"Χριστός γεννάται..." και στο Μπανάτο [25 και 26.12.2007]

Μέσα σε μια ζεστή ατμόσφαιρα βαθύτατης κατάνυξης και με τη συμμετοχή πλήθους συνενοριτών μας γιορτάστηκαν και φέτος τα Χριστούγεννα στο Μπανάτο. Από νωρίς και υπό καταρρακτώδη βροχή, ο ευρύχωρος Ναός της Παναγούλας μας γέμισε από εκκλησιαζόμενους, οι περισσότεροι των οποίων στο τέλος προσήλθαν με ευλάβεια στη Θεία Κοινωνία.

Αντί Κηρύγματος αναγνώστηκε από τον Εφημέριό μας π. Παναγιώτη Καποδίστρια το καθιερωμένο Χριστουγεννιάτικο Μήνυμα του Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Χρυσοστόμου. Στο τέλος της Λειτουργίας ο π. Παναγιώτης απηύθυνε εόρτιες ευχές προς τους συγχωριανούς, ενημερώνοντας παράλληλα τον λαό για διάφορα εκκλησιαστικά ζητήματα, π.χ. για την πoρεία των ξυλογλυπτικών και των αγιογραφικών εργασιών.

Παραπάνω δημοσιεύεται μικρό φωτορεπορτάζ με στιγμιότυπα από τη σημερινή Εορτή. Στην τελευταία φωτό, εικονίζονται τα παιδιά της Νεανικής Συντροφιάς Μπανάτου, που βοηθούν στο Ιερό Βήμα τον ιερέα: Από αριστερά προς δεξιά, ο Γιάννης Κ., ο Τάσος Ζ., ο Αντώνης Α., ο Μάριος Σ., ο Νίκος Κ., Ο Νίκος Α. και ο Σπύρος Ρ.

Την επόμενη μέρα, 26 Δεκεμβρίου, έγινε η Σύναξη για την Παναγία στον Ναό της Φανερωμένης Μπανάτου, ημέρα κατά την οποία οι Ζακυνθινοί Παναγιώτηδες άγουν τα ονομαστήριά τους. Οπότε, είχε τα ονομαστήριά του ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης! Ακολουθεί φωτορεπορτάζ: 

Προεόρτιος εκκλησιασμός των Σχολείων μας

Ενόψει των Εορτών του Αγίου Δωδεκαημέρου και σύμφωνα με την επικρατούσα Παράδοση, εκκλησιάστηκαν σήμερα στο Ναό της Παναγούλας μας οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κάμπου "Παναγιώτης Χιώτης" και του Γυμνασίου Βανάτου, οι περισσότεροι των οποίων στο τέλος μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων. 

Κατά τη θεία Λειτουργία ομίλησε επίκαιρα ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης, με θέμα: "Ετοιμασία για τη μεγάλη Επίσκεψη".

Τρίστιχα ταπεινά στον Άγιο της Συγνώμης

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΝ

"χαίρε ευώδες Ζακύνθου το βλάστημα"

Άγγελος Κονιδάρης

α΄

Κοκκινόχωμα

βάτα φουγκαρωμένα

τόπος αίματος.

Φυγάδας φονιάς

κι ο λίθος ο εντός του

αμετάθετος.

Δάκρυ βουερό

κ' η Αναφωνήτρα μάρτυς.

Το κρίμα σώζει.

β΄

Πίσω απ' το βλέμμα

αν έχεις μάτια βλέπεις

τη νέα φύση.

Δώμα των ευχών

σώμα της αφθαρσίας

αγγελόκτιστο.

Φέγγει ολόρθος.

Τα ίχνη του φιλώντας

αιωνίζομαι.

(Απρίλιος-Μάιος 1997)

[Από το ποιητικό βιβλίο του π. Παν. Καποδίστρια, "Ενύπνιο μετά τρούλλου", εκδ. Μπάστα, Αθήνα 1999, σ. 24 εξ.]

Οι Γεροντάδες Πορφύριος και Ιάκωβος: Άνθη ευωδιαστά της θείας Χάριτος στην Ελλάδα του 20ού αιώνα

Σε άλλη περίπτωση, αναφερόμενοι στους Αγίους, είχαμε υπογραμμίσει, ότι δεν υπήρξαν υπεράνθρωποι, εξωγήινοι ή εξωπραγματικοί, "δεν ξερίζωσαν τα πάθη τους όπως συνήθως ισχυρίζονται διάφοροι θεολογούντες, αλλά τα μετέβαλαν, με πολύ πνευματικό αγώνα, σε πηγές αγιασμού κι ευκαιρίες θέωσης. Με άλλα λόγια, δεν αποσωματοποιήθηκαν, μήτε αγγελοποιήθηκαν, κάτι το μη πραγματοποιήσιμο για την πεπερασμένη ανθρώπινη φύση. Όλοι τους, με τον ανεπιτήδευτο βίο και την κεκαθαρμένη (μέσω της αδιάλειπτης αυτομεμψίας) πολιτεία τους, το μαρτύριο ή τη μαρτυρία τους αντάλλαξαν την άοσμη εν πολλοίς και αδιέξοδη καθημερινότητα της ανθρώπινης υπόστασης με την εν Χριστώ ζωή, η οποία, όταν βιωματικά προσεγγίζεται, χριστοποιεί τον άνθρωπο και τον καταξιώνει ως πολίτη τ’ Ουρανού. Τα πάθη και οι όποιες αστοχίες τους μεταστοιχειώθηκαν σε ασκήσεις χριστομάθειας και θείου έρωτα, αρδεύτηκαν μάλιστα ξανά και ξανά από τις ροές των δακρύων της μετάνοιάς τους."

Δυο τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις μνημονεύουμε σήμερα από το Ιστολόγιό μας: Πρόκειται για τους Γεροντάδες Πορφύριο και Ιάκωβο, άνθη πανεύοσμα της θείας Χάριτος, που διακρίθηκαν για τους πνευματικούς τους αγώνες στην Ελλάδα του Εικοστού αιώνα, αναπαύοντας κάτω από το πετραχήλι τους, χιλιάδες κυριολεκτικά κουρασμένες ψυχούλες.

Στο επίσημο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας δεν έχουν ακόμη καταταγεί. Τούτο ασφαλώς θα γίνει πραγματικότητα όταν έλθει το πλήρωμα του καιρού. Ξέρει ο Θεός πότε!... Εν τω μεταξύ ο ευσεβής λαός μας τούς απονέμει τιμητική αναγνώριση ως ανθρώπων του Θεού και "επιγείων αγγέλων", προσφεύγοντας συχνότατα στην ιαματική στοργή τους κι εκζητώντας την πατρική ευχούλα τους.

α. Γέροντας Πορφύριος

Ο αείμνηστος πατήρ Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στον Άγιο Ιωάννη Καρυστίας Ευβοίας και δώδεκα περίπου χρονών πήγε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτεψε γύρω στα επτά χρόνια. Τότε αρρώστησε βαρειά και οι γεροντάδες του τον στείλανε σε μοναστήρι στον κόσμο. Εκεί τον γνώρισε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Σινά Πορφύριος ο Γ΄, ο οποίος αφού διαπίστωσε την αρετή του και τα θεία χαρίσματα, που από τόσο νωρίς του είχε δώσει ο Θεός, τον χειροτόνησε ιερέα σε ηλικία είκοσι ετών.

Ως ιερέας ο πατήρ Πορφύριος έμεινε μέχρι το 1940 σε μοναστήρια της Ευβοίας. Το 1940 διορίστηκε εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική Αθηνών, δίπλα στην Ομόνοια(οδός Σωκράτους και Πειραιώς), όπου υπηρέτησε 33 χρόνια. Μετά τη συνταξιοδότηση του λειτουργούσε και εξομολογούσε στο αρχαίο ερημικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου Καλλισίων Πεντέλης μέχρι το 1978, οπότε έπαθε έμφραγμα. Αρκετούς μήνες μετά το έμφραγμα έμεινε σε φιλικά σπίτια στην Αθήνα και το 1979 εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι, όπου έκτισε το μεγάλο μετόχι του Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος. Προς τις αρχές του καλοκαιριού του 1991 έφυγε για το Άγιο Όρος, όπου διατηρούσε κελλί από το 1984. Στις 2 Δεκεμβρίου εκοιμήθη εν Κυρίω στο κελλί του στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και ετάφη την επομένη απλά και αθόρυβα, όπως επιθυμούσε.

[Από το βιβλίο του Ανάργυρου Ι. Καλιάτσου, Ο Πατήρ Πορφύριος: Ο Διορατικός, ο Προορατικός, ο Ιαματικός, Επτάλοφος 1996]

β. Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Ο γέροντας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Την Θεο­δώρα από το Λιβίσι της Μικράς Ασίας και τον Σταύρο από την Ρόδο. Η οικογένεια της μητέρας του ήταν γνω­στοί στο Πατριαρχείο, ευερ­γέτες των σχολείων της Μάκρης και με σπουδαία εκκλη­σιαστική παράδοση. Στις αρ­χές του 1922 Τούρκοι πιάσανε τον πατέρα του, ο οποί­ος οδηγήθηκε στα βάθη της Ασίας. Μετά την καταστρο­φή η οικογένεια του ακολού­θησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς. Το καράβι τούς μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα. Ε­κεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέ­ον η οικογένεια μετακινήθη­κε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.

Ο μικρός Ιάκωβος ή­ταν επτά χρονών και είχε μά­θει απέξω την θεία Λειτουρ­γία χωρίς να γνωρίζει γράμ­ματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδό­σεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη. Την ί­δια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον, ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θε­ράπευε συγχωριανούς του. Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του.

Ο μητροπολίτης Χαλκίδος, εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του, τον χειροθέτησε Αναγνώστη. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λί­γο, κοιμόταν ελάχιστα, προ­σευχόταν συνεχώς και δού­λευε σκληρά. Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής τα­λαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας.

Το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγ­ματα των συναδέλφων, του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκω­βος», αλλά και ο χλευασμός τους, δεν τον πτοούσαν. Ο δι­οικητής του τον εκτιμούσε ι­διαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Με­τά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του. Ο αγώνας του τώρα για να αποκατα­στήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο πο­θεί από τα παιδικά του χρό­νια. Να γίνει μοναχός.

Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την αδελφή του, το Νοέμβριο του 1952 προ­σέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία Σε ηλικία 32 ε­τών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στη Χαλ­κίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα. Έτσι συνέχισε η ζωή του α­σκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα ο­ποία με τον καιρό πλήθαιναν. Ο βαθμός άσκησής του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπε­δα και πολλές φορές οι δαί­μονες τον έδειραν βάναυσα. Ο ίδιος έβλεπε και συνομι­λούσε συχνά με τους οσίους Δαβίδ και Ιωάννη Ρώσο, ενώ το προορατικό του χάρισμα ήταν σπουδαίο. Τον Αύγου­στο του 1963 με θαυμαστό τρόπο τάισε με δυόμισι οκά­δες μανέστρα 75 εργάτες, με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και μισή κα­τσαρόλα!

Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του. Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία του άρχισε να κλονίζεται. Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγ­χείριση βουβωνοκήλης, σκω­ληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «η θεία δύνα­μη κρατούσε τον παππού».Από το 1990 και μετά ο Γέ­ροντας δεν είχε πλέον δυ­νάμεις και οι κρίσεις στην υ­γεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991, μετά από μικροεμφράγματα, νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό. Ε­πιστρέφοντας στη μονή έ­παθε φλεγμονή, η οποία εξε­λίχτηκε σε πνευμονία. Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. Το πρωί της 21ης Νοεμ­βρίου 1991 πήγε στην ακο­λουθία, έψαλε και κοινώνη­σε. Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής εσωτερικά και εξωτερικά. Το μεσημέρι εξομολόγησε μία πνευματι­κή του κόρη και τον υποτα­κτικό του Ιλαρίωνα, τον οποίον θα χει­ροτονούσε σε ιεροδιάκονο ο Μητροπολίτης Χαλκίδος. Μό­λις ήλθαν οι πατέρες ο γέ­ροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγ­μός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα. Ο Γέροντας είχε πά­ρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή.

Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν για την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα τηλέ­φωνα πήραν φωτιά, ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλι­βερό γεγονός. Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέ­κλυσαν το μοναστήρι, κληρι­κοί όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του Γέροντα από όλη την Ελλάδα, ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο α­σπασμό. Η αυλή της μονής ή­ταν κατάμεστη. Η νεκρώσι­μος ακολουθία εψάλη στο ύ­παιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος εί­πε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν οι πιστοί τον Όσιο γέροντα. Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο, με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύ­γασαν «Άγιος, Άγιος».

[Κείμενο του Αρχιμανδρίτη π. Κυρίλλου, Καθηγουμένου Μονής Οσίου Δαυίδ Ευβοίας από το περιοδικό ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ]

Fuit... Δυο χρόνια απουσίας της Αγίας Μαύρας

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Δυο χρόνια λοιπόν έχουν παρέλθει από το γκριζόμαυρο απομεσήμερο της 8ης Δεκεμβρίου 2005, οπότε, από μια τραγική συγκυρία ή αμέλεια, χάσαμε τον θησαυρό που λεγόταν Αγία Μαύρα. Τότε είχα γράψει πολύ οργισμένα, ότι εκεί στ' αποκαΐδια του περικαλλούς Ναού, μπήκε η ταφόπλακα του ζακυνθινού Πολιτισμού, επειδή "Ο Ναός της Αγίας Μαύρας ήταν η συμπερίληψη του προγονικού μας μεγαλείου, η κιβωτός της υγιούς αυτοσυνειδησίας μας, ό,τι δεν είχε αλώσει η απαισιότητα και η δυσοσμία της σύγχρονης υπο-παρα-κουλτούρας και της σκληροκαρδίας των Νεοζακυνθίων".

Σήμερα, δύο χρόνων ημέρες μετά, δεν παίρνω πίσω ούτε ένα γιώτα ή τόνο. Επαυξάνω μάλιστα, η δε οργή μου είναι τώρα μεγαλύτερη. Διότι ήδη καρκινοβατούμε, μηρυκάζουμε πράγματα, μεγαφωνάζουμε και μηδέν επί μηδέν ίσον Μηδέν...

Ο θησαυρός απωλέσθη, ουδόλως μπορεί ν' αποκατασταθεί στο "αρχαίον κάλλος" (κάθε αντίγραφο, άλλωστε, είναι πάντοτε και αναπόφευκτα άπνοο κακέκτυπο), το δε κλάμα είναι σήμερα βουβό, που σημαίνει βαθύτερο και ουσιαστικότερο.

Δεν θέλω ποτέ να ξαναπεράσω από εκεί τριγύρω. Αποφεύγω... Μόνο περιδιαβαίνω πότε-πότε στις φωτογραφίες που τράβηξα εκείνο το απόγευμα, μερικές από τις οποίες μοιράζομαι σήμερα μαζί Σας εις μνήμην. Ναι, κρατώ πολύ κοντά μου (νεκρόφιλα σχεδόν) αυτές τις φρικτές φωτογραφίες από τα καυτά αποκαΐδια Της... Είναι προτιμότερα, γιατί πρόκειται για την πραγματική Αγία μας λίγο πριν σβήσει, για τα σεπτά της Πάθη, τ' αγιάτρευτά της εγκαύματα... Τα προτιμώ, προσκυνώντάς τα...

Η ανάμνηση του θαύματος της Αγίας Βαρβάρας της σωτηρίας των Ζακυνθινών από την επιδημία της Βλογιάς

Με σεμνοπρεπή γιορτή τιμήθηκε στην Ενορία μας, όπως και σε πολλές άλλες ενορίες της Ζακύνθου, η μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας.

Η Ζάκυνθος ευλαβείται ιδιαίτερα την Αγία, διότι θυμάται ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο συνδέεται άμεσα με τη χάρη Της: Περιοδικά κατά την διάρκεια του 18ου αιώνα μάστιζε το νησί μας η επιδημία της ευφλογίας (κοινώς: βλογιά). Το 1795, η Βενετσιάνικη Γερουσία έδωσε με διάταγμά της (από 26ης Μαρτίου 1795) την άδεια, ώστε να λιτανευτεί στην πόλη η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας του Κρόκου, στο προάστιο των Κήπων. Αμέσως σταμάτησε το "θανατικό"!!! Η νόσος -ω, του θαύματος!- υποχώρησε άμεσα κι έκτοτε, όταν ξαναξεσπούσε το κακό, η καταφυγή στην Αγία Βαρβάρα εθεωρείτο πλέον το καλύτερο γιατρικό.

Στα μετέπειτα χρόνια Εικονίσματα της Αγίας ιστορήθηκαν σε πολλούς ενοριακούς ναούς του νησιού και στις 4 Δεκεμβρίου κάθε χρονιάς γίνονται μικρά ή μεγαλύτερα πανηγύρια, αποδίδοντας έτσι ευγνωμοσύνη στη "γιάτρισσα" Αγία Βαρβάρα.

Στο ναό της Παναγούλας Μπανάτου υπάρχει μια τέτοια περίπυστη Εικόνα μέσα σε παραδοσιακή Καθέδρα ζακυνθινού τύπου.

Χθες το απόγευμα έγινε ο Εσπερινός και σήμερα το πρωί ο Όρθρος, η Αρτοκλασία και η Θεία Λειτουργία, στην οποίαν, εκτός από τον Εφημέριό μας, συλλειτούργησε ο συγχωριανός ιερέας Αιδεσιμώτατος Οικονόμος Ιωάννης Φρ. Ζαρκάδης (βλ. φωτό παραπάνω), ενώ στο Ιερό Βήμα συμπροσευχήθηκε ο ζακυνθινής καταγωγής Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Τσαφταρίδης, Εφημέριος στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτίου Αφρικής. Έψαλε κατά το ζακυνθινό μουσικό μέλος ο Χορός των Ιεροψαλτών μας [βλ. φωτό παραπάνω: Στο κέντρο, ο Πρωτοψάλτης μας Παναγιώτης Στραβοπόδης. Αριστερά, ο Λαμπαδάριός μας Χρυσοβαλάντης Δρογγίτης. Δεξιά, ο βοηθός Σπυρίδων Σαρατσένος].

Τον θείο Λόγο κήρυξε ο Εφημέριός μας π. Π.Κ. με θέμα: "Η Αγία Βαρβάρα, γιάτρισσα θαυματουργή και των σύγχρονων επιδημιών παντός τύπου" .

