Η Ανάσταση θα μπορούσε να είναι διέξοδος

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄
ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Πρός
τo Τίμιο Πρεσβυτέριο, τις Μοναστικές Aδελφότητες
και τoν Ευσεβέστατο Λαό της εν Ζακύνθω Εκκλησίας


«Ει και εν τάφω κατήλθες αθάνατε, αλλά του Άδου καθείλες την δύναμιν, και ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός»

[Κοντάκιον Αναστάσεως]

Η ανακύκληση του χρόνου μάς οδήγησε ξανά στα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδας και ήδη στη χαρά της Ανάστασης. Οι καρδιές μας ριγούν μπροστά στο Μυστήριο του Κενού Μνημείου και οι ψυχές μας προσπαθούν να μετάσχουν στο πανηγύρι της υπερνίκησης της φθοράς και της πάταξης του θανάτου, η οποία συντελέστηκε δια της αυτοθυσίας του ίδιου του Υιού του Θεού.
Καθώς όμως εορτολογικά διάγουμε ημέρες χαρμόσυνες, ο σύγχρονος κόσμος ταλαιπωρείται, εκτός από τα κατά τόπους καθημερινά του προβλήματα, από μια κρίση οικονομική, η οποία είναι άκρως δυσοίωνη και απελπίζει κατά πάντα τους λαούς.
Αξίζει πάντως να δούμε με καθαρή και ειλικρινή ματιά το πρόβλημα και μάλιστα τη ρίζα του, σε σχέση και συνάρτηση με την πραγματικότητα της Ανάστασης:
Δίχως πολλά λόγια, τολμώ να πω κατ’ αυτή την επίσημη ώρα, ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται στην παντελή έλλειψη αναστάσιμου βιώματος, ως συνέπεια της ολοκληρωτικής πλέον ηθικής κατάπτωσης του ανθρώπου. Όλα, στις διανθρώπινες σχέσεις, έχουν υποταχθεί στον βωμό του συμφέροντος και μάλιστα του υλικού, το ανθρώπινο πρόσωπο έχει εκπέσει σε λογιστική υπομονάδα, οι κάθε λογής σχέσεις αποβλέπουν στο ίδιον όφελος κι έτσι οδηγούμαστε σε μια κατάσταση παράνοιας άνευ προηγουμένου, για την οποία διαρκώς εξανίσταται η Χριστιανική Εκκλησία, δίχως να εισακούεται από τους συμφεροντολόγους κι εκμεταλλευτές των εθνών:
· Συσσώρευση πλούτου στα χέρια των ολίγων,
· Κακές πολιτικές από ιδιοτελείς άρχοντες,
· Μεγάλα λόγια και μικρά έργα δίχως περιεχόμενο από πλευράς των πνευματικών ταγών,
· Διαρκώς ογκούμενη φτώχεια στους αδύναμους οικονομικά,
· Ανεργία και όλα τα σχετικά δεινά που επέρχονται...
Όμως, η Ανάσταση θα μπορούσε να είναι διέξοδος, διότι στηρίζεται στην Αγάπη, στον Αλτρουισμό, στην Αυτοθυσία, στη Συναλληλία, στην Αδελφοσύνη. Αναστημένες ψυχές ηγετών δεν μπορούν, παρά να σχεδιάζουν αναστάσιμες λύσεις για τους λαούς, για τους οποίους τάχτηκαν ν’ αποφασίζουν. Έχοντας λουσθεί «εκ του ανεσπέρου φωτός» οι κοινωνίες δεν μπορούν, παρά να μεταλαμπαδεύουν λάμψη στα όποια σκότη του περιβάλλοντος τους. Όποιος ομολογεί «Χριστόν Εσταυρωμένον καί Αναστάντα» δεν μπορεί, παρά ν’ απορρίπτει τα προσωπεία στις σχέσεις του με τον συνάνθρωπο, αλλά και να βλέπει στο πρόσωπο του διπλανού την εικόνα του ίδιου του Αναστημένου.
Ίσως, στην κατάσταση της παράνοιας που ακροθιγώς αναφέραμε παραπάνω, αυτή η λύση να φαίνεται ανεδαφική, όμως αποτελεί τη μόνη διέξοδο που μας απομένει.
Ο λόγος της Αποκάλυψης του Ιωάννου μπορεί να γίνει πραγματικότητα: «Τά αρχαία παρήλθον» και «Ιδού, καινά ποιώ πάντα». Δηλαδή, τα παλιά πέρασαν! Να, τα πάντα τα κάνω καινούργια!!! Εμείς, λοιπόν, γιατί να παραμένουμε στην παλαιότητα της αυτοεξορίας; Οι λύσεις παρέχονται μες από το αναστάσιμο βίωμα! «Χριστός Ανέστη Αληθώς»! Γιατί να κωφεύουμε αυτοκτονώντας;

Έχετε τις διάπυρες ευχές μου για λαμπριάτικες πάντα εμπειρίες
Ο Μητροπολίτης
† Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος

Συναπάντημα με τον Νυμφίο

Κάθισμα Ήχος πλ. δ'
Την Σοφίαν και Λόγον...

Των παθών του Κυρίου τας απαρχάς, η παρούσα ημέρα λαμπροφορεί. Δεύτε ουν φιλέορτοι, υπαντήσωμεν άσμασιν, ο γαρ Κτίστης έρχεται, σταυρόν καταδέξασθαι, ετασμούς καί μάστιγας, Πιλάτω κρινόμενος, όθεν και εκ δούλου ραπισθείς επί κόρρης, τα πάντα προσίεται, ίνα σώση τον άνθρωπον. Δια τούτο βοήσωμεν. Φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων δώρησαι την άφεσιν, τοις προσκυνούσιν εν πίστει, τα άχραντα Πάθη σου.

"Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων" και στο Μπανάτο σήμερα

Όμορφες και μεγαλοπρεπείς οι στιγμές σήμερα στην Ενορία μας, κατά τη λειτουργική Σύναξη της εορτής των Βαΐων. Πλήθος κόσμου και μάλιστα νεολαίας παρακολούθησαν τη θεία Λειτουργία στον κατάσπαρτο με βαΐα των φοινίκων ναό της Παναγούλας μας. Αρκετοί κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, ο δε Εφημέριος π. Παναγιώτης Καποδίστριας, στην επίκαιρη ομιλία του προς το εκκλησίασμα, υπογράμμισε τη χρεία συμπόρευσης με τον Ιησού, όχι μονάχα κατά την ένδοξη είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, αλλά κυρίως στην εμπειρία των Παθών και του Γολγοθά, ώστε να δικαιούμαστε να έχουμε συμμετοχή και στην Ανάστασή Του.

Εννοείται, ότι -σύμφωνα με το έθιμο- κατά τη στιγμή που ακούστηκε το ευαγγελικό χωρίο "... έλαβον τα βαΐα των φοινίκων" (βλ. σχετικό βίντεο), όλοι ξεκρέμασαν τις τριγύρω τους διακοσμήσεις, ώστε να κρατούν βαγιά ως ευλογία, αλληλοευχόμενοι "Και του χρόνου"!!!

Προετοιμάζοντας την εορτή των Βαΐων 2009

Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονται από τις σημερινές ετοιμασίες και παραδοσιακές διακοσμήσεις του ναού της Παναγούλας μας, ενόψει της αυριανής μεγάλης εορτής των Βαΐων.

Ξέρετε, στη Ζάκυνθο, τα κλαδιά των φοινίκων έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες, δημιουργώντας αλυσίδες, σταυρούς, αλογάκια.

Μια καλή στιγμή αυτής της μέρας είναι το λεγόμενο "κρέμασμα του βαγιού" από το Καμπαναρίο (που, σημειωτέον, επιμελήθηκε η Νεανική Συντροφιά Μπανάτου), σήμερα στις 11 το πρωί, δηλαδή το κρέμασμα κλαδιών ελιάς και φοίνικα και μιας φοινικένιας αλυσίδας, που καταλήγει σ' έναν σταυρό, με υπόκρουση χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες, όπως δείχνει και το βιντεάκι που ακολουθεί:

Υπέρ του αγέννητου παιδιού

Σήμερα στον ναό της Φανερωμένης Βανάτου, κατά την Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία και τον καθιερωμένο εκκλησιασμό των μαθητών και μαθητριών της περιφέρειάς μας ενόψει της Λαμπρής και στο πλαίσιο της ενοριακής μας προσπάθειας για ευαισθητοποίηση των νέων ανθρώπων για την αξία της Ζωής, ως θεόσδοτης και αδιαπραγμάτευτης δωρεάς, εκτός από τη σχετική ομιλία του Εφημερίου μας, διανεμήθηκε προς όλους το συγκλονιστικό φυλλάδιο "Εγώ, το αγέννητο παιδί", που εξέδωσε παλαιότερα ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού (Διεύθυνση: Ηπείρου 28, 104 33 Αθήνα - Τηλεφωνικό κέντρο: 2108828788 - Fax: 2108235121).

Μεγάλη Εβδομάδα και Λαμπρή στο Μπανάτο

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

* Παρασκευή, 10 Απριλίου 2009, Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ του και Μοναστή των Στροφάδων Νήσων, ώρα 8.30 το πρωί: Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία για τους μαθητές του Γυμνασίου, του Δημοτικού και του Νηπιαγωγείου του Μπανάτου. Ναός της Φανερωμένης.
* Κυριακή των Βαΐων, 12 Απριλίου 2009, ώρα 8 το πρωί: Όρθρος και Θεία Λειτουργία. Ναός της Παναγούλας.
* Κυριακή των Βαΐων, 12 Απριλίου 2009, ώρα 7.30 το βράδυ: Ο Πρώτος Νυμφίος (Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας). Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Δευτέρα, 13 Απριλίου 2009, ώρα 7.30 το βράδυ: Ο Δεύτερος Νυμφίος (Όρθρος της Μεγάλης Τρίτης). Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλη Τρίτη, 14 Απριλίου 2009, ώρα 7.30 το βράδυ: Ο Τρίτος Νυμφίος (Όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης). Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλη Τετάρτη, 15 Απριλίου 2009, ώρα 4.30 το απόγευμα: Το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Τετάρτη, 15 Απριλίου 2009, ώρα 7.30 το βράδυ: Το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου. Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Πέμπτη, 16 Απριλίου 2009, ώρα 8.15 το πρωί: Ο Εσπερινός καί η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Πέμπτη, 16 Απριλίου 2009, ώρα 7.30 το βράδυ: Τα Δώδεκα Ευαγγέλια (Όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής). Ναός της Φανερωμένης.
* Μεγάλη Παρασκευή, 17 Απριλίου 2009, ώρα 8.30 το πρωί: Οι Μεγάλες Βασιλικές Ώρες και στη συνέχεια ο Εσπερινός του Μεγάλου Σαββάτου με την Τελετή της Αποκαθηλώσεως. Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλη Παρασκευή, 17 Απριλίου 2009, ώρα 9 το βράδυ: Ο Επιτάφιος Θρήνος (Όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου) καί η Λιτανεία του Επιταφίου στο χωριό. Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλο Σάββατο, 18 Απριλίου 2009, ώρα 00.05 (πρώτα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα): Ο Εσπερινός καί η Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, κατά την οποία θα τελεσθεί η Πρώτη Ανάσταση (Gloria ή «Κομμάτι»), σύμφωνα με το πατροπαράδοτο έθιμο. Ναός της Παναγούλας.
* Μεγάλο Σάββατο, 18 Απριλίου 2009, ώρα 11.15 πριν τα μεσάνυχτα: Η Τελετή της Αναστάσεως. Ναός της Φανερωμένης.
* Κυριακή του Πάσχα, 19 Απριλίου 2009, ώρα 00.15 (λίγο μετά τα μεσάνυχτα): Αμέσως μετά την Ανάσταση, ο Αναστάσιμος Όρθρος καί η Θεία Λειτουργία της Λαμπρής. Ναός της Φανερωμένης. Απόλυση: 1.20 π.μ.
* Κυριακή του Πάσχα, 19 Απριλίου 2009, ώρα 6.30 το απόγευμα: Ο Εσπερινός της Αγάπης καί Λιτανεία των Εικόνων της Αναστάσεως καί της Παναγούλας στο χωριό. Ναός της Παναγούλας.
* Δευτέρα του Πάσχα, 20 Απριλίου 2009, ώρα 8.30 το πρωί: Η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Ναός της Φανερωμένης.
* Πέμπτη του Πάσχα και Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, 23 Απριλίου 2009, ώρα 8.30 το πρωί: Η Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία με Αρτοκλασία. Παρεκκλήσιο της Ευαγγελιστρίας, Οικογενείας Αβούρη στα Μαριναίϊκα.

Η πείνα

Γραμμένο από τον Δάσκαλο Νικ. Χ. Κοντονή

Όταν, στις 28 Oκτωβρίου 1940, άρχισε ο πόλεμος με τους Ιταλούς στα ελληνοαλβανικά σύνορα, ήμουν τριών χρόνων. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Απ’ αυτή την περίοδο δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Ό,τι όμως θυμάμαι το θυμάμαι πολύ καλά. Έτσι δεν ξέχασα ποτέ τον τρόμο μου από το θόρυβο των εχθρικών αεροπλάνων, που κατά διαστήματα μας επισκέπτονταν και κυρίως όταν βομβάρδισαν την πόλη της Ζακύνθου.

Ο πατέρας μου είχε φροντίσει και είχε κατασκευάσει ένα μεγάλο και βαθύ τράφο, μπροστά από το σπίτι μας και μόλις ακούγαμε αεροπλάνο τρέχαμε και πέφταμε μέσα σ’αυτόν τον τράφο,για να σωθούμε, σε περίπτωση βομβαρδισμού. Εμένα, μικρό παιδάκι, μ’ έπαιρνε από το χέρι η αδελφή μου, η Κούλα, με ξάπλωνε στον τράφο κι αυτή έπεφτε από πάνω μου, χωρίς να με πιέζει, για να με προστατέψει ακόμη περισσότερο.

Επίσης, δεν ξεχνώ πόσο φοβισμένος, μαζί με την αδελφή μου την Κούλα και κρυμμένοι πίσω από τις πυκνές ροδιές, που τότε υπήρχαν στο μουράγιο του Σκλιτσέικου, στον κεντρικό δρόμο του χωριού, παρακολουθήσαμε την είσοδο και εγκατάσταση των Ιταλών κοκορόφτερων καραμπινιέρων στο χωριό μας.
Ακόμα ακούω το βηματισμό τους κι ακόμα βλέπω τον οπλισμό τους.
Η ιταλική καραμπινιερία στεγαζόταν στο χωριό μας στο σημερινό σπίτι του Βασίλη Καποδίστρια (γιος του Αλέκου).

Εκείνο όμως που μου άφησε σημάδια πόνου και εκμηδενισμού ήταν η πείνα που ακολούθησε τον πόλεμο. Θυμάμαι την πονεμένη έκφραση του προσώπου της Μάνας μου όταν έλεγα:
-Μάνα, πεινάω... Και δεν είχε η καημένη ούτε μια μπουκιά ψωμί να μού δώσει.

Τελευταίοι Χαιρετισμοί απόψε στο Μπανάτο

Μπροστά στην πανσεβάσμια Εικόνα της Μικρής Παναγούλας στό Μπανάτο ψάλαμε απόψε τους 24 Οίκους του Ακάθιστου Ύμνου.

Τα τόσα και τόσα "Χαίρε", που απευθύναμε στην Θεομήτορα ήταν συνάμα δοξολογικά και ικετήρια, ευχαριστήρια και παρακλητικά, μια και γνωρίζουμε, ότι η Παναγία είναι ο άνθρωπός μας στον Ουρανό, εκείνη που γεφυρώνει τα διεστώτα και αμβλύνει τον ίλιγγο από την πτώση στη άβυσσο των παθών μας. Είναι, μ' έναν λόγο, η Μάνα μας! Και κοντά στη Μάνα του ο καθείς μας μπορεί να κουρνιάσει, δίχως προαπαιτούμενα και ρήτρες, δίχως πώς και γιατί!

Ακολουθεί σχετικό υλικό από τους αποψινούς Τελευταίους Χαιρετισμούς:

Ο Ακάθιστος Ύμνος

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Ο Ακάθιστος Ύμνος σήμερα, ή όπως οι περισσότεροι αναφέρονται σε αυτόν, «Οι Τελευταίοι Χαιρετισμοί».

Πάντα αυτές οι ημέρες ιδιαίτερα νοσταλγικές. Με φέρνουν πίσω στα χρόνια που τόσο η ζωή όσο κι οι άνθρωποι, ήταν πολύ πιο εύκολοι και απλοί, χωρίς μεγάλες αξιώσεις και απαιτήσεις, είχαν πολύ λιγότερα από ό,τι οι σημερινοί, η ζωή τους πολύ πιο σκληρή, κι όμως, δόξαζαν κι ευχαριστούσαν το Θεό. «Μπερκέτι, Θεέ μου», άκουγα τη συχωρεμένη τη Νόνα μου να λέει καθημερινά.

Οι θύμησες αυτών των ημερών και η ιερότητά τους με ακολουθούν ακόμα.

Πιο ζωντανές στη μνήμη, οι ακολουθίες από τον μελωδικότατο παπά Μούσουρα, τον αλησμόνητο παπάκη μου, στη Χρυσοπηγή, στην Μπόχαλη...

Μα, έτσι όπως τα σκεφτόμουνα απόψε, ιδιαίτερα ίσως, που δεν κατάφερα να πάω στην εκκλησία, ήλθε στη θύμηση μια άλλη τέτοια Παρασκευή των Τελευταίων Χαιρετισμών, όχι στην Μπόχαλη αυτή τη φορά, αλλά στο Μπανάτο, στην εκκλησία της Παναγούλας.

Πάνε πολλά, πάρα πολλά χρόνια από τότε, είχα πάει στο Μπανάτο στη Νόνα, το Νόνο μου κι όλα τα ξαδέλφια και θείους/ες. Από νωρίς, άκουγα τις θειάδες μου με τις γειτόνισσες να συζητάνε για το πώς θα «βολευτούν» οι νυφάδες το βράδυ στην εκκλησία.

Κείνα τα χρόνια, αγνοώ αν ισχύει ακόμα, ήταν όχι απλά έθιμο, αλλά απαράβατος κανόνας, οι αρραβωνιασμένες, όταν πήγαιναν στην εκκλησία, να κάθονται σε τιμητική θέση, στη Μπάγκα, εκεί που συνήθως κάθονταν οι Επίτροποι. Συνήθως δεν υπήρχε πρόβλημα γιατί δεν συνέπιπτε συχνά να είναι ταυτόχρονα περισσότερες από δύο το πολύ τρεις αρραβωνιασμένες στο χωριό. Εκείνη τη χρονιά όμως υπήρχαν κάπου έξη αρραβωνιασμένες και οι θέσεις στη Μπάγκα, μόνο τέσσερις, εξ ου και οι συζητήσεις και η αγωνία τι θα γίνει το βράδυ.

Εφημέριος ήταν τότε ο αείμνηστος νουνός μου, ο παπά Χαράλαμπος Κοντονής, ο ονομαζόμενος και παπά Κουμπούρας, δυναμικός, βροντερός και άνθρωπος που δεν δίσταζε να εκφέρει τη γνώμη του ποτέ και πουθενά.

Σούσουρο στο χωριό από νωρίς για το τι θα γίνει απόψε και ψίθυροι στην εκκλησία για το πώς θα βολευτούν οι «νυφάδες». Η εκκλησία ασφυκτικά γεμάτη, οι νυφάδες, στολισμένες με τα καινουριοραμμένα για την περίσταση ρούχα, επιδεικνύοντας και τα χρυσαφικά που τους πρόσφερε ο γαμπρός και οι συμπεθέροι, βγαλμένες από κομμωτήριο, κάτι που δεν ήταν και τόσο απλό για κείνα τα χρόνια, συναγωνιζόμενες η μια την άλλη σε καμάρι και περηφάνια, διεκδικούσαν όλες τη θέση που δικαιωματικά τους ανήκε... θέση που κάθε κοπέλα ονειρευόταν να διεκδικήσει κάποια μέρα, διαλαλώντας με αυτό τον τρόπο σε όλο το εκκλησίασμα, ακόμα και σε τυχόν ξενοχωρίτες που παρευρίσκονταν εκεί, τη μεγάλη τους ευτυχία.

Μα, με όση διακριτικότητα κι αν γίνονταν οι ψίθυροι μεταξύ των νυφάδων και των επιτρόπων για διαπραγμάτευση των θέσεων και εξεύρεση λύσης αφού καμιά δεν υποχωρούσε, σε τόσο ιερούς χώρους όπου συνήθως επικρατεί απόλυτη σιγή από το εκκλησίασμα, δεν άργησε να «μυριστεί» ο παπάς τι γίνεται κάτω. Αφού προσπάθησε, μεταξύ πρώτης και δεύτερης Στάσης των Χαιρετισμών να νουθετήσει τους εμπλεκόμενους, κεραυνοβολώντας άπαντες με τα μάτια χωρίς αποτέλεσμα, βγαίνει κάποια στιγμή στη Μεσαία Πύλη, και προσπαθώντας να κάνει όσο πιο ήπια τη φωνή, αν ήταν δυνατόν, αλλά και να κρύψει την οργή του, διέταξε όλες τις νυφάδες να φύγουν από εκεί, να καθίσουν κάτω στις καρέκλες μακριά από τη Μπάγκα και άμα θέλουν πρωτεία και μεγαλεία, να μην περιμένουν να έρχονται μόνο σε αυτές τις ακολουθίες για να κάνουν το κομμάτι τους, επειδή γνώριζαν πως η εκκλησία θα ήταν γεμάτη κόσμο, αλλά να εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή, όπως οφείλουν, και να κάθονται με τη σειρά στην τιμητική θέση.

Δεν ξέρω πώς ένιωσαν οι κοπελιές, ούτε ψύλλος στον κόρφο τους, γεγονός όμως είναι, ότι ο νουνός μου συνέχισε ανενόχλητος και ατάραχος την ακολουθία του Ακάθιστου και για πολύ καιρό μετά συζητιόταν το περιστατικό τόσο στα μαγαζιά, όπου έπαιζαν ρόλο και καφενείου για τους άνδρες εκείνα τα χρόνια, αλλά και στην Τρόμπα, όπου πήγαιναν οι γυναίκες για νερό, χωρίς να βρουν λύση που να ικανοποιεί όλους.

Χρόνια Πολλά από καρδιάς σε όλους, λοιπόν, και προσοχή στις «θέσεις».

Με την αγάπη μου,
δ.μ.τ.

[Η φωτό είναι λεπτομέρεια παλαιάς άσχετης φωτογραφίας, από το Αρχείο π. Π.Κ.]

Ιερεύς Χαράλαμπος Κοντονής ή Παπα-Κουμπούρας

Γραμμένο από τον Νικ. Χ. Κοντονή, Δάσκαλο

Εγεννήθη στο Βανάτο Ζακύνθου το έτος 1887. Υιός του Παναγιώτου και της Μαργαρίτας Κοντονή και εγγονός του Ιερέως Σπυρίδωνος και της Πρεσβυτέρας Αναστασίας Κοντονή.

Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Αρρένων Βανάτου και το Σχολαρχείο (Γυμνάσιο) Πύργου, ευρισκόμενος εκεί, υπό την προστασία και το μεγάλο ενδιαφέρον του θείου του ιατρού Χαραλάμπους Κοντονή, του οποίου είχε και το όνομα.

Νυμφεύτηκε την Μαγδαληνή, το γένος Γιατρά, από το χωριό Παντοκράτορας (Πισινόντας), με την οποία απέκτησε έξι (6) τέκνα: Την Κούλα δασκάλα, τον Δημήτριο παντοπώλη, τον Σπυρίδωνα ιερέα, τον Παναγιώτη αξιωματικό του Πυροσβεστικού Σώματος, τον Ελπιδοφόρο αστυνομικό και τον Νικόλαο δάσκαλο.

Από μικρός είχε δείξει την αγάπη του στην Εκκλησία, επηρεασμένος ίσως από τον Νόνο του ιερέα Σπυρίδωνα και τον πατέρα του Παναγιώτη ιεροψάλτη. Έτσι στην αρχή ήτο και αυτός ιεροψάλτης, αλλά και Γραμματέας της Κοινότητας Βανάτου.

Στη συνέχεια, την 1η Μαρτίου 1918, χειροτονήθηκε Διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Ζακύνθου Διονύσιο Πλέσσα και στις 21 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, ημέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου, από τον ίδιο Μητροπολίτη, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στη Φανερωμένη του Βανάτου, που τότε η εκκλησία αυτή ήταν παρεκκλήσιο της Παναγούλας Βανάτου. Σ' αυτή την εκκλησία τοποθετήθηκε ιερεύς, την οποία με ενέργειές του και εράνους έφτιαξε, όπως είναι σήμερα. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το καμπαναριό της, που ήταν μονό, σαν της Παναγούλας. Αυτό καταστράφηκε, με τους σεισμούς του Αυγούστου του 1953. Έτσι το Βανάτο, για πρώτη φορά είχε δύο ενοριακούς ναούς: την Παναγούλα, με ιερέα τον Ιωάννη Ζαρκάδη και την Φανερωμένη, με ιερέα τον Χαράλαμπο Κοντονή, τον Παπα-Μπάμπη.

Η ωραία του φωνή αλλά και το τυπικό, που ακολουθούσε, κατά την τέλεση της θείας Λειτουργίας και όλων των άλλων ιερών ακολουθιών εγέμιζαν τη Φανερωμένη από κόσμο, που δεν ήταν μόνο Μπανατιώτες. Διακόνησε την εκκλησία του Βανάτου επί 50 χρόνια και δεν θέλησε ποτέ να εγκαταλείψει το χωριό του, παρά τις επίζηλες προτάσεις που είχε, ιδίως από τον τότε Μητροπολίτη Χρυσόστομο Δημητρίου. Όταν, για λόγους υγείας, παραιτήθηκε ο παπά Γιάννης Ζαρκάδης, τότε, με απόφαση τού Μητροπολίτη Χρυσοστόμου, ορίσθηκε εφημέριος όλου του χωριού και με ενέργειες του οι δύο ενορίες ενώθηκαν σε μία, με Βασιλικό Διάταγμα και ονομάσθηκαν «Ηνωμένοι Ιεροί Ναοί Βανάτου».

Έχαιρε ιδιαίτερης αγάπης και εκτίμησης από τους προϊσταμένους του Μητροπολίτες Διονύσιο Πλαίσα, Χρυσόστομο Δημητρίου, Αλέξιον Ιγγλέση και Απόστολο Παπακωνσταντίνου. Είχαν εκτιμήσει όλοι την τιμιότητά του, την ντομπροσύνη του και τη γενναιότητά του σε δύσκολες στιγμές.

Τιμήθηκε απ’ όλους, με όλα τα οφίκια της Εκκλησίας μας. Ήταν Γενικός Αρχιερατικός Αντιπρόσωπος του τέως Δήμου Ψωφίδος, Τελετάρχης των εορτών του Αγίου μας Διονυσίου, Μέγας Οικονόμος και Σταυροφόρος της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου.

Υπήρξε ελεήμων, βοηθός και συμπαραστάτης των αδυνάτων, μεγάλος πατριώτης, φιλόξενος και πνευματικός Πατέρας όλων των Μπανατιωτών και όχι μόνο.

Ήλθε όμως η ώρα, που ο Θεός αποφασίζει και έτσι απεβίωσε στις 31 Οκτωβρίου 1967, στο σπίτι του γιου του Νικολάου, πίσω ακριβώς από το Μητροπολιτικό Μέγαρο και την 1η Νοεμβρίου κηδεύτηκε στην Παναγούλα του Μπανάτου. Ο επικήδειός του έγινε από τον τότε Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Απόστολο, νυν Κιλκισίου. Ήταν πολύ θερμά και επαινετικά τα λόγια του Δεσπότη, όπως θερμά ήταν τα δάκρυα των παιδιών του και η συμμετοχή του άμετρου κόσμου, που τον συνόδεψε στην τελευταία του κατοικία.

Για το Συνέδριο των Προσκυνηματικών Περιηγήσεων

Ο Εφημέριός μας έλαβε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος την παρακάτω Επιστολή:

Αριθμ. Πρωτ. 1031/Διεκπ. 556

Αθήνησι 17η Μαρτίου 2009

Προς

Τον Αιδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον

κ. Παναγιώτην Καποδίστριαν,

Γενικόν Αρχιερατικόν Επίτροπον

της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου.

(Δια της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου).

Αιδεσιμολογιώτατε,

Συνοδική Αποφάσει, ληφθείση εν τη Συνεδρία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 11ης μηνός Μαρτίου ε.έ., γνωρίζομεν υμίν, ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, εν τη ρηθείση Συνεδρία Αυτής, κατόπιν σχετικής Εισηγήσεως του Συνοδικού Γραφείου προσκυνηματικών Περιηγήσεων, απεφάσισεν: α) την διεξαγωγήν Διημέρου Πανελληνίου Συνεδρίου δια την Ιεράν Αρχιεπισκοπήν Αθηνών και τας Ιεράς Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίον θα λάβη χώραν εις Ζάκυνθον την 14ην και 15ην Νοεμβρίου 2009 με θέμα: "Προσκυνηματικές Περιηγήσεις (Ιστορία - Παράδοση - Νεώτερες Εξελίξεις και προβληματισμοί). Τα Επτάνησα ως Πανορθόδοξοι Προσκυνηματικοί Προορισμοί" και β) Τον διορισμόν υμών ως Μέλους της Οργανωτικής Επιτροπής του ως άνω Συνεδρίου.

Ταύτα γνωρίζοντες υμίν, παρακαλούμεν υμάς, όπως αναλαμβάνοντες τα καθήκοντα ταύτα, συμβάλητε δια της πολυτίμου υμετέρας γνώσεως και εμπειρίας εις το έργον της ως άνω Επιτροπής [...].

Επί δε τούτοις, επικαλούμενοι εφ' υμάς πάσαν από Θεού ευλογίαν και αγαθοδωρίαν, διατελούμεν μετ' ευχών πατρικών

+ο Αθηνών Ιερώνυμος, Πρόεδρος

Ο Αρχιγραμματεύς
+Αρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης

Στιγμιότυπα από τη Χειροτονία του Διακόνου Ιωαννικίου Ζαμπέλη στη Λευκάδα

Πλήθος λευκαδίτικου λαού και πολλών προσκεκλημένων από άλλα μέρη της Ελλάδας συνέρρευσαν σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελίστριας Λευκάδας, κατά τη Χειροτονία σε Διάκονο του οσιολογιώτατου Μοναχού Ιωαννικίου, υιού ιερέως Γερασίμου Ζαμπέλη, του οποίου η Κουρά έγινε χθες το βράδυ. [Δείτε σχετικά προηγούμενή μας ανάρτηση].

Η συγκίνηση όλων έφθασε στο ζενίθ των συναισθημάτων, ενώ οι προσευχές μας συνόδευαν τον καλό αυτόν νέο κι επιστήμονα, ώστε ν' αναδειχθεί και καλός οικονόμος των ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας.

Να σημειωθεί, ότι στο Αρχιερατικό Συλλείτουργο έλαβαν μέρος οι Μητροπολίτες Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλος, Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ και Κερκύρας κ. Νεκτάριος.

Το παραπάνω οπτικοακουστικό υλικό προήλθε από τη ματιά του Πορφύρη.

Στη Μονή Φανερωμένης Λευκάδας για την Κουρά του Μοναχού Ιωαννικίου

Συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές ξετυλίχτηκαν απόψε το εσπέρας στην παλαίφατη Μονή της Κυράς της Φανερωμένης στη Λευκάδα: Η μοναχική κουρά ενός πολυμορφωμένου και αξιόλογου νέου ανθρώπου, του Ιωάννη Ζαμπέλη, γιού του Πρωθιερέα της Μητρόπολης Λευκάδας π. Γερασίμου και της καλής Πρεσβυτέρας Βασιλικής.

Ο Ιωάννης πολιτογραφήθηκε στη μοναστική πολιτεία με το όνομα πλέον "Ιωαννίκιος", επιθυμώντας να συμβάλει, μέσω της αφιέρωσής του, με όλες του τις δυνάμεις και τα πολλαπλά τάλαντα που τον περικοσμούν, στο ποιμαντικό έργο της τοπικής εκεί Εκκλησίας και μάλιστα υπό τον νέο Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεόφιλο.

Στην Κουρά, εκτός του οικείου Μητροπολίτη, συμμετείχαν οι Σεβ. Μητροπολίτες Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ και Κερκύρας κ. Νεκτάριος, αρκετοί ιερείς και φίλοι της Οικογένειας Ζαμπέλη απ' όλη την Ελλάδα και πολλές, πολλές εκατοντάδες λαού, οι οποίοι πλημμύρισαν κυριολεκτικά το Καθολικό της Μονής Φανερωμένης και τους γύρω φιλόξενους χώρους.

Από τη θέση αυτή κι ενόψει της αυριανής χειροτονίας του στον πρώτο βαθμό της Ιεροσύνης, αυτόν του Διακόνου, τού ευχόμαστε να φανεί κατά πάντα άξιος της κλήσης του!!!

Who is Who

Ο Ιωαννίκιος (κατά κόσμον Ιωάννης) Ζαμπέλης γεννήθηκε το 1983 και μεγάλωσε στη Λευκάδα. Υπήρξε ομιλητής σ' επιμορφωτικά σεμινάρια και υπεύθυνος οργάνωσης του Διημέρου Επικοινωνίας και Επιμόρφωσης Στελεχών Κατασκηνώσεων της Μητροπόλεως Λευκάδος και Ιθάκης, που διεξάγεται κάθε χρόνο. Παλαιότερα υπηρέτησε ως στέλεχος του Γραφείου Νεότητος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και τώρα διευθύνει το ανάλογο Γραφείο Νεότητος στη Λευκάδα.

Εκτός από τη θεολογική του κατάρτιση, είναι πτυχιούχος της Νομικής, αλλά και συγγραφέας αξιόλογων βιβλίων και μελετών, ενώ αρθρογραφεί τακτικά σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχουν αυτοτελώς εκδοθεί οι εργασίες του: "Αγιολόγιον Λευκάδος και Ιθάκης" εκδ. 2002, "Ομαδική Ψυχαγωγία" (συνεργασία με τον Άγγελο Γκούνη), εκδ. 2004 και "Παρακλητικός Κανών εις τον ένδοξον μάρτυρα Νέστορα, προστάτην της αθλούμενης νεότητας", εκδ. 2005, "Παρακλητικός Κανών εις τους εν Λευκάδι ασκήσαντας τρεις θεοφόρους Πατέρας", εκδ. 2006 και "Τα φυτά στη λατρεία της Εκκλησίας" (συνεργασία με τους π. Ευάγγελο Μαρκαντώνη και Αυγερινό Γεωργόπουλο), εκδ. 2006.

Δ΄ Στάση των Χαιρετισμών στη Λευκάδα

Απόψε ο Εφημέριός μας π. Π.Κ. μετέβη κι έλαβε μέρος στους Δ΄ Χαιρετισμούς στον Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελίστριας Λευκάδας, προσκεκλημένος επίσημα του δραστήριου και λογίου Εφημερίου Πρωτοπρεσβυτέρου Γερασίμου Ζαμπέλη και τη σύμφωνη γνώμη του Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης κ. Θεοφίλου.

Στο τέλος της Ακολουθίας ο π. Γεράσιμος παρουσίασε με πολύ θερμά λόγια τον φιλοξενούμενό του στο εκκλησίασμα, ενώ ο π. Παναγιώτης ανέλυσε το θεομητορικό θέμα "Η αιτία της χαράς μας". Ολόκληρη την Ομιλία μπορείτε ν' αναγνώσετε εδώ.

Όλα τα παραπάνω Οπτικοακουστικά προέρχονται από τη ματιά του Πορφύρη.