Ημερολόγιο Lourenço Marques [12. Ο Εσπερινός του Ασώτου ή της Μεγάλης Νεροποντής]

Αγαπητοί φίλοι,

Καλησπέρα από την πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης.

Έλειψα αυτή την εβδομάδα στη Νότιο Αφρική και σήμερα ήταν η ημέρα της επιστροφής στην πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης, οδικώς, για την τελευταία υπηρεσία μου εδώ, μια και αύριο το απόγευμα, μετά την θεία Λειτουργία και το κέρασμα στο Επισκοπείο, αρχίζω το μεγάλο ταξίδι με τρεις αλλεπάλληλες πτήσεις, για την Ελλάδα.

Μες από πολλές και διάφορες γραφικότητες των εξακοσίων χιλιομέτρων συνολικής πορείας, με την κ. Μαρίνα Τσιχλάκη και την φίλη της -πεπειραμένη οδηγό- κ. Κάρολ, αφήσαμε πίσω μας ένα μελαγχολικό και μεταβροχερό Γιοχάνεσμπουργκ, για να φθάσουμε, το απομεσήμερο, στα σύνορα Νοτίου Αφρικής και Μοζαμβίκης, μ' έναν καυτερό κάθετο ήλιο από πάνω μας, φοβερή υγρασία και να πρέπει να γίνουν όλες οι απαραίτητες διατυπώσεις των διαβατηρίων και η έκδοση της νεότερης βίζας. Σκηνικό κινηματογραφικό!... Όλοι στην ραστώνη του απόλυτου θέρους. Ο νεαρός έγχρωμος, ο πριν από εμένα στην ουρά για φωτογραφία βίζας και τα τοιαύτα (συν 61 ευρώ, κάθε που χρειάζεται να μπω στο κράτος), κάτοικος Αγκόλας, στάζει από παντού... Δεν έχω ξαναδεί πιο ιδρωμένον άνθρωπο. Εγώ, ο πάντοτε κάθιδρος, κατόρθωσα να αυτοπεισθώ ότι δεν πρέπει να ιδρώσω, διότι την βάψαμε... Πήραμε κάποια στιγμή την βίζα και ντουγρού για Μαπούτο, ενώ η κάψα γινόταν εντονότερη.

Είναι πια μπροστά μας 199 χιλιόμετρα έως Μαπούτο, όμως ο καιρός από νότια ουδόλως μάς αρέσει. Πέρα βρέχει...

Πέρασαν περίπου τρία τέταρτα της ώρας με βουερή προετοιμασία βροχής και ήδη μπαίνουμε στη Ματόλα, την μικρή πόλη, πριν την μεγαλούπολη του Μαπούτο. Παρότι ώρα 5 μ.μ. καλοκαιριού, ο κόσμος αρχίζει να σκοτεινιάζει επικίνδυνα. Το φως μειώνεται, οσφραίνεσαι καταστροφή που έρχεται, ενώ οι άνθρωποι στους δρόμους αναστατώνονται, όπως και τα υπαίθρια υποτυπώδη μαγαζιά τους.

Ο νους μου είναι στους λιγοστούς ανθρώπους, οι οποίοι με περιμένουν για τον Εσπερινό του Ασώτου στον Ορθόδοξο Ναό μας στο Μαπούτο. Επικοινωνούμε με την κ. Μάρω Σπανούδη -τον σύνδεσμό μας με το επισκοπικό κέντρο- και λέμε ότι μπορούν να φύγουν όλοι, διότι ο καιρός δεν αστειεύεται, εμείς μάλιστα θα αργήσουμε πολύ... Εκείνοι όμως μάς λένε ότι θα περιμένουν όσο χρειασθεί!!!

Τώρα τα πράγματα δυσκολεύουν... Τα πάντα σχεδόν γίνονται ένα... Ανεμο-αμμοθύελλα εν εξελίξει... Μαγαζάκια, κορμοί δέντρων, στέγες, υποστέγες, τσουβάλια, σακούλες γεμάτες ή αδειανές, όλα περιϊπτάμενα. Ο νους μου πάντα στον ναό και μάλιστα στα παιδάκια, που ανέμεναν να ψάλουν το "Φως ιλαρόν".

Κάποια στιγμή ένα τεράστιο νάυλον, μάλλον τέντα ή στέγαστρο μαγαζιού ήταν, έρχεται αστραπιαία στο μπαμπρίζ μας και μάς τυφλώνει επίφοβα. Προς στιγμήν χάνουμε τον έλεγχο, αλλά είναι τόση η σφοδρότητα της θύελλας, ώστε αυτόματα το παίρνει -ευτυχώς- μακριά και ξαναβρίσκουμε την ορατότητά μας, την όση...

Με τις χίλιες δυσκολίες μπαίνουμε σε μια πόλη επιπλέουσα. Κι εδώ καταστροφές παντού τριγύρω μας. Νερά παντού. Ξαναεπικοινωνούμε με τον ναό. Να μην ανησυχούμε. Είναι όλοι προφυλαγμένοι και μάς αναμένουν. Μόλις αντιλαμβάνονται το αυτοκίνητο να κορνάρει απέξω, τρέχουν τα τρία παιδιά μέσα στη νεροποντή, που έχει αρχίσει να κοπάζει, να με προϋπαντήσουν. Φιλιά και αγκαλιές, εξόχως συγκινητικές!!!... Δάκρυσα βουβά!!!...

Ο Εσπερινός του Ασώτου τελέστηκε για εννιά πολύτιμες ψυχές, που ανέμεναν απόψε στο κατακλυσμιαίο Μαπούτο!

Το "Φως ιλαρόν" ψάλθηκε κυρίως από τα παιδιά, εξομολογήθηκαν όλοι (σε ποια γλώσσα, Κύριος οίδε!!!) και καληνυχτιστήκαμε συγκινημένοι: Από πλευράς μου για όλα αυτά τα αποψινά, από πλευράς του εκκλησιάσματος, διότι τούς ανάγγειλα ότι αύριο θα φύγω for ever... Λυπήθηκαν σφόδρα, αλλά προσπάθησα να τούς εξηγήσω ότι ο πραγματικός πατέρας τους είναι ο Επίσκοπος Ιωάννης, ο οποίος φθάνει από Δευτέρα, έχοντας μεριμνήσει υπέρ τους και σε πολλά επίπεδα, κατά τον μήνα της απουσίας του. Απλώς, ήμουν ένας περαστικός, αλλά τους αγάπησα πολύ γιατί το αξίζουν! Παρηγορήθηκαν!

Στο εξής, αγαπητοί μου, κάθε φορά που ολόμονος θα ψάλω το "Φως ιλαρόν", στον άδειο κάθε Σάββατο ναό μου στο Μπανάτο, δεν θα παραλείπω να στέλνω τη σκέψη μου εδώ στην εσχατιά της Γης, στα παιδιά του Μαπούτο, για να το σιγοψάλουμε -πραεία τη φωνή- όπως πρακτικά τούς το δίδαξα αυτόν τον καιρό. Κι όταν από την ασφάλεια των πνευματικών κατεστημένων μου εν Ζακύνθω θα μεριμνώ και θα τυρβάζομαι περί πολλών, θα με επιστρέφει εις εαυτόν η νοσταλγία τού αποψινού Αναστασίμου Εσπερινού του Ασώτου ή, καλύτερα, της Μεγάλης Νεροποντής τής μοζαμβικανής πρωτεύουσας!!!

Έξω βροντά και βρέχει ακατάσχετα ολοένα, μέσα στο περίκλειστο Επισκοπείο έχει κουρνιάσει ο καύσωνας του Ινδικού κι εγώ -στην προσποιητή δροσιά τού έιρκοντίσιον- ψηφαριθμώ το πανάκριβο Έν, περί του οποίου εστί χρεία!

Φίλοι μου, Καληνύχτα!

π. Π.

Εκκλησιασμός για τον άγιο Χαράλαμπο στην Pretoria της South Africa (10.2.2012)

Αποτυπώνει και ξεναγεί ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Καθώς ετοιμαζόμαστε για την σεβάσμια εορτή τού Αγίου Χαραλάμπους, Σας μεταφέρω σήμερα οπτικοακουστικό υλικό από την Θεία Λειτουργία προς τιμήν τού αγίου ιερομάρτυρος στην Pretoria της South Africa. Ως γνωστόν, στα μέρη εκείνα (Νότιο Αφρική και Μοζαμβίκη) βρέθηκα από τα μέσα του Ιανουαρίου έως τα μέσα τού Φεβρουαρίου 2012. 

Εκείνη την ημέρα (10 Φεβρουαρίου 2012, με βαριά συννεφιά, αν και στο μέσο αφρικανικού θέρους) λειτουργήθηκε ο γράφων στον ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της Pretoria, όπου, από πολλών-πολλών ετών εφημερεύει ο Αρχιμανδρίτης Μιχαήλ Βισβίνης, πολύτιμος συν-αδελφός και αξιοπρεπέστατος κληρικός. 

Για την ελληνορθόδοξη αυτήν ενορία ήταν μια καθημερινή εορτή σε εργάσιμη ημέρα, γι' αυτό και το εκκλησίασμα είναι περιορισμένο, ψάλλουν μάλιστα κυρίες, αφοσιωμένες στο έργο της τοπικής Εκκλησίας και βοηθούν -με τον τρόπο τους- τον άξιο Εφημέριό τους. Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι κάθε Κυριακή, ο πελώριος αυτός ναός, που χωρά πάμπολλες εκατοντάδες λαού, γεμίζει ασφυκτικά. 

Η μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους, σήμερα, στο Μπανάτο

Εόρτασε σήμερα η Ενορία μας την μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους, στον ναό της Φανερωμένης μας, όπου υπάρχει και προσκυνείται από τις αρχές του 20ού αιώνα καλλιτεχνική καθέδρα του Αγίου. Απουσιάζοντος -ως γνωστόν- του Εφημερίου μας  αυτόν τον καιρό στην Επισκοπή Μοζαμβίκης, τον αντικατέστησαν λειτουργικώς οι πατέρες Μελίτων Βόγιας και Διονύσιος Μαρίνος. Τελέσθηκε επίσης και Αρτοκλασία. 

Φωτορεπορτάζ: Γιάννης Καποδίστριας

Ημερολόγιο Lourenço Marques [11. Ξενάγηση στο Ελληνορθόδοξο Επισκοπείο της Μοζαμβίκης]

Σήμερα, με την άδεια και παρότρυσνη του απουσιάζοντος Επισκόπου Μοζαμβίκης κ. Ιωάννου, αναλαμβάνω να Σάς ξεναγήσω -έστω και εικονικά- στο Επισκοπείο του, όπου τις τελευταίες ημέρες έχω την μεγάλη ευλογία να διακονώ τους εντόπιους Ορθόδοξους. Πρόκειται για έναν πολύ φιλικό χώρο, για τον οποίον έχει δοθεί πολύς αγώνας στο πέρασμα των χρόνων μέχρι και σήμερα, ώστε να συνεχίσει να υφίσταται σώο και αβλαβές, στην διάθεση του Εφημερίου αρχικώς, του εκάστοτε Επισκόπου εσχάτως και κυρίως στην διάθεση του λαού, ο οποίος έχει εύκολη πρόσβαση, καθώς -όπως έχουμε και άλλες φορές υπογραμμίσει- ο Επίσκοπος κ. Ιωάννης είναι υπέρ της ποιμαντικής των ανοικτών θυρών, όπου ο καθένας αισθάνεται εδώ μέσα σε οικειότατο χώρο.

Κατά την εποχή της "εθνικοποίησης", στα μέσα της δεκαετίας του '80, κατασχέθηκε το κτίριο από τους Επαναστάτες -όπως και χιλιάδες άλλα- και το ξαναγόρασε αργότερα από αυτούς το τότε δραστήριο μέλος της Κοινότητας των Ελλήνων, ο αειμνημόνευτος από τους πάντες Γεώργιος Τσιχλάκης, ο οποίος στέγασε τότε, σε ένα από τα δωμάτιά του, το Προξενείο, ώστε να μην μπορεί κανείς εύκολα να έχει κτητική διάθεση επ' αυτού.

Στα νεότερα χρόνια παραδιδόταν άρτιο στους Εφημερίους ή, τελευταία, στον Επίσκοπο, αλλά ο κ. Ιωάννης, όταν ενθρονίστηκε το βρήκε διχοτομημένο σε... δύο σπίτια. Κάποιοι το είχαν μισοχωρήσει, αφήνοντας το υπόλοιπο στον μέλλοντα να έρθει δεύτερο Επίσκοπο του τόπου, μετά την παραίτηση του πρώτου, νυν Μητροπολίτου Ηλιουπόλεως κ. Θεοδώρου. Και τούτο, με την πρόφαση ότι αυτό το μισό θα έπρεπε να είναι το σπίτι του εκάστοτε δασκάλου, εν προκειμένω δασκάλας.

Πληροφορούμαι ότι το αρμόδιο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων εδώ είχαν αναστατωθεί, συμπαραστεκόμενοι στον Επίσκοπο, ο οποίος -σημειωτέον- ελάχιστα μόνον επουσιώδη έγγραφα παρέλαβε ως Αρχείο από την μέχρι τούδε Ιστορία της εκκλησιαστικής ζωής των Ελλήνων στην χώρα.

Η αναστολή των αποσπάσεων δασκάλων από την Ελλάδα έδωσε από μόνη της την λύση στο πρόβλημα, ο ίδιος ο Επίσκοπος με την βοήθεια των Ελλήνων, γκρέμισε τον μεσότοιχο κι έτσι αποκαταστάθηκε η μεγάλη αδικία εις βάρος του εκκλησιαστικού αυτού κτιρίου και ήδη τα πρώην κατειλημμένα δωμάτια στεγάζουν το χολ της υποδοχής και την γραμματεία (φωτ. 9) και το Επισκοπικό Γραφείο (φωτ. 8).

Να Σάς εξηγήσω τι βλέπετε στις λοιπές ανωτέρω φωτογραφίες. Στην 1η, το Επισκοπείο, σε πρώτο πλάνο αφ' υψηλού. Στην 2η, το ίδιο από τον κήπο. Στην 3η, την είσοδο του Επισκοπικού Οίκου. Στην 4η έχουμε μόλις μπει στον Οίκο. Στις φωτ. 4-7, βρισκόμαστε στο σαλόνι για τις κάθε λογής δοχές των Ορθοδόξων και στην τελευταία (10η) βλέπετε την μικρή τραπεζαρία.

Ο καλός οικοΔεσπότης κ. Ιωάννης μάς προσκαλεί όλους για καφέ και ό,τι άλλο ψήνει στον φούρνο (με πάσα έννοια).

Φιλικά από Μαπούτο

π. Π.

υστερόγραφο

Και αν το πρόβλημα της διχοτόμησης του Επισκοπείου -ούτως ή άλλως- λύθηκε, το απέναντι μας πρώην ενιαίο οικόπεδο του Ναού και του "Αθήναιου" συνεχίζει να είναι χωρισμένο και μάλιστα το περικαλλές κτίριο "Αθήναιον" των Ελλήνων σε πολύχρονη κατοχή από το κράτος. Περί αυτού κάναμε ήδη λόγο σε προηγούμενη σελίδα, την οποία μπορείτε να ξαναδιαβάστε εδώ.

Το "Αθήναιον" στο βάθος, πίσω από τον μαντρότοιχο. Σε πρώτο πλάνο τα προπύλαια του ναού. 

Το "Αθήναιον" από την πίσω πλευρά και ο μαντρότοιχος προς τον ναό.

Η υπόθεση δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί, ο δε Επίσκοπος κ. Ιωάννης είναι ανένδοτος επ' αυτού, δεδομένου ότι ΚΑΙ αυτό το κτίριο οικοδομήθηκε με τον ιδρώτα των παλαιότερων γενιών των Ελλήνων και την λάσπη της Αφρικής. Οπότε, αξίζει την προσπάθεια!

Κριτήρια τότε και τώρα

Γράφει η Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά από τη Μελβούρνη

Έργο Chris Tauson, σε τοίχο της Βοστόνης, όπου αποδίδεται η τραγωδία της Μετανάστευσης.

Τον περασμένο μήνα Σάς μίλησα για την «επέτειο» του Γενάρη, αναπόφευκτα όμως λόγω γεγονότων, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και κάποιες σκέψεις, ας πούμε συγκριτικές, που έχουν άμεση σχέση με την επέτειο άφιξης μου στη Μελβούρνη.

Είναι τα κριτήρια που χρησιμοποιούσαν οι Αυστραλιανές αρχές στην  επιλογή Μεταναστών, τότε αλλά και τώρα με το καινούριο ρεύμα μετανάστευσης των νέων μας. Φυσικά με το «τότε» αναφέρομαι στις δεκαετίες του '50 και '60, που δικαιολογημένα έχουν ονομαστεί και χρόνια μαζικής μετανάστευσης επειδή για οικονομικούς, πρωτίστως, λόγους έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς τα νιάτα της Ελλάδας. Εγώ θα τα έλεγα χρόνια μαζικής αφαίμαξης της νεολαίας. Σε ένα  διήγημά μου γράφω: κι ερήμωνε η ύπαιθρος και τα χωριά, γιατί τα καινούρια αφεντικά δεν ήθελαν τους γέρους και τους σακάτηδες...

Τα καινούρια αφεντικά ήθελαν νιάτα, νιάτα μπρατσωμένα για ν' αντέξουν στη βαριά βιομηχανία, για την οποία προορίζονταν... νιάτα μπρατσωμένα μόνο, χωρίς πολλές γνώσεις  και προσόντα, ώστε να  σηκώσουν κεφάλι και να διεκδικήσουν δικαιώματα...

Τότε, τον Απρίλη του  1967, που έγινε η δικτατορία. έμενα με το σύζυγο και τα δυο μικρά παιδιά μας στην Αθήνα, τα πράγματα δύσκολα, αφάνταστα δύσκολα και η Αυστραλία μέσω της ΔΕΜΕ, Διαπιστευτική Επιτροπή Μετανάστευσης εξ Ευρώπης, όχι μόνο ζητούσε μετανάστες, αλλά επί πλέον κατέβαλε και τα εισιτήρια για τον ερχομό εδώ. Όντας νέοι, δεν το πολυσκεφτήκαμε, πάμε λέμε, αφού δεν μας στοιχίζει τίποτα κι όταν ξεκουμπιστούν οι τρισκατάρατοι, γυρίζουμε. Λες και μιλούσαμε για διαδρομή Μπανάτο-Χώρα! Τέτοιους συλλογισμούς και αποφάσεις μόνο από πολύ νέους κι ανίδεους θ΄ ακούσεις κι εμείς τότε είμαστε και τα δυο... Αφού εγκρίθηκε η αίτηση μας, άρχισε η διαδικασία να μας στέλνουν από τον ένα στον άλλο, γιατρούς, εξετάσεις ιατρικές, συνεντεύξεις και πάει λέοντας. Μέχρι στα δόντια μας κοίταζαν, λες κι είμαστε άλογα! Περνώντας από μία ακόμα επιτροπή, αυτή στην Αυστραλιανή Πρεσβεία, μας κοίταξε κάπως επιτιμητικά ο αρμόδιος, επειδή ως πρώτη εμφάνιση φαίνεται δεν του γεμίσαμε το μάτι για υποψήφιοι μετανάστες κι άρχισε ένα σωρό ερωτήσεις, προέλευση, σπουδές, επάγγελμα κ.λπ. Φυσικά και δεν μας έκοβε να... παραποιήσουμε κάπως την πραγματικότητα, πού να ξέρουμε τότε τι θέλανε. Αφού μας άκουσαν ανέκφραστοι, ζήτησαν να ελέγξουν τα χέρια μας, απορημένοι τα απλώσαμε, τα κοίταξαν καλά κι από τις δυο μεριές κι αποφάνθηκαν πως δεν φαίνονται «δουλεμένα» άραγε δεν είμαστε εργάτες άραγε  δεν μπορούν να μας δώσουν βίζα, λέγοντάς μας ούτε λίγο ούτε πολύ πως είμαστε... παραμορφωμένοι και δεν τους κάνουμε! Για μένα φάνηκαν πιο επιεικείς! Γυναίκα είσαι -λένε με ύφος υπεροπτικό- και μάνα, θα καθίσεις σπίτι σου να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, αλλά ο άνδρας πρέπει να δουλέψει. Οι προσπάθειές μας να τους πείσουμε πως είμαστε κι οι δυο διατεθειμένοι να δουλέψουμε σκληρά σε όποια εργασία πάμε  έπεσαν στο κενό, άδικος κόπος! Απογοητευμένοι και γεμάτοι απελπισία γυρίσαμε να φύγουμε. Για καλή μας τύχη, ο φύλακας στην πόρτα πήρε χαμπάρι τι έγινε, γιατί άκουγε και φεύγοντας λέει με τρόπο στο σύζυγο για να μη γίνει αντιληπτός, πήγαινε παλικάρι μου και σκάψε, μουτζούρωσε, γρατζούνισε, τα χέρια σου, μαύρισε τα νύχια από χώμα και λάσπη να φαίνονται δουλεμένα κι έλα πάλι σ' ένα μήνα, θα έχει αλλάξει η επιτροπή. Ας τον έχει καλά ο Θεός, όπου κι αν βρίσκεται... Ακολουθώντας κατά γράμμα τις ορμήνιες του, πετύχαμε τον επόμενο μήνα την πολυπόθητη βίζα!

Αυτά ήταν τα κριτήρια του τότε. Τώρα, εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Τώρα πια, εμείς η πρώτη γενιά, με δουλεμένα ή αδούλευτα χέρια, αμόρφωτοι ή παραμορφωμένοι, χτίσαμε τη χώρα, αναπτύξαμε στο έπακρο τη βιομηχανία σε κάθε κλάδο και τομέα, ανοίξαμε εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα ράγες σιδηροδρομικές, οργώσαμε τα βουνά της ανοίγοντας δρόμους, εξορύξαμε από τα ορυχεία όλο τον πλούτο της γης, καλλιεργήσαμε απέραντες εκτάσεις άγονης γης. Δεν έμεινε βαριά δουλειά που να μην την  κάναμε... Στερηθήκαμε τα παιδικά και νεανικά χρόνια των παιδιών μας, αποξενωθήκαμε από τους συντρόφους μας, δουλεύοντας μέρα ο ένας νύχτα ο άλλος, γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί βρεφονηπιακοί σταθμοί, κι αν υπήρχαν μερικοί, λόγω άγνοιας της γλώσσας δεν νιώθαμε άνετα να εμπιστευτούμε τα παιδιά μας σε «ξένους». Σακατευτήκαμε οι περισσότεροι, άλλοι σωματικά άλλοι ψυχολογικά, μα αντέξαμε... επιβιώσαμε... όσο σκληρά κι αν δουλέψαμε τα καταφέραμε! Καταφέραμε να δημιουργήσουμε καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας, τα σπουδάσαμε, έγιναν επιστήμονες, έγιναν τεχνίτες, έγιναν επιχειρηματίες, χωρίς να χρειάζεται να κρύβουν τα αδούλευτα χέρια τους όσο κι αν κυρτώσαμε εμείς από το βάρος το ασήκωτο... Εμείς οι αμόρφωτοι καταφέραμε να κρατήσουμε ζωντανή τη γλώσσα μας και να μεταλαμπαδεύουμε σε παιδιά κι εγγόνια όχι μόνο τη γλώσσα μας, αλλά και τον πολιτισμό μας, τα ήθη και έθιμα μας, τις παραδόσεις μας για τα οποία είμαστε τόσο περήφανοι, έστω κι αν κάποιοι, ευτυχώς όχι πολλοί, στην πατρίδα μας αποκαλούν κολλημένους και καθυστερημένους... κρατήσαμε ψηλά τη σημαία και περηφάνια της ελληνικής μας καταγωγής και έχουμε την ικανοποίηση πως δε λυγίσαμε! Κάποιοι από μας, αφού κόπασε κάπως ο μέγας αγώνας για την επιβίωση, βρήκαμε το χρόνο και τη δύναμη να ασχοληθούμε με τις καλές τέχνες και το γράψιμο. Ας αφήσουμε τον πανδαμάτορα χρόνο να κρίνει την όποια μικρή ή μεγάλη αξία τους.

Με απέραντη θλίψη παρακολουθούμε με χίλιους τρόπους τις δύσκολες μέρες που περνάει η πατρίδα μας... Μεγάλο παράπονο μέσα μας... Γιατί, γιατί πάλι τα ίδια; Δεν έφτασε ο δικός μας ξεριζωμός; Γιατί πάλι να φεύγουν τα νιάτα της Ελλάδας, τα διαλεχτά παιδιά της;

Μα τα κριτήρια σήμερα παντελώς διαφορετικά. Κανένας αρμόδιος δεν θα ψάξει τα χέρια των υποψήφιων για να διαπιστώσει αν είναι δουλεμένα ή όχι... Η Αυστραλία δεν θέλει πια ανειδίκευτους εργάτες, τι να τους κάνει, άλλωστε, αφού οι περισσότερες βιομηχανίες έχουν κλείσει κι όλα φτιάχνονται στο εξωτερικό στις υπανάπτυκτες χώρες, όπου οι δύστυχοι άνθρωποι δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο.  Σήμερα η Αυστραλία ζητά επιστήμονες κι επιστήμονες μόνο στους κλάδους που χρειάζεται για να επανδρώσει κενές θέσεις. Είναι οδυνηρό να βλέπεις νέους ανθρώπους που μόχθησαν κι εκείνοι και οι γονείς τους για να σπουδάσουν να αναγκάζονται να ξενιτεύονται όχι για να... πλουτίσουν(!) ή για να κάνουν επιτυχημένη καριέρα, αλλά για να επιβιώσουν. Γιατί ανίκανοι άνθρωποι κυβερνούν την Ελλάδα... Ανίκανοι τότε, ανίκανοι τώρα...

Όμως, όσο κι αν μηδενίστηκαν οι αποστάσεις, άλλο Μπανάτο-Χώρα κι άλλο Ελλάδα-Αυστραλία!

Μια ευχή κάνω μόνο, καιρός να σταματήσει το φευγιό/διωγμός των νέων...αρκετά!!!

Με την αγάπη μου πάντα,

δ.μ.τ.

Ημερολόγιο Lourenço Marques [10. Η κυριακάτικη Ευχαριστιακή Σύναξη της 5ης Φεβρουαρίου 2012]

Αγαπητοί Φίλοι, Καλή Σας ημέρα! 

Και κατά την χθεσινή Κυριακή συναχθήκαμε ευχαριστιακά στον Καθεδρικό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών τού Μαπούτο! Όλοι "εν ενί στόματι και μιά καρδία"! Όλοι οι "εκλεκτοί" Ορθόδοξοι, οι οποίοι ομολογούν ότι εδώ υπάρχει μια φιλόστοργη Μάνα, η Εκκλησία, η οποία επισυνάγει τα παιδιά Της και όπου κυριαρχεί η συναλληλία, ο σεβασμός, η αγάπη!

Οι πλείστοι μετέλαβαν -ως συνήθως- των Αχράντων Μυστηρίων και ακολούθησαν τα καθιερωμένα κεράσματα εντός κι εκτός του Επισκοπείου. Ταυτόχρονα, τα παιδιά του Σχολείου έκαναν εμπέδωση των ύμνων, που μαθαίνουν τον τελευταίο καιρό, για την υπό δημιουργίαν Χορωδία τους. Οι φωνές τους ακούγονταν τριγύρω ως φωνές αγγελικές, ευχαριστώντας πολύ τους παρευρισκόμενους. 

Όλα στην αγκαλιά του Ουρανού, όπως πρωτοχριστιανικά σχεδιάζονται και ήδη αποδίδουν τους πρώτους καλόχυμους καρπούς από τον θεοφ. Επίσκοπο Μοζαμβίκης κ. Ιωάννη! Είθε να χαριτώνονται όλοι στην πνευματική αύξηση και ολοκληρία! 

Χαίρετε!

π. Π.

Ημερολόγιο Lourenço Marques [9. Ανοίξαμε το Τριώδιο και στο Maputo]

Καλήν εσπέραν, φίλοι μου!

Εσπερίσαμε κι απόψε στον Καθεδρικό Ναό των Ταξιαρχών του Μαπούτο, μέσα σε πνιγηρή ατμόσφαιρα καυτού και υγρού απογεύματος. Λίγες οι ψυχές που παραβρέθηκαν, διότι εδώ υπάρχει τριήμερο αργίας και όλοι απουσιάζουν, λόγω του ότι χθες -3 Φεβρουαρίου- οι Μοζαμβικανοί γιόρταζαν μια σημαντική εθνική επέτειό τους.

Οι Ρωσίδες, που εκκλησιάστηκαν, μάς συντρόφεψαν στο άνοιγμα του Κατανυκτικού Τριωδίου (κατά την ζακυνθινή τυπική διάταξη), εκφράζοντας για μιαν ακόμη φορά πολύ σεβασμό και αφοσίωση στα τελούμενα στον ορθόδοξο ναό μας.

Τα παιδιά του Σχολείου μας, για πρώτη φορά έψαλαν το "Φως ιλαρόν...", ως εφαρμογή του μαθήματος της Υμνολογίας, που κάναμε κατά τα πρωινά των Σαββατοκύριακων. Επειδή μάλιστα δεν είχαν ένα κάποιο cd, που να μπορούν να το ακούσουν και να το ξανακούσουν στο σπίτι, να τι σκέφτηκαν, που μού προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και θαυμασμό μαζί: Μού ζήτησαν να με ηχογραφήσουν στο κινητό να το ψάλω, ώστε μετά να το μάθουν ευκολότερα. Έτσι κι έγινε! Σήμερα λοιπόν, πριν τον Εσπερινό, τα τρία κορίτσια της Χορωδίας είχαν διαρκώς τ' ακουστικά του κινητού στ' αυτιά τους και περιφέρονταν στον κήπο και τα προπύλαια του ναού. "Τι όμορφη μουσική ακούτε, κορίτσια;", ρωτώ με φιλοπαίγμονα διάθεση. "The Fos Ilaron", απαντούν, με φανερή αγωνία για το... αποτέλεσμα που θα είχαν σε λίγο!!!

Το μοζαμβικανό βράδυ πέφτει πάνω από την πόλη και μαζί του φέρνει μιαν ανακουφιστική αίσθηση δροσιάς! Ανανεώσαμε την συνάντηση για αύριο το πρωί στην θεία Λειτουργία!

Καληνυχτώ Σας!

π. Π.