Η εορτή των Εισοδίων στη Φανερωμένη μας

Τα Εισόδια της Θεοτόκου στο ναό γιορτάστηκαν σήμερα σε όλη την Ορθοδοξία. Το αυτό συνέβη και στο ναό της Φανερωμένης στο Μπανάτο, ημέρα κατά την οποία πανηγυρίζει η συγκεκριμένη εκκλησία του χωριού μας. Το εκκλησίασμα δεν ήταν ικανοποιητικό, εξαιτίας μάλλον του μαζέματος των ελιών από τους συνενορίτες. Παρευρέθησαν όμως οι μαθητές και οι καθηγητές του Γυμνασίου Βανάτου, δίνοντας ιδιαίτερο τόνο στο ηλιόλουστο πλάτωμα της Φανερωμένης.

Χθες το βράδυ ψάλθηκε πανηγυρικός Εσπερινός, ενώ σήμερα νωρίς το πρωί ο Όρθρος με το "Χριστός γεννάται...", στη συνέχεια η Αρτοκλασία και το Ιερατικό Συλλείτουργο, στο οποίο έλαβαν μέρος ο συγχωριανός ιερέας Οικονόμος Ιωάννης Ζαρκάδης και ο Εφημέριός μας.

Ο π. Παναγιώτης κήρυξε τέλος τον Θείο Λόγο με θέμα: "Τα Εισόδια της Θεοτόκου, προανάκρουσμα της εισόδου του Λυτρωτή στ' ανθρώπινα πράγματα".

Παράλληλα εξαγγέλθηκε ο εφετινός Έρανος Αγάπης, για τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, ενόψει των Χριστουγέννων.

Φωτολεύκωμα από το ταξίδι στη Νότιο Αφρική [β΄ μέρος]

Λεζάντες φωτογραφιών:

1. Επίσκεψη στο Τμήμα Νεοελληνικών και Λατινικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ και γνωριμία με το πολυσήμαντο έργο που επιτελείται εκεί. Ψυχή του Τμήματος είναι ο ελληνιστής (βελγικής καταγωγής) Καθηγητής Μπεν Χέντριξ [τρίτος από αριστερά] και η σύζυγός του Καθηγήτρια Θέκλα Σανσαρίδου Χέντριξ [δεύτερη από αριστερά]. Πρώτος από αριστερά ο εμπνευστής και διοργανωτής των όλων εκδηλώσεων π. Ιωάννης Τσαφταρίδης και δεύτερος από δεξιά ο Δρ. Νίκος Κουρκουμέλης.

2. Στιγμιότυπο από τη μεγαλειώδη Συναυλία των "Τραγουδιστάδων τση Ζάκυθος", με έργα σολωμικού περιεχομένου στην απλόχωρη αίθουσα της Ελληνικής Κοινότητας του Germiston, υπό την διεύθυνση του μαέστρου Σπύρου Δεληγιαννόπουλου. Άπαντες γοητεύτηκαν και δάκρυσαν καταφανώς.

3. Ο γοτθικής επιρροής μεγαλοπρεπέστατος ναός του Αγ. Ιωάννου Προδρόμου στο Germiston.

4. Ο Εφημέριός μας κηρύσσει τον θείο Λόγο στο εκκλησίασμα του Germiston, στον παραπάνω ναό...

5. ... ενώ οι Τραγουδιστάδες εκτελούν μ' επιτυχία χρέη Ψαλτών, κατά το ιδιάζον ζακυνθινό μέλος, κάτι που εξαιρετικά ευχαρίστησε τους εκκλησιαζόμενους.

6. Μετά τη Θ. Λειτουργία, στον πρόναο του ναού, διασκέδασαν άπαντες με ζακυνθινές καντάδες από τους Τραγουδιστάδες.

7. Ο π. Ιωάννης Τσαφταρίδης, ο Εφημέριός μας και οι Τραγουδιστάδες κατά την τέλεση της Ακολουθίας του Αγιασμού στη Ζούγκλα (στη μέση του πουθενά), στα σύνορα Νοτίου Αφρικής και Μποτσουάνα.

8. Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα η Μποτσουάνα. Ο π. Π.Κ. στον χώρο όπου πρόκειται να κτισθεί ναός των Αγίων Θεοδώρων, σε ανάμνηση του περισυνού περάσματος από εκεί του σημερινού Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου.

9. Ο π. Π.Κ. στο κέντρο του Σοβέτο, στο Μουσείο Πίτερσον, του μαθητή που πρωτοστάτησε, χάνοντας τη ζωή του (+1976), στα γεγονότα προς τον εκδημοκρατισμό και την πτώση του Απαρχάϊντ.

10. Στιγμιότυπο από το αποχαιρετιστήριο Δείπνο στο Germiston. Ο Εφημέριός μας με το ζεύγος των Καθηγητών Χέντριξ και τον εικαστικό Διονύση Πάλμα.

Φωτολεύκωμα από το ταξίδι στη Νότιο Αφρική

Ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης Καποδίστριας συμμετέχει στον Εσπερινό των Αγίων Αναργύρων στον ομώνυμο Ναό του Γιοχάνεσμπουργκ.

Η είσοδος στη Μεγάλη του Γένους Σχολή ΣΑΧΕΤΙ, όπου η περί του Σολωμού ημερίδα.

Από την έκθεση έργων χαρακτικής της Άριας Κομιανού στη Σχολή ΣΑΧΕΤΙ.

Οι μαθητές και μαθήτριες της Σχολής παρακολουθούν με τρόπο υποδειγματικό τις εκδηλώσεις.

Οι Σύνεδροι στη θέση τους. Από αριστερά Καθηγητής Μπεν Χέντριξ, π. Παν. Καποδίστριας, Γιολάντα Καπριλιόνε και Νίκος Κουρκουμέλης.

Ο π. Π.Καποδίστριας μιλά με θέμα "Νεότερα ερμηνευτικά κλειδιά για τη σολωμική ποίηση".

Αμέσως μετά τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Σολωμού. Ο π. Π.Κ. συγχαίρει τον δημιουργό του έργου εικαστικό Διονύση Πάλμα.

Κυριακή, 4 Νοεμβρίου, στον Ναό του Αγ. Ιωάννου του Προδρόμου στο Τζέρμιστον, όπου η έδρα της Ελληνικής Κοινότητας. Συλλειτουργούν ο εμπνευστής των όλων εκδηλώσεων Ζακύνθιος Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Τσαφταρίδης και ο Εφημέριός μας π. Παναγιώτης.

Ανταλλαγή συγκινήσεων και δώρων μετά των δύο παραπάνω συλλειτουργών και φίλων.

