Εν πληθούση Εκκλησία, κατά το ζεστό πρωί της Κυριακής Δ΄ Ματθαίου (9ης Ιουλίου 2017), στον ηλιοπερίχυτο Ναό της Παναγούλας Μπανάτου, κατά την αναστάσιμη Ευχαριστιακή Σύναξή μας, προεορτάσαμε -άξια και δίκαια- την πανεύφημη μνήμη του νέου Οσίου της Ορθοδοξίας Παϊσίου του Αγιορείτου.
Έγιναν οι σχετικές Αρτοκλασίες κι ευλογήθηκαν εόρτια Κόλλυβα του Οσίου, τα οποία έφεραν ένθετη τη μορφή του Τιμωμένου, ενώ στο κέντρο του Ναού δέσποζε ξανά η σεβάσμια μορφή Του, ιστορηθείσα προ ετών σε καλαίσθητο Εικόνισμα. Όλα τα ανωτέρω αποτελούσαν ευλαβικές προσφορές πιστών (ήτοι της Εκκλησιαστικής Συμβούλου μας κ. Ντενίκας Κοντονή και του αγαπητού ιερέως Ιωάννου Ρένεση, πρώην Διακόνου του Ναού μας).
Ο οικείος Εφημέριος π. Παναγιώτης Καποδίστριας ομίλησε συνοπτικά περί της ουράνιας χαράς και χάριτος, που διακατείχαν τον ταπεινό Αθωνίτη Μοναχό και σήμερα διακηρυγμένον Όσιο, έστω και αν ο ίδιος υπέφερε πόνους διαρκείς και αφόρητους, εξαιτίας πολλών και βαρέων σωματικών ασθενειών.
"Ο ηγιασμένος Γέροντας", τόνισε ο ομιλητής, "εβίωνε νυχθημερόν την άφατη χαρά της θείας συνάφειας, ανέπνεε θεοπρεπώς και ζούσε ανύστακτα εν Χριστώ, την όντως Χαρά του κόσμου, υπερτιμούσε την Θεομήτορα Παναγία (την αιτία της Χαράς των ανθρώπων), οπότε είχε κατορθώσει να μη φοβάται πλέον τον φόβο του θανάτου, όπως συμβαίνει συνήθως με εμάς τους ολιγόπιστους και -αλίμονο- κατ' όνομα Χριστιανούς.
Ο π. Παΐσιος έλεγε μάλιστα στους πολυπληθείς συνομιλητές του ότι τον διακατείχε τόση και τέτοια πλησμονή χαράς, ώστε δεν ήξερε τι να την κάμει. Σκεφτόταν μάλιστα να έβρισκε τρόπο να αποταμιεύσει τη μισή χαρά του, για τις ώρες της ενδεχόμενης λύπης και δυσκολίας του βίου!!!
Κατανοείτε, αγαπητοί μου, ότι στην δική μας εποχή και την κοινωνία της θλιβερής επικράτησης των κάθε λογής ψυχοφαρμάκων, εξαιτίας κυρίως πνευματικής ανεστιότητας και ψυχικών διχοστασιών, η περίπτωση του ηγιασμένου Γέροντος Παϊσίου θα ημπορούσε να αποτελέσει φωτεινή διέξοδο στο βαθύ τούνελ των αδιεξόδων μας. [...]".
"Ο ηγιασμένος Γέροντας", τόνισε ο ομιλητής, "εβίωνε νυχθημερόν την άφατη χαρά της θείας συνάφειας, ανέπνεε θεοπρεπώς και ζούσε ανύστακτα εν Χριστώ, την όντως Χαρά του κόσμου, υπερτιμούσε την Θεομήτορα Παναγία (την αιτία της Χαράς των ανθρώπων), οπότε είχε κατορθώσει να μη φοβάται πλέον τον φόβο του θανάτου, όπως συμβαίνει συνήθως με εμάς τους ολιγόπιστους και -αλίμονο- κατ' όνομα Χριστιανούς.
Ο π. Παΐσιος έλεγε μάλιστα στους πολυπληθείς συνομιλητές του ότι τον διακατείχε τόση και τέτοια πλησμονή χαράς, ώστε δεν ήξερε τι να την κάμει. Σκεφτόταν μάλιστα να έβρισκε τρόπο να αποταμιεύσει τη μισή χαρά του, για τις ώρες της ενδεχόμενης λύπης και δυσκολίας του βίου!!!
Κατανοείτε, αγαπητοί μου, ότι στην δική μας εποχή και την κοινωνία της θλιβερής επικράτησης των κάθε λογής ψυχοφαρμάκων, εξαιτίας κυρίως πνευματικής ανεστιότητας και ψυχικών διχοστασιών, η περίπτωση του ηγιασμένου Γέροντος Παϊσίου θα ημπορούσε να αποτελέσει φωτεινή διέξοδο στο βαθύ τούνελ των αδιεξόδων μας. [...]".
[Φωτογραφίες: Ευρυδίκη Κοντογιάννη, Διονύσης Ν. Κοντονής και Κώστας Μπουργάνης]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου