Επιποθώντας τη μετάνοια του άσωτου γιου

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 

της Κυριακής του ΑΣΩΤΟΥ

16 Φεβρουαρίου 2020

(Λουκ. ιε΄ 11-32)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης

Ανυπόμονος για ελευθερία και απολαύσεις ήταν ο νέος της σημερινής παραβολής. Δεν περίμενε και δεν ήθελε να χάνει λεπτό από τον χρόνο του. Αδημονούσε να λάβει το μερίδιο, το οποίο του αναλογούσε εκ της πατρικής περιουσίας και να ξεκινήσει μια πολυτελή, ασυγκράτητη και αμαρτωλή ζωή, χωρίς δεσμεύσεις και απαγορεύσεις.

Ο αγαθός πατέρας του, δεν τού το αρνείται. Υποχωρεί, παρόλο που όλη η περιουσία τού ανήκει και ήταν στο χέρι του να την κρατήσει, αρνούμενος τις παράλογες απαιτήσεις του αυθάδους γιου του. Αυτό δεν το κάνει από αδυναμία, αλλά από αγαθότητα και αγάπη. Δεν θέλει να κρατήσει τον ανυπόμονο και ατίθασο γιο του  δια της βίας. Σέβεται την ελευθερία και τις επιλογές του, παρότι διαφωνεί με αυτές και ανησυχεί για το μέλλον του παιδιού του.

Ο νέος παίρνει το μερίδιό του και φεύγει μακριά, χωρίς ίσως ούτε να αποχαιρετήσει τον πατέρα του, τον αδελφό και τους συγγενείς του. Το αποτέλεσμα της επιλογής του αυτής, καθώς και το τελικό κατάντημά του, είναι σχεδόν αναμενόμενα. Διασπαθίζει και κατασπαταλά ασύστολα και ασυλλόγιστα την περιουσία του με κοινές γυναίκες, καθώς και με υποκριτές και συμφεροντολόγους φίλους. Αγόρασε τέρψεις, κόλακες, πολυτελή ενδύματα, εκλεκτές τροφές, πολύτιμα αντικείμενα και κοσμήματα. Οργάνωσε συμπόσια, χορούς και αμαρτωλά γλέντια.

          

Ξαφνικά, όμως, ήλθε το αναπόφευκτο: Τα χρήματα τελείωσαν, οι ψεύτικοι φίλοι και οι ανάρμοστες παρέες τον εγκατέλειψαν, αναζητώντας νέα υποψήφια θύματα προς εκμετάλλευση, ενώ ό ίδιος απέμεινε φτωχός, μόνος και στερημένος. Η υλική στέρηση υπήρξε, βέβαια, κάτι το πολύ κακό και αρνητικό, όμως το χειρότερο απ’ όλα ήταν η πνευματική και ψυχική στέρηση, την οποία ένιωσε και βίωσε. Μακριά από τους δικούς του ανθρώπους, χωρίς αγάπη, κατέληξε εξαθλιωμένος χοιροβοσκός.

Όμως, τότε έγινε το θαύμα: η κατάπτωση και ο εξευτελισμός του, των ανάγκασαν να συνέλθει. Να αναλογιστεί τι είχε και τι έχασε. Να προστρέξει συντετριμμένος και ικέτης στα γόνατα του γέροντα πατέρα του, ζητώντας ειλικρινά συγγνώμη για τις πράξεις του και για τις πίκρες που του έδωσε. 

Ο γέροντας πατέρας του, όχι μόνο δεν τον διώχνει, όχι μόνο δεν συμμερίζεται τα παράπονα και τις αντιρρήσεις τού άλλου του γιου, ο οποίος εργατικός και υπάκουος ο ίδιος θεωρούσε αδικία την περίθαλψη του άσωτου αδελφού του, αλλά τον περιβάλλει με τιμές, οργανώνει γιορτές προς τιμήν του και τον ντύνει με πολύτιμα ενδύματα.

Ας έχουμε όλοι μπροστά στα μάτια μας το παράδειγμα της μετάνοιας του άσωτου γιου και ας προσπαθήσουμε να τον μιμηθούμε. Οφείλουμε να αναλογισθούμε ότι όλοι είμαστε άσωτοι και αμαρτωλοί, με λόγια και με έργα, στενοχωρώντας καθημερινά τον στοργικό Θεό, πατέρα, ευεργέτη και δημιουργό μας. Εν ονόματι μιας επίπλαστης, ψεύτικης και προσωρινής ελευθερίας επιλέγουμε τον ολισθηρό δρόμο της απώλειας. Ας ανανήψουμε, λοιπόν, κερδίζοντας την πραγματική ηθική «εν Χριστώ» ελευθερία, η οποία θα μας κάνει τέκνα Θεού και μετόχους της ουράνιας βασιλείας Του. Γένοιτο!