Μνημονεύοντας τους Αγωνιστές του '40

Πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί στον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου, κεντρικό ναό του Δήμου Αρκαδίων, η επίσημη Δοξολογία για την τιμή και μνήμη όσων αγωνίστηκαν για την πατρίδα μας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αρχής γενομένης από την 28η Οκτωβρίου 1940.

Στην εκκλησία παρέστησαν οι Αρχές του τόπου μας, ήτοι ο Δήμαρχος με τους Αντιδημάρχους του και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου, τα Σχολεία με τους εκπαιδευτικούς τους και κάμποσοι συνδημότες μας. Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε εμπνευσμένα ο Δάσκαλος του Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Κάμπου κ. Νίκος Αρβανιτάκης.

Εκτός προγράμματος, ο Πρωτοψάλτης κ. Παναγιώτης Δημ. Στραβοπόδης απήγγειλε στίχους του κατ' αλφάβητο, που αφορούσαν στην εποποιΐα των αγωνιστών του '40.

Αμέσως μετά την Δοξολογία, οι Αρχές, τα Σχολεία και οι παριστάμενοι μετέβησαν εν πομπή στο Ηρώο των Πεσόντων, στην πλατεία Λάμπρου Ζήβα.

Εκεί τελέστηκε από τον Εφημέριό μας Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των Πεσόντων Αγωνιστών για την ελευθερία της Πατρίδας.

Ακολούθησε η καθιερωμένη κατάθεση δάφνινων στεφανιών, πρώτα από τον Δήμαρχο Αρκαδίων κ. Στέλιο Μποζίκη.

Στεφάνι κατέθεσε και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Σπύρος Φαραός.

Στη συνέχεια στεφάνωσαν μαθητές από τα Σχολεία του Μπανάτου,

υπό τους εγερτήριους ήχους της ανανεωμένης Φιλαρμονικής του Δήμου Αρκαδίων, υπό την διεύθυνση της μαέστρου κ. Κατερίνας Γιακουμέλου.

Ακολούθησε μικρή Δεξίωση από τον κ. Δήμαρχο στο Δημαρχείο.

Αναμνήσεις - Εντυπώσεις από το Τζάντε μας

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Τώρα που για μια ακόμα φορά, μία ακόμα προσωρινή επιστροφή έγινε παρελθόν, τώρα που η απόσταση κι ο χρόνος με βοηθούν να ιδώ τα πράγματα λίγο πιο αντικειμενικά, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες εντυπώσεις. Αναφέρομαι στο πρόσφατο, αλλά σύντομο λόγω γεγονότων, ταξίδι μου στον αγαπημένο τόπο, στο Φιόρε, που υμνώ στις γραφές μου.

Ολόκληρη πενταετία είχε περάσει από το τελευταίο μου ταξίδι εκεί. Πολλές οι αλλαγές, πάρα πολλές, κι εμείς που δεν έχουμε τη τύχη να ζούμε εκεί, δεν τις βιώνουμε έτσι όπως επέρχονται, σταδιακά, ομαλά, μας χτυπούν σαν κεραυνός εν αιθρία, είτε θετικές είναι, είτε αρνητικές.

Ανθρώπινο, να κουβαλάς μέσα σου τις εντυπώσεις από κάθε τελευταίο ταξίδι, χαράζονται στο μυαλό και στη σκέψη και σε θρέφουν, σε κρατούν, σε ζωογονούν και μ΄ αυτές ζεις και πορεύεσαι, ξυπνάς και κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι έναν ακόμα γυρισμό...

Η πρώτη και μεγάλη απογοήτευση, οι φευγάτοι... Mολονότι έχεις ήδη πληροφορηθεί το γεγονός και το γνωρίζεις, μόνο όταν βρεθείς στο τόπο και χώρο αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της απουσίας κι είναι τόσο οδυνηρό και τόσο μεγάλο το κενό μέσα σου...

Η επίσκεψη στων Φευγάτων τα σπίτια, (Εν τη Πόλει της Μελβούρνης, δίγλωσση ποιητική συλλογή, εκδόσεις Τσώνη, Μελβούρνη 2007, σελ. 98), σε προσαρμόζει στη σκληρή πραγματικότητα και συνειδητοποιείς πλέον το «τελειωτικό» τού αναπόφευκτου. Σε κοιτάζει μια, συνήθως, γελαστή φωτογραφία και σε πονάει αφάνταστα η γνώση ότι αυτό το χαμόγελο δεν θα το ξαναδείς πια. Μα δεν είναι μόνο αυτό, είναι και το γεγονός ότι τους βρίσκεις όλους μαζεμένους...μολονότι δεν έφυγαν όλοι μαζί, για σένα, έτσι είναι γιατί τώρα μόνο έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τα γεγονότα.

(....) σε κάθε της επιστροφή όλο και πλήθαιναν οι φευγάτοι κι εκείνη πήγαινε από τάφο σε τάφο κι άναβε καντήλια.
(Το Βάζο, Κραταιός Νόστος, εκδόσεις Πανεπιστημίου RMIT Μελβούρνης, 2000, σελ. 6).

Σειρά βέβαια, έχουν οι αγαπημένοι φίλοι και οι δικοί σου, οι άνθρωποι της καρδιάς σου, τους κοιτάζεις και διαπιστώνεις με απορία πόσο έχουν αλλάξει... πόσο πιο γερασμένοι φαίνονται... με την ίδια απορία σε κοιτούν και κείνοι και στο κουρασμένο σου πρόσωπο που ο καταλύτης χρόνος έχει αφήσει τη σφραγίδα του, προσπαθούν να δουν το «νεανικό» άτομο που τους χαιρέτησε πριν τόσα χρόνια.

Όλοι και όλα έχουν αλλάξει... ακόμα κι ο τόπος, καινούργια σπίτια μεγαλοπρεπή χτίστηκαν, καινούργια κτίρια, καινούργιοι δρόμοι, εκεί που παλιά υπήρχαν μόνο κάτι καντούνια και πολλά, πάμπολλα οχήματα... τόσα, που δυσκολεύεσαι να περπατήσεις στο δρόμο, για να μην πω κινδυνεύεις... αφού, οι περισσότεροι οδηγοί κάνουν ό,τι εξυπηρετεί τους ίδιους, σταματώντας όπου και όποτε θέλουν, σταθμεύοντας όπου τους βολεύει αδιαφορώντας για κώδικες κυκλοφορίας αλλά και για την ασφάλεια των άλλων οδηγών και των πεζών.

Είναι και κάποιες άλλες εντυπώσεις πάντως, όπως, π.χ., οι λεγόμενοι «πεζόδρομοι». Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι πεζόδρομοι είναι, αφού επιτρέπεται η κυκλοφορία δικύκλων, είτε ποδήλατα είναι αυτά είτε μηχανάκια. Η λέξη η ίδια, εννοεί ότι είναι μόνο για πεζούς και όχι για οχήματα οποιασδήποτε μορφής και κυβισμού.

Δεν ξέρω αν αυτή η ανορθόδοξη κατάσταση επικρατεί σε άλλες χώρες του κόσμου, εδώ που ζω πάντως ΟΧΙ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι, ίσως, μόνο στη Ζάκυνθο, να υποθέσω ότι οι νεοζακυνθινοί αγνοούν τι σημαίνει πεζόδρομος; Και οι αρχές, τι κάνουν;

Τη χειρίστη των εντυπώσεων προκαλεί το θέαμα μικρών παιδιών μέχρι και νηπίων, όπου οι γονείς τα έχουν στο μπροστινό κάθισμα και χωρίς ζώνη ασφαλείας, το ίδιο και για μωρά όπου βρίσκονται είτε μπροστά είτε πίσω, χωρίς το ειδικό προστατευτικό κάθισμα για μωρά. Για να μην αναφερθώ στους γονείς που έχουν τα παιδιά τους, μέχρι και πολύ μικρής ηλικίας, στο μηχανάκι, χωρίς ασφάλεια, χωρίς κράνος χωρίς τίποτα. Αμφιβάλλω, αν αυτά γίνονται σε προηγμένα κράτη, αυτό είναι όχι απλά παράνομο, αλλά εγκληματικό. Το μικρό παιδί δεν έχει τη λογική ή τη δυνατότητα να φροντίσει τον εαυτό του, ιερό καθήκον του γονιού να το προστατεύει κι όχι να το εκθέτει σε τέτοιους κινδύνους.

Άλλη μεγάλη πληγή, το τσιγάρο... είχα την «ευκαιρία» να διαπιστώσω από πρώτο χέρι τι γίνεται όχι μόνο σε δημόσιες υπηρεσίες, κλειστούς χώρους, εστιατόρια, αλλά ακόμα και σε αυτό το ίδιο το Νοσοκομείο Ζακύνθου!!! Μολονότι υπάρχουν παντού ταμπέλες στις οποίες ευκρινώς αναγράφεται: Απαγορεύεται αυστηρώς το κάπνισμα, από τον πιο υψηλά ιστάμενο μέχρι το πιο κατώτερο μέλος προσωπικού, επισκέπτες, και οι ίδιοι οι ασθενείς(!) καπνίζουν αρειμανίως σαν τα φουγάρα με αποτέλεσμα, αν είσαι υποχρεωμένος να μείνεις εκεί μέσα, να υποφέρεις γιατί δεν μπορείς να αναπνεύσεις και να φύγεις με αναπνευστικό πρόβλημα. Ουαί κι αλίμονο, δε, αν κάνεις την κουτουράδα να διαμαρτυρηθείς...

Μία ευχάριστη έκπληξη, η αλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων. Χάρηκα ιδιαίτερα διαπιστώνοντας ότι κάποιες λέξεις που είχαν εξαφανισθεί από το στόμα των πολλών, επανήλθαν στο λεξιλόγιο τους και τις χρησιμοποιούν όπου πρέπει, όπως, π.χ. συγνώμη, ευχαριστώ, παρακαλώ. Άλλο ευχάριστο, η φιλότιμη προσπάθεια για εξυπηρέτηση σε δημόσιες και μη υπηρεσίες και η ευγένεια του προσωπικού στον ιδιωτικό τομέα, είτε για μαγαζιά πρόκειται είτε για φαγάδικα, κλπ.

Βέβαια, να μην παραλείψω, όχι απλά να αναφερθώ, αλλά να εξάρω τους καλοσυνάτους, πρόσχαρους, περιποιητικούς και φιλόξενους συμπατριώτες μου, όπου η ζεστασιά και το χαμόγελο τους, το νιάσιμο τους για το συνάνθρωπο, σε βοηθάει να παραβλέπεις τα όποια αρνητικά και κάνει τη στιγμή του χωρισμού... πιο δύσκολη.

δ.μ.τ.

Γεωργία Κουρτέση-Φιλιππάκη: Μια συγχωριανή μας που διαπρέπει!

Η εξαίρετη συγχωριανή μας κ. Γεωργία Κουρτέση–Φιλιππάκη, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Παρισίων (Paris I - Sorbonne), όπου μάλιστα δίδαξε από εικοσαετίας σχεδόν, διορίστηκε φέτος Επίκουρη Καθηγήτρια της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας - Τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης), όπου ήδη και ανέλαβε τα καθήκοντά της.

Ο ιστοχώρος μας, διερμηνεύοντας -είμαστε βέβαιοι- τα ολοκάρδια αισθήματα των απανταχού Μπανατιωτών, συγχαίρει θερμότατα την επιτυχημένη Επιστήμονα και αξιαγάπητο Άνθρωπο για την υψηλή θέση περιωπής, την οποία επάξια κατέλαβε, δικαιώνοντας για μιαν ακόμη φορά την άποψη, ότι εντέλει οι πραγματικές Αξίες δεν παραθεωρούνται!

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η κ. Κουρτέση-Φιλιππάκη θεωρείται κορυφαία στον τομέα της, λαμβάνει μέρος συχνά σε υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων Διεθνή Συνέδρια, ενώ κλασική στο είδος της θεωρείται η διδακτορική της διατριβή, G. Kourtessi-Philippakis, Le Paléolithique de la Grèce continentale. Etat de la question et perspectives de recherche, Paris: Publications de la Sorbonne 1986.

Η εορτή του Αγίου Λουκά στην Κουκουναρία

Ο μικρός συνοικισμός της Κουκουναρίας ανήκει διοικητικά στο Μπανάτο. Όμως αποτελεί ξεχωριστή και αυτόνομη Ενορία. Εννοείται, ότι οι κάτοικοι της δικής μας Ενορίας, του κεντρικού Μπανάτου δηλαδή, με τους Κουκουναριώτες δεν έχουμε διαφορές, αλλά συνεργαζόμαστε κατά πάντα ως καλοί συγχωριανοί.

Εφημέριος της δεύτερης αυτής Ενορίας του χωριού μας είναι ο επίσης συγχωριανός μας π. Ιωάννης Ζαρκάδης, καλός λευίτης και υπερπολύτεκνος. Επειδή όμως αυτές τις μέρες ασθένησε ο παπα-Γιάννης, εκλήθη ο δικός μας Εφημέριος, να τελέσει τα λειτουργικά της εορτής του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστή ΛΟΥΚΑ, μια κι εδώ υπάρχει ένας όμορφος ναΐσκος, επ' ονόματι του Αγίου.

Ο ναός αυτός είναι οικογενειακός των Κουρτεσαίων, δηλαδή των απογόνων Κληρονόμων σήμερα των μακαριστών Λουκά και Σπύρου Κουρτέση. Πριν από τους Σεισμούς του 1953 ήταν περικαλλής, με τέμπλο μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Αμέσως μετά τους Σεισμούς, ο Λουκάς Κουρτέσης μερίμνησε, ώστε ν' αποκατασταθεί ο ναός, όσο γινόταν. Ξαναχτίστηκε κοντύτερος και χαμηλότερος, ενώ ξαναστήθηκε το μπαρόκ τεχνοτροπίας τέμπλο, δίχως το Δωδεκάορτό του.

Σήμερα το πρωί τελέσθηκε, λοιπόν, από τον π. Παναγιώτη η επίσημη Θεία Λειτουργία με Αρτοκλασία, στην οποία εκκλησιάστηκαν οι περίοικοι. Οι στιγμές ήταν συγκινητικές κι ευφρόσυνες. Αυτό ακριβώς τόνισε μεταξύ άλλων και ο π. Παναγιώτης στο Κήρυγμά του:

"Η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας αποτελεί την κατεξοχήν Χαρά της Εκκλησίας μας, διότι πρόκειται για το κορυφαίο Γεγονός της στεγνής και στυγνής καθημερινότητάς μας. Ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται από ύψος της μεγαλοσύνης Του, προσφέροντας το Σώμα και το Αίμα Του δωρεάν προς τους ανθρώπους, ούτως ώστε εμείς να λάβουμε εμπειρία των άκτιστων Ενεργειών Εκείνου.

Κάτι ανάλογο έπραξε και ο Ευαγγελιστής Λουκάς: Μετέφερε δια του Ευαγγελίου του στην ανθρωπότητα κάθε εποχής, την εμπειρία των Αποστόλων και πρώτων χριστιανικών χρόνων περί του Ιησού, ως Μεσσία και Λυτρωτή και Ελπίδας μας"!

Μετά τη Θεία Λειτουργία και το Μνημόσυνο των Κτητόρων, η Κυρία Αικατερίνη χήρα Λουκά Κουρτέση (συνταξιούχος Δασκάλα και μέλος της ΧΕΝ Ζακύνθου) προσέφερε καφέ στο ολάνθιστο σπίτι της.

Ο Άγιος Διονύσιος για παιδιά

Κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες (Νοέμβριο 2007) ένα καλό και ιδιαίτερα προσεγμένο βιβλίο για παιδιά, που αφορά στον Πολιούχο της Ζακύνθου. Είναι το, ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ζακύνθου ο θαυματουργός, δημιούργημα ενός πολύ φιλικού μας ζεύγους νέων ανθρώπων, οι οποίοι επανέκαμψαν από τη Δανία, όπου ζούσαν τα τελευταία χρόνια και δαπανώνται πλέον στον Εκδοτικό Οίκο, που ίδρυσαν, υπό την επωνυμία Εκδόσεις Ποταμίτου. Πρόκειται για τον Διονύσιο Ποταμίτη, από τις Βολίμες Ζακύνθου, ο οποίος έγραψε τα κείμενα του βιβλίου και την καλή του σύζυγο, την Αίγλη - Αικατερίνη, η οποία έκαμε όλα τα όμορφα και θελκτικά σχέδια.

Πόσο δύσκολο είναι να συγχωρούμε! Πόση αγάπη και πίστη στον Χριστό χρειάζεται κανείς για να το καταφέρει! Στο εν λόγω καλαίσθητο βιβλίο, μες από τη ζωντανή εικονογράφηση της Αίγλης - Αικατερίνης Ποταμίτου, γνωρίζουμε τον μεγάλο Άγιο της Συγγνώμης, ο οποίος -ως γνωστόν- συγχώρεσε ακόμη και τον φονιά του αγαπημένου του αδερφού. Το βιβλίο περιλαμβάνει επίσης πρωτότυπο χάρτη της Ζακύνθου και κατάλογο με τα μοναστήρια και προσκυνήματα του νησιού.

Αξίζει να γίνει κτήμα του κάθε παιδιού, αλλά και του κάθε φίλου του καλού βιβλίου!

Για όσους θέλουν μάλιστα να το προμηθευτούν, μπορούν ν' απευθύνονται α) Αγ. Βασιλείου 54, 173 43 Άγιος Δημήτριος, Αθήνα - Τηλ. 210 9750950, β) Στα Εκθετήρια της Μονής Στροφάδων και Αγίου Διονυσίου. Κυκλοφορεί και στην Αγγλική γλώσσα.

Στιγμές ζακυνθινού μπαρόκ

Έχουμε ξανασχοληθεί με τα παλαιά ξυλόγλυπτα των ναών μας στο Μπανάτο, δημοσιοποιώντας μάλιστα κάποιες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειές τους, σε προηγούμενες αναρτήσεις μας. Επίσης, παρουσιάσαμε ήδη στιγμές μπαρόκ από τον ναό της Φανερωμένης μας, ενώ σήμερα επανερχόμαστε μ' επιπλέον χαρακτηριστικά δείγματα, αξιοπρόσεκτα θεωρούμε, από τον κεντρικό μας ναό, αυτόν της Παναγούλας.

Παρακάτω βλέπετε φωτογραφίες από την Αγία Τράπεζα (1η και 2η), από την Πρόθεση (3η), από την Καθέδρα της Παναγίας (4η) και από τον Αρχιερατικό Θρόνο - έργο Α. Α. Βλάχου, 1911 (5η έως 8η).

Το φως τεθλασμένο από τα έξω προς τα μέσα [1]

Βρισκόμαστε στον ναό της Παναγούλας στο Μπανάτο. Όπως δείχνουν οι παραπάνω φωτοαποτυπώσεις μας, μ' αυτό τον έξοχο τρόπο, το φως του έξω Κόσμου εισοδεύει τεθλασμένο και δειλό στην ευεργετική ηρεμία και το νυκτικό μισοσκόταδο της εκκλησιάς μας. Η ψυχή γαληνεύει, το πνεύμα χαλαρώνει, ο νους ανατάσσεται. Μακάριος εκείνος, που έχει οφθαλμούς και βλέπει!

Η παλιά Πηγάδα

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Απούσα εν παρουσία, κάπως έτσι νιώθω, νάτο πάλι εκείνο το παράξενο συναίσθημα, ούτε εδώ, ούτε εκεί. Ίσως φταίει ο χρόνος, αυτός ο καταλύτης που εξισώνει όλους κι όλα.

Πόσες αλλαγές επιφέρει..., πυκνώσαν αυτοί που άλλαξαν κατοικία κι είναι πια από τη μέσα μεριά του μουράγιου... μαντρωμένοι εκεί, με φύλακες τα ψηλά κυπαρίσσια και τ΄ άστρα, μπας και ξεστρατίσουν και περάσουν στην από δω όχθη, αφήνοντας την αντίπερα, όχι, όχι, καλά βρίσκονται εκεί.

Παίρνω τον ανήφορο. Το ψηλό βαμμένο σε αχνό πορτοκαλί μουράγιο μού φαίνεται καινούριο, δεν το θυμάμαι, θα πεις, τα χρόνια είναι πολλά, πώς μπορείς να θυμάσαι τέτοιες λεπτομέρειες, κι όμως, δεν υπήρχε κι αν υπήρχε, ήταν χαμηλό, τόσο που το φιλιατρό της πηγάδας έρχονταν και σκαντζάριζε στο ίδιο ύψος. Ήταν από αγκωνάρια, οι χειμώνες και τα καλοκαίρια που το άγγιζαν άφηναν τα σημάδια τους πάνω του, αλλοιώνοντας το χρώμα. Σκούρο, μουντό, έτσι το θυμάμαι κι ανάμεσα στις χαραμάδες πρόβαλαν δειλά τα κεφαλάκια τους την Άνοιξη τσουτσουμίδες κι άλλα αγριολούλουδα.

Στο Καντούνι τση Γουρούνας είμαι, γι αυτό το μουράγιο μιλώ. Πιάνει απ΄ το δρόμο κάτω στη στροφή και φτάνει ως πέρα, χωρίζοντας το Καντούνι απ΄ τ΄ αμπέλια και τις ελιές. Εκεί, έξω από το σπίτι του αδελφού πια, βρισκόταν η πηγάδα. Το φιλιατρό της μεγάλο, «δεν τ΄ αγκάλιαζαν τρεις άνδρες». Πού και πώς βρέθηκε εκεί; Αγνοώ, ξέρω μόνο πως ήταν πάντα εκεί, τουλάχιστον για τα παιδικά μου μάτια.

Θυμάμαι τη συχωρεμένη τη νόνα μου, όταν κάναμε καμιά σκανταλιά, να φοβερίζει ότι θα μας ρίξει στην πηγάδα και τον παπάκη με τη μαμά μου να μας θυμίζουν συνεχώς να μη ζυγώσουμε ποτέ κοντά. Είναι βαθεία η πηγάδα κι αν πέσετε μέσα, θα πνιγείτε. Θυμάμαι ακόμα τις γυναίκες της γειτονιάς. Έρχονταν με τους σίγλους τους και με κουλούρα το σχοινί, λόγω βάθους, να βγάζουν νερό για τις ανάγκες τους, ιδιαίτερα όταν έβαζαν μπουγάδα γιατί το νερό ήταν γλυκό κι έπιανε σαπουνάδα, καθαρίζοντας εύκολα τα ρούχα.

Τώρα πια, η πηγάδα δεν υπάρχει... Ρώτησα γύρω να μάθω τι έγινε, ήταν λέει «εμπόδιο». Όταν χτίστηκε το ψηλό μουράγιο, έπεσε στη μέση, μισή από δω μισή από κει. Την παράχωσαν με πέτρες και ξύλα, τουλάχιστον από τη μεριά του Καντουνιού, απ΄ την άλλη, δεν ξέρω τι απέγινε. Έτσι που έμεινε, λένε, έπρεπε να παραχωθεί γιατί ήταν επικίνδυνη για τ’ αμάξια που περνούν... Στάθηκα άφωνη ακούγοντάς το, περίμενα ν΄ ακούσω, πως ο κίνδυνος παραμόνευε τα παιδιά που παίζουν γύρω, μα η έγνοια ήταν για τ΄ αυτοκίνητα. Πώς αλλάζουν οι αξίες και προτεραιότητες...

Ένα ακόμα από τα απομεινάρια του παλιού καιρού, τα λίγα που απέμειναν στο χωριό μας, χάθηκε. Για μιαν ακόμα φορά εφαρμόζεται ο νόμος της φύσης, πως ό,τι αρχίζει, τελειώνει. Ίσως, γιατί ήλθε το πλήρωμα του χρόνου.

Η παλιά πηγάδα στο Καντούνι τση Γουρούνας του Μπανάτου, ολοκλήρωσε το έργο της, εκπλήρωσε τον προορισμό της και πέρασε πια στην ιστορία και πολύ γρήγορα στη λήθη.

Οι γυναίκες, ευτυχώς, δεν βάζουν πια μπουγάδα, δεν χρειάζονται πια το «γλυκό νερό τση» για ν΄ αφρίζει το σαπούνι και να παστρεύει τα ρούχα.

Ζήτω ο πολιτισμός!

Για την Ύψωση του Σταυρού εν Βανάτω- Επίσκεψη του ποιητή Ηλία Κεφάλα

Με κατάνυξη γιορτάσαμε την Ύψωση του Σταυρού σήμερα το πρωί στην εκκλησία της Παναγούλας Μπανάτου. Όλοι προσκυνήσαμε το Τίμιο Ξύλο, ως μέσο της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους, ενώ αρκετοί προσήλθαν στη θεία Ευχαριστία.

Ο Εφημέριός μας, στην ομιλία του, ανάμεσα στα άλλα τόνισε: "Το πυρ της θεϊκής Αγάπης, που εκπορεύεται από τον Σταυρό, έχει την δυνατότητα να κατακάψει κάθε φανέρωση του παλαιού ανθρώπου εντός μας. Μέσω μάλιστα της μυστηριακής ζωής μάς ανακαινίζει, χορηγώντας μας σπίθες θείας Αγάπης, οι οποίες -αξιοποιούμενες- μπορούν να μεταβάλουν προς το καλύτερο τον σύγχρονο παραπαίοντα άνθρωπο".

Να σημειωθεί εξάλλου, ότι στη θ. Λειτουργία παρέστη εκκλησιαζόμενος ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Νεοέλληνες Λογοτέχνες, ο Ηλίας Κεφάλας, για την προσωπικότητα και το μεστό Ποιότητας και Αλήθειας έργο του οποίου αναφέρθηκε εν συντομία ο π. Παναγιώτης στο κοινό.

Ακολούθησε στο Πρεσβυτέριο μικρή δεξίωση και ανταλλαγή δώρων.

Μπροστά στον Τίμιο Σταυρό

Τιμώντας αύριο κι εμείς ως Ενορία την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, στρέφουμε τα μάτια προς το ξύλο αυτό, δια του οποίου συντελέστηκε η συγκλονιστικότερη πράξη Αγάπης στην ιστορία της ανθρωπότητας: Η αυτοθυσία του Κυρίου Ιησού! Προσκυνάμε το ξύλο του Σταυρού, επειδή επάνω του χύθηκε το αίμα του Θεανθρώπου κι έκτοτε κατέστη σκάλα νοητή, μέσω της οποίας κατέχουμε στο εξής την δυνατότητα ν' ανέβουμε στον Ουρανό.

Κατά την παράδοση, κοσμήσαμε τον Σταυρό απόψε με κλαδιά βασιλικού, τα οποία προσκόμισαν φέτος μικρά παιδιά, ενώ τα Στιχηρά Προσόμοια του Εσπερινού είναι εκφραστικά της τιμής, την οποίαν αποδίδει ο Ορθόδοξος Κόσμος δια της Υμνογραφίας του στο Τίμιο Ξύλο:

Ήχος πλ. α'
Χαίροις ασκητικών
Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσεβείας το αήττητον τρόπαιον, η θυρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγμός, το της Εκκλησίας περιτείχισμα, δι' ου εξηφάνισται, η φθορά και κατήργηται, και κατεπόθη, του θανάτου η δύναμις, και υψώθημεν, από γης προς ουράνια, Όπλον ακαταμάχητον, δαιμόνων αντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Οσίων, ως αληθώς εγκαλλώπισμα, λιμήν σωτηρίας, ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Στίχ. Υψούτε Κύριον τόν Θεόν ημών καί προσκυνείτε τω υποποδίω των ποδών αυτού.

Χαίροις ο του Κυρίου Σταυρός, δι' ου ελύθη της αράς το ανθρώπινον, της όντως χαράς σημείον, ο καταράσσων εχθρούς, εν τη ση υψώσει πανσεβάσμιε, ημών η βοήθεια, Bασιλέων κραταίωμα, σθένος δικαίων, Ιερέων ευπρέπεια, ο τυπούμενος, και δεινών εκλυτρούμενος, ράβδος η της δυνάμεως, υφ' ης ποιμαινόμεθα, όπλον ειρήνης εν φόβω, ο περιέπουσιν Άγγελοι, Χριστού θεία δόξα, του παρέχοντος τω κόσμω το μέγα έλεος.

Στίχ. Ο δε Θεός Βασιλεύς ημών προ αιώνος ειργάσατο σωτηρίαν εν μέσω της γης.

Χαίροις ο τών τυφλών οδηγός, των ασθενούντων ιατρός, η ανάστασις, απάντων των τεθνεώτων, ο ανυψώσας ημάς, εις φθοράν πεσόντας, Σταυρέ τίμιε, δι' ου διαλέλυται, η φθορά και εξήνθησεν, η αφθαρσία, και βροτοί εθεώθημεν, και διάβολος, παντελώς καταβέβληται, Σήμερον ανυψούμενον, χερσί καθορώντές σε, Αρχιερέων υψούμεν, τον υψωθέντα εν μέσω σου, και σε προσκυνούμεν, αρυόμενοι πλουσίως το μέγα έλεος.

Με τη συγγραφέα Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Χθες το απόγευμα είχαμε τη χαρά της συνάντησης με τη συγχωριανή μας λογοτέχνιδα κ. Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά, η οποία από πολλών ετών ζει, εργάζεται και παράγει αξιόλογο συγγραφικό έργο στη Μελβούρνη, απολαμβάνοντας βαθιάς εκτίμησης από τον παροικιακό Ελληνισμό της μεγάλης εκείνης πόλης της μακρινής Αυστραλίας.

Η κ. Μούσουρα -ως γνωστόν- συνεργάζεται από τον περασμένο Φεβρουάριο με το Πολυπεριοδικό μας, κρατώντας θάλλουσα την ειδική στήλη Αναμνήσεις και νοσταλγίες της Διονυσίας, προκαλώντας μάλιστα ευμενέστατα σχόλια από τους αναγνώστες του "Νυχθημερόν".

Με την καλή μας επισκέπτρια ανταλλάξαμε σκέψεις και σχέδια για τη συνέχεια της συνεργασίας μας, αλλά και τελέσαμε Τρισάγιο στους τάφους των μακαριστών γονέων της ιερέως Σπυρίδωνος και πρεσβυτέρας Χρυσής Μούσουρα.

Σήμερα αναχωρεί από τη γενέτειρα για την δεύτερη πατρίδα της. Τής ευχόμαστε, να έχει όλα τα καλά του Θεού στη ζωή και στους οικείους της, αλλά και καλές δημιουργίες!

π. Π.Κ.

Με την ευκαιρία, μπορείτε ν' αναγνώσετε το διήγημά της "Το βάζο", στα παραΘέματα λόγου, την διαδικτυακή Βιβλιοθήκη μας, κάνοντας κλικ εδώ.

Η απαρχή της νέας σχολικής χρονιάς

 
Τελέστηκαν σήμερα το πρωί από τον Εφημέριό μας οι Αγιασμοί για τη νέα σχολική χρονιά στα τρία εκπαιδευτήρια του Μπανάτου: Στο Ολοήμερο Νηπιαγωγείο, στο Ολοήμερο Δημοτικό 1ο Κάμπου "Παναγιώτης Χιώτης" και στο Γυμνάσιο Βανάτου.

Όλοι, παιδιά - εκπαιδευτικοί - γονείς, επί ποδός! Πλημμύρισαν οι γειτονιές μας χρώματα και φωνούλες!

 
Και στις τρεις περιπτώσεις ο π. Παναγιώτης, χαιρετίζοντας τις εκπαιδευτικές κοινότητες της περιοχής μας, υπογράμμισε την αναγκαιότητα της Μόρφωσης στη σύγχρονη δαιδαλώδη εποχή μας. "Στόχος της Παιδείας μας", είπε, "είναι να παραλάβει τον νέο άνθρωπο ΄ξύλο απελέκητο΄ και δια των γνώσεων να τού προσδώσει Μορφή, να τον καταστήσει δηλαδή Μορφωμένον και μάλιστα Ό-μορφο"!

Καλή χρονιά σε όλους και καλές υπομονές!

Προσκύνημα στην Ελευθερώτρια, το γυναικείο Ησυχαστήριο της Ζακύνθου

Χθες το απόγευμα, με την ευκαιρία της εορτής του Γενεθλίου της Θεοτόκου, επισκεφτήκαμε το γυναικείο Ησυχαστήριο της Ελευθερώτριας, στην περιοχή του Λαγοπόδου, που πανηγύριζε, απ' όπου και οι παραπάνω φωτοστιγμές.

Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαίτερα κατανυκτική κι ευφρόσυνη, ο υπερεννεηκοντούτης Κτήτορας και Γέροντας της Μονής π. Χρυσόστομος Γκέλμπεσης μειλίχιος και καταδεκτικότατος, όπως πάντα (βλ. σχετική φωτό), οι δε καλαματιανές "δίπλες", τις οποίες προσέφεραν στους προσκυνητές ύστερα στο Αρχονταρίκι οι Μοναχές, δελεαστικότατες!!!