Τα πρώτα φιόρα της Γατζίας

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Νάμαστε πάλι εδώ,

Καλό σας μήνα και καλή αντοχή στις ζέστες. Εμείς εδώ έχουμε βαρύ Χειμώνα, από κρύο και ανέμους, όχι όμως και από βροχή που τόσο χρειαζόμαστε.

Συνέχεια του προηγούμενου κειμένου μου και... μελαγχολικών μου στίχων, έκφραση παράπονου που δεν έβγαιναν οι σπόροι της Γατζίας, έρχομαι τώρα να μοιραστώ μαζί σας τον όντως άκρατο ενθουσιασμό μου για τα πρώτα της μυρωδάτα και χνουδάτα φιόρα.

Όπως διαπιστώνετε από την ημερομηνία γραφής αυτών των στίχων, έχουν παρέλθει πάνω από 14 χρόνια από τότε. Η Γατζία μου, ναι, με αποζημιώνει με μπόλικα φιόρα κάθε χρόνο, μολονότι έχει χάσει το μπούσουλα, όπως φαίνεται, και ανθίζει το εδώ καλοκαίρι, ενώ αν δεν με απατά η μνήμη, στην Ελλάδα ανθίζει τους φθινοπωρινούς μήνες, όμως, για τόσων χρονών που είναι, παραμένει ένα καχεκτικό δεντράκι που ακόμα, ίσως, προσπαθεί να εγκλιματιστεί στην καινούρια της πατρίδα... πιθανό, σαν τη γράφουσα.

Πολλές ευχές και αγάπη σε όλους/ες,

διονυσία

Νοβιτές

23 του Γενάρη 1994
Μελβούρνη Αυστραλίας

Ζακυθινοί μου χωρικοί και χωραΐτες ούλοι
ακούστε τι εγίνηκε στη πόλη τη Μελβούρνη.

Εκείνη η Μποχαλιώτισα που ζει στην ….Αστραλία
κατάφερε να γκαινιαστεί το Κήλορ Ηστ, Γατζία.

Μα είναι σέμπια μάτια μου, τσουρούλι δεν τση κόβει
πως όξω από το τόπο τσης Γατζία δεν προκόβει.

Και τση σονάρει κάθε αυγή, τση λέει και παστόκες
για μάντσιες που σκαρώνανε παλιά οι Μποχαλιώτες.

-Μη με σκορσάρεις μάτια μου και μη με σπαβεντάρεις
τήραξε τα απάνου σου δελέγκου να τα πάρεις.

Κουτσούνα μου, Γατζία μου, Ματζέτο τση αυλής μου
βγάλε δυο φιόρα τζόγια μου, που νάχεις την ευχή μου.

Αλλιώς, ω συφορέλια μου, με ούρα και με γέλια
θε να με κογιονάρουνε αφέντες και κοπέλια.

Παρακαλεί τον Άγιο φώτιση να τση δώσει
να δέσουν τα λιανόκλαδα, κορμός να μεγαλώσει.

Και, ω, το θαύμα εγίνηκε, Παρασκευή βραδύα
Έχουν περάσει χρόνια εννιά!
Ζακυθινοί, το ακούσατεεεεε;
Έβγαλε φιόρο η Γατζίαααα!

Απ΄τη χαρά τσους τη πολλή, που άνθισε η Γατζία
Πανήγυρι θα κάμουνε, θα βγάλουν λιτανεία (τη Γατζία;),

ανιάκαρα θα φέρουνε, θα φέρουν και ταμπούρλο,
την πίπιζα θα παίζουνε, νάρθει το ασκέρι ούλο.

Θα καλεστούνε Πρόεδροι, παλιοί και τωρινοί
ντόρος θα γίνει νάρθουνε ούλ’ οι Ζακυθινοί.

Γιατί ορπίζει, μάτια μου, η Γατζία να τσου ενώσει
κ' η ντόπια η «Ενότης»,
που χρόνια τώρα εγίνηκε «Ζακυθινή Εχθρότης»,
αληθινά να γίνει «Αδελφότης».

Κι εγώ θα στήσω το χορό
για να χορέψω Γιαργυτό
και σ’ ούλους θα φουγιάζω, πως μια μικρή Γατζία
κατόρθωσε και ένωσε στη μακρυνή Αυστραλία
του Τζάντε τη φατρία.