Το Μικρό και Μεγάλο Μήνυμα του νέου Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων Δημητρίου

Ενώπιον του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και των μελών της Αγίας και Ιεράς Συνόδου προσήλθε σήμερα το μεσημέρι, 19 Απριλίου 2018, ο νέος Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος, ώστε να αποδεχθεί την εκλογή του με το μικρό Μήνυμα.  

«Ιερώτατε αδελφέ Μητροπολίτα Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριε,

Ασμένως σας αγγέλομεν ότι εισηγήσει της ημετέρας Μητριότητος εξελέγητε παμψηφεί υπό της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων, εις διαδοχήν του προώρως εκ του μέσου ημών εις ουρανούς μεταστάντος αδελφού Κυρού Ιακώβου.

Ταυτοχρόνως, η Ιερά αυτή Μητρόπολις εν τω προσώπω υμών ανυψώθη εις Γεροντικήν διά να τιμηθεί η υμετέρα Ιερότης, εις αδελφός εκ της πρεσβυτέρας Ιεραρχίας, ο οποίος ελευκάνθη εν τη διακονία της Μητρός Εκκλησίας και προσέφερεν αυτή πολυτίμους υπηρεσίας εν τε τω Ιερώ τούτω Κέντρω και κατά διαφόρους εις το εξωτερικόν αποστολάς.

Μνημειώδες θα παραμείνη διά τα καθ΄ημάς το βιβλίον σας περί των εν ταις λεγομέναις Νέαις Χώραις επαρχιών του πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου, αναποσπάστου τμήματος της ιεράς δικαιοδοσίας αυτού, περί των πάντοτε ισχυρών πνευματικών και κανονικών δεσμών μεταξύ αυτού και εκείνων και περί των κατά καιρούς επιβουλών εναντίον του δεσμού τούτου και των προσπαθειών υφαρπαγής των επαρχιών αυτών και αποκοπής εκ του κορμού της Μητρός Εκκλησίας. Διά το έργον σας τούτο σας συγχαίρομεν και σας ευχαριστούμεν άπαξ έτι.

Άγιε αδελφέ, η Ιερά Μητρόπολις των ερατεινών Πριγκηποννήσων δεν έχει σήμερον μεγάλον αριθμόν πιστών, και τούτο λόγω των γνωστών περί ημάς συνθηκών και περιστάσεων. Όμως, «μη φοβού το μικρόν ποίμνιον».

Γνωρίζομεν άπαντες ότι, τη χάριτι του Θεού, σήμερον αναγεννώνται και αναδεικνύονται και πάλιν ιστορικαί επαρχίαι του Θρόνου εν τη χώρα ημών ταύτη με πολύ ολιγώτερον ποίμνιον, με πιστούς αριθμουμένους εις τα δάκτυλα των δύο χειρών. Επαινούμεν τους ποιμενάρχας αυτών διά τον ζήλον και την προθυμίαν των να διακονούν και να αγιάζουν τους ολίγους Χριστιανούς των, εν τη ελπίδι και τη προσδοκία «ταχ’ αύριον έσεται άμεινον». Ο Θεός δύναται και εκ των λίθων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ. Ο Θεός μας επιφυλάσσει πάντοτε θαύματα», ανέφερε στην προσφώνησή του, προς τον νέο Μητροπολίτη Πριγκηποννήσων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και πρόσθεσε: 

«Πορεύου, λοιπόν, Ιερώτατε αδελφέ, εις την προκειμένην νέαν διακονίαν, εστεφανωμένος με την Γεροντικήν αξίαν και τιμήν, πάντοτε πιστός εις την ποτνίαν πάντων ημών Μητέρα ταύτην Εκκλησίαν και εις τον εκάστοτε Πρώτον αυτής, διδάσκων έργω και λόγοις εις τους νεωτέρους ενταύθα διακονούντας κληρικούς το ήθος της Μεγάλης Εκκλησίας, ήθος καθηγιασμένον διά των αιώνων, με οπτικήν του κόσμου και του ανθρώπου ευρείαν, οικουμενικήν, ανθρωπιστικήν, όχι ευσεβιστικήν και οργανωσιακήν, αλλά ούτε και παραταξιακήν και κομματικήν.

Είμεθα ολίγοι και πρέπει να είμεθα ηνωμένοι και δυνατοί. Μας επιβουλεύονται πολλοί. Έχομεν ενώπιον ημών τεραστίας ευθύνας και υποχρεώσεις διά το παρόν και διά το μέλλον του Οικουμενικού ημών Πατριαρχείου, το οποίον αναμένει δράσιν, δυναμισμόν, υπευθυνότητα, κυρίως από τα νεώτερα μέλη και στελέχη αυτού, διά να επιβιώση και διά να εκπληρώνη την οικουμενικήν κλήσιν και αποστολήν του, πάντοτε δεδοξασμένον και αξιοσέβαστον παρά πάσιν. Άξιος!».

Στην αντιφώνησή του ο νέος Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων εξέφρασε προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη την εγκάρδια ευγνωμοσύνη του για την εκλογή του και την απονομή στο πρόσωπό του «της εξαιρετικής τιμής του Γέροντος Ιεράρχου του Θρόνου, εις εκτίμησιν της τεσσαρακονταετούς ιερατικής διακονίας μου».

«Επιθυμώ να υπομνήσω ευλαβώς, ότι η διακονία μου αυτή αρρήκτως συνδέεται μετά του σεβασμίου και διαπρεπούς Προσώπου Σας, Παναγιώτατε, μετά του Οποίου συνεδέθην πνευματικώς από των μαθητικών μου χρόνων προ πεντηκονταετίας εις τας αυλάς της ατυχούς Σχολής μας, προϊόντος δε του χρόνου ηυλογήθην όπως συνυπάρξω μετ’ Αυτού εν τοις πλαισίοις ποικίλων συνεργασιών και αγωνιωδών περισπασμών της ζωής της Μητρός Εκκλησίας.

Κατά την εύσημον ταύτην και ιεράν στιγμήν της ζωής μου, διά πάντα ταύτα, τα δαψιλώς νυν από του Αναστάντος Χριστού καθαγιαζόμενα, εκφράζω γονυκλινώς την αΐδιον ευγνωμοσύνην μου προς τον Πανοικτίρμονα Θεόν, Τον ούτω πως τα κατ’ εμέ οικονομήσαντα και διά βίου προστατεύσαντά με, τη πρεσβεία πάντοτε της Παμμακαρίστου Θεομήτορος, της απ’ αιώνων προστάτιδος της Αγίας Αυτού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.

Ευθύς δ’αμέσως υποβάλλω προς την Σην Σεπτήν Κορυφήν την βαθυτάτην ευγνωμοσύνην και τας απείρους ευχαριστίας μου διά την σημερινήν μεγάλως τιμήσασάν με Πατριαρχικήν Αυτής βουλήν. Εγκαρδίους ευχαριστίας απευθύνω και προς την περί Υμάς Αγίαν και Ιεράν Σύνοδον διά τε την ευμενή αποδοχήν της σεπτής Σας κρίσεως και την τιμίαν ψήφον των συγκροτούντων αυτήν αγαπητών εν Χριστώ αδελφών».

Στη συνέχεια, στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου παρουσία των Συνοδικών Αρχιερέων, της Πατριαρχικής Αυλής αλλά και άλλων κληρικών και λαϊκών προσκυνητών, ο νέος Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων τέλεσε την Ακολουθία του Μεγάλου Μηνύματος, κατά την οποία του ανακοινώθηκε εν εκκλησία η εκλογή του, και απάντησε με το κείμενο της Ευχαριστίας για την γενομένη πρόκριση της Εκκλησίας προς το πρόσωπό του, αποδεχόμενος το γεγονός με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.

Μετά το πέρας του Μεγάλου Μηνύματος ο νέος Ποιμενάρχης των Πριγκηποννήσων δέχθηκε τα συγχαρητήρια και τις ευχές όλων των παρισταμένων.

Νέος Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων εξελέγη ο από Σεβαστείας Δημήτριος [+ video εκλογής]

Στην πλήρωση της χηρεύουσας Ιεράς Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων προχώρησε σήμερα, Πέμπτη, 19 Απριλίου 2018,  η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία συνεδριάζει από το πρωί, στο πλαίσιο των τακτικών συνεδριών της για τον μήνα Απρίλιο, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Από την ψηφοφορία των μελών της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, που πραγματοποιήθηκε στον Πατριαρχικό Ναό, κατόπιν προβολής τριών υποψηφίων, εξελέγη παμψηφεί ο μέχρι σήμερα Μητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος.

Στο πρόσωπό του η Μητρόπολη Πριγκηποννήσων ανυψώθηκε σε Γεροντική.

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων, ὑπέρτιμος καί ἔξαρχος Προποντίδος, κ. Δημήτριος, ἐγεννήθη εἰς τά Ταταῦλα τῆς Κωνσταντινουπόλεως τήν 26ην Ὀκτωβρίου 1952 ἀπό τόν Κωνσταντῖνον καί τήν Ζωήν Κομματᾶ. Ἐσπούδασε εἰς τήν Μεγάλην τοῦ Γένους Σχολήν, τήν Ἱεράν Θεολογικήν Σχολήν Χάλκης, τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἐξ ἧς ἀπεφοίτησε τό ἔτος 1975, καί τό Θεολογικόν Κολλέγιον Oak Hill τοῦ Λονδίνου (1980-1981). Διάκονος ἐχειροτονήθη τήν 14ην Ἰουλίου 1974 ὑπό τοῦ μ. πολιοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ὑπηρετήσας ἐν συνεχείᾳ τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν ἀπό τοῦ ἔτους 1975 καί ἑξῆς ἀπό διαφόρων ἐπιτελικῶν θέσεων τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς ἐπί 30ετίαν καί πλέον καί διακονήσας τά ἱερά της συμφέροντα κατά τό ἐνόν εἰς διαφόρους ἀνά τόν κόσμον ἐκκλησιαστικάς ἀποστολάς (ὅπως εἰς Η.Π. Ἀμερικῆς, Αὐστραλίαν, Ἑλλάδα καί ἀλλαχοῦ). Εἰς Μητροπολίτην Σεβαστείας προήχθη ἀπό Μεγάλων Ἀρχιδιακόνων τήν 2αν Ὀκτωβρίου 1990, χειροτονηθείς εἰς Ἀρχιερέα τήν 4ην Νοεμβρίου τοῦ αὐτοῦ ἔτους ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου, τοῦ καί Γέροντός του, καί τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου. Διατελέσας ἐπί 16ετίαν καί πλέον Διευθυντής τοῦ Ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου (1991-2008), συνέβαλε, κατ᾿ ἐπανειλημμένην ἀναγνώρισιν τῶν ἰθυνόντων τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς καί τῶν ἐν αὐτῇ μέσων ἐνημερώσεως, εἰς τήν ἐμπέδωσιν τοῦ προνομιακοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς Μητρός Ἐκκλησίας διά τήν Ἀρχιεπισκοπήν, κατά τήν μεταβατικήν περίοδον τῆς ἱστορίας της, ἀπό τῆς παραιτήσεως τοῦ μ. πολιοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰακώβου μέχρι τῆς ὁλοκληρώσεως τῆς συντάξεως τοῦ νέου Συντάγματος αὐτῆς (1995-2003), συμβαλών καί διά τήν ἐν αὐτῷ διατήρησιν τῶν καιρίων κανονικῶν ὅρων τῆς ἐκ τοῦ Θρόνου ἐξαρτήσεώς της. Συγκεκριμένως, μετεῖχε εἰς τήν πρός τήν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀμερικῆς Πατριαρχικήν Ἐξαρχίαν τοῦ 1995, τάς Κληρικολαϊκάς Συνελεύσεις, τήν 35ην τῆς Φιλαδελφείας τοῦ ἔτους 2000 καί τήν 38ην τοῦ Nashville-Tennessee τοῦ ἔτους 2006 καί εἰς τήν ἐπί τούτῳ Μικτήν Ἐπιτροπήν συντάξεως τοῦ νέου Συντάγματος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. 

Κατά τήν ἐκσπάσασαν κρίσιν ἀμφισβητήσεως ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῶν ἐπί τῶν Μητροπόλεων τῶν «Νέων Χωρῶν» κανονικῶν δικαίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (2003-2004), προήσπισεν ἔργῳ τε καί λόγῳ τά ὑπό τῆς Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως τοῦ 1928 ὁριζόμενα δίκαια ταῦτα, συγγράψας καί δημοσιεύσας ἐν συνεχείᾳ, κατόπιν τριετοῦς ἐρεύνης, κριτικήν καί συγκριτικήν μελέτην (Δεκέμβριος 2006) ὑπό τόν τίτλον «Ἡ Πατριαρχική καί Συνοδική Πρᾶξις τοῦ 1928 παρακωλυομένη τοῖς ὅροις», σημειώσασαν ἰδιαιτέραν ἀπήχησιν καί τυχοῦσαν τῆς εὐμενοῦς ἐπιστημονικῆς ἀξιολογήσεως καί προβολῆς μεγάλου ἀριθμοῦ εἰδημόνων Καθηγητῶν Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας καί Δικαίου. Κατά δέ τό ἔτος 2005 μετεῖχε τῆς Πατριαρχικῆς Ἐξαρχίας διά τό Ἅγιον Ὄρος, τῆς ὁριστικῶς ἐπιλυσάσης ἐκκλησιαστικῶς τό ἐπί 30ετίαν καί πλέον ἀπασχολῆσαν τήν Ἐκκλησίαν πρόβλημα τῆς ἐν σχίσματι Μονῆς Ἐσφιγμένου διά τῆς ἀναδείξεως κανονικῆς ἀδελφότητος αὐτῆς. Μετεῖχε δ᾿ ὡσαύτως καί εἰς τάς δύο Διορθοδόξους Συνόδους, τήν Πανορθόδοξον τῆς Κωνσταντινουπόλεως (24 Μαΐου 2005) διά τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί τήν Διηυρυμένην τῆς Γενεύης (17 Μαΐου 2006) διά τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Ὁμιλίαι καί μελέται του ἐδημοσιεύθησαν κατά διαστήματα εἰς διάφορα ἐκκλησιαστικά ἔντυπα καί ἐπετειακούς τόμους, ἐτιμήθη δέ διά πλείστων ἐκκλησιαστικῶν διακρίσεων. Ἀπό τοῦ ἔτους 2000 μετέχει περιοδικῶς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου καί εἶναι μέλος πολλῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τήν τακτικήν συνεδρίαν αὐτῆς σήμερον, Πέμπτην, 19ην Ἀπριλίου 2018, πρός ἐξέτασιν τῶν ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει ἀναγεγραμμένων θεμάτων.

Ἐν ἀρχῇ τῆς συνεδρίας ταύτης, ἀντηλλάγησαν μεταξύ τῆς Α. Θ. Παναγιότητος καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Ἀθανασίου,  ἐκ μέρους τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, αἱ εἰθισμέναι προσφωνήσεις καί ἀντιφωνήσεις, ἐπί ταῖς διαγενομέναις ἑορταῖς τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Κατ' αὐτήν, προτάσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, ψήφων κανονικῶν γενομένων ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σεβαστείας κ. Δημήτριος ἐξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων, ἡ δέ Ἱερά Μητρόπολις αὕτη ἀνυψώθη εἰς τήν τάξιν τῶν Γεροντικῶν Ἐπαρχιῶν τοῦ Θρόνου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ νέου Ποιμενάρχου αὐτῆς, ὁ ὁποῖος καί θά ὀνομάζηται τοὐντεῦθεν Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων.

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Φωτεινή επέτειος

Τιμώντας τά σαραντατρία ἔτη ἀόκνου ἱερατικῆς διακονίας τοῦ Μητροπολίτου Σεβαστείας κυρίου Δημητρίου

Κάθε ἐπέτειος μέσα στὴ ζωή μας εἶναι πάντα μιὰ συγκινητικὴ συναντηση μὲ ἕνα μεγάλο γεγονὸς ποὺ ζήσαμε καί, ἀσφαλῶς, μᾶς συγκλόνισε. Κι ἀπομένει ἡ ἡμέρα ἐκείνη σφραγίδα ἱερὴ κι ἀνεξίτηλη στὴν ψυχή, γιατὶ διακρίνεται ἀπὸ τὶς ἄλλες ἡμέρες, ἀφοῦ εἶναι κατάφωτη ἀπὸ τὶς μαρμαρυγὲς αὐτοῦ καθαυτοῦ τοῦ γεγονότος ποὺ βιωματικὰ ἀπολαμβάνουμε.

Ἀνατέλλει, λοιπόν, στὶς 14 Ἰουλίου ἡ τεσσαρακοστὴ τρίτη Ἐπέτειος τῆς εἰς Διάκονον χειροτονίας τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σεβαστείας κ. Δημητρίου. Ἴσως γιὰ πολλοὺς ἡ 14^η Ἰουνίου νὰ εἶναι μιὰ συνήθης ἡμέρα, ποὺ χωνεύεται μέσα στὴν κάμινο τοῦ Χρόνου, ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιπες τοῦ ἔτους ἡμέρες. Ὡστόσο γιὰ τὸν ὡς ἄνω σεπτὸ Ἱεράρχη ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἀπὸ τὶς πλέον κορυφαῖες τοῦ βίου του, ἀφοῦ εἶναι καὶ ἀπομένει τὸ Μέγα Εἰσοδικό Του στὴν Μητέρα Ἐκκλησία καὶ δή στὴ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἁγία Ἐκκλησία, τὴν Ὁποία μέχρι σήμερα διακονεῖ ἀγογγύστως, ἀνυστάκτως, συνειδητῶς, καρποφόρως καὶ φιλοτίμως. Διότι μέσα στοὺς κόλπους Της ἐγαλουχήθη καὶ ἀνετράφη. Ἐκεῖ ἔλαβε τὰ ἱερώτερα τῶν βιωμάτων του, ἀπὸ ἐκεῖ ξεκίνησαν οἱ ὁραματισμοί, οἱ προσδοκίες, ὁ θυσιαστικὸς ἀγὼν προασπίσεως τῶν Παναγίων Δικαίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Αὐτὸ ἄλλωστε μαρτυρεῖ ἡ σπουδαία μελέτη του, ἡ ὁποία ἐξεδόθη τὸ ἔτος 2006 μὲ τὸν τίτλο, «Ἡ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξις τοῦ 1928 παρακωλυομένη τοῖς ὅροις». Μελέτη σοβαρή, ἄρτια, τεκμηριωμένη μὲ ἐπιστημονικὴ ἀκρίβεια καὶ μετ᾿ ἐπαίνων ἀποδεκτὴ ἀπὸ τοὺς ἐπιστημονικοὺς κύκλους, ἀφοῦ μὲ σταθερὰ ἐπιχειρήματα ἀπεκαλυψε τὰ δίκαια τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Θρόνου. Κι ἐδῶ πρέπει νὰ ὑπογραμμιστεῖ τὸ ἑξῆς: Τὸ βιβλίο αὐτὸ ἀποτελεῖ σταθμὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία καὶ εἰδικότερα τὴν Ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Καὶ εἶναι παραλληλα ἕνα ἀντίδωρο τιμῆς καὶ ἀφοσιώσεως στὴν Μητέρα Μ. τ. Χ. Ἐκκλησία, τὴν Ὁποία καὶ πιστῶς διακόνησε ἀπὸ τὴν εὐαίσθητη θέση τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ σημερινοῦ Οἰκ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαἰου.

Ἀλλὰ τὴν Μ. τ. Χ. Ἐκκλησία ὁ ἐν λόγῳ Ἀρχιερεὺς ὑπηρέτησε καὶ ἀλλοῦ, σὲ εὐαίσθητες δηλαδή ὑποθέσεις Της, ὅπως οἱ Κληρικολαϊκὲς Συνελεύσεις τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς τῆς Ἀμερικῆς, κρίσιμα ζητήματα μοναχικῆς εὐταξίας καὶ κανονικότητος στὸ Ἅγιον Ὄρος κ. ἀ.

Γι᾿ αὐτὸ κάθε χρόνο, ποὺ θ᾿ ἀνοίξει τὰ βλέφαρά της ἡ 14^η Ἰουλίου, αὐτὴ ἡ ὁλόφωτη Ἐπέτειος τῶν εἰσοδίων τοῦ Ἁγίου Σεβαστείας στὸν πάντιμο Χορὸ τοῦ ἱ. Κλήρου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τὰ σαραντατρία χρόνια διακονίας περνοδιαβαίνουν ἀπὸ τὴν ὡραία του ψυχὴ ραντισμένα μὲ τὴν δρόσο τοῦ Πνεύματος, ἀλλὰ καὶ πασπαλισμένα μὲ ποικίλους χρωματισμούς. Χρωματισμούς, ποὺ ἐμφανίζουν μίαν λαμπράν, πλήν ἔγκοπον, ἱερατικὴν διαδρομήν, μὲ ποικίλους σταυροὺς καὶ πικρίες στεφανωμένη, ἀλλὰ καὶ μικρὲς ἤ μεγάλες χαρές, καταυγασμένες πάντα ἀπὸ τὸ Φῶς Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο φαίνει τοῖς πᾶσι. Κι ἐδῶ πρέπει νὰ μνημονευτεῖ πὼς αὐτὸ τὸ Φῶς Χριστοῦ, τοῦ τὸ παρέδωσε ἡ μεγάλη Μορφὴ τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Χαλκηδόνος, τοῦ σοφοῦ Γέροντος Μελίτωνος, τὰ τίμια χέρια τοῦ Ὁποίου τὸν ὁδήγησαν στὸν πρῶτο τῆς Ἱερωσύνης βαθμό στόν Ἱερό Ναό τῆς πολιούχου τῆς Χαλκηδόνος καί τοῦ Δόγματος τῆς Χαλκηδόνος Ἁγίας καί πανευφήμου Εὐφημίας.

Κλείνοντας τὸ ταπεινὸ αὐτὸ ἑόρτιο σημείωμα μὲ υἱϊκὸ σεβασμὸ καταθέτουμε τὸ ταπεινό μας εὐχολόγιο προσευχόμενοι, ὅπως, τῇ πρεσβείᾳ τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ καὶ τοῦ σοφωτάτου Διδασκάλου ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, πολυχρόνιος, πανευλόγητος καὶ εὔκαρπος εἴη ἡ συνέχεια τῆς Διακονίας τοῦ ἀπὸ Μεγάλων Διακόνων Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σεβαστείας κυρίου Δημητρίου.

παπα-κων. ν. καλλιανός, σκόπελος 

Αρχιερατική Λειτουργία στον πανηγυρίζοντα Ναό του Αγίου Δημητρίου Ξηροκρήνης (Kurucesme) Κωνσταντινουπόλεως

Πρωί 26ης Οκτωβρίου 2016, προεστώτος του Σεβ. Μητροπολίτου Σεβαστείας κ. Δημητρίου, ο οποίος μάλιστα άγει τα ονομαστήριά του.

ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ἅγιος Δημήτριος Ξηροκρήνης - Κουρούτσεσμε

Σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ μαγευτικὲς γωνίες τοῦ Βοσπόρου, ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Ξηροκρήνης, χτισμένος πάνω στὰ ἐρείπια ἀρχαίου ἱεροῦ τῆς Δήμητρας ἢ ἴσως καὶ τῆς Ἴσιδος, χρονολογεῖται στὰ μέσα τοῦ 15ου αἰώνα.
          Ἡ ἐκκλησία, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου κατέῤῥευσε καὶ ὑπάρχει μιὰ παράδοση ποὺ λέει ὅτι στὰ 1798 ὁ Σελὴμ ὁ Γ´, συγκινημένος ὅταν κάποιο βράδυ εἶδε φωτάκια νὰ κινοῦνται στὸ σκοτάδι κι᾽ ἔμαθε πὼς ἦσαν χριστιανοὶ ποὺ λιτάνευαν γύρω ἀπὸ τὸ ἐρειπωμένο ἐκκλησιδάκι, ἔδωσε ἄδεια καὶ χτίσθηκε ὁ ναός.
          Ἔκτοτε ἀνακαινίζεται δύο φορές, τὸ 1832 καὶ τὸ 1875.
          Τὸ 1871 γίνεται ἡ προσθήκη τοῦ παρεκκλησίου στὴν βόρεια πλευρὰ τοῦ ναοῦ. Τὸ 1919 καταστρέφεται ἀπὸ πυρκαγιὰ καὶ ἀνακαινίζεται τὸ 1943.
          Στοὺς ἐξωτερικοὺς τοίχους ὑπάρχουν ὡραιότατα ἀνάγλυφα ἐντοιχισμένα, ἕνας ἅγιος Δημήτριος, τὸ ἐλάφι, σύμβολο τῆς ἁγνότητος, κι᾽ ἕνας πολὺ ἐνδιαφέρων σταυρός.
          Ἡ Ξηροκρήνη, ὅπως καὶ τὰ Θεραπειά, ἦσαν παλιὰ θέρετρα τῶν Φαναριωτῶν. Στὸ δάπεδο τοῦ ναοῦ ταφόπλακες - μία μὲ τὸ οἰκόσημο τῶν ἡγεμόνων τῆς Μολδαβίας, μία δεύτερη μὲ Χριστόγραμμα: Τύμβος τῆς Μεγάλης Λογοθετίσσης Μαρίας Ν. Ἀριστάρχου Γένους Μανῶν 1813-1888 καὶ μία τρίτη στὸν νάρθηκα, τῆς οἰκογενείας τοῦ Κωνσταντίνου Φωτιάδη ἡγεμόνος τῆς Σάμου - τὸ πιστοποιοῦν.
          Ἡ ἐκκλησία ἔχει ἕνα περίτεχνα ἐπεξεργασμένο τέμπλο μὲ διάτρητα τὰ «λυπητερά» καὶ ὡραιότατα ἀναλόγια διακοσμημένα μὲ μάργαρο (σεντέφι). Δεξιὰ τοῦ τέμπλου ὑπάρχει ἕνα θαυμάσιο, ξυλόγλυπτο καὶ χρυσωμένο, διπλὸ εἰκονοστάσι. Στὸ ἀριστερὸ κλίτος ὑπάρχει ἁγιασματάρι μὲ ἐπιγραφή: Ἡ κρήνη αὐτὴ ἐγένετο πρῶτον εἰς τὰ 1820 ὑπὸ τοῦ μεγάλου ἡγεμόνος Σκαρλάτου Καλλιμάχου, ἔπειτα δὲ εἰς τὰ 1910 ηὐξήνθη ἡ δεξαμενὴ αὐτῆς τὴ συνδρομὴ τῶν φιλοκάλλων.
          Ἀριστερὰ βρίσκεται καὶ ἡ πόρτα ποὺ ὁδηγεῖ ψηλά, στὰ γραφεῖα τῆς ἐνορίας, στὸ παρεκκλήσιο, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸ ἁγίασμα. Στὸ παρεκκλήσιο, κάτω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Μυροβλύτη ἁγίου ὑπάρχει ἁγιασματάρι καὶ δεξαμενὴ μαρμάρινη μὲ τρεῖς κρουνούς. Ἔξω ἀπὸ τὸν ναό, στὴν ἐξωτερικὴ σκάλα, ἰδίως τὰ Σάββατα, ἡ οὐρὰ ἀρχίζει νὰ σχηματίζεται ἀπὸ νωρὶς τὸ πρωῒ καὶ μέχρι τὸ ἀπόγευμα βλέπει κανεὶς ἀνθρώπους νὰ περιμένουν, ἀγόγγυστα, νὰ πάρουν ἁγίασμα καὶ νὰ τοὺς διαβάσει ὁ ἱερέας τὴν εὐχή. Πολλὰ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου, κατὰ τὴν παράδοση, καὶ ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς ἀπὸ γυναῖκες Τουρκάλες μὲ τὰ παιδιά τους, καὶ νέα κορίτσια, περίμεναν, ὅταν ἐπισκεφθήκαμε τὸν ναό.
          Τὸ ἁγίασμα ἀναβλύζει στὸ βάθος μιᾶς λαξευμένης σήραγγας μήκους 40 μέτρων. Τὰ τοιχώματα τοῦ βράχου στάζουν καὶ ὁ προσκυνητής, ὅταν φθάσει στὴν πηγή, εἶναι ἤδη νοτισμένος. Μιὰ νεαρὴ Τουρκάλα, σκυμμένη, περιέβρεχε τὰ μέλη της μὲ τὸ ἁγίασμα. Κάθε τόσο σταματοῦσε καὶ ἔκρουε κάτι μεταλλικοὺς κρίκους ποὺ κρέμονταν στὰ τοιχώματα δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τοῦ σημείου ἀπὸ ὅπου ἀναβλύζει τὸ νερό. Ὁ ἦχος θεωρεῖται ὅτι εἶναι ἀποτροπαϊκὸς καὶ κρατᾶ μακριὰ τὰ πονηρὰ πνεύματα.

Κείμενο: Ἰσμήνη Καπάνταη, από το: Ἐκκλησίες στὴν Κωνσταντινούπολη