«...Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με; ... βόσκε τὰ πρόβατά μου. ... ὅταν δὲ γηράσῃς, ἐκτενεῖς τὰς χεῖράς σου ... τοῦτο δὲ εἶπε σημαίνων ποίῳ θανάτῳ δοξάσει τόν Θεόν» (Ἰω. κα΄).
Μακαριώτατε πάτερ καί Δέσποτα κ.κ. Ἱερώνυμε,
Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰδού στέκομαι, πτωχός καί πένης, ἐνώπιόν Σας, ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας, μέ φόβο, ἐμπιστοσύνη, εὐχαριστία καί ἱκεσία.
Ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη, ὁ κατά τήν τάξη Μελχισεδέκ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνοντας στόν ἑαυτό Του τόν παλαιό Ἀδάμ, τήν ἀνθρωπότητα, κατά τίς ἡμέρες τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του «δεήσεις τε καὶ ἱκετηρίας πρός τόν δυνάμενον σῴζειν αὐτόν ἐκ θανάτου μετὰ κραυγῆς ἰσχυρᾶς καὶ δακρύων προσενέγκας», πρίν ἤ ἀναληφθῆ εἰς τούς οὐρανούς μετέδωκε στούς Μαθητές Του καί Ἀποστόλους Του τήν Σταυρική Του Ἱερωσύνη, δίνοντάς τους ἐντολή νά βαπτίζουν καί νά διδάσκουν πάντα τά ἔθνη καί ζητώντας τους ὡς ἔνδειξη μεγίστης ἀγάπης νά ποιμαίνουν τά προβατά Του καί νά βόσκουν τά ἀρνία Του, οὐ μήν ἀλλά καί νά λαμβάνουν ὡς στέφανον τήν ἐξομοίωση μέ Αὐτόν, τόν Ἐσταυρωμένον, ἤτοι τήν ἔκταση τῶν χειρῶν τους, ἤτοι τήν δική τους σταύρωση καί τόν ἔνδοξο θάνατο, πού ἀποτελεῖ τήν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου.