειρηνικής Κοιμήσεως της Θεοτόκου: οι Απόστολοι, «ἐν νεφέλαις συναχθέντες», στέκονται γύρω από το πανάγιο σώμα Της και με ύμνους το παραδίδουν στη γη, ενώ οι άγγελοι υψώνουν την ψυχή Της στον ουρανό. Έτσι, συναντάται το επίγειο με το ουράνιο, το ανθρώπινο με το θεϊκό, σε μια πανήγυρι βαθείας αγάπης και εξαίρετης τιμής.

Για εμάς, τους σύγχρονους χριστιανούς, η Κοίμηση της Θεοτόκου χρειάζεται, εκτός από ιστορική ανάμνηση, να είναι εν πρώτοις πρόσκληση προσωπικής μεταμόρφωσης. Η Παναγία μάς δείχνει πώς η ταπείνωση και η υπακοή οδηγούν στην αγιότητα. Μας καλεί να εμπιστευτούμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Η ζωή Της, εκτός από την υπερφυή θεία συνάφεια και την υπέρλογη εμπειρία, δεδομένου ότι στην περίπτωσή Της «νενίκηνται της φύσεως οι όροι», είχε οδύνη και πόνο και δάκρυα. Ο ευαγγελιστής Λουκάς έχει διασώσει την διπλή προφητεία Συμεών του Θεοδόχου προς την Θεοτόκο, κατά την Υπαπαντή: «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον, και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. β΄ 32-35). Ταύτα πάντα μαρτυρούν ότι, μαζί με την ρομφαία στα μητρικά κατάβαθά Της, υπήρξε κατάφορτη από νόημα και πλημμυρισμένη από Θεό, συνεπώς η ίδια αξιώθηκε να γίνει η γέφυρα που ένωσε ουρανό και γη.

Η παρουσία Της στη ζωή μας παραμένει ολοζώντανη! Όσοι καταφεύγουμε σε Αυτήν με πίστη, νιώθουμε στοργή, παρηγοριά και στήριξη. Είναι η Μητέρα κάθε πιστού, η οποία συμπαραστέκεται στα καθημερινά παλαίσματά του με τις θλίψεις, τους πειρασμούς και τις πτώσεις. Η Κοίμηση, λοιπόν, της Θεομήτορος εκπέμπει μήνυμα ελπίδας: ότι η ζωή ουδόλως σβήνει ή εξαφανίζεται, αλλά καινίζεται εν Χριστώ. Ότι και εμείς, με πίστη, ταπείνωση και μετάνοια, μπορούμε να συν-ακολουθήσουμε την άνοδο της Παναγίας από την γη στον ουρανό.

Ας προσευχηθούμε, λοιπόν, σήμερα, να μας χαρίζει την δύναμη της υπακοής και την ελπίδα της αιώνιας κοινωνίας με τον Θεό. Και ας Την παρακαλέσουμε με τα υμνογραφικά λόγια της Εκκλησίας: «Δέχου παρ' ἡμῶν, ᾠδὴν τὴν ἐξόδιον, Μῆτερ τοῦ ζῶντος Θεοῦ, καὶ τῇ φωτοφόρῳ σου, καὶ θείᾳ ἐπισκίασον χάριτι, τῷ Βασιλεῖ τὰ τρόπαια, τῷ φιλοχρίστῳ λαῷ, τήν εἰρήνην, ἄφεσιν τοῖς μέλπουσι, καὶ ψυχῶν σωτηρίαν βραβεύουσα».