Κείμενο - ποίηση: π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
[Ο καλός φίλος μας Δημήτρης Λάγιος δεν είναι βιολογικά ανάμεσά μας. Παραμένει όμως κοντά μας με την αγαθή ανάμνηση και τη νυκτική - ερωτοπαθή μουσική του. Επιστρέφει πάλι και πάλι, με την πρώτη ευκαιρία. Κυκλοφορεί ιεροκρυφίως στο γενέθλιο νησί μας, το οποίο πολύ αγάπησε, αλλά εκείνο δεν τού ανταπέδωσε την Aγάπη, όσον αφορά στους ντόπιους παραγοντίσκους της τελευταίας πενταετίας της ζωής του. Τον πολέμησαν κάποιοι (με όνομα κι επώνυμο, δεν είναι άγνωστοι στο τοπικό προσκήνιο), τον πολέμησαν πολύ και ανελέητα. Διότι, όπως είναι γνωστό, το σκοτάδι ουδέποτε άνθεξε κοντά στο φως. Και ο Δημήτρης υπήρξε φως!!!
Ήταν πράγματι συγκλονιστική η γνωριμία μαζί του. Απέπνεε εμπιστοσύνη στη ζωή, τους ανθρώπους, τη μουσική, τον έρωτα, στη γενέτειρά του Ζάκυνθο και την μαρτυρική Κύπρο!!!
Έτσι καθώς (και) σήμερα τον θυμόμαστε -μεταχειριζόμενοι τώρα πια οι πάντες την ευαίσθητη και γοητευτική μουσική του- ανασύρω από την ποιητική συλλογή μου "Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει" (εκδ. Αίολος 1995, σ. 26) ένα ποίημα που έγραψα την 31η Μαρτίου 1991, αφιερωμένο μάλιστα "στον φίλο που σκορπίστηκε", μετά από ένα μακρύ, βαθύ και ειλικρινές τηλεφώνημα μαζί του, λίγες μόλις μέρες πριν το Τέλος...]
ΚΑΛΟΣ ΟΙΩΝΟΣ
του φίλου που σκορπίστηκε
Καλός οιωνός το κλάμα
το χάραγμα του απείρου βαθιά στη σάρκα σου
έτσι καθώς οι φιγούρες οι ενάλιες
πλάι μας προς Εμμαούς
κι αναλφάβητες
όταν τα πάντα θα επιστρέφουν στη φιλοκαλία του νότου
τα πάμφωνα τα χέρια σου όταν-
εγώ θα μισώ τ' ασβεστωμένα τα σπίτια
τα χαμώγια της χαμένης πατρίδας και μάλιστα όσα τραγουδήθηκαν
την αποψινή των αισθήσεων κατάνυξη
που έχει τη γεύση λες από λιβάνι αγιόκλημα ή λιωμένη ασπιρίνη
Καημένε μου Έλληνα πόσο δεν είσαι-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου