Γράφει ο πρώην Υπουργός ΜΑΡΚΟΣ ΜΠΟΛΑΡΗΣ | facebookΣτα μέσα του Οκτώβρη. Πρίν από ένα μήνα. Σε ένα χθαμαλό λόφο της κοιλάδας των λιμνών, στα βόρεια της Θεσσαλονίκης. Ηλιόλουστη η μέρα. Χάρμα οφθαλμών η θέα, αφού στο νοτιά ασήμιζε η λίμνη Βόλβη, με τους καλαμιώνες να την ζώνουν και να δημιουργούν ασφαλή καταφύγιο στα γριβάδια, τις πεταλούδες και τους γουλιανούς, τα νόστιμα ψάρια της, την Εγνατία Οδό, την αρχαία, εικαζομένη, στην ιστορική της διαδρομή να συνδέει πάντοτε την Ρώμη και την Νέα Ρώμη στο διάβα των αιώνων και την σύγχρονη οδό, ευρωπαικών προδιαγραφών, εμφανή και πολυσύχναστη και πιο πίσω οι κορυφές του δασωμένου Χολομώντα, του εποπτεύοντος σύμπασα την Χαλκιδική, τον Τορωναίο και τον Σιγγιτικό, Κασσάνδρα, Σιθωνία κι Άθωνα. Στα δυτικά η πεδιάδα της Μυγδονίας, με τις δύο λίμνες της την Βόλβη και την Κορώνεια, μοναδικός σε ομορφιά βιότοπος, τόπος από παλιά σιτοπαραγωγός και μ' ανθηρά κτηνοτροφία, με αρχαία πρώτη πόλη την Λητή, όπου λατρευόταν η Λητώ, εξ ού και το αρχαίο ιερό της , κατά πώς μνημονεύει στα Μακεδονικά του ο Θεαγένης, πόλη κοντά στο σημαίνον πέρασμα προς την Θεσσαλονίκη, το τουρκιστί αποκλειθέν Δερβένι, όπως κι όλα άλλωστε τα στενά περάσματα. Λέγοντας Λητή , θυμάσαι αμέσως την Λητιαία Πύλη του μεγάλου Κάστρου της Θεσσαλονίκης, την πύλη στα βορειοδυτικά των τειχών κι όταν αναφέρεσαι στο Δερβένι δεν μπορείς παρά να ανατρέξεις στον μοναδικό πάπυρο που βρέθηκε σώος σε ανασκαφή στην Ελλάδα, σε Μακεδονικό τάφο της Λητής, ίσως ο παλαιότερος ελληνικός πάπυρος, γνωστός ως πάπυρος του Δερβενίου.
