Το Μεγάλο Μήνυμα του Εψηφισμένου Επισκόπου Φωτικής Διονυσίου

Λίγα λεπτά πριν τις 10, σήμερα το πρωί, έγινε η Ακολουθία του Μεγάλου Μηνύματος του Θεοφιλεστάτου Εψηφισμένου Επισκόπου Φωτικής κ. Διονυσίου (Σιφναίου), στο Συνοδικό Παρεκκλήσιο Ασωμάτων Πετράκη, ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και των Μελών της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Παρακάτω μπορείτε ν' ακούσετε ολόκληρη την Τελετή από ερασιτεχνική ηχογράφηση, ζητώντας την επιείκειά Σας για την ποιότητα του ακούσματος.

Το Μικρό Μήνυμα του Εψηφισμένου Φωτικής Διονυσίου

Κατά την κρατούσα εκκλησιαστική Τάξη, οι μόλις χθες εκλεγέντες νέοι Επίσκοποι (είτε επαρχιούχοι, είτε βοηθοί) παρουσιάστηκαν πριν λίγο ενώπιον του εκλεκτορικού Σώματος, δηλαδή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, όπου επίσημα τούς αναγγέλθηκε η προαγωγή τους στον τρίτο βαθμό της ιεροσύνης, δηλαδή στο επισκοπικό αξίωμα. 

Στεκόμαστε ιδιαίτερα στην περίπτωση του Εψηφισμένου για την πάλαι ποτέ διαλάμψασα Επισκοπή Φωτικής κ. Διονυσίου (Σιφναίου) και δημοσιεύουμε ευθύς παρακάτω τη σύντομη απαντητική ομιλία του στη συγκινητική προσφώνηση του Μακαριοτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου:

«Πᾶς ἀρχιερεύς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπέρ ἀνθρώπων καθίσταται τά πρός τόν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρα τε καί θυσίας ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καί πλανωμένοις, ἐπεί καί αὐτός περίκειται ἀσθένειαν».

Ὀφείλω ἀποτῖσαι ἀπείρους εὐχαριστίας πρός τήν σεπτήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά τοῦ Σεπτοῦ αὐτῆς προκαθημένου καί προέδρου κ.κ. Ἱερωνύμου, διότι ἐτίμησαν τόν ἀληθινά σμικρότατον ἐμέ, δι’ ἐπιτυχοῦς καί πάνυ εὐνοούσης με κανονικῆς ψηφοφορίας, ἀναδεικνύοντάς με Ἐπίσκοπον τῆς Ἁγιωτάτης Ἑλλαδικῆς Ὀρθοδόξου καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Θεωρῶ ὑψίστην τιμήν τήν ἐκλογήν μου καί ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου δοξάζω τόν Τριαδικόν Θεόν ὡς ταπεινός δοῦλος Αὐτοῦ. Ἐκφράζω δέ τάς πλέον εἰλικρινεῖς εὐχαριστίες μου πρός τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμον διά τήν πρότασιν τῆς ὑποψηφιότητός μου.

Πρός τόν κείραντα καί χειροτονήσαντά με στόν πρῶτον καί δεύτερον βαθμόν τῆς ἱερωσύνης, τόν πολιόν Γέροντα Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ζακύνθου καί Στροφάδων κ.κ. Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος, ἐκ νεότητος, μέ ποδηγέτησε κατά τά πρῶτα ἱερατικά μου βήματα ὡς ἐπίσκοπος Δωδώνης καί ἡγούμενος τῆς παλαιφάτου Ἱερᾶς Μονῆς Πεντέλης, κατά τό διάστημα τῆς ἐγκαταβιώσεώς μου σέ αὐτήν. Μέ περιέβαλε μέ ἄπειρη ἀγάπη καί στοργή, πού δέν σταμάτησε νά ἐκδηλώνεται καί καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς πολυσχιδοῦς καί καρποφόρου ποιμαντορίας του, στή νῆσο τοῦ Ἁγίου τῆς Συγγνώμης.

Πρός τόν ἐπί δεκαετίαν Μητροπολίτην καί Ποιμενάρχην μου Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ κ.κ. Δανιήλ, τόν ἄοκνον Ἱεράρχην, τόν καθ’ ἡμέραν θυσιαζόμενον διά τήν ἀγάπην τοῦ ποιμνίου Του. Τόν στοργικόν πατέρα, ἀδελφόν καί συνοδίτην ἑκάστου ἐξ ἡμῶν.

Πρός ὅλους Ὑμᾶς τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς πού διά τῆς ψήφου Ὑμῶν ἔλαβα τήν νέαν διακονίαν πρός δόξαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί παρακαλῶ μαζί μέ τίς εὐχαριστίες μου δεχθῆτε καί τήν ἀμέριστον υἱϊκήν ἀγάπην, ἀλλά καί τόν ἀνυπέρβλητον σεβασμόν μου πρός Ὑμᾶς.

Ἀποδέχομαι τήν ἐκλογήν, ἀναλαμβάνω τήν εὐθύνην, ὑπόσχομαι ἐργασίαν κατά τό ἀνθρωπίνως δυνατόν, πρός εὐόδωσιν ἔργου ἀγαστοῦ καί θεαρέστου εἰς τόν Θεόν καί τήν Ἁγίαν του Ἐκκλησίαν.

Μέ καθοδηγητήν τόν Κύριον καί ἐνισχυτάς καθ’ ἕνα ἀπό Ὑμᾶς θά προχωρῶ μέ πίστιν, ταπείνωσιν, ὑπομονήν καί ἀγάπην, ἀγωνιζόμενος νά φανῶ ἀντάξιος τῆς Ὑμετέρας ἐμπιστοσύνης κατά τήν σημερινήν ἐκλογήν μου.

Ἐπιτρέψατέ μου τέλος νά κλείσω μέ ἕνα λόγον τοῦ Ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης, περί τοῦ ἱεροῦ ἀξιώματος τοῦ Ἐπισκόπου:

«Φωτιστικός ἐστίν, ὅτι μιμεῖται τόν πατέρα τῶν φώτων καί τήν αὐτοῦ πλουτεῖ δύναμιν (ὅπως καί ὁ Χριστός) καί πᾶν μυστήριον καί πᾶσα τελετή (ἐνεργεῖται) δι’ αὐτοῦ... ὡς γάρ ἀπό πηγῆς φωτός πάντα δι’ αὐτοῦ τά τῆς ἐκκλησίας τελεῖται, διό καί φωτιστικός ὀνομάζεται ὁ ἐπίσκοπος» Συμεών Θεσσαλονίκης (Διάλογος, κεφ. 157).

Σε λίγο θα γίνουν οι Ακολουθίες των Μεγάλων Μηνυμάτων στο Συνοδικό Παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Tαξιαρχών - Καθολικό της Μονής Πετράκη για όλους τους νεοεκλεγέντες.

Εξελέγη σήμερα Επίσκοπος Φωτικής ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος Σιφναίος

  Συμβαίνει τώρα! 

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Με πολύ μεγάλη χαρά αναγγέλλουμε ότι πριν λίγα λεπτά η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος εξέλεξε με 54 ψήφους Επίσκοπο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Φωτικής έναν ιδιαίτερα αγαπητό μας Κληρικό, τον Αρχιμανδρίτη Διονύσιο Σιφναίο, Ζακύνθιο από μητέρα και Ιεροκήρυκα μέχρι σήμερα της Ιεράς Μητροπόλεως Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού. Ο Εψηφισμένος εξελέγη για τη θέση του Βοηθού Επίσκοπου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ευελπιστούμε όμως ότι κατά περιόδους θα βρίσκεται στη Ζάκυνθο, ευλογώντας και αγιάζοντας τους Ζακυνθινούς, υπό την καλοσύνη του Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Χρυσοστόμου.

Σύμφωνα με πληροφορίες μας, το Μικρό και το Μεγάλο Μήνυμα ενώπιον του Συνοδικού Σώματος θα τελεσθούν αύριο το πρωί, η δε χειροτονία του πρόκειται να γίνει την ερχόμενη Πέμπτη, εορτή της Θείας Αναλήψεως, στον ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Καισαριανής, προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Ζακύνθου.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ

Ο Θεοφιλέστατος Εψηφισμένος Φωτικής κ. Διονύσιος (κατά κόσμον Δημήτριος Σιφναίος) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954, γιος του Γεωργίου, καταγομένου από την Πάρο και της Ιωάννας, θυγατέρας του αείμνηστου Ζακυνθινού ιερέα Διονυσίου Καμβάση. Σημειωτέον, η γιαγιά του Πρεσβυτέρα Αγγελική ήταν ανιψιά του μακαριστού Μητροπολίτη Ζακύνθου Διονυσίου Γ΄ του Πλαίσα.

Ο κ. Διονύσιος, μετά τα εγκύκλια γράμματα φοίτησε στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή (απόφοιτος 1976), στην Πατμιάδα Σχολή, στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών και στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, απ’ όπου έλαβε το πτυχίο του το 1983.

Μοναχός εκάρη στις 14 Αυγούστου 1977, στην Μονή Πεντέλης, από τον τότε Ηγούμενό της Επίσκοπο Δωδώνης κ. Χρυσόστομο (σήμερα Μητροπολίτη Ζακύνθου), από τον οποίον χειροτονήθηκε αφ’ ενός μεν Διάκονος την επομένη (Δεκαπενταύγουστο 1977), αφ’ ετέρου δε Πρεσβύτερος στις 17 Δεκεμβρίου 1983, λαμβάνοντας συνάμα το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη.

Ως Διάκονος υπηρέτησε στον Ναό του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων και αργότερα ως Ιεροκήρυκας, κατ’ αρχάς στην Μητρόπολη Λαγκαδά (1.5.1983-30.7.1984) και ακολούθως στην Μητρόπολη Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού, όπου έως χθες, παράλληλα με τα ιεροκηρυκτικά καθήκοντά του, επιδόθηκε με υποδειγματική προσήλωση, αυταπάρνηση κι επιτυχία στους ιδιαίτερα ευαίσθητους τομείς της Εξομολόγησης, της Νεότητας, της αντιμετώπισης των Αιρέσεων και όπου τον έταξαν οι κατά καιρούς προϊστάμενοί του.

Συχνά-πυκνά βρίσκεται στο νησί μας, επικοινωνώντας πνευματικά και φιλικά με όλους μας, γνωστούς και συγγενείς του. Άπαντες έχουμε να καταθέσουμε ότι πρόκειται για έναν ευπροσήγορο πνευματικό άνθρωπο, ο οποίος περικοσμείται με ανυπόκριτη μειλιχιότητα, καλοσύνη και πραότητα, βαθύτατο σεβασμό στον Γέροντά του Σεβ. Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο και πολλαπλώς εκπεφρασμένη αγάπη στο ιερατείο της Ζακύνθου! Με άλλους λόγους, διαθέτει όλα εκείνα τα απαιτούμενα φυσικά και επίκτητα προτερήματα, ώστε να αναδειχθεί ένας Επίσκοπος (όχι Δεσπότης), ο οποίος θα ενσαρκώνει την αγαπητική και θυσιαστική υποχρέωση του προεστώτος της κάθε Ευχαριστιακής Σύναξης.

Το ευχόμαστε αυτό από βάθος αγαλλόμενης καρδιάς και προσευχόμαστε γι’ αυτό! Άξιος!

Μάνα, Μητέρα, Μανούλα, Μαμά

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Χθες, γιορτάσαμε όλοι την ξέχωρη μέρα του χρόνου που είναι αφιερωμένη στη μία, στη μοναδική, Μάνα. Είναι η μέρα εκείνη, που λίγο-πολύ όλοι μας τιμάμε το άτομο, που όχι απλά μας έδωσε ζωή, αλλά που σε κάθε στιγμή της ζωής μας βρίσκεται στο πλευρό μας, έστω και νοητά, αν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την παρουσία. Είναι η γυναίκα εκείνη που και πέρα από τον τάφο, έχει την έγνοια μας. Εκείνη που μας αγαπά χωρίς όρους..., εκείνη που θα σκύψει με αγάπη και κατανόηση πάνω από κάθε μας βήμα, κάθε μας απόφαση, είτε συμφωνεί με αυτήν είτε όχι, κάθε μας σφάλμα και θα το καλύψει, θα το δικαιολογήσει στους απέξω. Είναι το μοναδικό άτομο στον κόσμο, που μπορούμε να τού εμπιστευτούμε τα πάντα, γνωρίζοντας πως όχι μόνο δεν θα μάς κρίνει, αλλά πως το μυστικό μας δεν θα πάει ποτέ πάρα πέρα.

Αναπόφευκτα χθες, η  σκέψη γύρισε, μα πού αλλού; Στο τότε, στα χρόνια της ανέχειας λόγω πολέμων και καταστάσεων, στα χρόνια που η ζωή ήταν πιο απλή, όσο δύσκολη κι αν ήταν, στα χρόνια που περνούσαμε με τα λίγα, πολύ λίγα, κι όπως έλεγε η συχωρεμένη η νόνα μου η Αντριάνα η Μπανατιώτισα, λέγαμε, «Μπερκέτι Σου, Θεέ μου».

Όταν αρχίσαμε και στη Ζάκυνθο να γιορτάζουμε την «Ημέρα της Μητέρας», όπως την αποκαλούσαμε τότε και όχι «Γιορτή», συνήθως, εκκλησιαζόμαστε ομαδικά και είχαμε ένα μικρό αφιέρωμα στη Μάνα στο Σχολείο, όπου ο Γυμνασιάρχης ή άλλος καθηγητής, θα μιλούσε για τη σημασία της ημέρας και τη σπουδαιότητα της Μάνας και θα γίνονταν και μερικές απαγγελίες. Αν δεν με απατά η μνήμη και παρακαλώ να με διορθώσει όποιος αναγνώστης/ια θυμάται καλύτερα, τουλάχιστον στα δικά μου Γυμνασιακά χρόνια, μιλάμε για τη δεκαετία του '50, η Ημέρα της Μητέρας γιορταζόταν αρχές Φεβρουαρίου.

Επιστρέφοντας από το Σχολείο, ευχόμουν με τον δέοντα σεβασμό στη μαμά μου, προσφέροντάς της το δωράκι μου, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αγριολούλουδα που είχαμε μαζέψει ανεβαίνοντας μαζί με άλλες συμμαθήτριες και συμμαθητές από τη Χώρα στην Μπόχαλη.

Μετά το φαγητό, έπαιρνα το δρόμο, να ευχηθώ για την ημέρα, μ΄ ένα μικρό δεματάκι με καλούδια, όπως, ζάχαρη, καφέ, λίγο κριθάρι να το ανακατεύει με τον καφέ για να μην τον πίνει σκέτο και την πειράζει, παξιμάδια κι άλλα τέτοια, για το Μπανάτο, να πάω στη νόνα μου την Αντριάνα, στη νόνα μου τη ... Κουκουναρία, όπως αναφερόμαστε στην αγαπημένη άλλη νόνα τη Διαμαντίνα, λόγω που ήταν από εκεί, ήταν πολύ μακριά για να μπορέσω να πάω και να γυρίσω με τα πόδια από τη Μπόχαλη, εκεί, συνήθως, πηγαίναμε... επισήμως όλη η οικογένεια.

Αγκαλιές και φιλιά η νόνα που με έβλεπε... Όμως, φρόντιζε πάντα μετά από λίγο με βαριά καρδιά να με... διώχνει, για να μη νυχτωθώ στους δρόμους, γιατί μολονότι έκοβα δρόμο και σαν τσακάλι πήγαινα «περικοπά», όχι από τον κεντρικό δρόμο, πάλι ήταν κάμποση απόσταση και μου έπαιρνε πάνω από μισή ώρα.

Έτσι έτρεχε χθες ο νους... στο εστιατόριο που με είχαν πάει τα παιδιά και τα εγγόνια μου, γεμίζοντάς με αγκαλιές και φιλιά, δώρα και λουλούδια, ο Θεός να τα έχει καλά και τα δικά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου. Κοίταζα γύρω μου και παντού έβλεπα χαρούμενες οικογένειες, παιδικές φωνούλες και χεράκια να απλώνονται και ν' αγκαλιάζουν τις μανούλες και τις γιαγιάδες... Αφαιρέθηκα για μια στιγμή και πάλι, (πώς έγινε;), ξεστράτισε ο νους...

Βλέπω τα παιδιά μου στην ηλικία, σχεδόν, που είναι τα παιδιά τους σήμερα, να με ειδοποιούν αυστηρά αποβραδίς ότι το πρωί δεν θα σηκωθώ από το κρεβάτι γιατί... θα έχω μιαν έκπληξη!!!

Νωρίς την Κυριακή, άκουγα τις ψιθυριστές φωνούλες τους στην κουζίνα και τα απαλά βήματα τους για να μη με... ξυπνήσουν, να πηγαινοέρχονται και να προσπαθούν να συνεννοηθούν πώς θα μου φτιάξουν τον καφέ. Ο γιος μου να λέει πως θέλω δυο κουταλιές ζάχαρη η κόρη πως όχι, μία μόνο, (βέβαια, δεν έβαζα καθόλου, αλλά αυτό δεν έχει σημασία) να τρώγονται γιατί έβαλε πολύ ή λίγο γάλα όποιος από τους δυο το έβαλε, πόσο καλοψημένο μού αρέσει το τοστ (που τις περισσότερες φορές έβγαινε κατάμαυρο)..., τι θα βάλουν επάνω... Η κόρη μου έτρεχε στον κήπο κι έκοβε ένα λουλουδάκι, πάντα κάτι θα έβρισκε, μετά έπαιρναν τις κάρτες που είχαν μόνα τους φτιάξει με τις ευχές τους και τα μικροδωράκια που είχαν αγοράσει από το Σχολείο τους που πάντα για αυτήν την ημέρα φρόντιζαν γονείς και δάσκαλοι να προμηθευτούν ή να φτιάξουν τα ίδια τα παιδιά και, κάνοντας ανακωχή, να... παραμερίζουν προσωρινά τις διαφορές τους, να μου χτυπούν την πόρτα και μπαίνοντας θριαμβευτικά με μια φωνή και τα δυο, surprise!!! να με γεμίζουν φιλιά και να σερβίρουν τον καφέ και το τοστ στον μπαμπά, (για χάρη του βασιλικού...) και σ΄ εμένα, κοιτώντας με, με αγωνία για να σιγουρευτούν πως ήταν τέλειος ο καφές καθώς και το τοστ και πώς μου άρεσαν οι κάρτες και τα δωράκια τους...

Τον ρόλο με τις χειροποίητες κάρτες και τα σχολικά δωράκια χθες τον είχαν αναλάβει τα λατρευτά μου εγγόνια... Πόσο νοσταλγώ εκείνο το υπέροχο καμένο τοστ, τον καφέ με τις δυο, πολλές φορές τρεις, κουταλιές ζάχαρη και το λουλουδάκι του κήπου...

Αχ νόνα μου γλυκιά κι αγαπημένη... Αχ νόνα Αντριάνα, νόνα Κουκουναρία... Αρχοντογυναίκα, όπως σε αποκαλούσαν όλοι όσοι σε είχαν γνωρίσει, πόσο μπορώ να νιώσω τώρα τη χαρά και την αγάπη σας, τότε που ερχόμουνα στο χωριό... Εκείνες τις μεγάλες αγκαλιές που άνοιγαν διάπλατες για να με κλείσουν μέσα λες κι έκλειναν όλον το κόσμο κι εγώ κούρνιαζα εκεί κι ένιωθα δυνατή και άτρωτη...

Εύχομαι μόνο την ίδια σιγουριά να νιώθουν σήμερα, αν γίνεται, και τα δικά μας εγγόνια καθώς τα κλείνουμε με περισσή αγάπη στην αγκαλιά μας όλες οι γιαγιάδες του κόσμου.

Με την αγάπη μου

Δ. Μ.-Τσ.

Στη φωτό: Η Παναγία με το παιδί και το δελφίνι, της Βάσως Κατράκη

Τιμώντας την Πάροδο του Λειψάνου του Αγίου Νικολάου από τη Ζάκυνθο

Το ανωτέρω φωτορεπορτάζ προέρχεται από τη σημερινή (μεγαλοπρεπή στην απλότητά της) εορτή στο εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, στα Καρκαναίικα Μπανάτου. Εκεί παρετέθη η Ευχαριστιακή Τράπεζα της Ενορίας μας, καθώς η τοπική Εκκλησία τιμά σήμερα -ως γνωστόν- την Πάροδο του Λειψάνου του Αγίου από τή νοτιοδυτική Ελλάδα και το νησί μας, κατά τον πλου της μετακομιδής Του από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας (1087).

Αρκετοί συνενορίτες και φίλοι της Οικογένειας Γεωργίας χήρας Ιωάννη Καποδίστρια, ιδιοκτήτριας του ναού, συνάχτηκαν για να τιμήσουν το εκκλησιαστικό αυτό γεγονός. Θεία Λειτουργία με Αρτοκλασία και ύστερα μικρή δεξίωση στο σπίτι της Οικογένειας. Επί τη Αποδόσει μάλιστα του Πάσχα, που επίκειται, όλοι ανταλλάξαμε πάλι και πάλι το "Χριστός Ανέστη"! 

Φωτογραφίες: Νίκος Κεφαλληνός

Στο πανηγύρι του Αγίου Νικολάου των Σχίνων Φιολίτη

Την Πάροδο του Λειψάνου από τη Ζάκυνθο εορτάζει εξαιρετικά το χωριό Φιολίτης Ζακύνθου. Εκεί θησαυρίζεται η σπουδαίας τέχνης εφέστια Εικόνα του Ιεράρχη των Μυρέων και απότμημα Λειψάνου Του.

Απόψε ψάλθηκε πανηγυρικός Εσπερινός με Αρτοκλασία, με τη συμμετοχή προσκυνητών από τη Χώρα και τα γύρω χωρία, αρκετούς ιερείς και τη Χορωδία του Σάββα Βοζαΐτη.

Στο τέλος έγινε λιτάνευση της Εικόνας και του ιερού Λειψάνου. Ακολούθησε πλούσια δεξίωση για όλους στο παρακείμενο Κυλικείο του Ναού. Για όλα είχε φροντίσει ο ευγενέστατος και πάντα καλοσυνάτος Εφημέριος Μέγας Οικονόμος Ιωάννης Βλαχιώτης με τους συνεργάτες του.

Αύριο το πρωί θα τελεσθεί επίσημο Συλλείτουργο.

Φωτογραφίες: Νίκος Κεφαλληνός

Ετοιμασία της αυριανής γιορτής του Άη Νικόλα του Περαστού

Εσπερίζοντας απόψε έγιναν όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες για το αυριανό πανηγυράκι του Άη Νικόλα του Περαστού και στην Ενορία μας, στο εορτάζον εξωκλήσι του, ιδιοκτησίας της Οικογένειας Ιωάννη Καποδίστρια, στα Καρκαναίικα Μπανάτου.

Κατάφυτος ο τόπος από αμπέλια και γύρω ελαιώνες! Η Άνοιξη στην καλύτερη ώρα της! Στο κέντρο του Κάμπου ετούτου ξεπροβάλλει το ταπεινό ναΰδριο, όπου κάθε χρόνο, σαν απόψε και αύριο, τιμάται η Πάροδος του Λειψάνου του Αγίου από την περιοχή μας προς Μπάρι, ένα ιστορικό γεγονός του 1087.

Το εορτάζον Προσκυνητάρι του Άη Νικόλα στη Λουρίδα Μπανάτου

Το φιλικό σε όλους μας Προσκυνητάρι ("κολόννα", επί το ζακυνθινότερον) του Άη Νικόλα στην περιοχή Λουρίδα Μπανάτου, εορτάζει σήμερα και αύριο επί τη Παρόδω του Λειψάνου του Αγίου Νικολάου. Κάθε χρόνο, σαν απόψε (και όχι μόνον) έχει αναμμένο το παρηγορητικό καντηλάκι του, ενώ ένα ευωδιαστό στεφάνι επιστέφει τον σταυρό της κορυφής. Προσφορές ευχετικές των περιοίκων!

Όμως -δυστυχώς- το φετινό στεφάνι είναι πλαστικό... Συχώρα μας Άη Νικόλα.-

Οδοιπορώντας προς Άγιο Νικόλαο Σπάτων Αχαΐας

Χθες το απόγευμα, το ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ βρέθηκε στην Πάτρα. Επιστρέφοντας, κατά μήκος της εθνικής οδού, συναντήσαμε πολλές-πολλές δεκάδες νέων ανθρώπων να οδοιπορούν προς κάπου...

Ευτυχώς, βρισκόταν κοντά μας ο π. Φιλάρετος Σπανόπουλος, ιεροκήρυκας της Μητρόπολης Ηλείας, ο οποίος μάς εξήγησε το παράδοξο αυτής της νεανικής οδοιπορίας.

Σύμφωνα με την πατροπαράδοτη ευλαβική συνήθεια Αχαιών και Ηλείων, πλείστοι όσοι οδοιπόροι κατευθύνονται στα Σπάτα του Δήμου Λαρισσού, όπου υπάρχει το προσκύνημα του Αγίου Νικολάου, επί τη εορτή της Παρόδου του Λειψάνου του Αγίου.

Κατά την Παράδοση και διάφορες ιστορικές πηγές, το 1087 μετακομίσθηκε το ιερό Λείψανο του αγιασμένου Πατέρα των Μυρέων από τα Μύρα της Λυκίας στο Μπάρι της Ιταλίας, όπου εναποτέθηκε στις 20 Μαΐου.

Η νοτιοδυτική Ελλάδα εορτάζει το γεγονός του Περάσματος του Λειψάνου από την περιοχή των θαλασσών της στις 10 Μαΐου κυρίως, όπως στην Ηλεία - Αχαΐα και στη Ζάκυνθο.

Η κεντρική γιορτή Αχαιών - Ηλείων γίνεται στα Σπάτα του Δήμου Λαρισσού Αχαΐας, που υπάγεται όμως εκκλησιαστικά στη Μητρόπολη Ηλείας.

Εκεί συγκεντρώνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι (και όχι μόνον αυτοί), οι οποίοι οδοιπορούν πάμπολλα χιλιόμετρα, για να συμμετάσχουν στη μεγάλη αναστάσιμη και ανοιξιάτικη αυτή εορτή τους! Είναι όντως αξιοθαύμαστοι!

 Για την πληρέστερη ενημέρωση των Φίλων Αναγνωστών μας, ερανιζόμαστε από το διαδίκτυο ορισμένα στοιχεία, που αφορούν στον προορισμό όλων αυτών των προσκυνηματικών οδοιπόρων.

17 χιλ. ανατολικά του Δ.Δ. Βάρδας και μόλις 1500 μέτρα από το χωριό Αγ. Νικόλαος Σπάτων βρίσκεται το προσκύνημα Αγ. Νικολάου Σπάτα. Κείται σε υψόμετρο περίπου 400 μέτρων σε μια μαγευτική τοποθεσία, ανάμεσα στις καταπράσινες κορυφές Αϊ-Λιά, Ρουπακιά και Γαρίζα. Με αφορμή την εύρεση θαυματουργής εικόνας, που η παράδοση την τοποθετεί στα χρόνια της Εικονομαχίας, χτίστηκε εκκλησάκι για τους προσκυνητές στις αρχές του 19ου αιώνα και αργότερα (το 1875) άλλο μεγαλύτερο στη θέση του. Εκεί, πριν από λίγα χρόνια, λειτουργούσε Ορφανοτροφείο.

Νέα εικονίσματα στο νεόδμητο εκκλησάκι μας

Μια επιπλέον φορητή εικόνα κοσμεί από προχθές το νέο μας Παρεκκλήσιο, εδώ στο Μπανάτο. Πρόκειται για το εικόνισμα του δημοφιλούς Αγίου Νικολάου. Θυμίζουμε ότι το παλαιό παρεκκλήσιο ετιμάτο επ' ονόματι του Ιεράρχη των Μυρέων, οπότε ιστορήθηκε μια εικόνα του και στο νέο, δια χειρός και πάλι Νικολάου Μπιάζη-Σεντή, δέηση Σ.Σ.

Η ανωτέρω φωτογραφία δείχνει λεπτομέρεια από την εν λόγω εικόνα, εστιάζοντας στο επιγονάτιο του Αγίου, όπου απεικονίζεται ο ίδιος να ευλογεί ιστιοφόρο σε τρικυμία.

Είναι γεγονός ότι το εκκλησάκι μας αρτιώνεται από πάσης απόψεως, όπως μαρτυρά η φωτό. Να επισημάνουμε επίσης ότι ένα ακόμη εικόνισμα, αυτό της Παναγίας του Ακαθίστου Ύμνου βρήκε τη θέση του εδώ, το οποίο ιστορήθηκε σε αγιογραφείο των Αθηνών ως δέηση της Οικογένειας Αναστασίου Τζουμάνη.

Ο Μάιος μάς έφθασε!

Άρθρο της Άννας Τσουκαλά-Κουφού

Η Πρωτομαγιά είναι η γιορτή της Άνοιξης και σαν παγκόσμια ημέρα των λουλουδιών, που βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους, είναι συναγερμός της όρασης και όλων των αισθήσεων. Είναι όμως και η παγκόσμια ημέρα γιορτής της εργατικής τάξης, που καθιερώθηκε από το Διεθνές Εργατικό Συνέδριο του Παρισιού το 1889, για να τιμήσει τα θύματα του Σικάγου των Η.Π.Α., της μεγάλης εκείνης αιματηρής απεργίας του 1886, που στοίχισε τη ζωή σε αρκετούς απεργούς, εκ των οποίων 9 ηγέτες των απεργών καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Σαν μέρα γιορτής της Άνοιξης έχει και αρχαία προέλευση και εκδηλώνεται με σειρά εθίμων, εκδρομές στην εξοχή, κατασκευή του μαγιάτικου στεφανιού, με στολισμό του "μαγιόξυλου" με τραγούδια της ημέρας. Η λαογραφία δε, είναι πλούσια σε δοξασίες, σύμφωνα με τις οποίες τη μέρα της Πρωτομαγιάς δρουν πνεύματα καλά και κακά, που ξορκίζονται και τελειωμό δεν έχουν.

Μα πέρα απ' όλα αυτά η αρμονία των χρωμάτων, των σχημάτων, ο πλούτος των αρωμάτων είναι ο παράδεισος στη γη. Δεν δύνασαι να εκφράσεις με λόγια αυτό που βλέπεις, παρά μόνο το αισθάνεσαι. Και τότε γίνεσαι καλλιτέχνης ή ποιητής. Έτσι ερμηνεύεται η πλειάδα καλλιτεχνών και ποιητών εκεί που ανθίζει η φύση και η καρδιά του ανθρώπου.

Τώρα όμως ο άνθρωπος βρίσκεται σ' ένα μεγάλο ή μικρό πανικό, μια ανησυχία έστω, η λογική του προσφέρει αντεπιχειρήματα της ανοιξιάτικης ύπαρξης και τότε οι εσωτερικοί κραδασμοί αποκρούονται δύσκολα. Οι αρνητικοί παράγοντες, που συνοδεύουν την πικρία μιας κατάστασης που βιώνει ο Έλληνας, τού δίνει την εντύπωση του αδιεξόδου και τότε γίνεται σκληρός και βασανιστικός υπολογιστής του αύριο του προσωπικού του, της οικογενείας του, της πατρίδος του.

Στέκεται αμήχανος και καχύποπτος προ του κινδύνου της αιχμαλωσίας του πνεύματος από τις άμεσες απαιτήσεις της πραγματικότητος. Ο φόβος μήπως αποτραπούμε από το σωστό δρόμο της πορείας του Έθνους, της Ανθρωπότητος, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για ν' ανησυχεί ο άνθρωπος.

Έτσι έρχεται η ερημιά της ψυχής του ανθρώπου, που φέρνει φόβο και φρίκη για το αύριο, ακόμα στις γυμνασμένες ψυχές και στα φωτεινά πνεύματα συμβαίνει αυτό. Και νιώθει ανυπεράσπιστος ο άνθρωπος και στη θέση τής μιας φοβίας επέρχεται καινούργια. Αν μεμονωμένοι άνθρωποι μπορούν να διατηρούν την ψυχραιμία τους και να ανοίγουν δρόμους, να μεταμορφώνουν την μοναξιά τους σε πηγή ισχύος είναι κατόρθωμα και κέρδος για όλους. Αυτοί είναι οι πνευματοφόροι άνθρωποι, είναι οι εκλεκτοί του Θεού που ζουν αφημένοι στα χέρια του Θεού. Αν σταθούμε όμως στα βάθη των προβλημάτων, θα δούμε ότι το πρόβλημα και τα προβλήματα προήλθαν από τη σύγχυση ανάμεσα στο ουσιώδες και το επουσιώδες.Το επουσιώδες ασφαλώς είναι οι άχρηστες απασχολήσεις, τα ασήμαντα ενδιαφέροντα, οι ματαιοδοξίες μας και οι ματαιολογίες μας, με αποτέλεσμα να αφήνωμε το ουσιώδες δηλαδή την ανθρωπιά, την αυτοτελείωσή μας, τον αγώνα μας για ισότητα, δικαιοσύνη ,ελευθερία. Απεμπολούμε την μεγάλη ευθύνη για τον εαυτό μας, για τους συνανθρώπους μας, για την πατρίδα μας και δεν συναντούμε ιδανικά γιατί είμαστε χωρίς όρια.

Πολύ συχνά νιώθουμε νάχουμε πολύ ανυπομονησία για όλα. Ο χρόνος του ήρεμου στοχασμού σαν να έχει χαθεί από τους ανθρώπους. Έπαψαν οι ονειροπολήσεις, είναι αυτές πλέον εμπόρευμα χωρίς αγοραστές. Είμαστε τεχνοκράτες της αμεσότητας, τόσο που δεν έχουμε το χρόνο να παρατηρήσουμε τη φύση, να δούμε δηλαδή τον Θεό. Να κυνηγήσουμε την πεταλούδα, να παίξουμε με το τρέξιμο του σύννεφου, να δούμε τις λεμονιές και τις ελιές ν' ανθίζουν. Να χαϊδέψουμε το ταπεινό χαμομηλάκι, να καμαρώσουμε την άλικη ανεμώνη και την περήφανη τριανταφυλλιά, να φτιάξουμε την πρωτομαγιάτικη ανθοδέσμη για τα αγαπημένα μας πρόσωπα από αγριολούλουδα.

Με όλα αυτά τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα, ας καλωσορίσουμε τον Μάη μ' όσα λουλούδια και μ' όποια λουλούδια έχουμε φτιάξει την ανθοδέσμη μας. Και αν δεν έχουμε ανθοδέσμη, αρκεί κι ένα τριανταφυλλάκι της αυλής μας ή του μπαλκονιού μας, σίγουρα κάπου θα έχουμε να το προσφέρουμε όλοι μας. Κι αν δεν έχουμε, ας το προσφέρουμε στο εικονοστάσι μας, ίσως να έχει μεγαλύτερη αξία να το προσφέρουμε με την καρδιά μας σε ΑΥΤΟΝ που μας χάρισε το δώρο της ζωής, την ευλογία των εποχών και την χαρά της Άνοιξης. Τι λέτε θα φτιάξετε κι εφέτος το μαγιάτικο στεφάνι;

Ειδήσεις από το νέο Παρεκκλήσιο της Ενορίας μας

Μετά χαράς ενημερώνουμε τους ανά τον κόσμο αναγνώστες κι ενορίτες μας ότι αυτές τις μέρες αποκτήθηκε η Εικόνα των Αγίων Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ, η οποία ως εφέστιο εικόνισμα θα κοσμεί στο εξής το νέο μας Παρεκκλήσιο των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και Νικολάου. Ιστορήθηκε από τον Ζακύνθιο αγιογράφο Νικόλαο Μπιάζη-Σεντή σε αναγεννησιακό στιλ (συνάδοντας κατά πάντα στη συνήθεια του νησιού μας), την δε ξυλόγλυπτη κορνίζα εποίησαν οι επίσης Ζακύνθιοι μάστορες του είδους Αδελφοί Τσουκαλά, Διονύσιος και Γεώργιος, σε ζακυνθινό μπαρόκ. Είναι δέηση των κτητόρων και δωρητών του ναού Παναγιώτου και Αντωνίας Στραβοπόδη, εις μνήμην του υιού τους Μιχαήλ.

Περί το Πάσχα, εξάλλου, ολοκληρώθηκαν οι εργασίες στο Κελί (κατ'  άλλους "πανηγυρόσπιτο"), το οποίο οικοδομήθηκε δίπλα ακριβώς στο εν λόγω Παρεκκλήσιό μας. Μικρό, αλλά χρηστικό, πρόκειται να καλύπτει τις λειτουργικές ή αποθηκευτικές ανάγκες του ναού, ενώ διαθέτει και χώρο υγιεινής.

Τα φλυτζανάκια μας τα καλά

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά

Ήταν λίγες μέρες μετά το στερνό αντίο στη μεγάλη αγαπημένη, τη μία και μοναδική, τη Μάνα. Πλησίαζαν οι μέρες που έπρεπε να πάρω το δρόμο του γυρισμού για τη Μελβούρνη. Αποφάσισα ένα τελευταίο ταξίδι στο αγαπημένο νησί από την Αθήνα που έμενα με τα αδέλφια μου. Ήταν μια εσώτερη ανάγκη να ανάψω για μια φορά ακόμα το καντήλι των γονιών, ποιος ξέρει πότε θα αξιωνόμουν πάλι, να σκύψω ευλαβικά και να προσκυνήσω τον τάφο τους... να ζητήσω την ευχή τους και μετά να φύγω για εκεί που με καλούσε το καθήκον.

Τα χρονικά περιθώρια αλλά και οι συνθήκες επέβαλαν το ταξίδι αυτό να γίνει αυθημερόν, έτσι, πήρα το αεροπλάνο. Πήρα μιαν αγκαλιά λουλούδια από τη Χώρα, ένα ταξί και από το αεροδρόμιο πήγα κατευθείαν εκεί... Κάθισα κάτω στο μικρό πεζούλι, νιόσκαφτο το μνήμα και το χώμα νωπό σκεπασμένο από τα μαραμένα, πια, στεφάνια και σταυρούς, προστάτευαν τη Μάνα από τ΄ αγιάζι και τις ανοιξιάτικες δροσοστάλες. Πιάσαμε κουβέντα... Πολλά τούς είπα... Κι εκείνοι υπομονετικοί με άκουσαν με στοργή... Η αύρα και η αγάπη τους που ένιωθα με όλες τις αισθήσεις, γαλήνευαν την ψυχή μου... Έχασα την αίσθηση του χρόνου... Δεν ξέρω πόσες ώρες τα λέγαμε... Μα, όταν βρίσκεσαι με αγαπημένους, ξεχνιέσαι..., δεν κοιτάς την ώρα, ιδιαίτερα όταν γνωρίζεις πως σε λίγο φεύγεις για πολύ μακριά...

Κάποτε, αφού έριξα γύρω τα φρέσκα φιόρα και άναψα το καντήλι, έσκυψα και προσκύνησα ευλαβικά το χώμα που σκέπαζε τον Πατέρα και τη Μάνα... Πήρα την ευχή τους και με βαριά καρδιά πήρα το δρόμο του γυρισμού, μα όχι για το αεροδρόμιο όπως, από ανησυχία για μένα που θα ήμουν μόνη αυτές τις δύσκολες στιγμές, μου ζήτησαν τ΄ αδέλφια μου... Φεύγοντας από την Αθήνα, φρόντισα και πήρα μαζί μου το κλειδί του σπιτιού της Μάνας στο χωριό το αγαπημένο, το Μπανάτο... Ήθελα πριν φύγω να περάσω για μια ακόμα φορά από εκεί, να ζήσω για λίγες έστω στιγμές στο χώρο της Μάνας, ν΄ αγγίξω αυτά που για χρόνια άγγιζε, να πατήσω στο χώμα που για χρόνια πατούσε εκείνη και ο Πατέρας, ν΄ ακούσω το χώρο ν΄ αντιλαλεί από τη φωνή της, το γάργαρο γέλιο της, να γεμίσει ξανά ο χώρος με την αγαπημένη της παρουσία...

Έρημο το Καντούνι τση Γουρούνας, ψυχή δεν απάντησα στο δρόμο ούτε εκεί γύρω... Απρίλης μήνας, οι εκτός Ζακύνθου ντόπιοι, δεν είχαν αρχίσει ακόμα να έρχονται για τις διακοπές για να ανοίξουν τα σπίτια και να γεμίσει ο τόπος με παρουσίες και ζωντάνια και οι ελάχιστοι μόνιμοι της γειτονιάς ήταν στις δουλειές τους, δεν κάθονταν στις αυλές όπως το καλοκαίρι που οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί...

Ένιωσα κάπως άβολα, Έβαλα το κλειδί να ανοίξω κι εκείνο έτριξε παράξενα, τόσο που μου προκάλεσε ρίγος... Μπήκα μέσα διστακτικά, σκοτεινιά και παγωνιά... Ερημιά παντού... Γύρισα για λίγο στους μικρούς του χώρους, άκουγα τον αντίλαλο από τα βήματα μου... Σαν να αγριεύτηκα... Ένιωθα άσχημα... Δεν ήταν εκεί η Μάνα... Όσο κι αν προσπάθησα να την «φέρω» νοερά εκεί κοντά μου, αδύνατο... Η Μάνα είχε φύγει... Δεν ήταν πια αυτό το σπιτικό της, ήταν εκεί που την αποχαιρέτισα πριν από λίγο... Ξένος ο χώρος πια εδώ, με απόδιωχνε... Δεν τολμούσα ούτε να κοιτάξω γύρω...

Μα, όπως έκανα να σηκωθώ, εκεί μπροστά μου είδα να με κοιτάζουν νοσταλγικά και με αγάπη... "τα φλυτζανάκια μας τα καλά"! Πώς και δεν τα πρόσεξα πριν... Ξανακάθισα κάτω μαγεμένη από την ομορφιά τους, έμεινα να τα κοιτάζω σαν υπνωτισμένη και το ταξίδι στο μακρινό χθες ξεκίνησε.

Μικρά, κομψά και πολύ φινετσάτα... Ήταν το καμάρι των γονιών μου, από γνήσια πορσελάνη και χρυσοκέντητα... Ποιος ξέρει με πόσες οικονομίες και στερήσεις τα απόκτησαν... Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι τα φλυτζανάκια μας τα καλά να στολίζουν τον μπουφέ στο σαλόνι, πρώτη θέση και 12 τον αριθμό παρακαλώ!!!

Τώρα που γράφω, πήγα στον δικό μου μπουφέ, τα έχω κι εγώ πρώτη θέση, πήρα προσεκτικά ένα στο χέρι μαζί με το πιατάκι και... προσπαθώ να βρω τα κατάλληλα λόγια να το περιγράψω. Τα κοιτάζω με πολλή αγάπη... λίγο δύσκολο όμως, φοβάμαι πως θα τα αδικήσω πολύ αν επιχειρήσω σας μιλήσω για αυτά... Έτσι, αφήνω τη φαντασία σας να τα «δει».

Τα φλυτζανάκια μας τα καλά, γνώρισαν δόξες και μεγαλεία... Η παπαδιά σε αυτά σερβίριζε τον καφέ στους επίσημους μα και στους... μη-επίσημους, που τιμούσαν το σπίτι του παπά κι έρχονταν πάντα για καφέ είτε μετά τις ακολουθίες, είτε περαστικοί από εκεί... Ορθάνοιχτο πάντα το σπίτι του παπά για όλους και τα φλυτζανάκια μας τα καλά, όπως με... δέος τα αποκαλούσαμε, ιδιαίτερα εγώ και τ΄ αδέλφια μου, πάντα στην υπηρεσία της παπαδιάς. Ήταν πολύ περήφανη γι' αυτά και χαιρόταν πάντα, όταν οι καλεσμένοι της σχολίαζαν πόσο όμορφα και σπάνια ήταν... Εμάς τα παιδιά, όμως, δεν μας άφησε ποτέ να τα αγγίξουμε, ούτε καν για να τα πλύνουμε...Ίσως για αυτό να υπάρχουν ακόμα. Χωρίς υπερβολές, πρέπει τώρα να είναι το λιγότερο 70 χρονών τα φλυτζανάκια μας τα καλά... Αγέραστα και πανέμορφα, σαν την πρώτη μέρα...

Εκεί όπως τα κοίταζα, παρέλασαν από μπροστά μου όλοι οι παλιοί σεβάσμιοι Αρχιερείς, Ιερείς, Δήμαρχοι, Νομάρχες, Καθηγητές, απλοί άνθρωποι, φίλοι καλοί, συγγενείς... Όλοι αγαπημένοι... Όλοι είχαν πιει καφέ από τα χέρια της παπαδιάς στα φλυτζανάκια μας τα καλά...

Κάποια στιγμή πετάχτηκα τρομαγμένη... Κάποιος καλούσε τ΄ όνομα μου... Η Μάνα, σκέφτηκα, μα με συνέφερε η ματιά που έριξα γύρω και η συνειδητοποίηση του χώρου, χρόνου, τόπου... Ήταν η καλή και αγαπητή φίλη, γειτόνισσα και κουμπάρα από απέναντι... Όπως μου είπε, με είδε που μπήκα μέσα σκυφτή, μα σεβάστηκε τη στιγμή και ήθελε να με αφήσει μόνη για λίγο, μα το παράκανα, λέει, και ανησύχησε...

Κάθισε δίπλα μου για λίγο, της μίλησα για τα φλυτζανάκια μας τα καλά... "Γιατί δεν τα παίρνεις μαζί σου;", μού λέει. Γύρισα και την κοίταξα απορημένη, ούτε που μου πέρασε από το μυαλό τέτοια σκέψη... "Μεγάλο το ταξίδι", της λέω, "πώς να τα πάρω; Κι αν μου σπάσουν; Η μάνα τα πρόσεχε σαν τα μάτια της... Τι θα της πω, αν σπάσει έστω και ένα και...ξεταιριάσουν και δεν είναι πια ντουζίνα;;;" Πήρα τηλέφωνο τον αδελφό στην Αθήνα να ζητήσω τη γνώμη του, "μη φοβάσαι", μου λέει, "θα τα συσκευάσουμε έτσι ώστε να μην πάθουν τίποτα... θα φτάσουν σώα και αβλαβή, θα δεις".

Πάνε 17 χρόνια από τότε... Όντως έφτασαν σώα και αβλαβή! Στολίζουν τον μπουφέ μου. Οι επισκέπτες μου τα κοιτάζουν με θαυμασμό και με ρωτούν πού τα βρήκα. Φυσικά και δεν τους σερβίρω τον καφέ εκεί. Τους λέω, "είναι από το πατρικό μου, είναι τα φλυτζανάκια μας τα καλά"!

[Φωτό, δάνειο από το ιστολόγιο second sight]

Graffities στο Γυμνάσιο Βανάτου

Ποιος είπε ότι το Graffiti δεν συνιστά Τέχνη; Τέχνη είναι και με το παραπάνω! Αλλά συνάμα στεντόρεια κραυγή έκφρασης, διαμαρτυρία εν πολλοίς!

Γνωρίζετε ότι το πολυπεριοδικό μας ασχολείται απ'  αρχής με την αποτύπωση και συλλογή τέτοιων σπουδαίων στιγμών έκφρασης. Ήδη στον Ίσκιο του Ήσκιου υπάρχει σχετική ενότητα με τον τίτλο Τοιχο-γραφίες, την οποία μπορείτε να ξαναδείτε κάνοντας κλικ εδώ.

Σήμερα επισκεπτόμαστε το Γυμνάσιο της περιοχής μας, αυτό του Βανάτου, ο δε φωτοφακός μας αποτυπώνει τις στιγμές Τέχνης από τους τοίχους του. Θαυμάστε τις σχετικές φωτογραφίες παραπάνω! Εδώ πρόκειται για ελεγχόμενη έκφραση, κάτι που -όπως πληροφορούμαστε- προβλέπεται ως δυνατότητα για τα εκπαιδευτήρια, ούτως ώστε, μες από τη λειτουργία των χρωμάτων, να παίρνουν ζωή και χάρη οι μεγάλες και άχαρες επιφάνειες των σχολικών τοίχων. 

Μια ευχαριστήρια - συγχαρητήρια Επιστολή

Ευχαριστήρια και συγχαρητήρια Επιστολή απέστειλε αυτές τις ημέρες ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, ως Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, στον π. Παναγιώτη Καποδίστρια για την ενεργό συμμετοχή του στο Συνέδριο για τις Προσκυνηματικές Περιηγήσεις του περασμένου Νοεμβρίου στη Ζάκυνθο, τόσον ως Μέλους της Οργανωτικής Επιτροπής, όσον και ως Εισηγητή. Η επίσημη αυτή Επιστολή έχει ως εξής:

Αριθμ. Πρωτ. 424 /  Διεκπ. 629

Αθήνησι 23η Μαρτίου 2010

Προς

τον Αιδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον

κ. Παναγιώτην Καποδίστριαν

Γενικόν Αρχιερατικόν Επίτροπον

της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου.

(Δια της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου).

Αιδεσιμολογιώτατε,

Συνοδική Αποφάσει, ληφθείση εν τη Συνεδρία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της 9ης μηνός Μαρτίου ε.έ., γνωρίζομεν υμίν, ότι η Ιερά Σύνοδος, εν τη ρηθείση Συνεδρία Αυτής, διεξελθούσα την υπ'  αριθμ. πρωτ. 69/16.1.2010 Έκθεσιν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου, Προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής του πραγματοποιηθέντος Α΄ Διημέρου Πανελληνίου Συνεδρίου Προσκυνηματικών Περιηγήσεων, δια την Ιεράν Αρχιεπισκοπήν Αθηνών και τας Ιεράς Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, εις Ζάκυνθον από 14ης έως 15ης μηνός Νοεμβρίου 2009 με θέμα: "Προσκυνηματικές Περιηγήσεις (Ιστορία -  Παράδοση -  Νεώτερες Εξελίξεις και Προβληματισμοί). Τα Επτάνησα ως Πανορθόδοξοι Προσκυνηματικοί Προορισμοί", ήχθη πάνυ ασμένως εις την Απόφασιν, όπως εκφράση προς υμάς ευχαριστηρίους και συγχαρητηρίους προσρήσεις, δι' όσα προσηνέγκετε επί τω τέλει της καλυτέρας υλοποιήσεως του ως άνω Συνεδρίου, τούτο μεν υπό της ιδιότητος του μέλους της Οργανωτικής Επιτροπής αυτού, τούτο δε δια της περισπουδάστου Εισηγήσεως υμών με τίτλον: "Τα Επτάνησα ως Πανορθόδοξοι Προσκυνηματικοί προορισμού -  Ζάκυνθος, ιστορία - παραδόσεις".

Επί δε τούτοις, επικαλούμενοι εφ' υμάς πάσαν την ευλογίαν και αγαθοδωρίαν, διατελούμεν μετ' ευχών πατρικών.

+ο Αθηνών Ιερώνυμος, Πρόεδρος [υπογραφή]

Ο Αρχιγραμματεύς

+Αρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης [υπογραφή]

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ:

Συνοδικόν Γραφείον Προσκυνηματικών Περιηγήσεων. Παρ' ημίν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αναφερόμενη ανωτέρω Εισήγηση του π. Π.Κ. δημοσιεύτηκε πρόσφατα εντύπως στο Περιοδικό ΕΚΚΛΗΣΙΑ (το επίσημο Δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος), τόμος 97, τεύχος 2, Φεβρουάριος 2010, σελίδες 108-114. Ολόκληρο το εν λόγω τεύχος (και την Εισήγηση π. Π.Κ.) μπορείτε ν' αναγνώσετε σε pdf, μ'  ένα κλικ εδώ.
Εμείς πάντως την είχαμε δημοσιεύσει στο πολυπεριοδικό μας άμα τη ανακοινώσει της και μπορείτε να την δείτε εδώ.

Ένας σημαντικός επιστήμονας ανάμεσά μας, ο Δρ Δημήτρης Μαγριπλής

Είχαμε τη εξαιρετική χαρά να φιλοξενήσουμε αυτές τις μέρες στο νησί και μάλιστα στην Ενορία μας έναν εξαίρετο επιστήμονα και λογοτέχνη με την καλή του οικογένεια, τον Δρ Δημήτρη Μαγριπλή.

Σημειωτέον ότι ο κ. Μαγριπλής από έτους σχεδόν τυγχάνει κι ένθερμος συνεργάτης αυτού εδώ του διαδικτυακού πολυπεριοδικού μας: Στον μεν Ίσκιο του Ήσκιου κρατά τη στήλη "Κριτικές αναγνώσεις" (δείτε εδώ), στα δε παραΘέματα λόγου παρουσιάζει νεότερα και παλιότερα διηγήματά του (δείτε εδώ).
Αξίζει εξάλλου ν' αναφερθεί ότι έλαβε μέρος στον Χαριστήριο Τόμο "Φιόρα Τιμής για τον Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο Β΄Συνετό" με μια πρωτότυπη επιστημονική εργασία του, που βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, με θέμα "Θρησκευτικός φανατισμός και τοπικές κοινωνίες στην Ελληνικό χώρο", την οποία μπορείτε ν' αναγνώσετε εδώ.

Who is Who

Ο Δημήτριος Γ. Μαγριπλής γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Κοινωνική Θεολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1999 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Θέμα της διδακτορικής διατριβής του είναι: "Πολιτική και θρησκεία στην κοινωνία του Βυζαντίου - Μια απόπειρα κοινωνιολογικής ανάλυσης του κινήματος των Ζηλωτών (1342-1349 μ.Χ.)".

Μετά από μια μακρά θητεία σε διάφορα πόστα του κοινωνικού βίου (π.χ. Πρόεδρος της Επιτροπής Διοίκησης του Κέντρου Αποθεραπείας Φυσικής και Κοινωνικής Αποκατάστασης Μεσσηνίας - Κ.Α.Φ.Κ.Α. Φιλιατρών), διδάσκει τώρα στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και στο ΤΕΙ Καλαμάτας.

Άρθρα του και σχόλια έχουν δημοσιευθεί σε πολλά και διάφορα επιστημονικά περιοδικά και τον ημερήσιο τύπο, όπως στα: Κοινωνική Εργασία - Επιθεώρηση Κοινωνικών Επιστημών, Βυζαντινός Δόμος, Νέα Εστία, Θρησκειολογία, Τετράδια Ψυχιατρικής, Συνάντηση, Σύναξη, Κοινωνιόγραμμα, κ.ά.

Πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το ψευδώνυμο Φώτης Αδάμης και τη συλλογή διηγημάτων "Μαθήματα Κηπουρικής" από τις εκδόσεις Σοκόλη-Κουλεδάκη το 2007. Υπό έκδοσιν είναι ένα βιβλίο με νεότερα διηγήματά του μετον τίτλο "Κρυφές ενοχές" και μια ποιητική συλλογή του.

Αναστάσιμη εορτή στο γραφικό εξωκκλήσι της Βαγγελίστρας στα Μαριναίϊκα Μπανάτου

  Σήμερα το πρωί 

Όπως έχει καθιερωθεί κατά την τελευταία πενταετία, λειτουργήθηκε σήμερα Πέμπτη της Διακαινησίμου, το εκκλησάκι της Βαγγελίστρα της Οικογένειας Αβούρη στον συνοικισμό Μαριναίϊκα Μπανάτου, ενός γραφικού ιερού χώρου μες στα λιόφυτα και τα κυπαρίσσια, του οποίου την ευθύνη έχει η ευγενέστατη κ. Έλλη Αβούρη.

Αρκετοί φιλέορτοι προσήλθαν από την πόλη και την ευρύτερη περιοχή, συνδυάζοντας το προσκύνημα με μιαν υπέροχη βόλτα στο ανοιξιάτικο τοπίο του χωριού μας.

Στο τέλος της αναστάσιμης θείας Λειτουργίας, στην οποία με τον Εφημέριό μας συλλειτούργησε ο Οικονόμος Νικόλαος Αβούρης, αναγνώστηκε η ευχή για τα πασχαλινά αυγά και ακολούθησε πλούσιο πρόγευμα στις απλωσιές της φύσης, γύρω από το εξωκκλήσι.

Στην ομιλία του ο π. Παναγιώτης υπερτόνισε την αναγκαιότητα της βιωματικής /  μυστηριακής συμμετοχής μας στην Ανάσταση του Θεανθρώπου ως προϋπόθεσης για Ελπίδα του σύγχρονου απελπισμένου και πολύπαθου κόσμου μας. "Η αποδοχή ενός Χριστού Εσταυρωμένου μόνον" είπε "οδηγεί σε κενότητα και αδιέξοδο, ενώ η πεποίθηση στον Αναστημένο καταργεί την ημερομηνία λήξης της ανθρώπινης επιβίωσης κι αιωνίζει τα γήινα πράγματα"!