Προσκύνημα και τρισάγιο στον τάφο του Γέροντα Παϊσίου

  Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σήμερα το δειλινό  

Προσκύνημα στην βασιλική και την κρύπτη του Αγίου Δημητρίου

  Θεσσαλονίκη, σήμερα το απομεσήμερο  

Προσκύνημα και Παράκληση στην Παναγία Σουμελά Βερμίου

  Σήμερα το μεσημέρι  

ΣΙΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ ΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΜΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ

[Ομιλία και απόδοση από τον συνθέτη και εκπαιδευτικό ΝΙΚΟ ΓΡΑΨΑ,

κατά την 6^η σύναξη του β΄ κύκλου δράσεων τού Μορφωτικού Κέντρου Λόγου «Αληθώς»,

Παναγούλα Μπανάτου, 20 Ιανουαρίου 2013]

Α΄ ΜΕΡΟΣ

·        Η μυθολογούσα συνείδηση στα δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας

·        Άσματα, τραγώ(ου)δια, κάλαντα, παραλογές, πλαστά διηγήματα

·        Σχέση μύθου και τέχνης

·        Σχέση μύθου και θρησκευτικού συναισθήματος

Με τον μύθο ανατέλλει η συνείδηση, κάνει το πρώτο βήμα πέρα από το ζωϊκό βασίλειο

Κ. Τσάτσος

Ο μύθος, ως αντικείμενο αντίληψης, απαιτεί μια ιδιαίτερη κατηγορία της νόησης για ένα κόσμο που δεν είναι ούτε φυσικός ούτε ιστορικός, όπου υπάρχουν όντα εξωφυσικά και εξωιστορικά αλλά και που μπορεί να μην είναι και τέτοια, όπου εξελίσσονται πλαστές ή πραγματικές καταστάσεις, τα ζώα μιλούν ή είναι φανταστικά, η φύση υπακούει, οι άνθρωποι έχουν υπερφυσικές δυνάμεις,  συνομιλούν με τους θεούς.

Έτσι κατά την πλατωνική ρήση ο μύθος μετέχει της διάνοιας με σκοπό την κατανόηση και ερμηνεία του κόσμου αλλά δεν υπακούει στους νόμους της διάνοιας, εφ’ όσον παρεμβάλλει άλογα, πλαστά στοιχεία, πρόσωπα ή καταστάσεις.

Για τη νόηση του μύθου η διάνοια συνδυάζεται με τη φαντασία, αν έτσι ονομάσουμε τα άλογα στοιχεία που εμφανίζονται σ’ αυτόν, σε μια μίξη λογικού και παράλογου.

  Όταν η ανθρώπινη συνείδηση μυθολογεί και συνθέτει νέους μύθους ή εννοεί και εξηγεί παλαιότερους, δεν το κάνει με την μέθοδο της επιστήμης, δεν διαχειρίζεται μια επιστημονική αλήθεια που τακτοποιεί τη φύση σε νόμους ούτε μελετά το ιστορικό γίγνεσθαι, την αποδεδειγμένη ιστορική πραγματικότητα με κατηγορίες της διάνοιας. Αίτημα της ανθρώπινης συνείδησης είναι, δίπλα στον χώρο του συστηματικού επιστημονικού λόγου να υπάρχει ο χώρος του μύθου όπου επιζεί επί χιλιάδες χρόνια η αισθητική και θρησκευτική νόηση.

Ο ίδιος ο μύθος, βέβαια,  αποτελεί μία ιδιαίτερη αξία πέρα από τη χρήση του ως ψυχοκοινωνικού ερμηνευτικού μέσου. Στο χώρο της δικιάς μας θάλασσας, της Μεσογείου, η μυθολογούσα συνείδηση γεννά και παράγει έργα αισθητικού κάλους, έργα παραστατικής τέχνης, έργα λόγου και μουσικής, εδώ και 4.000 χρόνια.

Ο μύθος δεν είναι δημιούργημα απλώς άλογων στοιχείων πέρα από τις μορφές αντίληψης, γιατί τότε θα ήταν ακατανόητος και ανεξήγητος από την ανθρώπινη διάνοια. Στο μύθο βρίσκουν χρήση τα στοιχεία του χώρου, του χρόνου και της αιτιότητας, όχι όμως με την μαθηματική τους έννοια. Αρκεί μια χρονική τάξη και όχι η αιτιοκρατική αναγκαιότητα.

Ο κόσμος της μυθολογούσας συνείδησης είναι, λοιπόν, εν μέρει λογικός και εν μέρει άλογος. Εκεί συντίθενται έλλογα και άλογα στοιχεία, αδιαφορώντας για τους φυσικούς νόμους. Κι αυτό δεν συνέβαινε μόνο πριν γεννηθεί η συστηματική γνώση και επιστήμη αλλά και αργότερα, στο ρωμαϊκό και βυζαντινό κόσμο, κατά τον ευρωπαϊκό μεσαίωνα και την Αναγέννηση και μέχρι των ημερών μας. Ο μύθος αλλάζει μορφές, αλλάζει κέλυφος, αλλάζει περιεχόμενο, διασταυρώνεται άλλοτε  με αισθητικά ή θρησκευτικά στοιχεία  αλλά δεν εκτοπίζεται ποτέ, αν ο άνθρωπος δεν περιχαρακωθεί, εντελώς αφύσικα, στον χώρο της αυστηρά επιστημονικής αντίληψης. Κι έτσι συμβαίνει το παράδοξο, αντί να καταργείται ο μύθος και να σταθεροποιείται η επιστήμη, να επιζεί σταθερά ο μύθος και συνεχώς να «διορθώνεται» η επιστήμη. Πάντα θα υπάρχει ένας χώρος στην ανθρώπινη συνείδηση, όπου επιζούν οι άλογες δυνάμεις της ψυχής και συνυπάρχουν με τη λογική, ικανοποιώντας τις υπαρξιακές ανθρώπινες ανάγκες.

 Η μυθοπλασία, ως αντικείμενο της διάνοιας, υπακούει στην αισθητική νόηση. Κοινό τους στοιχείο η φαντασία. Στον μύθο και στην τέχνη συνδυάζονται οι νόμοι του έλλογου νου με την φαντασία του αλόγου νου, λογικές φόρμες φιλοξενούν φανταστικές μορφές και καταστάσεις, προκαλώντας την αισθητική συγκίνηση. Φυσικά μύθος και έργο τέχνης δεν ταυτίζονται. Η ποίηση του μύθου δεν είναι η ποίηση του έργου τέχνης. Μύθος και τέχνη διευρύνονται ξεχωριστά στις δικές τους διαστάσεις, γιατί δημιουργήθηκαν για άλλο σκοπό και υπηρετούν διαφορετικούς λόγους.

Τα παραμύθια του Αισώπου και τα ομηρικά έπη είναι  τέτοια, ακριβώς, δημιουργήματα. Πολλά από τα έργα των ελλήνων τραγικών ποιητών, τα λαϊκά παραμύθια, τα κάλαντα, τα ακριτικά τραγούδια και οι εκτενείς αφηγηματικές παραλογές του ελληνικού και ευρωπαϊκού ιπποτικού μεσαίωνα, είναι δημιουργήματα όπου συνδυάζονται έλλογα και άλογα στοιχεία.

Αυτά, όμως τα δημιουργήματα, μύθοι και παραμύθοι, προσομοιάζουν στα θρησκευτικά βιώματα. Πολλοί μύθοι ή παραμύθια δεν παρουσιάζουν καθαρά ένα θρησκευτικό περιεχόμενο ή δεν αναφέρονται σε κάτι ιερό αλλά προβάλλουν ηθικές έννοιες και αξίες, κανόνες συμπεριφοράς, αποδεκτές ή όχι συνήθειες και νοοτροπίες ώστε από νοησιαρχική άποψη να ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους θρησκευτικούς μύθους.

