Γράφει
ο π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ενώ διαρκεί ο επίπονος
αγώνας της Μεγάλης Σαρακοστής, κάθε Παρασκευή βράδυ πραγματοποιεί στάσεις πνευματικής ανάπαυλας, αναψυχής και ανακούφισης δίπλα σ’ ένα πρόσωπο κορυφαίο και πολυαγαπημένο: την
Παναγία Μητέρα του Θεού και μητέρα ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ο καθένας μας μάχεται -το κατά δύναμιν- στο «στάδιο
των αρετών», ώστε να βραβευτούμε στο τέλος, δηλαδή κατά την λαμπρή μέρα της Ανάστασης, με
τα φωτεινά δώρα του Κενού Τάφου. Όμως
αισθανόμαστε κόπωση... Η μάχη με τον παλαιό εαυτό μας και το κοσμικό φρόνημα δεν
είναι και τόσο εύκολη... Νοιώθουμε ασθένεια και αδυναμία... Ο αγώνας εντέλει είναι σχοινοβασία και ήδη κλυδωνιζόμαστε...
Γι’ αυτό ακριβώς καταφεύγουμε στη Μάνα μας και ήδη
μπροστά Της ξεδιπλώνουμε τους προβληματισμούς, τις αστοχίες, τις πτώσεις μας,
τον ιδρώτα των προσπαθειών μας για ανόρθωση.
Εκείνη, ως
η κοινή Μητέρα Θεού και Ανθρωπότητας, Μάνα της άνωθεν Αγάπης και Ειρήνης που είναι, μεσιτεύει - πρεσβεύει στον Υιό Της για
χάρη μας. Ας τονισθεί εμφατικά η λέξη «χάρις», διότι η σωτηρία δεν είναι τόσο
κατάκτηση προσωπική μας, αλλά κυρίως η Χάρη του Θεού είναι αυτή που επισκιάζει ελεητικά τους δικούς μας
αγώνες. Δι' αυτής της οδού, της χαρισματικής δηλαδή μετοχής μας στα του Θείου, αξιωνόμαστε να κοινωνούμε του Σώματος και
του Αίματος του αυτοθυσιαζόμενου Θείου Λόγου, ο Οποίος σαρκώθηκε δια της
Παρθένου Μαρίας, με σκοπό την ασφαλή διέξοδο του καθενός μας από τον εωσφορικό
λαβύρινθο του Χαμού, τον οποίον -ομολογουμένως- εμείς οι ίδιοι προξενούμε.
Κατά συνέπειαν, απευθύνοντας Χαιρετισμούς αγάπης,
ευγνωμοσύνης και ικεσίας προς την Παναγία, στην πραγματικότητα υμνούμε και
δοξολογούμε τον εν Τριάδι Ένα Θεό, ο Οποίος δι’ Αυτής ενέργησε τη σωτηρία μας
και «νυν και αεί και εις τους αιώνας», δι’ Αυτής δέχεται την μετάνοιά
μας, δωρίζοντας στον αποπροσανατολισμένο κόσμο μας την Ανοχή και την Άφεση. Έτσι, κατά τον μεγάλο θεολόγο του καιρού μας, μακαριστό Μητροπολίτη Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ, "η τιμή που δείχνουμε στην Θεοτόκο όχι μόνο δεν μειώνει την λατρεία μας προς τον Θεό, αλλά, ακριβώς, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: όσο περισσότερο τιμούμε τη Θεοτόκο, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε τη μεγαλειότητα του Υιού της, επειδή τιμούμε τη Μητέρα ακριβώς λόγω του Υιού."
Οπότε δεν παύουμε να Την μεγαλύνουμε θριαμβικά:
«Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η
κτίσις,
χαίρε, δι’ ης βρεφουργείται ο
Κτίστης.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου