.webp)
* * *
Your Eminence Metropolitan Nifon of Târgoviște, honorable representative of His Beatitude Patriarch Daniel of Romania,
Your Eminences,
Your Excellencies,
Dear Professor Dr. Corina Adriana Dumitrescu, University President and President of the Senate,
Esteemed Faculty and Students,
Ladies and Gentlemen,
Beloved Brothers and Sisters in Christ,
It is with profound gratitude and humility that we accept this high academic distinction from the Dimitrie Cantemir Christian University. We accept it not as a personal honor, but as a recognition of the enduring commitment of the Orthodox Church, in general, and the Ecumenical Patriarchate, in particular, to the work and service of dialogue and reconciliation among Christians, affirming the profound conviction that the ecumenical movement is a vital catalyst for global peace and harmony. We are particularly moved by the fact that this institution of higher learning bears the name of the late prince, great statesman and distinguished scholar Dimitrie Cantemir, who studied in the Queen of Cities at our Patriarchal Great School of the Nation, while the latter’s current building was erected at a property that belonged to him.
Furthermore, we are filled with joy and gladness to be once again in Romania, at the invitation of our brother in the Lord, His Beatitude Patriarch Daniel, for the celebration of the 140th anniversary since the granting of autocephaly to the Orthodox Church of Romania and the 100th anniversary since its elevation to the Patriarchal dignity by the Mother Church of Constantinople, as well as for consecration of the mosaics of the People’s Salvation Cathedral. His Beatitude’s own contributions to theological education and inter-Christian dialogue are widely respected and valued, which make this honor, bestowed upon our humble person, a sign of the bonds of brotherhood that unite our Churches in a common, Christian vocation of witness and service, of martyria and diakonia.
The principle which inspires our humble ministry for these many decades – of which this honorary degree so graciously acknowledges – is the ministry of dialogue. Dialogue, for us Christians, is neither a political strategy nor a pragmatic tool of diplomacy. It is a spiritual and theological imperative, a reflection of the very mystery of the Triune God, in Whom diversity and unity coexist in perfect communion and harmony by the primacy of love. When we encounter one another with prayerful respect and openness, seeing one another as living icons of the one God, we participate in that same divine life of communication and self-giving.
In His earthly life, our Lord, God, and Savior Jesus Christ, the Incarnate Logos of God, stretched out His hands to all, inviting all into dialogue with Him, especially with those on the margins, be it a consequence of social rejection and isolation or social privilege and power. Christ encountered all people without prejudice from the Samaritan woman and the bleeding woman, to the lepers and the blind, the Roman centurion and the Pharisees, to Gentiles and Jews, to the faithful and the sinful. Thus, the Holy Gospel, at its heart, is the story of God entering into dialogue with humanity and through humanity, seeking not condemnation but transformation, forgiveness, and salvation (cf. John 3:17). Consequently, the mission of the Church is nothing else than to proclaim the love of God in every moment of encounter manifested in dialogue and service of God and our neighbor.
Much like the Church, the university is a space of encounter, where minds are molded and transformed through the meeting and reckoning of ideas. Dimitrie Cantemir Christian University, bearing the legacy of a great scholar and humanist, embodies the creative dialectic between faith and reason, tradition and renewal, hope and rationalism. As the incubatory of critical thinking, empathy, and moral discernment, the academia plays a vital role in nurturing a culture of dialogue in our wider world. Rooted in spiritual and ethical values, education is truly an exercise in peacemaking and consensus-building, reminding us that the faculties of human expression and encounter – thinking, speaking, listening, creating, acting – are not merely intellectual acts, but moral choices with incarnated or real world implications. In our time of global strife and deep polarization, the search for truth calls us not to isolation but to collaboration — a collaboration wherein faith and reason are synergized as both are gifts from God.
Since its 1920 Encyclical “Unto the Churches of Christ Everywhere,” the Ecumenical Patriarchate has been at the forefront of this call for dialogue, most notably through the modern ecumenical movement. This year, we had the opportunity to celebrate one of its major milestones: the centenary of the Life and Work Conference convened in Stockholm in 1925. As such, we have always understood the call to dialogue and unity not as a luxury, a preference, or an option, but as the fulfilment of Christ’s prayer, “that they may all be one, as You, Father, are in Me, and I in You; that they also may be one in Us, that the world may believe that You sent Me” (John 17:21). The participation of the Ecumenical Patriarchate in the foundation of the World Council of Churches in 1948 and in various bilateral dialogues, with the Roman Catholic Church, the Anglican Communion, the Lutheran World Federation, and many others up to the present, is evidence of our Church’s efforts to live into Christ’s call of discipleship which has led us on an ecumenical journey marked by hope, truth, and perseverance.
Some may say that we are making slow progress in our ecumenical journey, that theological dialogue has reached an impasse. We must remember that true dialogue is a pilgrimage of love, not a negotiation of terms or a weighing of interests which, if it were so, would contradict the very nature of the Faith as incarnated and dynamic. As we journey with our neighbor, patience, humility, and truth-telling no matter the circumstances are imperative to true and fruitful dialogue. To paraphrase Saint John Chrysostom: “We do not conquer our brothers by argument, but by love.” In like manner, Ecumenical Patriarch Athenagoras offered a similar approach when he said to Professor Olivier Clément: “I believe that our Orthodox Church is the faithful and holy witness of the undivided Church. But the true theological dialogue should begin inside the dialogue of love, inside the Mystery of the Church that we share in all its fundamentals”
In this regard, we are profoundly encouraged by the deepening relationship between the Orthodox Church and the Roman Catholic Church from the prophetic Jerusalem encounter of 1964 between our predecessor, the late Ecumenical Patriarch Athenagoras and Pope Paul VI to the upcoming visit of His Holiness Pope Leo XIV to Türkiye next month. This fraternal encounter will be, God willing, an opportunity to rejoice and celebrate the roots of our common faith together as we commemorate the 1700th anniversary of the First Ecumenical Council of Nicaea as well as the patronal feast of the Great Church of Constantinople: the feast of Saint Andrew, the Holy and First-Called Apostle. As theological dialogue continues, our common commitment to address the challenges of our world are true signs of our desire to serve and bear witness to Christ together. In our journey, we will continue to shed light on today’s ecological crisis together, to respond to the plight of migrants together, and to defend the dignity of all people together. This ecumenical pilgrimage is a small epiphany of the Kingdom of God breaking into history.
Ladies and Gentlemen, Dear Brothers and Sisters in Christ,
For centuries, the Ecumenical Patriarchate has upheld its ministry of unity and synodality both within the Orthodox Church and outside of its ecclesial boundaries. Geographically and theologically situated at the crossroads of East and West, the Mother Church of Constantinople has learned to live in dialogue by necessity and by conviction. Even under constrained and difficult circumstances, the Ecumenical Patriarchate has never ceased to extend its hand in friendship to other Christians, to other faiths, and to all people of goodwill, just as it was affirmed by the Holy and Great Council of the Orthodox Church convened in June 2016 on the island of Crete.
In receiving this academic distinction, we are reminded that dialogue is not an abstract ideal but a concrete act of hope. In a world increasingly marked by polarization, fear, and isolation, dialogue remains the language of reconciliation, the language of the resurrection.
May this recognition from the Dimitrie Cantemir Christian University inspire all of us to renew our commitment to the ministry and discipline of dialogue. Let us work together – Church and university, clergy and laity, scholars and students, faithful and all people of goodwill – to build a civilization of love and peace, where faith enlightens reason and reason deepens faith through dialogue. For in the words of the Saint Apostle Paul: “Now all things are of God, who has reconciled us to Himself through Jesus Christ, and has given us the ministry of reconciliation, that is, that God was in Christ reconciling the world to Himself” (2 Cor. 5:18-19).
From the depth of our heart, we thank you once again for this honor, and we pray that the Lord may bless this institution, its staff, professors, and students, and the beloved Romanian people, granting you wisdom, peace, and “every good and perfect gift from above.”
Thank you for your kind attention!
_________
photo: Nicholas Papachristou
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΝΕΠΙΣΗΜΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Τιργκόβιστε Νήφων, αξιότιμε εκπρόσωπε του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Ρουμανίας Δανιήλ,
Σεβασμιότατε,
Εξοχότατε,
Αγαπητή Καθηγήτρια Δρ. Κορίνα Αντριάνα Ντουμιτρέσκου, Πρόεδρε του Πανεπιστημίου και Πρόεδρε της Συγκλήτου,
Αξιότιμοι Καθηγητές και Φοιτητές,
Κυρίες και Κύριοι,
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ,
Με βαθιά ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα δεχόμαστε αυτή την υψηλή ακαδημαϊκή διάκριση από το Χριστιανικό Πανεπιστήμιο Dimitrie Cantemir. Δεν την δεχόμαστε ως προσωπική τιμή, αλλά ως αναγνώριση της διαρκούς δέσμευσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γενικότερα, και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ειδικότερα, στο έργο και την υπηρεσία του διαλόγου και της συμφιλίωσης μεταξύ των Χριστιανών, επιβεβαιώνοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι το οικουμενικό κίνημα είναι ένας ζωτικός καταλύτης για την παγκόσμια ειρήνη και αρμονία. Μας συγκινεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι αυτό το ίδρυμα ανώτερης εκπαίδευσης φέρει το όνομα του αείμνηστου πρίγκιπα, μεγάλου πολιτικού και διακεκριμένου μελετητή Dimitrie Cantemir, ο οποίος σπούδασε στη Βασίλισσα των Πόλεων στην Πατριαρχική Μεγάλη Σχολή του Έθνους, ενώ το τρέχον κτίριο της τελευταίας ανεγέρθηκε σε ακίνητο που του ανήκε.
Επιπλέον, είμαστε γεμάτοι χαρά και αγαλλίαση που βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στη Ρουμανία, κατόπιν πρόσκλησης του αδελφού μας εν Κυρίω, της Αυτού Μακαριότητας Πατριάρχη Δανιήλ, για τον εορτασμό της 140ής επετείου από την παραχώρηση του αυτοκεφάλου στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας και της 100ής επετείου από την ανύψωσή της στο Πατριαρχικό αξίωμα από τη Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, καθώς και για τον καθαγιασμό των ψηφιδωτών του Καθεδρικού Ναού της Λαϊκής Σωτηρίας. Η συμβολή της Αυτού Μακαριότητας στη θεολογική εκπαίδευση και τον διαχριστιανικό διάλογο είναι ευρέως σεβαστή και εκτιμάται, γεγονός που καθιστά αυτή την τιμή, που απονέμεται στο ταπεινό μας πρόσωπο, ένδειξη των δεσμών αδελφότητας που ενώνουν τις Εκκλησίες μας σε μια κοινή, χριστιανική κλήση μαρτυρίας και διακονίας, μαρτυρίας και διακονίας .
Η αρχή που εμπνέει την ταπεινή μας διακονία για αυτές τις πολλές δεκαετίες – την οποία αναγνωρίζει τόσο ευγενικά αυτό το τιμητικό πτυχίο – είναι η διακονία του διαλόγου. Ο διάλογος, για εμάς τους Χριστιανούς, δεν είναι ούτε πολιτική στρατηγική ούτε πραγματιστικό εργαλείο διπλωματίας. Είναι μια πνευματική και θεολογική επιταγή, μια αντανάκλαση του ίδιου του μυστηρίου του Τριαδικού Θεού, στον Οποίο η ποικιλομορφία και η ενότητα συνυπάρχουν σε τέλεια κοινωνία και αρμονία μέσω του πρωτείου της αγάπης. Όταν συναντάμε ο ένας τον άλλον με προσευχητικό σεβασμό και ανοιχτότητα, βλέποντας ο ένας τον άλλον ως ζωντανές εικόνες του ενός Θεού, συμμετέχουμε στην ίδια θεϊκή ζωή επικοινωνίας και αυτοπροσφοράς.
Στην επίγεια ζωή Του, ο Κύριος, Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, ο Ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού, άπλωσε τα χέρια Του σε όλους, προσκαλώντας όλους σε διάλογο μαζί Του, ειδικά με εκείνους που βρίσκονταν στο περιθώριο, είτε αυτό ήταν συνέπεια κοινωνικής απόρριψης και απομόνωσης είτε κοινωνικής προνομιακής κατάστασης και εξουσίας. Ο Χριστός συνάντησε όλους τους ανθρώπους χωρίς προκαταλήψεις, από τη Σαμαρείτισσα και την αιμορραγούσα γυναίκα, μέχρι τους λεπρούς και τους τυφλούς, τον Ρωμαίο εκατόνταρχο και τους Φαρισαίους, μέχρι τους Εθνικούς και τους Ιουδαίους, μέχρι τους πιστούς και τους αμαρτωλούς. Έτσι, το Άγιο Ευαγγέλιο, στην καρδιά του, είναι η ιστορία του Θεού που εισέρχεται σε διάλογο με την ανθρωπότητα και μέσω της ανθρωπότητας, αναζητώντας όχι καταδίκη αλλά μεταμόρφωση, συγχώρεση και σωτηρία (βλ. Ιωάννης 3:17). Συνεπώς, η αποστολή της Εκκλησίας δεν είναι τίποτα άλλο από το να διακηρύττει την αγάπη του Θεού σε κάθε στιγμή συνάντησης που εκδηλώνεται στον διάλογο και την υπηρεσία του Θεού και του πλησίον μας.
