Γράφει ο Ιερομόναχος Νικήτας Παντοκρατορινός
Προσφάτως δημοσιεύτηκε μία συνέντευξη του Πατριάρχη Βουλγαρίας Δανιήλ, την οποία κάθε άλλο από κατατοπιστική θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε λόγω των πολλών ανακριβειών που αναφέρθηκαν σε αυτήν. Παρατηρείται μία μονόπλευρη υποστήριξη των θέσεων της ρωσικής Εκκλησίας και δυστυχώς καμία απολύτως αναφορά στη ρωσική εισβολή που λαμβάνει χώρα εδώ και πάνω από τρία έτη στην Ουκρανία.
Εμφανίστηκε στο διαδίκτυο μια συνέντευξη του μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Αντωνίου του Πατριαρχείου Μόσχας, ως μια προσπάθεια να αντισταθμίσει, έστω, με κάποιον τρόπο την μετάνοια και την ευχή που πήρε ο ίδιος από τον Οικουμενικό Πατριάρχη όταν συναντήθηκαν στην κηδεία του Αρχιεπισκόπου Τιράνων Αναστασίου. Διότι, το ότι ασπάστηκε την δεξιά του Οικουμενικού Πατριάρχη, σίγουρα δεν ήταν μια τυχαία συγκυρία.
Γράφει ο Ιερομόναχος Νικήτας Παντοκρατορινός
Εμφανίστηκε προ ημερών σε ελληνική εκκλησιαστική ιστοσελίδα ένα σχόλιο του Μητροπολίτου Βολοκολαμσκ Αντωνίου για την ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη στο Αμπού Ντάμπι. Στο σχόλιο αυτό υπάρχουν πολλές ιστορικές ανακρίβειες και κατασκευές καθώς και έλλειψη γνώσεως του κανονικού δικαίου και της ορθοδόξου εκκλησιολογίας. Είναι ένα ξεκάθαρο προπαγανδιστικό κείμενο που θα ήταν καλύτερα να μην μεταφραζόταν σε άλλες γλώσσες και να έμενε ως ένα προπαγανδιστικό κείμενο για «εσωτερική κατανάλωση» στην ρωσική επικράτεια. Όμως αφού μεταφράστηκε και στα ελληνικά, καλό είναι να επισημανθούν αυτές οι ανακρίβειες.
Γράφει ο Ιερομόναχος Νικήτας Παντοκρατορινός
Μετά από παρέλευση κάποιας σχετικής ησυχίας όσον αφορά το Εκκλησιαστικό Ουκρανικό ζήτημα, λόγω του κορονοϊού αλλά κυρίως, λόγω του επιθετικού πολέμου που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία, άρχισε εκ νέου να αναπαράγεται η ρητορική των ρωσικών επιχειρημάτων για το θέμα, με στόχο αυτήν τη φορά την επικείμενη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Επιφανίου στην Ελλάδα.
Πολλές δημοσιεύσεις και συκοφαντίες κατά του Οικουμενικού Πατριάρχου κυκλοφορούν τελευταία οι οποίες είναι γεμάτες αρνητισμό, και οι συντάκτες τους προσπαθούν να βρουν σε οποιαδήποτε λέξη του Πατριάρχη έστω και το παραμικρό στοιχείο για να τον κατηγορήσουν για αίρεση ή οποιαδήποτε άλλη αμαρτία. Όλα αυτά θυμίζουν τους Φαρισαίους και τους Γραμματείς, που από φθόνο ακολουθούσαν συνεχώς τον Σωτήρα και προσπαθούσαν να Τον διαφθείρουν ή να πιαστούν από κάποια λέξη Του, για να Τον κατηγορήσουν και να Τον σκοτώσουν. Όπως εκείνοι, υπό το πρόσχημα του Νόμου, ζήτησαν τον θάνατο του Ιησού με τον ίδιο νόμο, αποκαλώντας τον αιρετικό, έτσι και οι συντάκτες αυτών των δημοσιευμάτων, κρυμμένοι πίσω από δήθεν κανόνες, απαιτούν την απομάκρυνση του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον ίδιο κανόνα και την κατηγορία της αίρεσης.
Γράφει ο Ιερομόναχος ΝΙΚΗΤΑΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΟΣ
Η ιστορική και πολυαναμενόμενη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου στην Ουκρανία ήταν η καλύτερη ευκαιρία να γίνει φανερό το τι πρεσβεύουν οι Ουκρανοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αναμενόμενη ήταν και η μεγαλειώδης υποδοχή που επιφυλάχθηκε στον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Αυτό που μπορούμε να καταθέσουμε, το οποίο «ιδίοις όμμασιν» είδαμε και ζήσαμε, είναι το μεγαλείο της Θείας Λειτουργίας στην Αγία Σοφία του Κιέβου· περί τους 80 Αρχιερείς, περισσότεροι από 1000 ιερείς και αμέτρητοι διάκονοι σε μια Θεία Λειτουργία που ήταν παρόντες αναρίθμητο πλήθος πιστών, οι οποίοι ήλθαν στο Κίεβο από όλη την Ουκρανία με δικά τους έξοδα και μάλιστα εν μέσω κορονοϊού! Αναμφίβολα, η προσέλευση των πιστών θα ήταν πολύ μεγαλύτερη υπό άλλες συνθήκες.
Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η Εκκλησία της Ρωσίας για να αποδείξει ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας αποτελούσε μέρος της δικαιοδοσίας της από τον 17ο αιώνα και μετά, είναι αυτό της πανορθοδόξου εκκλησιαστικής συνειδήσεως. Σύμφωνα με αυτήν, όλα αυτά τα χρόνια ήταν κοινώς αποδεκτό από όλους, ακόμα και από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ότι η Ουκρανία ανήκει στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ρωσίας. Αυτό το αυθαίρετο επιχείρημα το χρησιμοποιούν πολλοί, όπως τελευταία και το γραφείο επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών της Μητροπόλεως Πειραιώς. Όμως δεν είναι αυτή η αλήθεια. Η ιστορία και η εκκλησιαστική πράξη, μας λένε άλλα.
