Η χρυσή φυλακή του Ευσεβούς [gr-en]

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Υπάρχει μια τελειότητα που σκοτώνει. Είναι η τελειότητα του αγάλματος, άψογη, ψυχρή και νεκρή, και με αυτήν ακριβώς την τελειότητα εμφανίζεται ο νεανίσκος της ευαγγελικής περικοπής της 12^ης Κυριακής του Ματθαίου, μπροστά στον ζωντανό Θεό. Ένα αριστούργημα της αρχιτεκτονικής του Νόμου, ένας άνθρωπος του οποίου η ψυχή έχει απολιθωθεί από την ίδια του την αρετή. Η ερώτησή του, «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;» (Ματθ. 19,16), ακούγεται σαν αίτημα για το τελικό βερνίκι πάνω στο είδωλο του εαυτού του, η τελευταία λεπτή πινελιά που θα επιβεβαίωνε την αθανασία του έργου του. Είναι η βαθιά, υπόγεια ανησυχία του αυτάρκους, ο τρόμος μήπως, κάπου στην αψεγάδιαστη επιφάνεια, υπάρχει μια τριχοειδής, αόρατη ρωγμή που θα τα γκρεμίσει όλα. Η τελική επικύρωση.

Θεία Λειτουργία από τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων στο Μπέρμιγχαμ

Το Σαββατοκύριακο 16 και 17 Αυγούστου 2025, ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κ. Νικήτας επισκέφθηκε την Κοινότητα Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Αγίου Ανδρέα στο Μπέρμιγχαμ, με αφορμή την πανήγυρη του ναού.

Μπέρμιγχαμ: Χειροτονία Πρεσβυτέρου από τον Επίσκοπο Μελιτηνής Μάξιμο

Μπέρμιγχαμ, 15 Αυγούστου 2025 – Μέσα σε κλίμα βαθιάς κατάνυξης και πνευματικής αγαλλίασης, ετελέσθη ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του ευλαβεστάτου Διακόνου κ. Stephen Edwards, ο οποίος κατάγεται από την Ουαλία. Το μυστήριο τελέστηκε στον πανηγυρίζοντα Καθεδρικό Ι. Ναό του Αποστόλου Ανδρέου και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μπέρμιγχαμ, προεξάρχοντος του Θεοφιλ. Επισκόπου Μελιτηνής κ. Μαξίμου, με την ευλογία και την κανονική άδεια του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας κ. Νικήτα.

Το Περίσσευμα του Τίποτα | The Surplus of Nothing

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Μέσα στη σιωπή που μας τυλίγει σαν σάβανο, μέσα σε τούτη την έρημο όπου κάθε πρόσωπο είναι ένας σπασμένος καθρέφτης, περπατάμε μόνοι. Είμαστε ο πολύς όχλος, το άθροισμα των μοναξιών που ψάχνει απεγνωσμένα ένα νόημα, μια τροφή, κάτι που να μην είναι απλώς η αντανάκλαση του κενού μας. Κουβαλάμε τις αρρώστιες μας σαν παράσημα, τις πείνες μας σαν τη μόνη μας ταυτότητα. Και περιμένουμε. Τι περιμένουμε; Ίσως έναν θόρυβο να σπάσει τη σιγή, μια λέξη να ράψει τα κομμάτια της ύπαρξής μας, μια φωτιά σε αυτό το παγωμένο λυκόφως. Είμαστε ο σωρός από σπασμένες λέξεις, μια ποίηση που κανείς δεν διαβάζει πια.

Η σιωπή κάτω από τη στέγη | The silence under the roof

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Ίσως κάποτε, χωρίς να το καταλάβεις, άγγιξες το σύμβολο της καρδιάς κάτω από ένα βίντεο, εκείνο το ανεπαίσθητο πάτημα του αντίχειρα, μικρό σαν ασήμαντη χειρονομία αλλά φορτισμένο σαν ομολογία πίστης. Ήταν ένα στιγμιότυπο ψηφιακού «θαύματος», ανεβασμένο από κάποιον ενάρετο άνθρωπο, με προθέσεις, στο χωνευτήρι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ένα οπτικοακουστικό υλικό που υποσχόταν το άρρητο, το άγγιγμα του Θεού, πιασμένο μέσα στο δίχτυ των προβολών. Δεν σκύβουμε πλέον, δεν δακρύζουμε, ούτε ανεβαίνουμε σε κάποιο όρος προσευχής· μόνο καταναλώνουμε. Κρίνουμε, συγκινούμαστε, εγκρίνουμε, και πατάμε «μου αρέσει». Λες και η πίστη είναι δημόσια τοποθέτηση και το θαύμα, μια εμπορική εκδοχή της θείας πρόνοιας.

Οι Ρωγμές στην Πέτρα | The Cracks in the Stone

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Στην εσχατιά της Γαλιλαίας, εκεί όπου οι πέτρινες προσευχές αντηχούν στις εσοχές των ερειπίων, στην Καισάρεια του Φιλίππου· έναν τόπο εμποτισμένο με τη σφραγίδα μιας κοσμικής εξουσίας που φιλοδόξησε να καταστεί αιώνια, ο Χριστός εκφέρει μια ερώτηση που διαπερνά το ύφασμα του χρόνου με την οξύτητα μιας εσωτερικής προφητείας. Ανάμεσα στα μάρμαρα αφιερωμένα στον Καίσαρα και στις αρχαίες πηγές του Ιορδάνη που ανάβλυζαν ως υπόμνηση μιας ανέκφραστης αρχής, ακούστηκε η φράση: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;» (Ματθ. 16,13). Δεν επρόκειτο για ένα ερώτημα κατηγορικής ταξινόμησης ούτε για θεολογική διερεύνηση· ήταν μια λυτρωτική τομή μέσα στο καθηλωμένο βλέμμα των μαθητών, ένα αίτημα να διαλυθεί ο μύθος των εύκολων ερμηνειών και να στραφεί ο νους στην κατακόρυφη σιγή του αληθινού.

Τα Άδεια Δίχτυα | The Empty Nets

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Η λίμνη της Γαλιλαίας δεν είναι υδάτινη επιφάνεια, είναι εσχατολογική επιμονή. Υπόσχεση που δεν μπορεί να ανακληθεί, διότι προηγείται της γλώσσας. Αν η έρημος είναι το πεδίο της φωνής, αυτή η λίμνη είναι η μήτρα του ρήματος – όχι του λόγου· του ρήματος, όπως αυτό εκφέρεται στον χρόνο, και όμως δεν ανήκει σ’ αυτόν. Είναι μια στιγμή κατά την οποία ο χρόνος διαρρηγνύεται, όχι με δραματικό θόρυβο, αλλά με την ήσυχη ακρίβεια του νυστεριού, και η αιωνιότητα διαφεύγει από τη σχισμή ως πράξη.

Κυριακή της Πεντηκοστής | Sunday of Holy Pentecost

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Η εσχάτη ημέρα, όχι ένδοξο επιστέγασμα αλλά η τελική εξουθένωση, φέρει το βάρος μιας κούρασης όχι απλώς ανθρώπινης αλλά ιερουργικής, σαν λιβάνι που πνίγει μάλλον παρά ευφραίνει. Πάνω στην Ιερουσαλήμ αιωρείται η βαριά κόπωση των αιώνων, μια σκόνη από δέρματα θυμάτων και στεναγμούς αργόσυρτων ψαλμών· κι η οσμή της δεν πείθει πια για θυσία, περισσότερο μοιάζει με την αφόρητη οικειότητα της συνήθειας. Μέσα σ’ αυτό το τοπίο της τελετουργικής αφλογιστίας, όπου η πείνα του πνεύματος συγχέεται με τον ιδρώτα του δέρματος, Εκείνος στέκεται. Κι η φωνή του δεν είναι ούτε ψίθυρος απόκρυφος, ούτε ιαχή μανίας· είναι κραυγή, σαν λεπίδα από γυαλί, που διαρρηγνύει την αποχαυνωτική ευλάβεια. «Ἐάν τις διψᾷ ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω». Η πρόσκληση δεν ζητά ευσέβεια, δεν προϋποθέτει πίστη. Στρέφεται προς την ξερή ανάγκη, την άναρθρη κραυγή της σάρκας. Είναι ένα κάλεσμα που προσβάλλει τους ασκημένους στη διαχείριση του Θείου, τους εκπαιδευμένους στη δίαιτα των εντολών, όσους έχουν μεταβολίσει τον Θεό σε επιτρεπόμενη θερμιδική αναλογία.