Η σύνδεση του μύθου με την τέχνη είναι, ίσως, το μεγαλύτερο δώρο που έκανε ο άνθρωπος στον εαυτό του, στην πορεία του στον κόσμο του πολιτισμού του. Το να δίνει λαμπρότητα, ζωντάνια και μεγαλοπρέπεια σε όσα πλάθει η μυθολογούσα του συνείδηση ως αποτέλεσμα ψυχολογικής ανάγκης, το να δημιουργεί έργα αισθητικής ανάτασης, συνθέτοντας  με κανόνες μετρικούς και μουσικούς κάθε φορά νέα, σύγχρονα περιβάλλοντα συνείδησης, μουσικά, λογοτεχνικά και εικαστικά έργα,  ίσως αποτελεί το ευτυχέστερο γεγονός της ζωής του επάνω στον πλανήτη που κατοικεί.

Βέβαια, σήμερα για μας οι αρχαίοι μύθοι δεν είναι πραγματικοί μύθοι, αλλά πλαστοί. Επιζούν ως φιλοσοφικά νοήματα ή ως αισθητικά σύμβολα υψηλών και ωραίων νοημάτων, επιζούν η σοφία, η δύναμη, η ομορφιά κι όχι η Αθηνά, ο Ηρακλής, η Αφροδίτη. Ως πλαστοί μύθοι συνυπάρχουν με την επίγνωση ότι δεν ανταποκρίνονται σε τίποτα αληθινό. Πρόκειται για το παιχνίδι μιας φαντασίας που έχει απαρνηθεί το φανταστικό.

Τον μεγαλύτερο χώρο του μύθου τον υποκατέστησε κατά την ρωμαϊκή εποχή η «εξ αποκαλύψεως» αλήθεια, διότι, όπως και ο μύθος, η αλήθεια αυτή δεν νοείται κατά τους νόμους της διάνοιας και της επιστήμης. Όπως και ο πραγματικός μύθος, στηρίζεται στην πίστη, στην πεποίθηση ότι αυτά που δηλώνει είναι μια αλήθεια υπεραισθητή. Στον ελάχιστο χώρο που απέμεινε στην μυθολογούσα συνείδηση του ανθρώπου, όσο υπάρχουν απλές ψυχές και παιδιά, το πιθανότερο είναι ότι και θα επιζεί ο αρχαίος μύθος, ο ησιόδειος και ο ομηρικός, ως πλαστός,  και θα γεννιούνται νέοι μύθοι που θα συνυπάρχουν με την «εξ αποκαλύψεως» αλήθεια ως αισθητικές μορφές και συμβολικές εκφράσεις και θα  εκτείνονται πέρα από τον χώρο και το χρόνο του ανθρώπου και του σύμπαντος.

Β΄ ΜΕΡΟΣ

Στο μουσικό πρόγραμμα «Σιγανά και ταπεινά άσματα του Αιγαίου με θρησκευτικές επικλήσεις» έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα διάφορα είδη των ελληνικών παραδοσιακών ασμάτων, ως προς το περιεχόμενο διαφορετικών και όχι ως προς τη μουσική τους φόρμα η οποία είναι απλή διμερής ασματική μορφή.

Παρουσιάζονται άσματα του γάμου, επιθαλάμια, άσματα της ναυτοσύνης, μία παραλογή και άσματα κοινωνικά. Οι έρρυθμες μελωδίες των ασμάτων, είτε προέρχονται από την Καππαδοκία, είτε από την Κύπρο, την Κρήτη, την Πόλη, τη Θράκη ή το Αιγαίο παρακολουθούν αρκετά στενά τα μελίσματα τής ελληνορθόδοξης θρησκευτικής μελοποιΐας, μεγαλυνάρια, κοντάκια, τροπάρια, και αυτό το χαρακτηριστικό, ακριβώς, είναι που τα εντάσσει στην ίδια ενότητα ύφους ως  ελληνικών ασμάτων.

Τα θέματά τους, απόηχοι σοβαρών κοινωνικών συμβάντων ή χαρακτηριστικών θεμάτων που πάντα απασχολούν την καθημερινότητα των Ελλήνων  γάμος, δουλειά, ξενιτιά κι όλα αυτά σε σχέση με το θείο. Όπως στην ευριπίδεια τραγωδία, η θεότητα υπάρχει στο φόντο της ανθρώπινης ζωής έτοιμη να παρέμβει όταν ο άνθρωπος την επικαλεστεί στην προσπάθειά του για ζωή ευτυχή και γαλήνια.

ΤΑ ΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ

1. Ζιμπούλι, όσταν εξεχωρίσαμε. Κάρπαθος

2. Τούρνα. Δωδεκάνησα

3. Μεσ' του Αιγαίου τα νησιά. Δωδεκάνησα

4. Πέρα στους πέρα κάμπους. Δωδεκάνησα

5. Ερήνη πούσουν το πρωί. Δωδεκάνησα

6. Εβραίος στο καράβι. Κάλυμνος (17ος αι.)

7. Η νύφη μας. Κάλυμνος

8. Γάντα γιαλέσα. Κάλυμνος

9. Η τράτα. Αιγαίο

10. Για ιδές περβόλιν όμορφο. Κρήτη

11. Απόψε τα μεσάνυχτα. Καππαδοκία

12. Ώρα καλή κι ώρα χρυσή. Κύπρος

13. Καράβι καραβάκι. Προποντίδα

14. Έχε γεια Παναγιά. Πόλη

[Ζάκυνθος, ημέρα των Φώτων 2013]

Μουσική μυσταγωγία η βραδιά για την θρησκευτικότητα των λαϊκών ασμάτων τού Αιγαίου στο Κέντρο Λόγου "Αληθώς"

Απόψε στον ναό τής Παναγούλας Μπανάτου
Φωτορεπορτάζ: Ιωάννης Πορφύριος Καποδίστριας και π. Π. Κ.

Μια ιδιαίτερη βραδιά, εντελώς αλλιώτικη από τις συνηθισμένες, ήταν η 6^η σύναξη τού Μορφωτικού Κέντρου Λόγου Μπανάτου «ΑΛΗΘΩΣ», η οποία αφορούσε στην θρησκευτικότητα τής λαϊκής μουσικής τού Αιγαίου και πραγματοποιήθηκε το βράδυ τής Κυριακής, 20ής Ιανουαρίου 2013, στον ναό της Παναγούλας Μπανάτου, με θέμα: «Σιγανά και ταπεινά άσματα του Αιγαίου με θρησκευτικές επικλήσεις».

Το θέμα παρουσίασε, βασιζόμενος σε επιστημονικά δεδομένα, ο συνθέτης και εκπαιδευτικός Νίκος Γράψας, ο οποίος στη συνέχεια τραγούδησε τα προγραμματισμένα άσματα, έπαιξε όργανα, ενώ συμμετείχε στα κρουστά η μουσικός και εκπαιδευτικός Ειρήνη Βυθούλκα. 