Όπως και η Εκκλησία, το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος συνάντησης, όπου τα μυαλά διαμορφώνονται και μεταμορφώνονται μέσα από τη συνάντηση και την αναμέτρηση ιδεών. Το Χριστιανικό Πανεπιστήμιο Dimitrie Cantemir, φέροντας την κληρονομιά ενός μεγάλου μελετητή και ουμανιστή, ενσαρκώνει τη δημιουργική διαλεκτική μεταξύ πίστης και λογικής, παράδοσης και ανανέωσης, ελπίδας και ορθολογισμού. Ως φυτώριο κριτικής σκέψης, ενσυναίσθησης και ηθικής διάκρισης, ο ακαδημαϊκός χώρος παίζει ζωτικό ρόλο στην καλλιέργεια μιας κουλτούρας διαλόγου στον ευρύτερο κόσμο μας. Ριζωμένη σε πνευματικές και ηθικές αξίες, η εκπαίδευση είναι πραγματικά μια άσκηση ειρήνευσης και οικοδόμησης συναίνεσης, υπενθυμίζοντάς μας ότι οι ικανότητες της ανθρώπινης έκφρασης και συνάντησης - σκέψη, ομιλία, ακρόαση, δημιουργία, δράση - δεν είναι απλώς διανοητικές πράξεις, αλλά ηθικές επιλογές με ενσαρκωμένες ή πραγματικές επιπτώσεις. Στην εποχή μας της παγκόσμιας σύγκρουσης και της βαθιάς πόλωσης, η αναζήτηση της αλήθειας μας καλεί όχι στην απομόνωση αλλά στη συνεργασία - μια συνεργασία όπου η πίστη και η λογική συνεργάζονται, καθώς και οι δύο είναι δώρα από τον Θεό.
Από την Εγκύκλιό του του 1920 «Προς τις απανταχού Εκκλησίες του Χριστού», το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της έκκλησης για διάλογο, κυρίως μέσω του σύγχρονου οικουμενικού κινήματος. Φέτος, είχαμε την ευκαιρία να γιορτάσουμε ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα της: την εκατονταετηρίδα της Διάσκεψης Ζωής και Έργου που συγκλήθηκε στη Στοκχόλμη το 1925. Ως εκ τούτου, πάντα αντιλαμβανόμασταν την έκκληση για διάλογο και ενότητα όχι ως πολυτέλεια, προτίμηση ή επιλογή, αλλά ως την εκπλήρωση της προσευχής του Χριστού, «ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πάτερ, είσαι ενωμένος με μένα, και εγώ ενωμένος με εσένα· ώστε και αυτοί να είναι ένα ενωμένοι με εμάς, για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες» (Ιωάννης 17:21). Η συμμετοχή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ίδρυση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών το 1948 και σε διάφορους διμερείς διαλόγους, με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, την Αγγλικανική Κοινωνία, την Παγκόσμια Λουθηρανική Ομοσπονδία και πολλούς άλλους μέχρι σήμερα, αποτελεί απόδειξη των προσπαθειών της Εκκλησίας μας να ζήσει σύμφωνα με το κάλεσμα του Χριστού για μαθητεία, το οποίο μας οδήγησε σε ένα οικουμενικό ταξίδι που χαρακτηρίζεται από ελπίδα, αλήθεια και επιμονή.
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι σημειώνουμε αργή πρόοδο στο οικουμενικό μας ταξίδι, ότι ο θεολογικός διάλογος έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο αληθινός διάλογος είναι ένα προσκύνημα αγάπης, όχι μια διαπραγμάτευση όρων ή μια στάθμιση συμφερόντων που, αν ήταν έτσι, θα αντέκρουε την ίδια τη φύση της Πίστης ως ενσαρκωμένης και δυναμικής. Καθώς ταξιδεύουμε με τον πλησίον μας, η υπομονή, η ταπεινότητα και η αλήθεια, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, είναι επιτακτικές για έναν αληθινό και καρποφόρο διάλογο. Για να παραφράσουμε τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Δεν νικάμε τους αδελφούς μας με επιχειρήματα, αλλά με την αγάπη». Ομοίως, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας προσέφερε μια παρόμοια προσέγγιση όταν είπε στον Καθηγητή Olivier Clément: «Πιστεύω ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η πιστή και άγια μαρτυρία της αδιαίρετης Εκκλησίας. Αλλά ο αληθινός θεολογικός διάλογος πρέπει να ξεκινήσει μέσα στον διάλογο της αγάπης, μέσα στο Μυστήριο της Εκκλησίας που μοιραζόμαστε σε όλα τα θεμέλιά του».
