Κατάρα και δυστυχία για τον άνθρωπο το να ζει χωρίς το θείο φως

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής μετά τα Φώτα 

14 Ιανουαρίου 2018 

(Ματθ. δ΄ 12-17) 

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Με μια φαινομενικά απλή φράση ο Άγιος Ευαγγελιστής Ματθαίος, μάς πληροφορεί ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εγκατέλειψε την Ναζαρέτ και εγκαταστάθηκε στη Γαλιλαία. Όμως, από αυτά τα λίγα και λιτά λόγια του Ευαγγελίου δεν συνάγομε ότι την αναχώρηση αυτή θα ακολουθούσε κάποια –εν καιρώ- επιστροφή στην πατρώα γη. Και σε αυτό δεν έφταιγε η ωραία και ειδυλλιακή πόλη της Ναζαρέτ. Έφταιγαν οι ασεβείς, άκαμπτοι και αμετανόητοι κάτοικοί της και επί της γης συμπατριώτες του Ιησού.

Η συμπεριφορά των Ναζαρηνών απέναντί Του υπήρξε εξ αρχής εγκληματική και αχαρακτήριστη. Οι Ναζαρηνοί απεδείχθησαν ανίκανοι να εκτιμήσουν την μέγιστη τιμή και ανεκτίμητη δωρεά, την οποία τους έκανε ο Κύριος, αρχίζοντας το κηρυκτικό και θαυματουργικό έργο Του, από την πόλη τους. Η αρχική ευφροσύνη που, ίσως, αισθάνθηκαν ακούγοντας τα θεία λόγια του Κυρίου, που μίλησε στη Συναγωγή τους, εξουδετερώθηκε κι έδωσε την θέση της στον φθόνο, την απιστία και την αμετανόητη σκληρότητα της καρδιάς τους.

Χωρίζοντας τους ανθρώπους σε σημαντικούς και ασήμαντους, σε αριστοκράτες και σε πληβείους, αναρωτήθηκαν με απανθρωπιά και αναίδεια: «Πώς μπορεί ο ασήμαντος γιος ενός μαραγκού να μας κάνει τον σοφό και τον δάσκαλο;». Καθόλου δεν αναλογίστηκαν την προηγούμενη θεία ζωή Του, της οποίας επί τριάντα χρόνια υπήρξαν μάρτυρες. Η κακία τούς είχε σκληρύνει τόσο την ψυχή, ώστε κατάντησαν εχθροί του Θεού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, θέλησαν από θεομάχοι να γίνουν και θεοκτόνοι. Θέλησαν να βιαιοπραγήσουν ενάντια στον Ιησού και να τον δολοφονήσουν, διότι δεν ήθελαν να ακούνε τα θεία και σωτήρια λόγια Του.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα και δυστυχία για τον άνθρωπο από το να ζει χωρίς το θείο φως. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει κλειστά τα μάτια της ψυχής, κατοικεί «εν χώρα και εν σκιά θανάτου», ζει τυλιγμένος στην πλάνη και την δεισιδαιμονία, το άγχος και η απελπισία τον συνθλίβουν, υποβιβάζει τον εαυτό του στο επίπεδο των κτηνών. Δεν διακρίνει το καλό από το κακό, αγνοεί την ορθή συμπεριφορά και τα καθήκοντά του, πράττει έργα αμαρτωλά και τον βασανίζουν φριχτές τύψεις. Εν ολίγοις, έχει απολέσει τον σκοπό της ζωής και περισσότερο όταν ο πιστός -κατά τον Απόστολο Παύλο- ξεπέσει στην αμαρτία, μετά είναι σχεδόν αδύνατη η μετάνοια και σωτηρία του.

Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, τον Κύριο. Ας μετανοήσουμε ειλικρινά για τις πλάνες και τις αμαρτίες μας, ώστε να μην μείνουμε βυθισμένοι στα σκοτάδια του Διαβόλου και χάσουμε την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας. Γένοιτο!