Κριτήρια τότε και τώρα

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά από τη Μελβούρνη

Έργο Chris Tauson, σε τοίχο της Βοστόνης, όπου αποδίδεται η τραγωδία της Μετανάστευσης.

Τον περασμένο μήνα Σάς μίλησα για την «επέτειο» του Γενάρη, αναπόφευκτα όμως λόγω γεγονότων, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και κάποιες σκέψεις, ας πούμε συγκριτικές, που έχουν άμεση σχέση με την επέτειο άφιξης μου στη Μελβούρνη.

Είναι τα κριτήρια που χρησιμοποιούσαν οι Αυστραλιανές αρχές στην  επιλογή Μεταναστών, τότε αλλά και τώρα με το καινούριο ρεύμα μετανάστευσης των νέων μας. Φυσικά με το «τότε» αναφέρομαι στις δεκαετίες του '50 και '60, που δικαιολογημένα έχουν ονομαστεί και χρόνια μαζικής μετανάστευσης επειδή για οικονομικούς, πρωτίστως, λόγους έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς τα νιάτα της Ελλάδας. Εγώ θα τα έλεγα χρόνια μαζικής αφαίμαξης της νεολαίας. Σε ένα  διήγημά μου γράφω: κι ερήμωνε η ύπαιθρος και τα χωριά, γιατί τα καινούρια αφεντικά δεν ήθελαν τους γέρους και τους σακάτηδες...

Τα καινούρια αφεντικά ήθελαν νιάτα, νιάτα μπρατσωμένα για ν' αντέξουν στη βαριά βιομηχανία, για την οποία προορίζονταν... νιάτα μπρατσωμένα μόνο, χωρίς πολλές γνώσεις  και προσόντα, ώστε να  σηκώσουν κεφάλι και να διεκδικήσουν δικαιώματα...

Τότε, τον Απρίλη του  1967, που έγινε η δικτατορία. έμενα με το σύζυγο και τα δυο μικρά παιδιά μας στην Αθήνα, τα πράγματα δύσκολα, αφάνταστα δύσκολα και η Αυστραλία μέσω της ΔΕΜΕ, Διαπιστευτική Επιτροπή Μετανάστευσης εξ Ευρώπης, όχι μόνο ζητούσε μετανάστες, αλλά επί πλέον κατέβαλε και τα εισιτήρια για τον ερχομό εδώ. Όντας νέοι, δεν το πολυσκεφτήκαμε, πάμε λέμε, αφού δεν μας στοιχίζει τίποτα κι όταν ξεκουμπιστούν οι τρισκατάρατοι, γυρίζουμε. Λες και μιλούσαμε για διαδρομή Μπανάτο-Χώρα! Τέτοιους συλλογισμούς και αποφάσεις μόνο από πολύ νέους κι ανίδεους θ΄ ακούσεις κι εμείς τότε είμαστε και τα δυο... Αφού εγκρίθηκε η αίτηση μας, άρχισε η διαδικασία να μας στέλνουν από τον ένα στον άλλο, γιατρούς, εξετάσεις ιατρικές, συνεντεύξεις και πάει λέοντας. Μέχρι στα δόντια μας κοίταζαν, λες κι είμαστε άλογα! Περνώντας από μία ακόμα επιτροπή, αυτή στην Αυστραλιανή Πρεσβεία, μας κοίταξε κάπως επιτιμητικά ο αρμόδιος, επειδή ως πρώτη εμφάνιση φαίνεται δεν του γεμίσαμε το μάτι για υποψήφιοι μετανάστες κι άρχισε ένα σωρό ερωτήσεις, προέλευση, σπουδές, επάγγελμα κ.λπ. Φυσικά και δεν μας έκοβε να... παραποιήσουμε κάπως την πραγματικότητα, πού να ξέρουμε τότε τι θέλανε. Αφού μας άκουσαν ανέκφραστοι, ζήτησαν να ελέγξουν τα χέρια μας, απορημένοι τα απλώσαμε, τα κοίταξαν καλά κι από τις δυο μεριές κι αποφάνθηκαν πως δεν φαίνονται «δουλεμένα» άραγε δεν είμαστε εργάτες άραγε  δεν μπορούν να μας δώσουν βίζα, λέγοντάς μας ούτε λίγο ούτε πολύ πως είμαστε... παραμορφωμένοι και δεν τους κάνουμε! Για μένα φάνηκαν πιο επιεικείς! Γυναίκα είσαι -λένε με ύφος υπεροπτικό- και μάνα, θα καθίσεις σπίτι σου να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, αλλά ο άνδρας πρέπει να δουλέψει. Οι προσπάθειές μας να τους πείσουμε πως είμαστε κι οι δυο διατεθειμένοι να δουλέψουμε σκληρά σε όποια εργασία πάμε  έπεσαν στο κενό, άδικος κόπος! Απογοητευμένοι και γεμάτοι απελπισία γυρίσαμε να φύγουμε. Για καλή μας τύχη, ο φύλακας στην πόρτα πήρε χαμπάρι τι έγινε, γιατί άκουγε και φεύγοντας λέει με τρόπο στο σύζυγο για να μη γίνει αντιληπτός, πήγαινε παλικάρι μου και σκάψε, μουτζούρωσε, γρατζούνισε, τα χέρια σου, μαύρισε τα νύχια από χώμα και λάσπη να φαίνονται δουλεμένα κι έλα πάλι σ' ένα μήνα, θα έχει αλλάξει η επιτροπή. Ας τον έχει καλά ο Θεός, όπου κι αν βρίσκεται... Ακολουθώντας κατά γράμμα τις ορμήνιες του, πετύχαμε τον επόμενο μήνα την πολυπόθητη βίζα!

Αυτά ήταν τα κριτήρια του τότε. Τώρα, εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Τώρα πια, εμείς η πρώτη γενιά, με δουλεμένα ή αδούλευτα χέρια, αμόρφωτοι ή παραμορφωμένοι, χτίσαμε τη χώρα, αναπτύξαμε στο έπακρο τη βιομηχανία σε κάθε κλάδο και τομέα, ανοίξαμε εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα ράγες σιδηροδρομικές, οργώσαμε τα βουνά της ανοίγοντας δρόμους, εξορύξαμε από τα ορυχεία όλο τον πλούτο της γης, καλλιεργήσαμε απέραντες εκτάσεις άγονης γης. Δεν έμεινε βαριά δουλειά που να μην την  κάναμε... Στερηθήκαμε τα παιδικά και νεανικά χρόνια των παιδιών μας, αποξενωθήκαμε από τους συντρόφους μας, δουλεύοντας μέρα ο ένας νύχτα ο άλλος, γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί βρεφονηπιακοί σταθμοί, κι αν υπήρχαν μερικοί, λόγω άγνοιας της γλώσσας δεν νιώθαμε άνετα να εμπιστευτούμε τα παιδιά μας σε «ξένους». Σακατευτήκαμε οι περισσότεροι, άλλοι σωματικά άλλοι ψυχολογικά, μα αντέξαμε... επιβιώσαμε... όσο σκληρά κι αν δουλέψαμε τα καταφέραμε! Καταφέραμε να δημιουργήσουμε καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας, τα σπουδάσαμε, έγιναν επιστήμονες, έγιναν τεχνίτες, έγιναν επιχειρηματίες, χωρίς να χρειάζεται να κρύβουν τα αδούλευτα χέρια τους όσο κι αν κυρτώσαμε εμείς από το βάρος το ασήκωτο... Εμείς οι αμόρφωτοι καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανή τη γλώσσα μας και να μεταλαμπαδεύουμε σε παιδιά κι εγγόνια όχι μόνο τη γλώσσα μας, αλλά και τον πολιτισμό μας, τα ήθη και έθιμα μας, τις παραδόσεις μας για τα οποία είμαστε τόσο περήφανοι, έστω κι αν κάποιοι, ευτυχώς όχι πολλοί, στην πατρίδα μας αποκαλούν κολλημένους και καθυστερημένους... κρατήσαμε ψηλά τη σημαία και περηφάνια της ελληνικής μας καταγωγής και έχουμε την ικανοποίηση πως δε λυγίσαμε! Κάποιοι από μας, αφού κόπασε κάπως ο μέγας αγώνας για την επιβίωση, βρήκαμε το χρόνο και τη δύναμη να ασχοληθούμε με τις καλές τέχνες και το γράψιμο. Ας αφήσουμε τον πανδαμάτορα χρόνο να κρίνει την όποια μικρή ή μεγάλη αξία τους.

Με απέραντη θλίψη παρακολουθούμε με χίλιους τρόπους τις δύσκολες μέρες που περνάει η πατρίδα μας... Μεγάλο παράπονο μέσα μας... Γιατί, γιατί πάλι τα ίδια; Δεν έφτασε ο δικός μας ξεριζωμός; Γιατί πάλι να φεύγουν τα νιάτα της Ελλάδας, τα διαλεχτά παιδιά της;

Μα τα κριτήρια σήμερα παντελώς διαφορετικά. Κανένας αρμόδιος δεν θα ψάξει τα χέρια των υποψήφιων για να διαπιστώσει αν είναι δουλεμένα ή όχι... Η Αυστραλία δεν θέλει πια ανειδίκευτους εργάτες, τι να τους κάνει, άλλωστε, αφού οι περισσότερες βιομηχανίες έχουν κλείσει κι όλα φτιάχνονται στο εξωτερικό στις υπανάπτυκτες χώρες, όπου οι δύστυχοι άνθρωποι δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο.  Σήμερα η Αυστραλία ζητά επιστήμονες κι επιστήμονες μόνο στους κλάδους που χρειάζεται για να επανδρώσει κενές θέσεις. Είναι οδυνηρό να βλέπεις νέους ανθρώπους που μόχθησαν κι εκείνοι και οι γονείς τους για να σπουδάσουν να αναγκάζονται να ξενιτεύονται όχι για να... πλουτίσουν(!) ή για να κάνουν επιτυχημένη καριέρα, αλλά για να επιβιώσουν. Γιατί ανίκανοι άνθρωποι κυβερνούν την Ελλάδα... Ανίκανοι τότε, ανίκανοι τώρα...

Όμως, όσο κι αν μηδενίστηκαν οι αποστάσεις, άλλο Μπανάτο-Χώρα κι άλλο Ελλάδα-Αυστραλία!

Μια ευχή κάνω μόνο, καιρός να σταματήσει το φευγιό/διωγμός των νέων...αρκετά!!!

Με την αγάπη μου πάντα,

δ.μ.τ.

Ημερολόγιο Lourenço Marques [10. Η κυριακάτικη Ευχαριστιακή Σύναξη της 5ης Φεβρουαρίου 2012]

Αγαπητοί Φίλοι, Καλή Σας ημέρα! 

Και κατά την χθεσινή Κυριακή συναχθήκαμε ευχαριστιακά στον Καθεδρικό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών τού Μαπούτο! Όλοι "εν ενί στόματι και μιά καρδία"! Όλοι οι "εκλεκτοί" Ορθόδοξοι, οι οποίοι ομολογούν ότι εδώ υπάρχει μια φιλόστοργη Μάνα, η Εκκλησία, η οποία επισυνάγει τα παιδιά Της και όπου κυριαρχεί η συναλληλία, ο σεβασμός, η αγάπη!

Οι πλείστοι μετέλαβαν -ως συνήθως- των Αχράντων Μυστηρίων και ακολούθησαν τα καθιερωμένα κεράσματα εντός κι εκτός του Επισκοπείου. Ταυτόχρονα, τα παιδιά του Σχολείου έκαναν εμπέδωση των ύμνων, που μαθαίνουν τον τελευταίο καιρό, για την υπό δημιουργίαν Χορωδία τους. Οι φωνές τους ακούγονταν τριγύρω ως φωνές αγγελικές, ευχαριστώντας πολύ τους παρευρισκόμενους. 

Όλα στην αγκαλιά του Ουρανού, όπως πρωτοχριστιανικά σχεδιάζονται και ήδη αποδίδουν τους πρώτους καλόχυμους καρπούς από τον θεοφ. Επίσκοπο Μοζαμβίκης κ. Ιωάννη! Είθε να χαριτώνονται όλοι στην πνευματική αύξηση και ολοκληρία! 

Χαίρετε!

π. Π.

Ημερολόγιο Lourenço Marques [9. Ανοίξαμε το Τριώδιο και στο Maputo]

Καλήν εσπέραν, φίλοι μου!

Εσπερίσαμε κι απόψε στον Καθεδρικό Ναό των Ταξιαρχών του Μαπούτο, μέσα σε πνιγηρή ατμόσφαιρα καυτού και υγρού απογεύματος. Λίγες οι ψυχές που παραβρέθηκαν, διότι εδώ υπάρχει τριήμερο αργίας και όλοι απουσιάζουν, λόγω του ότι χθες -3 Φεβρουαρίου- οι Μοζαμβικανοί γιόρταζαν μια σημαντική εθνική επέτειό τους.

Οι Ρωσίδες, που εκκλησιάστηκαν, μάς συντρόφεψαν στο άνοιγμα του Κατανυκτικού Τριωδίου (κατά την ζακυνθινή τυπική διάταξη), εκφράζοντας για μιαν ακόμη φορά πολύ σεβασμό και αφοσίωση στα τελούμενα στον ορθόδοξο ναό μας.

Τα παιδιά του Σχολείου μας, για πρώτη φορά έψαλαν το "Φως ιλαρόν...", ως εφαρμογή του μαθήματος της Υμνολογίας, που κάναμε κατά τα πρωινά των Σαββατοκύριακων. Επειδή μάλιστα δεν είχαν ένα κάποιο cd, που να μπορούν να το ακούσουν και να το ξανακούσουν στο σπίτι, να τι σκέφτηκαν, που μού προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και θαυμασμό μαζί: Μού ζήτησαν να με ηχογραφήσουν στο κινητό να το ψάλω, ώστε μετά να το μάθουν ευκολότερα. Έτσι κι έγινε! Σήμερα λοιπόν, πριν τον Εσπερινό, τα τρία κορίτσια της Χορωδίας είχαν διαρκώς τ' ακουστικά του κινητού στ' αυτιά τους και περιφέρονταν στον κήπο και τα προπύλαια του ναού. "Τι όμορφη μουσική ακούτε, κορίτσια;", ρωτώ με φιλοπαίγμονα διάθεση. "The Fos Ilaron", απαντούν, με φανερή αγωνία για το... αποτέλεσμα που θα είχαν σε λίγο!!!

Το μοζαμβικανό βράδυ πέφτει πάνω από την πόλη και μαζί του φέρνει μιαν ανακουφιστική αίσθηση δροσιάς! Ανανεώσαμε την συνάντηση για αύριο το πρωί στην θεία Λειτουργία!

Καληνυχτώ Σας!

π. Π.

Ημερολόγιο Lourenço Marques [8. Γνωριμία των παιδιών της Μοζαμβίκης με την Βυζαντινή Εικονογραφία]

Καλημέρα από Μοζαμβίκη!

Πριν λίγο ολοκληρώσαμε το μάθημα - μια πρώτη γνωριμία των παιδιών του Ελληνορθόδοξου Σχολείου της Επισκοπής Μοζαμβίκης με την Βυζαντική Εικονογραφία και την θεολογία που εκπέμπει. Σε τούτο βοήθησε καθοριστικά η αποστολή ελληνοαγγλικού εποπτικού υλικού από τις έγκριτες εκδόσεις Ποταμίτου, των αγαπητών φίλων μας Διονυσίου και Αίγλης-Αικατερίνης Ποταμίτου. Οι εκδόσεις αυτές ειδικεύονται στο παιδικό ορθόδοξο βιβλίο και πραγματοποιούν αποστολές σε όλο τον κόσμο.

Εκ μέρους όλων των παιδιών και της υπεύθυνης του τμήματος κ. Μάρως Σπανούδη, αλλά εν πρώτοις του τοπικού Επισκόπου κ. Ιωάννου και της ταπεινότητάς μου, αποστέλλουμε θερμές ευχαριστίες στις Εκδόσεις Ποταμίτου για την χαρά, που προσέφεραν σήμερα στα παιδιά μας! Ανακοινώσαμε μάλιστα στην τάξη την πρόθεση των ευγενικών Εκδοτών να αποστείλουν στο άμεσο μέλλον ανάλογα βιβλία στα πορτογαλικά, που είναι η κατεξοχήν γλώσσα των μαθητών.

Έχει ο Θεός! Και δια των κατάλληλων συνανθρώπων μας χορηγεί χαρά απ' την Χαρά Του σε αυτούς που την έχουν ανάγκη, όπου γης!

Να είσθε όλοι χαρούμενοι!

π. Π.

Ημερολόγιο Lourenço Marques [7. Μαθήματα γνωριμίας με την Ελληνικό Πολιτισμό]

Φίλοι μου, Καλημέρα!

Σάς γράφω πάντα από το θερμό Μαπούτο! Σήμερα θα ασχοληθούμε με το  Ελληνορθόδοξο Σχολείο, το οποίο στεγάζεται στην αυλή του Επισκοπείου της Μοζαμβίκης και μάς επιφυλάσσει κάθε μέρα πολύ ευχάριστες εκπλήξεις!

Εκτός από τα μαθήματα απόδοσης βυζαντινών ύμνων, στο πλαίσιο της προσέγγισης του Ελληνικού Πολιτισμού, όπως απαρχής οραματίζεται ο οικείος Επίσκοπος κ. Ιωάννης, έχει δημιουργηθεί μια μικρή συντροφιά Ρωσίδων, οι οποίες επιθυμούν να γνωρίσουν την γλώσσα μας, με απώτερο σκοπό, αποκτώντας κάποιες πρώτες γνώσεις ελληνικής γλώσσας, να συμμετάσχουν στην θεία Λειτουργία ως ψάλτριες. Το θέλουν πολύ αυτό και ανυπομονούν να προχωρήσουν όσο γίνεται περισσότερο και γρηγορότερα, προτείνοντας μάλιστα να μάθουν αρχαία ελληνικά, για να μπορούν να έχουν πρόσβαση στο πρωτότυπο των ύμνων.

Αξίζει να αναφερθούμε στην μικρή Αναστασία, η οποία δεν έχει πάει ακόμη στο σχολείο, αλλά μαθαίνει πολύ εύκολα τα ελληνικά! Αλλά και στην φιλοτιμία της κ. Μάρως Σπανούδη, η οποία δίνει κυριολεκτικά τον εαυτό της στις μικρές - φιλικές αυτές συντροφιές πρόσβασης των ξένων στον Ελληνικό Πολιτισμό.

Επιτρέψατέ μου κάτι προσωπικό: Αισθάνομαι συγκινημένος ότι, με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού στο Μουσικό Σχολείο Ζακύνθου στο μάθημα της Υμνολογίας, μού δίδεται αυτό τον καιρό η ευκαιρία να διδάξω ύμνους (απλή ερμηνεία και μουσική απόδοση) στους ενήλικες και τα παιδάκια της Ελληνορθόδοξης Κοινότητας, οι οποίοι -ολίγοι, αλλά εκλεκτοί- διψούν για τα ημέτερα ακούσματα, με πολύ σεβασμό και διάθεση μάθησης!

Χαιρετίσματα από Μαπούτο!
π. Π.

* Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι από το χθεσινό και οι δύο τελευταίες από το σημερινό μάθημα

Ημερολόγιο Lourenço Marques [6. Γνωριμία των μαθητών του "American International School of Mozambique" με την Ορθόδοξη Εκκλησία]

Όπως καθιέρωσε πέρυσι ο θεοφ. Επίσκοπος Μοζαμβίκης κ. Ιωάννης, δεχθήκαμε σήμερα στον Ελληνορθόδοξο Ναό μας, εδώ στο Μαπούτο, μια ευάριθμη αντιπροσωπεία μαθητών και μαθητριών από το American International School of Mozambique.

Το AISM θεωρείται ως το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο του τόπου τούτου και, στο πλαίσιο των μαθημάτων τους, είχαν την ευκαιρία τα παιδιά να πληροφορηθούν συνοπτικά τα τής Ορθόδοξης Εκκλησίας, όσον αφορά στην Πίστη, την Ναοδομία, την Εικονογραφία, τις Εορτές και ό,τι άλλο θέλησαν, στο τέλος της ομιλίας μας, να ρωτήσουν τα παιδιά, τα οποία -σημειωτέον- προέρχονται από διάφορες θρησκείες (κυρίως το Ισλάμ) και άλλα δόγματα, τα οποία έχουν μεγάλη πέραση ανά την Μοζαμβίκη.

Εμείς πάντως, με πνεύμα αγάπης, θελήσαμε να μάθουν τα παιδιά ότι η Ορθοδοξία είναι η Μάνα Εκκλησία, η κιβωτός της Αλήθειας και όλους τούς δέχεται στην αγκαλιά της (π.χ. ως Πλατυτέρα της κόγχης του Ιερού Βήματος) με Αγάπη από την Αγάπη, που Είναι ο ίδιος ο Θεός και Γιος Της.

Ακολούθησε κέρασμα για όλους στον πρόναο, ενώ σε όλους μοιράσαμε εικονίδια με μορφές και στιγμιότυπα από το Ορθόδοξο Εορτολόγιο. Πολύτιμη ήταν η συμβολή στην υποδοχή των παιδιών, κυρίως όμως στην μετάφραση των άριστων συνεργατών του Επισκόπου κ.κ. Μαρίνας και Τέλη Τσιχλάκη, Μάρως Σπανούδη και Peter Twining.

Καλημέρα Σας από το καυτό και υγρό Μαπούτο

π. Π.

Ημερολόγιο Lourenço Marques [5. "Αθήναιον". Μια χαμένη υπόθεση;]

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες,

Σάς γράφω ξανά από το Maputo, από την  έδρα της Επισκοπής Μοζαμβίκης και σήμερα λέω να Σάς... ξεναγήσω στο "Αθήναιον". Τι είναι αυτό; θα με ρωτήσετε ασφαλώς. Πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπές κτίριο, που παραπέμπει στην αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική, απέναντι από το Επισκοπείο και στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο του Ελληνορθόδοξου Καθεδρικού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, ακριβώς δίπλα του.

Οικοδομήθηκε από τους Έλληνες τού πάλαι ποτέ Λορέντζο Μαρκές (σήμερα Μαπούτο) το 1923 και κατ' αρχήν, πριν την ανέγερση του Ναού, χρησιμοποιήθηκε, εκτός από χώρος συνάντησης και πολιτιστικής έκφρασης τής εδώ Παροικίας, ως λατρευτικός χώρος, αλλά και ως σχολείο. Όπως γίνεται κατανοητό, το κτίριο τούτο έχει συνδεθεί με όλες τις μεγάλες στιγμές του Ελληνισμού της Μοζαμβίκης για περισσότερον από ενάμιση αιώνα, δεδομένου ότι οι πρώτοι Έλληνες έφθασαν εδώ, στη νοτιοανατολική Αφρική, στα μέσα του 19ου αιώνα, συγκεκριμένα στην πόλη Beira της Μοζαμβίκης.

Όλα πήγαιναν καλά έως το 1976, οπότε κατελήφθη από τον στρατό, στο πλαίσιο της "εθνικοποίησης" (Επανάσταση - Εμφύλιος Πόλεμος - Λαοκρατία - Κομμουνιστικό Λαϊκό Κόμμα FRELIMO). Έκτοτε δεν έχει επιστραφεί ακόμη στους νόμιμους ιδιοκτήτες του Έλληνες, όπως συνέβη με άλλα κτίρια εθνικών κοινοτήτων, τα οποία βρίσκονται ανά την χώρα και είχαν τότε καταληφθεί. Έτσι η Ελληνική Παροικία απώλεσε τον ένα πνεύμονα, που την οξυγόνωνε, κάτι που αποτελεί -κατά κοινή όλων ομολογία- σαράκι και καημό αβάσταχτο.

Στην σύγχρονη εποχή το πάλαι ποτέ "Αθήναιον" έχασε την ονομασία αυτήν, που δέσποζε μάλιστα στην πρόσοψή του και τώρα πια ονομάζεται "Palácio dos Casamentos", δηλαδή Παλάτι των Γάμων. Εδώ δηλαδή κάθε λίγο και λιγάκι τελούνται οι γάμοι, στον όμορφο κήπο γίνονται οι δεξιώσεις και όλα τα σχετικά.

Έως τώρα δεν είχαν γίνει βήματα για την αποκατάσταση της μεγάλης αυτής αδικίας και της επιστροφής του κτιρίου στους Ελληνορθόδοξους. Μόλις λοιπόν ενθρονίστηκε ως Επίσκοπος Μοζαμβίκης ο κ. Ιωάννης, διαπίστωσε το πρόβλημα και ήδη προσπαθεί, όπου δει, για την δικαίωση του Ελληνισμού στην εσχατιά αυτήν της Αφρικής. Δεν είναι από την θέση αυτήν ανακοινώσιμες οι πολυειδείς ενέργειές του. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι. Αλλά τουλάχιστον, όπως λέει ο ίδιος, χρειάζεται να καταβληθεί αγώνας όχι εύκολος, διότι αφενός μεν εδώ υφίσταται μια κατάφορη αδικία, αφετέρου δε η ανάγκη για χώρους είναι επιτακτική, επειδή εδώ πλέον συνάζονται για τις λειτουργικές / πολιτιστικές ανάγκες τους όχι μόνον οι Έλληνες Ορθόδοξοι, αλλά Μοζαμβικανοί, Ρώσοι, Αιθίοπες και άλλοι διάφοροι.

Κλείνοντας την μικρή αυτή αναφορά μας στο "Αθήναιον", το οποίο ευελπιστούμε να μην είναι μια επιπλέον χαμένη υπόθεση του Ελληνισμού, σημειώνουμε απλώς ότι, κατά σύμπτωσιν, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων τού Επισκόπου κ. Ιωάννου (αρχές 2011), υψώθηκε μαντρότοιχος μεταξύ Ναού και "Αθήναιου", το δε Υπουργείο Δικαιοσύνης πραγματοποιεί εκτεταμένες παρεμβάσεις εξωραϊσμού του, ώστε να παραδοθεί ωραιότερο κι ευπρεπέστερο στις γαμήλιες τελετές, όπως μάλιστα διαφημίζει μέσω διαδικτύου!!!...

Είπατε κάτι;;;

Ασπασμούς από Μαπούτο

π. Π.

Η εορτή των Τριών Ιεραρχών στην Ενορία μας



Το ανωτέρω φωτορεπορτάζ του Γιάννη Καποδίστρια προέρχεται από το σημερινό Συλλείτουργο που έγινε στην Ενορία μας, στον ναό της Παναγούλας, για τον εκκλησιασμό των μαθητών των σχολείων του Μπανάτου, τιμώντας τους Τρεις Αγίους Προστάτες της Παιδείας.

Συλλειτούργησαν και τέλεσαν την καθιερωμένη Αρτοκλασία -απουσιάζοντος του Εφημερίου μας στην Αφρική- ο Αρχιμανδρίτης Μελίτων Βόγιας και ο Πρεσβύτερος Παναγιώτης Ποταμίτης. Πάμπολλα παιδιά μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων, ενώ μια μαθήτρια αναφέρθηκε στον βίο και την πολιτεία των Τριών Ιεραρχών.

Η αποψινή εκδήλωση για τους Τρεις Ιεράρχες, από την Μαθητική Μαντολινάτα - Χορωδία Ζακύνθου, με ομιλητή τον Μητροπολίτη κ. Διονύσιο

Ρεπορτάζ - οπτικοακουστικό υλικό: Γιάννης Καποδίστριας

Με την συρροή πλήθους Ζακυνθινών τιμήθηκε απόψε το βράδυ από την Μαθητική Μαντολινάτα και Χορωδία Ζακύνθου η μνήμη των Τριών Μεγίστων Προστατών των Γραμμάτων: των Αγίων Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, στο Πολιτιστικό Κέντρο Σαρακηνάδου Ζακύνθου.

Η εκδήλωση τελούσε υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου, με ομιλητή τον Μητροπολίτη μας κ. Διονύσιο Δ΄.

 

Τους προσκεκλημένους καλωσόρισε η Πρόεδρος του δραστήριου αυτού πολιτιστικού φορέα κ. Μιμίκα Σταμίρη, φιλόλογος, ευχαριστώντας όλους για την αθρόα προσέλευση.

Πρώτος απηύθυνε εγκάρδιο χαιρετισμό ο Βουλευτής Ζακύνθου κ. Δημήτρης Βαρβαρίγος.

Ακολούθησε ο Δήμαρχος Ζακυνθίων κ. Στέλιος Μποζίκης με θερμούς λόγους.

Στη συνέχεια, σύμφωνα με το Πρόγραμμα, ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Διονύσιος Δ΄ ανέπτυξε με ευφράδεια, σαφήνεια και πειστικότητα το πολύ ενδιαφέρον θέμα: "Η σύζευξη επιστήμης και αρετής στους Τρεις Ιεράρχες", καταχειροκροτούμενος από το κοινό.

Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης οι μαθητές της Μαντολινάτας και Χορωδίας, υπό την διεύθυνση του μουσικού κ. Αντώνη Κλάδη, απέδωσαν υπέροχα σπουδαίες και πολυαγαπημένες στιγμές του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, ενθουσιάζοντας το πλήθος. Σημειωτέον, υπεύθυνοι της ορχήστρας ήταν οι μουσικοί κ.κ. Κώστας Μεϊντάνης και Χαράλαμπος Πλατυπόδης.

Για μιαν ακόμη φορά, υπογραμμίσθηκε απ' όλους η βεβαιότητα ότι, εάν και εφόσον η κοινωνία μας μορφώνει τον πολιτισμό και την αυθεντικότητα στις ψυχές της νέας γενιάς, τίποτε δεν χάνεται, μήτε η κάθε είδους κρίση μπορεί να υποστείλει το μέλλον μας.

Ημερολόγιο Lourenço Marques [4. H εορτή των Τριών Ιεραρχών και οι "Αγάπες" της Ορθόδοξης Κοινότητας]

Αγαπητοί Φίλοι, χαίρετε!

Σήμερα ήταν μια επιπλέον αποκαλυπτική Κυριακή στον ελληνορθόδοξο ναό τού Μαπούτο. Γιορτάσαμε, με Αρτοκλασία και σχετική συνοπτική αναφορά στο κήρυγμα, τους Τρείς Μεγάλους Προστάτες των Γραμμάτων και της Παιδείας.

Πολυπληθές το εκκλησίασμα: Έλληνες, Ρώσοι, Αμερικανοί και λοιποί! Όλοι συμμετείχαν -με τον δικό του ο καθένας τρόπο- στην ευχαριστιακή Σύναξή μας, μεταλαμβάνοντας μάλιστα οι πλείστοι των Αχράντων Μυστηρίων.

Αμέσως μετά, στο Επισκοπείο, απέναντι από τον μεγαλοπρεπή Ναό, έγινε η καθιερωμένη πλούσια συνεστίαση, με εδέσματα που έφεραν οι εντόπιοι Ορθόδοξοι από τα σπίτια τους. Ως γνωστόν, ο οικείος Επίσκοπος κ. Ιωάννης έχει από έτους ανοίξει τις θύρες της Επισκοπής στον λαό, οπότε όλοι έρχονται με την άνεσή τους, συμπεριφέρονται ωσάν στο σπίτι τους, επειδή ακριβώς είναι το σπίτι τους! Οι πρωτοχριστιανικές "αγάπες" σε ισχύ και πλήρη αποδοτικότητα! Θαυμάσια όλα αυτά, τα οποία συντελούν τα μέγιστα στην ενότητα των Ορθοδόξων δια της αλληλογνωριμίας εθνικοτήτων, γλωσσών και προσωπικοτήτων!

Ταυτόχρονα στο σχολείο, στην αυλή του Επισκοπείου και στην σκιά ενός πολυώροφου Υπουργείου,  η κ. Μάρω Σπανούδη πασχίζει να δημιουργήσει μια ευπρόσωπη Χορωδία Εκκλησιαστικής Μουσικής. Εκεί, αφού κάναμε λόγο για τους Τρεις Ιεράρχες ως Προστατών και του μικρού αυτού Σχολείου εδώ στον νότο της Γης, ο γράφων προσπάθησε να γνωρίσει στα παιδιά το ότι η Βυζαντινή Μουσική εκφράζεται με οκτώ ήχους, χρησιμοποιώντας όλα τα αναστάσιμα απολυτίκια. Εκτός των άλλων, που μαθαίνουν αυτό τον καιρό, έγινε προσπάθεια εκμάθησης και ερμηνείας του "Φως ιλαρόν".

Όλα καλά, "κατά πάντα και διά πάντα"!
Σάς ασπάζομαι όλους από Μαπούτο
π. Π.