Ο π. Π. Καποδίστριας με τον Μητροπολίτη Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας κ. Σεραφείμ στα προπύλαια της Μητρόπολής του.

Ο π. Παναγιώτης στον Ελληνικό Ραδιοφωνικό Σταθμό του Γιοχάνεσμπουργκ παραχωρεί συνέντευξη στον Μάκη Βεντούρα για την παρουσία της ελληνικής αποστολής εκεί και στη συνέχεια κάνει ο ίδιος εκπομπή περί Σολωμού.

Συμμετοχή π. Π.Κ. στις εκδηλώσεις για τον Διονύσιο Σολωμό στο Γιοχάνεσμπουργκ

Αναχωρεί αύριο ο Εφημέριός μας π. Π.Κ. για το Γιοχάνεσμπουργκ, την κοσμοπολίτικη αυτή πόλη της Νοτίου Αφρικής, όπου, επίσημα προσκεκλημένος των εκεί Ελλήνων ως Ζακυνθινός Ποιητής, θα λάβει ενεργό μέρος με Ομιλία-Εισήγησή του στις διοργανούμενες εκδηλώσεις της Ομογένειας για την τιμή του Διονυσίου Σολωμού.

Σημειωτέον, ότι ψυχή όλων αυτών των εκδηλώσεων είναι ο ζακυνθινής καταγωγής Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Τσαφταρίδης, Εφημέριος στην αφρικανική αυτή μεγαλούπολη αλλά και ενεργό μέλος της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ορθοδοξίας.

Ακολουθεί η σχετική Επιστολή-Πρόσκληση, η οποία έχει κ' ενημερωτικό χαρακτήρα για τους φίλους του Ιστολογίου μας.

Προς τον

Αιδεσιμολογιότατο π. Παναγιώτη Καποδίστρια

Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου

Αιδεσιμολογιότατε,

Ο Σύνδεσμος Ζακυνθίων και Επτανησιακού Πολιτισμού Νοτίου Αφρικής, σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας, το Γραφείο Συντονιστή Εκπαίδευσης Υποσαχαρικής Αφρικής, την Έδρα Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ και τη Σχολή ΣΑΧΕΤΙ, τιμώντας τα 150 χρόνια από τον θάνατο του Εθνικού μας ποιητή, έχει οργανώσει διάφορες εκδηλώσεις προβάλλοντας το έργο του, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια ώστε το έργο του Διονυσίου Σολωμού να γίνει κτήμα και βίωμα κάθε απόδημου Έλληνα.

Στις εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα στις 2, 3, και 4 Νοεμβρίου 2007 στο Γιοχάνεσμπουργκ, εκτός από το Διεθνές Συνέδριο με θέμα το Σολωμικό έργο, θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Διονυσίου Σολωμού σε χώρο της Ελληνικής Σχολής ΣΑΧΕΤΙ. Η προτομή αυτή αποτελεί πιστό αντίγραφο εκείνης που βρίσκεται στον Κήπο των Ηρώων της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου.

Οι εκδηλώσεις περιλαμβάνουν αφιερωματική Έκθεση στον Σολωμό και την Ελλάδα της περιόδου της ελευθερίας, προβολές ντοκιμαντέρ, συνέδριο και διαλέξεις και μουσικές εκδηλώσεις, του τοπικού Ελληνικού στοιχείου με θέμα «Άστραψε Φως». Οι φίλοι μας «Τραγουδιστάδες τση Ζάκυθος», με την 14μελή ομάδα τους, θα δώσουν το παρόν στην κεντρική Σολωμική βραδιά, με το μουσικό έργο που παρουσίασαν στην Ζάκυνθο, Κέρκυρα και Κεφαλονιά, το Καλοκαίρι του 2007.

Αιδεσιμολογιότατε,

Τελειώνοντας, έχουμε την ιδιαίτερη χαρά να Σας προσκαλέσουμε επίσημα όπως παρευρεθείτε και να λάβετε μέρος σε όλες τις εκδηλώσεις παρουσιάζοντας το θέμα «Νεότερα ερμηνευτικά κλειδιά για τη Σολωμική Ποίηση».

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Με ιδιαίτερη τιμή

Αρχιμ. Ιωάννης Τσαφταρίδης, ΠΡΟΕΔΡΟΣ -

Ο εορτασμός του ΟΧΙ των Ελλήνων

Η 28η Οκτωβρίου 1940 γιορτάστηκε σήμερα στο Μπανάτο, έδρα του Δήμου Αρκαδίων Ζακύνθου, με κάθε δυνατή μεγαλοπρέπεια.

Η Θ. Λειτουργία και η Δοξολογία τελέστηκαν από τον Εφημέριό μας π. Παναγιώτη στον ναό της Παναγούλας, όπου εκκλησιάστηκαν Γυμνάσιο και Πειραματικό Ολοήμερο Δημοτικό, μαζί με τις Αρχές του Δήμου μ' επικεφαλής τον Δήμαρχο κ. Στέλιο Μποζίκη. Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο εκπαιδευτικός κ. Νίκος Αρβανιτάκης.

Ακολούθησε μετάβαση όλων εν πομπή στην Στήλη των Πεσόντων, όπου τελέστηκε Τρισάγιο για την αιώνια μνήμη των Ηρώων μας, κατάθεση στεφανιών και αναπέμφθηκε ο Εθνικός μας Ύμνος από τη Φιλαρμονική του Δήμου μας, υπό την διεύθυνση της Μουσικού κ. Κατερίνας Γιακουμέλου.

Τέλος ο Δήμαρχος δεξιώθηκε όλους τους παριστάμενους στον Δήμο.

Κατεδαφίστηκε το "Στοιχειωμένο Σπίτι"

Το "Στοιχειωμένο Σπίτι", στο κέντρο περίπου του Μπανάτου, δεν υπάρχει πια. Κατεδαφίστηκε αυτές τις μέρες κι εξαφανίστηκε από προσώπου γης.

Άλλαξε ιδιοκτήτες και πλέον εκεί θα κτισθεί ασφαλώς στο μέλλον κάτι νεότερο και πολύ καλύτερο. Βέβαια, δεν ήταν τίποτε το σημαντικό. Ένα ερειπωμένο αχούρι υπήρξε, το οποίο κατά την τελευταία τεσσαρακονταετία δεν κατοικήθηκε ποτέ.

Κτίσμα μετασεισμικό, το συνόδευε ένας παλαιός θρύλος περί στοιχειών που υποτίθεται, ότι δρούσαν εκεί. Πολλοί θρύλοι κυκλοφορούν. Ένας από αυτούς, καταγεγραμμένος ήδη από εμάς στο νεοεκδοθέν βιβλίο μας "Λαογραφικά ερανίσματα ΙΙ. Δυο Μπανατιώτες αφηγητές ζακυνθινού λαογραφικού υλικού", [έκδ. συλλογές, Αθήνα 2007, σ. 33], λέει ότι οι πολύ παλιοί του νοικοκυραίοι έβρισκαν το άλογό τους κάθε πρωί καταϊδρωμένο και με τη χαίτη του πλεγμένη με τρόπο υπερφυσικό.

Διάλογος για την Ελληνική Γλώσσα και Γραφή

[Ένας καλός και γόνιμος διάλογος για την Ελληνική Γλώσσα και Γραφή σε συνδυασμό με το νεοφανές σύμπτωμα των Γκρίκλις (Greeklish) αναπτύχτηκε σήμερα μες από το νεοσύστατο Ιστολόγιο (υπό την εύστοχη επωνυμία Grosso modo - πρόχειρα και ακατέργαστα) ενός από τα μέλη της παλαιάς Νεανικής Συντροφιάς της Ενορίας μας, του φοιτητή Νίκου Κ.

Ο Εφημέριός μας π.Π.Κ. θέλησε αρχικά να ευχηθεί για τον καινούργιο αυτόν ιστότοπο, συμβουλεύοντας περί της αναγκαιότητας προστασίας του γλωσσικού μας οργάνου. Αμέσως πήρε τον λόγο ένα άλλο δραστήριο μέλος της Νεανικής Συντροφιάς μας, ο φοιτητής Αναστάσιος Ζ. (βλ. The Blues) αναπτύσσοντας τις απόψεις του και, όπως καταλαβαίνετε, υπήρξε εμπεριστατωμένη συνέχεια, την οποία αξίζει να παρακολουθήσετε κι εσείς, γι' αυτό και αντιγράφουμε αυτούσιο τον Διάλογο ευθύς παρακάτω:]

Π.Κ. είπε...
Νικόλα, συγχαρητήρια για τη νέα σου προσπάθεια, μες από τη λεγόμενη "Μπλογκόσφαιρα". Μακάρι, το Ιστολογείν ν' αποφέρει εύχυμους και ποιοτικότατους καρπούς. Σε καλά χέρια μπορεί να έχει καλά αποτελέσματα και ν' αποβεί τόπος συνάντησης με τη Μάθηση και τη Γνώση. Γιατί, αν πρόκειται να είναι απλώς και μόνο στέκι συνάντησης φίλων και τίποτε άλλο, τότε καλύτερα να βγαίνεις και να τά λέτε σ' ένα καφέ ή μια βόλτα.

Μην ξεχνάς, εξάλλου, να υποστηρίζεις με τον τρόπο σου τα Ελληνικά μας, μια γλώσσα ιδιαίτατης Αίσθησης κι Αισθητικής, σπουδαίας Αρμονίας και Ισορροπίας, η οποία βάλλεται στις μέρες μας ΚΑΙ μες από το Διαδίκτυο, δυστυχώς από τα ίδια τα παιδιά της. Εννοώ την αλόγιστη χρήση των λεγόμενων Γκρίκλις, που μας κατακλύζουν ολοένα σαν αρρώστεια μεταδιδόμενη επικίνδυνα.

Η γλώσσα μας, ανάδελφη και μοναχική, έχει ανάγκη ΚΑΙ της δικής μας υποστήριξης, διότι έχει Σώμα ευάλωτο και ρίζες βαθύτατες στους τάφους τους πανίερους των προγόνων. Ως ιστορικός εσύ, έχεις χρέος να θυμάσαι εκείνο το καταλυτικό που γράφει ο Ελύτης:

Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί

όπου και να θολώνει ο νους σας

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη,

επειδή, όπως αλλού λέει ο ίδιος,

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!

The Blues είπε...
Σωστά και αποδεκτά όλα αυτά... ναι η γλώσσα μας βάλλεται από παντού! Ναι τα greeklish φαίνεται να αντικαθιστούν πολλές φορές κακώς την πιο τέλεια γλώσσα στον κόσμο! Μια αντίρρηση όμως έτσι για τον εποικοδομητικό διάλογο... Επειδή ουσιαστικά καλούμαι από όταν πέτυχα στις εξετάσεις να υπηρετήσω την επιστήμη της γλώσσας και να την διαφυλάξω ως αυριανός (εύχομαι και προσεύχομαι) φιλόλογος και ως εκ τούτου εραστής και διαφύλακας του λόγου (συγνώμη για το αδόκιμο του όρου), δεν πιστεύω πως διαδικτυακά η γλώσσα βάλλεται ή απειλείται.

Μάλιστα από νέα παιδιά που χωρίς να θέλουμε να πληγώσουμε την γλώσσα και την παράδοση μας, απλώς προσπαθούμε να βρούμε κώδικες επικοινωνίας, αμφιλεγόμενους μεν, διαφορετικούς και αποδεκτούς από την άλλη, με μόνο στόχο να δώσουμε άλλη διάσταση σε ένα πλουραλιστικό σκηνικό όπως το internet. Δεν τάσσομαι υπέρ της άκριτης και άκρατης χρήσης των greeklish, αλλά ούτε και με όσους μηδενιστές την απορρίπτουν! Δεν τα υιοθετούμε ως γλώσσα μας και σε καμιά περίπτωση δεν θέλουμε η ελληνική να χάσει την ισχή της... και ειδικά από νέους ανθρώπους που καλούνται στο μέλλον αυτή την ελληνική να υπηρετήσουν! Ένα κίνημα είναι και αυτό -εφήμερο- και εδώ έγκειται η διαφοροποίησή μου... που σήμερα περνάει ως must και αύριο θα υπάρχει ως ανάμνηση... Πολλοί επικρίνουν και τα blogs. Γιατί είναι μια μόδα... αλλά όλοι την ακολουθούν... Γιατί πρέπει πάντα να βλέπουμε τα πάντα ως απειλή... Είμαστε εραστές της απειλής, μας αρέσει παντού να βλέπουμε κινδύνους. Η γλώσσα μας είναι παγκόσμια και μοναδική ταυτόχρονα και ούτε τα greeklish, ούτε καμιά άλλη περαστική μόδα δεν θα την καταστρέψουν!!! Είναι απλά μια τάση της εποχής, ένα όραμα διαφοροποίησης από τους "μεγάλους". Όραμα όμως χωρίς απώτερο σκοπό... Όσο πιθανόν είναι να ξαναζωντανέψει το πολυτονικό σύστημα ή η καθαρεύουσα (όραμα πολλών και αυτό), που ουσιαστικά θα καταστρέψει την γλώσσα μας γιατί θα την αποτρέψει από τον εμπλουτισμό της, άλλο τόσο είναι να γίνουν τα greeklish κάτι παραπάνω από moto του διαδικτυακού γίγνεσθαι. Και αν τώρα τρίζουν τα κόκκαλα του Ψυχάρη μ' αυτά που γράφω... απλά ζητώ να μην είμαστε μηδενιστές και άκρως απορριπτικοί. Εφήμερο και χαριτωμένο κίνημα είναι, ατελέσφορο ίσως, αλλά σε καμιά περίπτωση ατελεύτητο! Αναπόφευκτα θα βρει αδιέξοδο και η όπισθεν... δεν θα πιάνει. Γιατί η γλώσσα έχει μέλλον, τα greeklish δεν έχουν περιθώρια ανάπτυξης. Αλλά όσο ευημερούν χωρίς να είμαστε μονόπλευροι και άκριτοι χρήστες τους, έχει φάση να τα χρησιμοποιούμε, απλά για να διαφέρουμε και κάποιες φορές για να θεωρηθούμε trendιδες...

Κουραστικός πρέπει να έγινα. Πάντως κάτι τελευταίο. Τα blogs είναι προσωπικά και κάθε ένα έχει τον σκοπό του και την χρήση του. Δεν μπορούν όλα να είναι αφιερωμένα στο πνεύμα και στην διανόηση... ούτε και όλα σε προσωπικά και παρεΐστικα θέματα. Γι' αυτό είναι τόσο πλουραλιστικό το internet, για να χωράνε όλες οι φωνές, για να δημιουργείται μια συμφωνία, όπως στην όπερα... με πρώτες, δεύτερες φωνές, μπάσους, υψίφωνους κτλ... Γιατί ακόμα και στα απλά και τα cafeνιακά καμιά φορά λέγονται με απλούστερα λόγια και παραγεμίσματα, τα συμπεράσματα και τα διδάγματα των προσεγμένων και βαθυστόχαστων κειμένων και διατριβών!

Συγγνώμη αν κούρασα... απλά με κάθε σεβασμό εκφράζω τη γνώμη μου, που ίσως κανέναν να μην ενδιαφέρει... αλλά εδώ στον διαδικτυακό τόπο προσφέρονται οι χώροι για να την εκφράσω ελεύθερα.

Γιατί όπως λέει και ο ποιητής

Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα

Ευχαριστώ!

Νίκος είπε...
@ the blues.

Δυστυχώς, το κακό ξεκινάει χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αλίμονο αν εμείς οι ίδιοι θέλαμε να συρρικνώνουμε τη γλώσσα μας και μάλιστα μια τέτοια γλώσσα. Ωστόσο, όπως συμβαίνει συνήθως, κάθετι μεγάλο καταστρέφεται από μέσα και δευτερευόντως απ'τους εξωτερικούς παράγοντες. Και αν εσύ γράφεις έτσι έχοντας συναίσθηση, άλλωστε στο μέλλον θέλοντας και μη κανονικά ελληνικά θα διδάσκεις, πίστεψέ με, υπάρχουν πολλά ανήλικα ή άλλα παιδιά που δεν έχουν σχέση με τη θεωρητική κατεύθυνση και στα greeklish βλέπουν όχι μόνο μια μόδα αλλά ένα τρόπο να ξεφεύγουν από τα ορθογραφικά λάθη. Και προφανώς αυτοί δεν έχουν συναίσθηση των greeklish. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι αλλαγές γίνονται αργά χωρίς να τις καταλαβαίνουμε, καλές ή κακές. Το θέμα είναι στις κακές να έχουμε αναπτύξει αντιστάσεις!

Π.Κ. είπε...
@ The blues, ή επί το ελληνικότερον: Αγαπητέ Αναστάσιε (για να γεμίζει και το στόμα αναστάσεις).

Χαίρομαι, που ως έχων μύγα μυγιάστηκες. Σημαίνει, ότι βαθιά (μα πολύ βαθιά) μέσα σου υπάρχει ακόμη ελπίδα επι-στροφής.

Χαίρομαι που παραδέχεσαι (και το πιστεύω), ότι δεν θέλεις να πληγώσεις τη γλώσσα μας, αν και αθέλητα γίνεται, όσο βέβαια σού αναλογεί.

Απ' την άλλη βέβαια, η κακομοίρα έχει αντέξει τόσες εκατοντάδες χρόνων. Τι θα πάθει απ' τόν έναν και απ' τον άλλον;

Παρ' όλ' αυτά, δεν είναι και τόσο δόκιμο ή ευοίωνο, απ' τη μια να παραδεχόμαστε ότι τα Γκρίκλις είναι μια "μόδα" και απ' την άλλη να εμμένουμε στην έκφραση αυτήν αλόγιστα και αβασάνιστα. Λάβε υπόψη σου, ότι αυτή η "μόδα" έχει ήδη δημιουργήσει μια συγκεκριμένη ά-γλωσση γενιά νέων ανθρώπων, η οποία δεν μπορεί πια να επιστρέψει. Και αν εσύ το καταφέρεις τελικά (όπως θέλω να ελπίζω, λόγω ειδικών σπουδών στη Φιλολογία), οι πλείστοι άλλοι δεν θα μπορέσουν, δυστυχώς.

Δεν πρόκειται για έναν υποτιθέμενο ή πλασματικό κίνδυνο, όπως υπονοείς, αλλά για μια σκληρότατη πραγματικότητα inter portas. Οι πλείστοι νέοι μας τώρα πια γράφουν με αυτή τη μέθοδο... Και όχι μόνο στο Διαδίκτυο. Το βλέπω και στην καθημερινότητα του σχολείου, όπου διδάσκω, ακόμη και σε κάποια τετράδια των μαθητών μου, κάτι που έχει περάσει και στις συζητήσεις τους. Πώς αυτοί θα επιστρέψουν; Πότε θα έχουν την ευκαιρία ν' ασκηθούν στην ενδεδειγμένη ελληνική γραφή; Από ποιάν έξοδο κινδύνου θα βρουν διέξοδο;

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αν όντως πρόκειται για μιαν ακίνδυνη "μόδα" που κάποια στιγμή θα περάσει, τότε ας βαφτίσουμε έτσι (ακίνδυνη μόδα εννοώ) π.χ. τη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών ή τη συμμετοχή μας σε πορνοπαιδοφιλικές δυνατότητες του Διαδικτύου και ας κοιμόμαστε ήσυχοι, δίχως τύψεις...

Ξέρεις ότι πάνω απ' όλα, ως προς τη γλώσσα, είμαι Ποιητής και άρα υπεύθυνος (όσο μού αναλογεί) για την υπεράσπισή της. Διότι οι Ποιητές πρώτα και κύρια διέσωσαν την πυκνότητα και την ποιότητα της ελληνίδος Γραφής διαινώνια.

Για να μη θεωρηθώ όμως τόσο υπερφίαλος, δανείζομαι ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από τον Λόγο του Ελύτη κατά την Απονομή του Βραβείου Νόμπελ στη Στοκχόλμη του 1979, εκεί όπου οι πάντες υποκλίθηκαν με σεβασμό μπροστά στο Θαύμα της Ελληνικής Γλώσσας και Ποιητικής Γραφής. Είπε, λοιπόν, μεταξύ πολλών άλλων, ο παμμέγιστος Εκείνος:

[...] Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας.

Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. [...]

Καλό μου παιδί, ως προς τα blogs και την ιδιωτικότητα την οποία υπονοείς ότι έχουν, έχω την άποψη ότι εκεί μέσα μπορεί όντως να γράφει κανείς ό,τι θέλει μέχρι ασελγείας ή εμετού (περί ορέξεως ουδείς λόγος), αλλά καλό είναι να τα κλειδώνει, για να τα βλέπουν μόνον οι ενδιαφερόμενοι. Όταν αυτά είναι ανοικτά και δημόσια, καταλαβαίνεις ότι υπόκεινται σε θέα, κριτική ή και κατάκριση... Εκτός πια αν εμπίπτουμε στους επιδειξίες (μια μορφή ανωμαλίας και αυτή).

Κατά τα άλλα, φρόντιζε και συ να θεραπεύεις από τώρα το γλωσσικό μας όργανο όσο καλύτερα μπορείς, (αν και σήμερα κατανοώ ότι σε κουράζει για να το μάθεις, γι' αυτό αντιδράς έτσι), αλλά, φαντάσου την δύσμοιρη τη Γλώσσα μας, βράδυ στον ύπνο σου, να σου απευθύνει κατώδυνη το κλαψερό παράπονο:

m1n m@Fis3is na s4fi5w...

anastasios είπε...
Προφανώς εγώ στο μυαλό μου δεν νιώθω ότι βιάζω τόσο βάναυσα τη γλώσσα μου, την οποία σέβομαι. Πάντως μπορεί και τα πράγματα να έχουν πράγματι ξεφύγει, αλλά δεν θα αλλάξω εγώ τον κόσμο. Στο κάτω- κάτω το internet για μένα ένα παιχνίδι είναι, όπως και τα greeklish, που όταν το βαρεθώ θα το αφήσω... Είμαι άλλωστε μόλις 19 για να σκέφτομαι διαφορετικά! Πάντως η κατάληξη του σχολίου σας είναι όλα τα λεφτά! RESPECT!!!

anastasios είπε...
A, και κάτι τελευταίο: Μία διάλεκτος, (κάτι που βέβαια δεν είναι τα greeklish) που δεν μπορεί να ομιληθεί, να χρησιμοποιηθεί δηλαδή στον προφορικό λόγο, δεν είναι άξια λόγου. Και ίσως πολύ την υπερασπίστηκα χωρίς να είμαι και υπέρμαχος ή δημιουργός της. Aπλά όπως έστρωσα... θα κοιμηθώ!

Π.Κ. είπε...
Αναστάσιέ μου, για να πετύχουμε εντέλει σε ό,τι επιχειρούμε, όσο μικρό και αν είναι αυτό, είναι αναγκαίο να ελπίζουμε και να πιστεύουμε, ότι ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, αλλιώτικα επαναπαυόμαστε στη χαμέρπειά μας ή, επί το λαϊκότερον, βράζουμε στο ζουμί μας...

Νίκος είπε...
Χαίρομαι που το blog μου προσφέρει τόπο για εποικοδομητικό διάλογο.

None είπε...
Καλός ο διάλογός σας, αλλά προσωπικά λυπάμαι που αφήνουμε έστω και μικρά περιθώρια αμφισβήτησης της Ελληνικής. Αφού αυτό συμβαίνει, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να φύονται ζιζάνια τύπου Άδωνη Γεωργιάδη.

Ιστορικός καπελωμένος

Το είδαμε κι αυτό στην πλατεία της Παναγούλας μας: Την προτομή του σπουδαίου Ιστοριογράφου του Ιονίου Κράτους Παναγιώτη Χιώτη, με καπέλο!... Αμ, έπρεπε να το περιμένουμε:

Η Ιστορία συνήθως (ή σχεδόν πάντα) καπελώνεται απ' τους επιτήδειους!...

Το Μπανάτο από αεροπλάνο [1]

Οι παραπάνω φωτογραφίες του χωριού μας, τραβηγμένες το Καλοκαίρι του 2006 από αεροπλάνο καθώς χαμηλώνει για να προσγειωθεί σε λίγο, δεν είναι καθαρές, διότι είναι κατάντικρυ στον ήλιο της Δύσης. Ζητάμε, λοιπόν, την κατανόησή σας.

Πυροτεχνήματα από το φετινό Πανηγύρι της Παναγούλας

Το φετινό πολύ πετυχημένο Πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου στο Χωριό μας ανήκει πια στις γλυκύτατες Αναμνήσεις. Όλοι το θυμόμαστε με αγαλλίαση κι ευχαρίστηση, διότι έδωσε τη δυνατότητα σε όλα τα γούστα των συντοπιτών μας, να εκφραστούν, σε όλους μας δε να συγχαρούμε και να ξεδώσουμε.

Περιμένουμε τα σχόλια και τις εντυπώσεις Σας.