Από αυτή την άποψη, μας ενθαρρύνει βαθιά η εμβάθυνση της σχέσης μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από την προφητική συνάντηση στην Ιερουσαλήμ το 1964 μεταξύ του προκατόχου μας, του αείμνηστου Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου ΣΤ΄ μέχρι την επερχόμενη επίσκεψη της Αυτού Αγιότητας Πάπα Λέοντα ΙΔ΄ στην Τουρκία τον επόμενο μήνα. Αυτή η αδελφική συνάντηση θα αποτελέσει, αν θέλει ο Θεός, μια ευκαιρία να χαρούμε και να γιορτάσουμε μαζί τις ρίζες της κοινής μας πίστης, καθώς τιμούμε την 1700ή επέτειο της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας, καθώς και την πολιούχο εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης: την εορτή του Αγίου Ανδρέα, του Αγίου και Πρωτόκλητου Αποστόλου. Καθώς συνεχίζεται ο θεολογικός διάλογος, η κοινή μας δέσμευση να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του κόσμου μας είναι αληθινά σημάδια της επιθυμίας μας να υπηρετήσουμε και να δώσουμε μαρτυρία για τον Χριστό μαζί. Στο ταξίδι μας, θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε φως στη σημερινή οικολογική κρίση μαζί, να ανταποκρινόμαστε μαζί στη δεινή θέση των μεταναστών και να υπερασπιζόμαστε μαζί την αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων. Αυτό το οικουμενικό προσκύνημα είναι μια μικρή επιφοίτηση της Βασιλείας του Θεού που εισέρχεται στην ιστορία.
Κυρίες και Κύριοι, Αγαπητοί Αδελφοί και Αδελφές εν Χριστώ,
Επί αιώνες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο διατήρησε τη διακονία της ενότητας και της συνοδικότητας τόσο εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας όσο και εκτός των εκκλησιαστικών της ορίων. Γεωγραφικά και θεολογικά τοποθετημένη στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, η Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως έμαθε να ζει σε διάλογο από την ανάγκη και από την πεποίθηση. Ακόμα και υπό περιορισμένες και δύσκολες συνθήκες, το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έπαψε ποτέ να τείνει χέρι φιλίας σε άλλους Χριστιανούς, σε άλλες θρησκείες και σε όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης, όπως ακριβώς επιβεβαιώθηκε από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας που συγκλήθηκε τον Ιούνιο του 2016 στο νησί της Κρήτης.
Λαμβάνοντας αυτή την ακαδημαϊκή διάκριση, μας υπενθυμίζεται ότι ο διάλογος δεν είναι ένα αφηρημένο ιδανικό αλλά μια συγκεκριμένη πράξη ελπίδας. Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται ολοένα και περισσότερο από πόλωση, φόβο και απομόνωση, ο διάλογος παραμένει η γλώσσα της συμφιλίωσης, η γλώσσα της ανάστασης.
Είθε αυτή η αναγνώριση από το Χριστιανικό Πανεπιστήμιο Dimitrie Cantemir να μας εμπνεύσει όλους να ανανεώσουμε τη δέσμευσή μας στη διακονία και την πειθαρχία του διαλόγου. Ας εργαστούμε μαζί - Εκκλησία και πανεπιστήμιο, κλήρος και λαϊκός, ακαδημαϊκός και φοιτητής, πιστός και όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης - για να οικοδομήσουμε έναν πολιτισμό αγάπης και ειρήνης, όπου η πίστη φωτίζει τη λογική και η λογική εμβαθύνει την πίστη μέσω του διαλόγου. Διότι, σύμφωνα με τα λόγια του Αγίου Αποστόλου Παύλου: «Τα πάντα δε εκ Θεού είναι, όστις ημάς συμφιλίωσε προς εαυτόν δια Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς τη διακονία της συμφιλιώσεως, ότι δηλαδή ο Θεός ήτο εν Χριστώ συμφιλιώσας τον κόσμον προς εαυτόν» (Β΄ Κορινθίους 5:18-19).
Από τα βάθη της καρδιάς μας, σας ευχαριστούμε για άλλη μια φορά για την τιμή αυτή και προσευχόμαστε ο Κύριος να ευλογήσει αυτό το ίδρυμα, το προσωπικό, τους καθηγητές και τους φοιτητές του, καθώς και τον αγαπημένο ρουμανικό λαό, χαρίζοντάς σας σοφία, ειρήνη και «κάθε αγαθό και τέλειο δώρο από πάνω».
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου