Γράφει ο Σπυρίδων Σ. Βελιώτης
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Τ.Ε., MSc Περιβαλλοντικών Σπουδών, Θεολόγος
28 Αυγούστου 2011
Ήμουν εκτός Αθηνών για ολιγοήμερες διακοπές όταν πληροφορήθηκα την επισημοποίηση της παραίτησης του Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσοστόμου του Β΄. Ένα συναίσθημα χαρμολύπης με πλημμύρισε… και εξακολουθεί να είναι τόσο έντονο… τόσο έντονο που θέλω να αποτυπώσω τις σκέψεις μου…
Χαρά, ανείπωτη χαρά, γιατί για μια ακόμη φορά ο επίσκοπος αυτός δείχνει έμπρακτα τη σημασία της λέξης “εντιμότητα”, της λέξης “ανδρισμός”, της λέξης “μπέσα”… ουδέποτε ήταν από τους ανθρώπους του “είπα-ξείπα”… πάντα ευθύς και άμεσος. Τιμώντας τον θεσμό του επισκόπου όχι απλά με φιέστες και πανηγύρια αλλά με την ύψιστη πράξη της αποχώρησης, της ταπείνωσης. Ο Χρυσόστομος Συνετός αντρίκια προχωρεί στην αποχώρησή του από τον θρόνο της Ζακύνθου πριν καταντήσει γηραιό “ανδρείκελο” που εκμεταλλεύονται το γήρας του συγγενείς και συνεργάτες (και όλοι μας γνωρίζουμε πάμπολλα τέτοια παραδείγματα… επίσκοποι υπέργηροι μη δυνάμενοι όχι απλά διοικήσουν αλλά ούτε να ιερουργήσουν (!) κρατούνταν, κρατούνται και θα κρατώνται στους θρόνους τους αγόμενοι και φερόμενοι από πρωτοσύγκελλους, συγγενείς κλπ). Και η Εκκλησία της Ελλάδας, τις δύσκολες αυτές στιγμές που βάλλεται από παντού (εκ των έσω και εκ των έξω) έχει ανάγκη από άνδρες επισκόπους, όχι απλά ανδροπρεπείς. Ο Χρυσόστομος Συνετός ουδέποτε έπαιξε τον ρόλο της μαριονέττας, πώς θα μπορούσε άλλωστε να τον παίξει αυτό τον ρόλο όταν “ανδρώθηκε” και “αναστήθηκε” ιερατικά και φυσικά πλάι σε αναστήματα επισκόπων όπως ο μακαριστός Σεραφείμ, ο μακαριστός Αργολίδος Χρυσόστομος, ο μακαριστός πρ. Πατρών Νικόδημος κ.α. Κι όπως ο τελευταίος έφυγε “άρχοντας” από την ενεργό δράση, έτσι φεύγει τώρα “άρχοντας” και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος. Χαίρομαι λοιπόν γιατί η εκκλησία μας ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες ημέρες έχει “άρχοντες” επισκόπους!
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ευθύτητα με την οποία διαφωνούσε με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, και ποιος μπορεί να ξεχάσει το άπειρο ήθος που επέδειξε κατά την διάρκεια ασθενείας του τελευταίου. Όταν κάποιοι, ακόμα και πνευματικά παιδιά του Χριστοδούλου, δοκίμαζαν πώς θα είναι η “φήμη” τους ως νέοι αρχιεπίσκοποι, ο Χρυσόστομος Συνετός, από τα βαθειά νερά του Ιονίου συμπαρίστατο έμπρακτα στον θνήσκοντα αρχιεπίσκοπο.
Κάποτε είχα ακούσει μία έκφραση: “τα γελοία από τα μεγαλεία ολίγον απέχουσιν”. Οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί (βλ. επίσκοποι), μη παραιτούμενοι όταν πρέπει, καταντούν από “μεγάλοι” “γελοίοι”… και δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο από την γελοιοποίηση του επισκοπικού θεσμού. Στηριζόμενοι σε δικανικές διατάξεις του κανονικού δικαίου δεν μπορούν ούτε να προφέρουν την λέξη “παραίτηση”. Ο Χρυσόστομος Συνετός, τιμώντας για μια ακόμα φορά το όνομα αυτού του οποίου φέρει (Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος) δεν φοβάται ούτε την παραίτηση, ούτε την “αυτοεξορία”… Τι πάει να πει ο επίσκοπος είναι ισόβιος; η μεγαλύτερη ένδειξη ισοβιότητας του επισκόπου δεν είναι απλά η παραμονή του σε έναν επισκοπικό θρόνο, αλλά η ισόβια αγάπη του ποιμνίου του. Είναι θλιβερότερο να είναι κάποιοι “ισοβίως” καθισμένοι στο θρόνο τους αλλά παραλλήλως να είναι απόντες από τη σκέψη και τη συνείδηση του ποιμνίου τους.
Ο επίσκοπος που φοβάται να παραιτηθεί μοιάζει με αυτόν που δεν έχει παιδιά ή έχει κακοαναθρεμμένα παιδιά. Γιατί αυτός που έχει σωστά αναθρεμμένα παιδιά δε φοβάται ούτε τα γηρατειά ούτε τίποτε…. Τα παιδιά που μεγάλωσαν σωστά στέκονται δίπλα στους γονείς τους ακόμα και μετά την “συνταξιοδότησή τους”. Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος όμως όλα αυτά τα χρόνια, ειδικά αυτά της επισκοπείας του στη Ζάκυνθο, μεγάλωσε τόσο σωστά τα πνευματικά του παιδιά που η απομάκρυνσή του από τον θρόνο της Ζακύνθου δεν θα συνεπάγεται την “απομόνωσή” του. Θα ήταν άλλωστε αφελές να πιστέψει κανείς ότι το έργο που έχει παραχθεί όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσε να ανακοπεί απλά με μια αποχώρηση. Το νερό μπήκε στο αυλάκι… τον καιρό που κάποιοι προσπαθούσαν και προσπαθούν να “μεταφέρουν” το μήνυμα του Ευαγγελίου με χρήματα του έλληνα φορολογούμενου, κάποιοι άλλοι δημιούργησαν διαδικτυακή τηλεόραση στη Ζάκυνθο…
Θα με ρωτήσει κάποιος: “καλά, δεν λυπάσαι που φεύγει ο Ζακύνθου;” Βεβαίως και λυπάμαι… είναι φυσικό επακόλουθο της ανθρώπινης φύσης. Και οι Κωνσταντινουπολίτες λυπούνταν όταν έφευγε για εξορία ο Ιωάννης ο Α΄ ο Χρυσόστομος. Όταν υπάρχει κάτι ωραίο, είναι άσχημο να μην υπάρχει “φυσικά” για πάντα. Η λύπη όμως που έχω είναι ελάχιστη, κι αυτό γιατί αναλογίζομαι ότι τη στιγμή αυτή, ιδιαίτερα με την πράξη του αυτή, ο Ζακύνθου Χρυσόστομος αποτελεί το μεγαλύτερο “κεφάλαιο” της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κεφάλαιο που διαμορφώθηκε όπως προανέφερα από αξίους επισκόπους, ιδιαίτερα παραγωγικό μετά το 1994 όταν και “επενδύθηκε” στη Ζάκυνθο, και κυριολεκτικά αποτελεί “χρυσό” στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.
Εύχομαι ο Θεός να του χαρίζει όσο περισσότερα χρόνια γίνεται πάνω στη γη… άλλωστε ο Χρυσόστομος γνωρίζει πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε πώς να διαχειρίζεται το χρόνο του προς δόξαν Θεού. Και αυτό θα αποδειχθεί στην πράξη από το ξημέρωμα της 2ας Σεπτεμβρίου 2011…
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ευθύτητα με την οποία διαφωνούσε με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, και ποιος μπορεί να ξεχάσει το άπειρο ήθος που επέδειξε κατά την διάρκεια ασθενείας του τελευταίου. Όταν κάποιοι, ακόμα και πνευματικά παιδιά του Χριστοδούλου, δοκίμαζαν πώς θα είναι η “φήμη” τους ως νέοι αρχιεπίσκοποι, ο Χρυσόστομος Συνετός, από τα βαθειά νερά του Ιονίου συμπαρίστατο έμπρακτα στον θνήσκοντα αρχιεπίσκοπο.
Κάποτε είχα ακούσει μία έκφραση: “τα γελοία από τα μεγαλεία ολίγον απέχουσιν”. Οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί (βλ. επίσκοποι), μη παραιτούμενοι όταν πρέπει, καταντούν από “μεγάλοι” “γελοίοι”… και δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο από την γελοιοποίηση του επισκοπικού θεσμού. Στηριζόμενοι σε δικανικές διατάξεις του κανονικού δικαίου δεν μπορούν ούτε να προφέρουν την λέξη “παραίτηση”. Ο Χρυσόστομος Συνετός, τιμώντας για μια ακόμα φορά το όνομα αυτού του οποίου φέρει (Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος) δεν φοβάται ούτε την παραίτηση, ούτε την “αυτοεξορία”… Τι πάει να πει ο επίσκοπος είναι ισόβιος; η μεγαλύτερη ένδειξη ισοβιότητας του επισκόπου δεν είναι απλά η παραμονή του σε έναν επισκοπικό θρόνο, αλλά η ισόβια αγάπη του ποιμνίου του. Είναι θλιβερότερο να είναι κάποιοι “ισοβίως” καθισμένοι στο θρόνο τους αλλά παραλλήλως να είναι απόντες από τη σκέψη και τη συνείδηση του ποιμνίου τους.
Ο επίσκοπος που φοβάται να παραιτηθεί μοιάζει με αυτόν που δεν έχει παιδιά ή έχει κακοαναθρεμμένα παιδιά. Γιατί αυτός που έχει σωστά αναθρεμμένα παιδιά δε φοβάται ούτε τα γηρατειά ούτε τίποτε…. Τα παιδιά που μεγάλωσαν σωστά στέκονται δίπλα στους γονείς τους ακόμα και μετά την “συνταξιοδότησή τους”. Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος όμως όλα αυτά τα χρόνια, ειδικά αυτά της επισκοπείας του στη Ζάκυνθο, μεγάλωσε τόσο σωστά τα πνευματικά του παιδιά που η απομάκρυνσή του από τον θρόνο της Ζακύνθου δεν θα συνεπάγεται την “απομόνωσή” του. Θα ήταν άλλωστε αφελές να πιστέψει κανείς ότι το έργο που έχει παραχθεί όλα αυτά τα χρόνια θα μπορούσε να ανακοπεί απλά με μια αποχώρηση. Το νερό μπήκε στο αυλάκι… τον καιρό που κάποιοι προσπαθούσαν και προσπαθούν να “μεταφέρουν” το μήνυμα του Ευαγγελίου με χρήματα του έλληνα φορολογούμενου, κάποιοι άλλοι δημιούργησαν διαδικτυακή τηλεόραση στη Ζάκυνθο…
Θα με ρωτήσει κάποιος: “καλά, δεν λυπάσαι που φεύγει ο Ζακύνθου;” Βεβαίως και λυπάμαι… είναι φυσικό επακόλουθο της ανθρώπινης φύσης. Και οι Κωνσταντινουπολίτες λυπούνταν όταν έφευγε για εξορία ο Ιωάννης ο Α΄ ο Χρυσόστομος. Όταν υπάρχει κάτι ωραίο, είναι άσχημο να μην υπάρχει “φυσικά” για πάντα. Η λύπη όμως που έχω είναι ελάχιστη, κι αυτό γιατί αναλογίζομαι ότι τη στιγμή αυτή, ιδιαίτερα με την πράξη του αυτή, ο Ζακύνθου Χρυσόστομος αποτελεί το μεγαλύτερο “κεφάλαιο” της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κεφάλαιο που διαμορφώθηκε όπως προανέφερα από αξίους επισκόπους, ιδιαίτερα παραγωγικό μετά το 1994 όταν και “επενδύθηκε” στη Ζάκυνθο, και κυριολεκτικά αποτελεί “χρυσό” στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.
Εύχομαι ο Θεός να του χαρίζει όσο περισσότερα χρόνια γίνεται πάνω στη γη… άλλωστε ο Χρυσόστομος γνωρίζει πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε πώς να διαχειρίζεται το χρόνο του προς δόξαν Θεού. Και αυτό θα αποδειχθεί στην πράξη από το ξημέρωμα της 2ας Σεπτεμβρίου 2011…
4 σχόλια:
Αγαπητέ κύριε Βελλιώτη,
Θα ήθελα να σας συγχαρώ για το πολύ μεστό, περιεκτικό και ουσιώδες κείμενό σας. Πιστέψτε με εσωκλέιει, όχι μόνο τα δικά μου, αλλά και των περισσοτέρων τα συναισθήματα, αυτών που αγαπούν και (εκ)τιμούν τον Ζακύνθου Χρυσόστομο το Β'
Αγαπητέ κ. Παπαγεωργίου, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Δυστυχώς δεν πέρασαν ούτε δέκα μέρες από την ημέρα που ο Ζακύνθου υπέβαλε την παραίτησή του, και ήδη άρχισαν να τον χτυπάνε!
Σας προτείνω να διαβάσετε κάποια σχόλια που έχω κάνει πάνω στο θέμα αυτό:
http://veliotis.wordpress.com/2011/09/10/%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%8C%CF%82-%CF%80%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7%CF%82/
Αγαπητέ κ. Βελιώτη,
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια σας, τα οποία κατατίθενται στο δημοσιευόμενο στο ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ κείμενό Σας.
Να ξέρετε, φίλτατε, ότι η εκούσια και από πολλών ετών εξαγγελθείσα παραίτησή μου δεν ήταν τίποτε περισσότερο από έκφραση συνέπειας έναντι κυρίως της προσωπικής μου ιστορίας. Ανέκαθεν πίστευα ότι οι πράξεις μας -όλων, αλλά κυρίως ημών των εκκλησιαστικών- είναι ανάγκη να συνεπάγονται τα λόγια μας και το αντίστροφο!
Εύχομαι και προσεύχομαι να έχετε κάθε ουράνιο δώρημα δικό Σας και διατελώ
Μετά θερμών ευχών και εκτιμήσεως
+ ο Ζακύνθου Χρυσόστομος
Αγαπητέ κύριε Βελλιώτη,
Έχετε απόλυτο δίκιο. Μάλιστα ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος-ιστολόγος προχωράει ακόμα περισσότερο το θέμα της παραίτησης και δείχνει ιδιαίτερο ζήλο για τις ασχολιές του παραιτηθέντος Μητροπολίτου, αναφέρωντας ότι εκδράμει από χωρίον εις χωρίον προς άγραν ψήφων και υποσχέσεων για τον επιθυμητό διάδοχό του.
Θα τολμούσα να πω ότι με την παραίτηση του Σεβασμιωτάτου "το γαρ πολύ της ενασχόλησης γεννά παρφροσύνη" και έχει ενοχλήσει περισσότερο κι από την ενθρόνισή του. Τίποτ' άλλο.
Δημοσίευση σχολίου