ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής 12ης
Οκτωβρίου 2014
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΛΟΥΚΑ
(Λουκά
κ’, 5-15)
Γράφει
ο Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Στεργιώτης
 |
| [Εικαστικό σχόλιο στην Κυριακή του Σπορέως: Βαν Γκογκ] |
Δεν
έπιασαν τόπο ούτε έδωσαν καρπό όλοι οι σπόροι της σημερινής παραβολής. Κι αυτό,
διότι πολλοί εξ αυτών έπεσαν σε περιοχές ακατάλληλες και ανόμοιες μεταξύ τους.
Ο σπόρος που έπεσε στο δρόμο έμεινε
έκθετος και ακάλυπτος. Καταπατήθηκε από τους διαβάτες και φαγώθηκε από τα πτηνά
του ουρανού. Άλλοι σπόροι έπεσαν σε άγονο και πετρώδες έδαφος. Όμως δεν υπήρχε
αρκετό χώμα για να βλαστήσουν και γρήγορα μαράθηκαν. Άλλοι έπεσαν ανάμεσα στα
αγκάθια και στα βλαβερά χόρτα, τα οποία τους έπνιξαν και δεν τους άφησαν να
αναπτυχθούν. Ένα τελευταίο μέρος όμως έπεσε σε εύφορο χώμα, σε «αγαθή» γη. Εκεί
δεν υπήρχαν πέτρες και αγριόχορτα. Οι σπόροι ευδοκίμησαν κι έδωσαν πλούσιους
και μεστωμένους καρπούς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Λόγο
του Θεού. Πέφτει σε πολλά είδη αγρού, όπως ποικίλες και διαφορετικές είναι οι
ψυχές των ανθρώπων. Ο «δρόμος» της παραβολής, στον οποίον έπεσαν οι πρώτοι
σπόροι, είναι οι άνθρωποι οι πωρωμένοι από την αμαρτία. Αυτοί είναι αμετανόητοι
και δεν δίνουν καμία απολύτως σημασία στο Θείο Λόγο. Πολλές φορές –αντίθετα–
τον λοιδορούν και τον εμπαίζουν. Η πετρώδης και άγονη γη συμβολίζει τον ρηχό
και επιπόλαιο άνθρωπο, ο οποίος με χαρά υποδέχεται τον θείο Λόγο και με
προθυμία επιφανειακή τον αποδέχεται στην αρχή, αλλά γρήγορα απογοητεύεται και
λυγίζει κάτω από το βάρος των διώξεων και των πιέσεων. Πολλές φορές επίσης
ελκύεται από τα υλικά αγαθά και τις γήινες απολαύσεις, εμπλεκόμενος μάλιστα στις
βιοτικές μέριμνες αμελεί τον Λόγο του Θεού. Αυτή είναι η περίπτωση των ζιζανίων
(δηλαδή του πλούτου και της ύλης), που καταπνίγουν και εξουδετερώνουν στις ψυχές
μας τον Θείο Λόγο.
«Αγαθή» γη είναι η ψυχή των ανθρώπων
καλής προαιρέσεως, αγαθής διαθέσεως και σταθεράς αποφάσεως, οι οποίοι, όχι μόνο
δέχονται τον Νόμο του Θεού, αλλά τον εφαρμόζουν με προθυμία. Και τότε ο θείος
Λόγος φέρει πολύ και πλούσιο καρπό στις καρδιές τους, που εκδηλώνεται με έργα
θεάρεστα και αγαθά, τα οποία ωφελούν τους ίδιους αλλά και τους συνανθρώπους
τους. Ο άνθρωπος που έχει στην καρδιά του και τηρεί με θέρμη τον θείο Λόγο
είναι ο αληθινά «σοφός» άνθρωπος. Ο οποίος δεν σταματά στην απλή θεωρητική
γνώση (που και αυτή είναι σημαντική), αλλά την μετουσιώνει σε πράξη. Το ίδιο
έκαναν άπαντες οι Άγιοι της Εκκλησίας μας και οι Πατέρες των Συνόδων.
Έτσι αλάνθαστα οδηγούμαστε στο δρόμο
της ηθικής τελείωσης και επιτυγχάνουμε το «καθ΄ ομοίωσιν Θεού». Η ευτυχία και η
ικανοποίησή μας θα είναι μεγάλη: «ὡς γλυκέα τά λόγιά σου, ὑπέρ μέλι τῷ στόματί
μου» (Ψαλμ. 72). Αυτόν τον δρόμο καλούμεθα να ακολουθήσουμε με ειλικρίνεια και
πίστη. Γένοιτο!