Η εμπειρία του φωτός υπερβαίνει κάθε συζήτηση περί του σκότους

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Η ψυχή παρεκκλίνει ενίοτε, όργανο της όρασης αόμματο από καταβολής πνευματικής, όχι απλώς σωματικής. Περιπλανιέται σε αυτόν τον κόσμο, ένα θέατρο σκιών και ονειρικών μορφών, εξερευνώντας διά της αφής τους ψυχρούς τοίχους της ίδιας της απελπισίας, ενώ το αληθινό φως φλέγεται ολόγυρα. Όμως εκείνη, σαν νυχτερίδα μέρα μεσημέρι, εναντιώνεται στην αυγή. Η υποκρισία, ένα ασφυκτικό σάβανο που περιβάλλει τις ματαιοδοξίες των πολλών, μετατρέπεται στον αέρα που εισπνέουν, μια δηλητηριώδης ατμόσφαιρα όπου η αλήθεια αργοπεθαίνει, σαν τρυφερό άνθος κάτω από αιφνίδιο παγετό. Και οι στερημένοι οράσεως καθοδηγούν άλλους στερημένους οράσεως, σε έναν χορό παράφρονα, προς το χάος το οποίο εκλαμβάνουν ως τάξη θεόσταλτη. Οι οφθαλμοί τους, υάλινες σφαίρες κενού, αντικατοπτρίζουν μονάχα το είδωλο της ψευδαίσθησής τους.

Η συντριβή της υποκρισίας

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Η Κυριακή της Σαμαρείτιδος ελέγχει τις ψυχές μας. Διότι πώς η καρδιά δεν ταράζεται, όταν ο Χριστός, παραμερίζοντας κάθε φραγμό, αποκαλύπτεται στην «αμαρτωλή» των πέντε ανδρών; Και ποια τείχη αυτάρκειας δεν δοκιμάζονται, όταν η αγάπη Του μοιάζει να διαλύει έθνη και σημαίες, τιμώντας τον «ξένο»; Το φως από το πηγάδι της Συχάρ γίνεται έτσι ένα γόνιμο σκάνδαλο, που καλεί σε μια βαθύτερη, καθολική αλήθεια.

Κυριακή του Παραλύτου

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Σιωπή και κίνηση αργή σε βυθό αβυσσαλέο, εκεί όπου οι λέξεις αποσυντίθενται σαν παλαιά ναυάγια, φορτωμένα με το άχθος των προσευχών που δεν εισακούστηκαν, με το ασήκωτο φορτίο της σάρκας που διψά για ένα σημείο, για μια βεβαιότητα πέραν του τάφου. Πέτρα η καρδιά, αναμένοντας τον κτύπο που θα την κάνει να ραγίσει, να γίνει συντρίμμια, ίσως τότε μόνο να κυλήσει το νερό της ζωής, όχι σαν θαύμα κραυγαλέο, αλλά σαν ψίθυρος παρηγορητικός μέσα στην ερημία που εμείς οι ίδιοι υφάναμε γύρω μας, εγκλωβισμένοι στην αδηφάγο αναζήτηση της χειροπιαστής απόδειξης. Και μέσα σε τούτο το πλέγμα της αναμονής και της αμφιβολίας, προβάλλει η μορφή εκείνου του ανθρώπου, του Παραλύτου της Βηθεσδά, σκιά αιώνια της ανθρώπινης αδυναμίας που προσμένει την κίνηση των υδάτων και την ουράνια παρέμβαση.

Σιωπή και έκσταση

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Η σιωπή που ακολούθησε τη Σταύρωση ήταν βαριά, ένας αέρας παγωμένος που τύλιγε την Ιερουσαλήμ σαν σάβανο. Ο θάνατος του Μεσσία, μια πραγματικότητα αιχμηρή σαν θραύσμα γυαλιού στην καρδιά των μαθητών, άφηνε πίσω του ένα κενό ακατανόητο, μια νύχτα δίχως υπόσχεση αυγής. Μέσα σ' εκείνη την απέραντη σιωπή της ήττας, όπου η ελπίδα φαινόταν συντετριμμένη κάτω από το βάρος της πέτρας ενός τάφου, η θεία οικονομία ύφαινε ήδη το νήμα της Ανάστασης, ένα μυστήριο που θα ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινη λογική και προσδοκία, γράφοντας την ιστορία όχι ως τέλος αλλά ως απαρχή ενός κοσμικού μετασχηματισμού, μιας καινής κτίσης που ανέτελλε αθόρυβα μέσα από τον τάφο, όπως ο σπόρος που πεθαίνει για να καρποφορήσει. Η προσδοκία της Βασιλείας, που τώρα φαινόταν μακρινή ηχώ, παρέμενε ωστόσο ένας υπόγειος παλμός στην καρδιά μερικών πιστών ψυχών. Αυτή η Βασιλεία, όχι μια επίγεια κυριαρχία αλλά μια εσωτερική πραγματικότητα μεταμορφωτικής αγάπης, καλούσε σε μια τόλμη πέρα από τον φόβο του κόσμου, σε μια πίστη που αναγνωρίζει το αιώνιο μέσα στο πρόσκαιρο, την παρουσία του Θεού ακόμα και στην πιο απόλυτη απουσία Του.

Το άγγιγμα της πίστης

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Βαθιά βραδιά σκεπάζει την πόλη, εσπέρα της πρώτης εκείνης ημέρας μετά το Σάββατο, όταν ο χρόνος έμοιαζε με παγωμένη αιωνιότητα. Αυτή η Κυριακή, που ονομάστηκε του Θωμά, φέρνει στο νου μας την αφήγηση του Ευαγγελιστή Ιωάννη, ιστορία που πλέκει μαζί το φόβο και τη χαρά, την αμφιβολία και τη βέβαιη ομολογία. Καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων (Ιωάν. 20,19), εικόνα που λαμπυρίζει στη μνήμη, σε ψυχές συσπειρωμένες σε εσωτερικούς θαλάμους, κλειστές όχι μόνο από τον εξωτερικό κίνδυνο, αλλά και από το βαθύτερο τρόμο του ακατανόητου, της απώλειας, του κενού που άφησε ο Σταυρός. Η ανάσα του κόσμου ήταν κομμένη, και η ελπίδα μια φλόγα που τρεμόπαιζε σε χειμερινό άνεμο. Εδώ, σ' αυτό το ασφυκτικό παρόν, το ιστορικό γεγονός της Ανάστασης, εισέρχεται όχι ως ιδέα, αλλά ως Πρόσωπο, ως παρουσία που διαρρηγνύει τα κλείθρα της λογικής και της απελπισίας.

Ο φόβος των Αρχιερέων

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Κουρέλια δόξης

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Η ζωή συχνά μοιάζει με λασπωμένο μονοπάτι, διαρκώς ανηφορικό, κάτω από έναν ουρανό αδιάφορο, ίσως και εχθρικό. Πορευόμαστε σκιάχτρα τυλιγμένα σε κουρέλια φιλοδοξίας, ψυχές διχασμένες ανάμεσα στον ψίθυρο μιας αιώνιας υπόσχεσης και τη βουή της πρόσκαιρης ματαιοδοξίας. Η καρδιά, αυτό το εύθραυστο όργανο, παγιδευμένο στα πλευρά σαν φυλακισμένο πουλί, χτυπά στο ρυθμό μιας ακατανόητης νοσταλγίας, μιας δίψας που κανένα επίγειο νερό δεν σβήνει. Φαντάσματα επιθυμιών χορεύουν στα μάτια μας, οράματα εξουσίας και δόξας σαν αντικατοπτρισμοί στην έρημο της ψυχής, εικόνες ματαιότητας που αντηχούν στους ευαγγελικούς στίχους της Κυριακής Ε΄ Νηστειών.

Η σιωπή προ της κραυγής

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Στέκομαι στο κατώφλι της σιωπής, εκεί που οι λέξεις δεν έχουν σχήμα και η καρδιά πάλλεται σαν φυλακισμένο πουλί. Είναι μια σιωπή βαριά, γεμάτη από την υπόγεια βοή των αβύσσων, μια σιωπή που κυοφορεί την κραυγή ή την εξομολόγηση. Εδώ, μέσα σε βαριές σκέψεις, η θεολογία δεν είναι σύστημα, αλλά ανάσα, πηγή κρυμμένη κάτω από τους βράχους της καθημερινότητας, νερό που κυλά αθόρυβα διαβρώνοντας την πέτρα της λογικής. Η πίστη δεν είναι βεβαιότητα, αλλά τραύμα ανοιχτό, η αμφιβολία όχι άρνηση, μα η σκιά που ορίζει το φως. Η γλώσσα ψάχνει τον δρόμο της ανάμεσα στην αυστηρή γεωμετρία της πέτρας και την ακαθόριστη ρευστότητα του ονείρου, προσπαθώντας να ψιθυρίσει το άρρητο, να αγγίξει το μυστήριο που μας περιβάλλει σαν αόρατος μανδύας, υφασμένος από νήματα γνώσης και άγνοιας. Η πραγματικότητα σπάει σαν παλιό αγγείο, αποκαλύπτοντας τις χρυσές ραφές όπου η θεία παρουσία συγκρατεί τα θραύσματα.

Το σταυροδρόμι της ψυχής

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Μια φωνή αναδύεται από τα έγκατα της ιστορίας, από εκείνο το σταυροδρόμι της Γαλιλαίας, όπου άνθρωποι και Θεός αντικρίστηκαν κατά πρόσωπο. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος, δεν υπάρχει χλιαρότητα. Μια ρωγμή στο χρόνο, μια κρυστάλλινη στιγμή απόφασης που ηχεί την Κυριακή Γ΄ Νηστειών: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ. 8,34). Στέκεται ο άνθρωπος μετέωρος ανάμεσα στο κέρδος και την απώλεια, ανάμεσα στην ασφάλεια του εγώ και το άγνωστο της αυταπάρνησης. Τι αξίζει η ζωή, όταν μετριέται με το αιώνιο; Τι σημαίνει να χάσεις για να κερδίσεις; Το μυστήριο της σταυρικής πορείας ανοίγεται μπροστά μας σαν μια σκοτεινή κατάβαση που οδηγεί, παραδόξως, στο φως.

Το κρεβάτι της παράλυσης

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Μελετώ ενδελεχώς την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Β΄ Νηστειών. Ανοίγει μπροστά μου σαν βιβλίο με σελίδες φωτεινές. Μια οικία στην Καπερναούμ, χώρος ματωμένος από ανθρώπινο πόνο. Το πλήθος συνωστίζεται, πυκνώνει, γίνεται τείχος. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία; Ποια διψασμένη καρδιά δεν αναζητά την παρουσία που θεραπεύει; Τέσσερις άνθρωποι φέρνουν έναν παράλυτο. Ανέρχονται στη στέγη, διαρρηγνύουν τα κεραμίδια, δημιουργούν μια χαίνουσα οπή προς τον ουρανό. Φαντάζομαι τις σκιές τους καθώς σκύβουν, γκρεμίζοντας τα τυπικά όρια που χωρίζουν το έξω από το μέσα, το επάνω από το κάτω. Τι ριζοσπαστική πράξη! Στην καρδιά αυτής της σκηνής ανοίγεται ένα μυστήριο ζωής, η κάθοδος που προηγείται κάθε ανάστασης, η πληγή που προϋποθέτει κάθε θεραπεία. «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μαρκ. β´, 5). Οι λέξεις αιωρούνται, γίνονται σπόρος μιας νέας πραγματικότητας. Ποιος τολμά να αφήνει αμαρτίες;

Η απαρχή της Πίστης

Γράφει ο Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

Απόκρημνος βράχος, αποκομμένος από το κορμί πανάρχαιου όρους, η μνήμη αναδύει μες από τα σπλάχνα του χρόνου, την εικόνα της ημέρας, ωδή στην πρώτη Κυριακή των Νηστειών. Η Εκκλησία, νύμφη αστραφτερή στο φως της αναμονής, θυμάται την κλήση των πρώτων μαθητών, διαρκές κάλεσμα, ψίθυρος στους αιώνες, κραυγή στην έρημο του κόσμου. Ο Ιησούς, οδοιπόρος στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, αναζητά συντρόφους στο ταξίδι προς την αυγή της αιώνιας ζωής. Και η αφήγηση, σαν τοιχογραφία ξεβαμμένη από τον χρόνο, σαν αρχαίο δράμα, αποκαλύπτει, με ρίγος, τα μυστήρια της πρώτης συνάντησης, το δέος της αποκάλυψης.

Η εορτή του Αγίου Δαυίδ στην Ουαλία

Την 1ην Μαρτίου 2025, η Ορθόδοξος Αγγλόφωνος Κοινότης των Τριών Ιεραρχών, εις την πόλιν Lampeter, ετίμησε μετά πάσης εκκλησιαστικής ευπρεπείας, την μνήμην του Αγίου Δαυίδ, πολιούχου της Ουαλίας. Της λαμπράς πανηγύρεως προεξήρχε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Μελιτηνής κ. Μάξιμος, όστις, διά της τακτικής ποιμαντικής αυτού παρουσίας, στηρίζει το εν τη περιοχή Ορθόδοξον ποίμνιον, προσφέρων πνευματικήν καθοδήγησιν και αρωγήν. Ο Θεοφιλέστατος εκήρυξε τον θείον λόγον εις την αγγλικήν γλώσσαν, καταδεικνύων την αδιάλειπτον μέριμναν της Εκκλησίας διά τα τέκνα αυτής, όπου γης και αν ευρίσκονται, και μετέφερε τις πατρικές ευχές και ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας κ. Νικήτα. Μετά το πέρας της πανηγύρεως, ακολούθησε επίσημη δεξίωση, κατά την οποίαν ο Θεοφιλέστατος συναντήθηκε με πολλά μέλη της κοινότητος, ενισχύων τους δεσμούς αλληλεγγύης. Ως ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης, η κοινότητα προσέφερε στον Θεοφιλέστατο χειροποίητη ιερά εικόνα του Αγίου Δαυίδ.