Ο κ. Γράψας, μεταξύ άλλων, είπε: «Στο αποψινό πρόγραμμα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα διάφορα είδη των ελληνικών παραδοσιακών ασμάτων, ως προς το περιεχόμενο διαφορετικών και όχι ως προς τη μουσική τους φόρμα, η οποία είναι απλή διμερής ασματική μορφή. Παρουσιάζονται άσματα τού γάμου, επιθαλάμια, άσματα της ναυτοσύνης, μία παραλογή και άσματα κοινωνικά. Οι έρρυθμες μελωδίες των ασμάτων, είτε προέρχονται από την Καππαδοκία, είτε από την Κύπρο, την Κρήτη, την Πόλη, τη Θράκη ή το Αιγαίο παρακολουθούν αρκετά στενά τα μελίσματα της ελληνορθόδοξης θρησκευτικής μελοποιΐας, μεγαλυνάρια, κοντάκια, τροπάρια, και αυτό το χαρακτηριστικό, ακριβώς, είναι που τα εντάσσει στην ίδια ενότητα ύφους ως  ελληνικών ασμάτων. Τα θέματά τους, απόηχοι σοβαρών κοινωνικών συμβάντων ή χαρακτηριστικών θεμάτων που πάντα απασχολούν την καθημερινότητα των ελλήνων, γάμος, δουλειά, ξενιτιά κι όλα αυτά σε σχέση με το θείο. Όπως στην ευριπίδεια τραγωδία, η θεότητα υπάρχει στο φόντο της ανθρώπινης ζωής, έτοιμη να παρέμβει, όταν ο άνθρωπος την επικαλεστεί, στην προσπάθειά του για ζωή ευτυχή και γαλήνια».

Πλήθος Ζακυνθινών, με πρώτο τον Σεβ. Μητροπολίτη Ζακύνθου κ.κ. Διονύσιο συμμετείχαν και σε κάθε άσμα καταχειροκροτούσαν εγκαρδιότατα τους συντελεστές. Ανάμεσα στο πλήθος ήταν αρκετοί ιερείς, πλείστοι άνθρωποι των Ζακυνθινών Γραμμάτων και των Τεχνών, παράγοντες πνευματικών ιδρυμάτων τού νησιού, εκπαιδευτικοί, επιστήμονες, δημοσιογράφοι των έντυπων και ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε. Εκ μέρους των τοπικών Αρχών παρέστησαν οι κ.κ. Χαράλαμπος Δημ. Κοντονής (Πρόεδρος Μπανάτου) και Διονύσιος Παν. Στραβοπόδης (Δημοτικός Σύμβουλος).

Ο υπεύθυνος του Κέντρου, Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας, ευχαρίστησε τους πάμπολλους φίλους τού «Αληθώς» για την προθυμία να παρακολουθούν -ορισμένοι φανατικά σχεδόν- τις μορφωτικές δραστηριότητες τής όλης προσπάθειας και ευχαρίστησε όσους στο παρασκήνιο εργάζονται για την αρτίωση τής κάθε εκδήλωσης, ιδιαίτερα μάλιστα τον Πρόεδρο της Εθελοντικής Ομάδας Μπανάτου κ. Σπύρο Διον. Κοντονή, το Γυμνάσιο Βανάτου, το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο και τούς εργαζόμενους στον ναό για την αφιλοκερδή συνεισφορά τους! Τέλος, ανάγγειλε την επόμενη δράση, για το τέλος τού ερχόμενου Φεβρουαρίου, που θα αφορά στην φυσιογνωμία τού Ζακυνθινο-ιταλού Ποιητή μας Ούγκου Φώσκολου.

Από την πανεπιστημιακή έδρα στο ιερό Θυσιαστήριο

Η χειροτονία του Καθ. Ανδρέα Ανδρεόπουλου σε Ιερέα

Κείμενο - ανταπόκριση από το Λονδίνο τού Πρωτοπρεσβυτέρου Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα

Ο ελλογιμότατος Δρ. Ανδρέας Ανδρεόπουλος, Καθηγητής της Θεολογίας και του Ορθόδοξου Χριστιανισμού στο Πανεπιστήμιο τής πρώτης πρωτεύουσας τής Αγγλίας Winchester, ένας εξαίρετος επιστήμονας, που τιμά με το διακεκριμένο έργο του τον Ελληνισμό και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, χειροτονήθηκε την Κυριακή 20ή Ιανουαρίου 2013 σε Ιερέα της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Η χειροτονία τελέσθηκε στο Ιερό Ναό του Αγ. Μακαρίου στο Leeds, από τον Σεβασμιώτατο κ. Ιωσήφ, Μητροπολίτη της Δυτικής και Νότιας Ευρώπης τής Ρουμανικής Εκκλησίας, παρουσία 12 Ιερέων και Διακόνων από το Λονδίνο, το Birmingham, το Bristol, την Οξφόρδη, τη Γλασκώβη, το Preston, το Northampton, το Nottingham, το Newcastle και τη Ρουμανία. Ο χειροτονηθείς έλαβε εντολή για ιεραποστολική δράση και ίδρυση Ενορίας στην ιστορική πόλη Winchester.

Ο νέος Ιερέας γεννήθηκε στην Πάτρα το 1966 και φοίτησε στο Πειραματικό Σχολείο τού Πανεπιστημίου Πατρών και στην Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πατρών. Σπούδασε Ψυχολογία, Κοινωνιολογία και Θεολογία στον Καναδά. Το 1999 έλαβε το διδακτορικό του από το φημισμένο Πανεπιστήμιο του Ντάραμ της Αγγλίας. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Ουαλίας και του Winchester.

Έχει συγγράψει και κυκλοφορήσει πλήθος επιστημονικών άρθρων και βιβλίων, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν μια πραγματεία για τη θεολογία και την εικονογραφία της Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος Χριστού και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη για την ιστορία και τον συμβολισμό τού σημείου τού Σταυρού.

Ο Δρ. Ανδρεόπουλος έχει συγκεντρώσει στο Πανεπιστήμιο του Winchester πολλούς Ορθοδόξους, όχι μόνο από το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και από άλλα μέρη του κόσμου, ειδικά από την Ελλάδα, την Ρουμανία, τις Η.Π.Α και την Γερμανία. Το MTh in Orthodox Studies, που ο ίδιος εμπνεύσθηκε και ίδρυσε, προσφέρει μια σφαιρική άποψη της Ορθόδοξης πίστης και πράξης, της Ορθόδοξης Θεολογίας και της Ιερής μας Παράδοσης. Είναι ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα προσιτό σε όλους, προσφέροντας έτσι ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον που αναλύει την Ορθοδοξία από διάφορες σκοπιές. Οι φοιτητές έχουν την ευκαιρία να εξερευνήσουν και να προβληματιστούν με βάση την Ορθόδοξη εμπειρική ζωή, αναπτύσσοντας μια πλήρη συνειδητοποίηση του θέματος της δυναμικής φύσης της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης και ζωής στο θεολογικό έργο. Από αυτό το μεταπτυχιακό πρόγραμμα θα μπορούν και στο μέλλον να στελεχωθούν οι Εκκλησίες μας με Ιερείς και Ιεροψάλτες, όπως και Καθηγητές, που θα προβάλλουν και θα διδάσκουν την Ορθόδοξη Θεολογία σε διάφορες χώρες. 

Διαβάζοντας πρόσφατα μια αυτοβιογραφική αναφορά του έμαθα πως ο συνονόματος παππούς του ήταν Ιερέας στην Πάτρα. Ο παππούς του λοιπόν, όπως μας περιγράφει ο Δρ. Ανδρεόπουλος, τον εισήγαγε συχνά μέσα στο Ιερό Βήμα τής εκκλησίας που διακονούσε. Αναφέρει δε χαρακτηριστικά πως «οι μνήμες που έχω από το Ιερό Βήμα προηγούνται εκείνων από τον κυρίως Ναό». Όπως είναι γνωστό, το Ιερό Βήμα συμβολίζει τη Βασιλεία των Ουρανών, ενώ ο κυρίως Ναός την τρέχουσα ζωή της Εκκλησίας μας.

Αυτή η αντιπαραβολή μού φέρνει στο μυαλό έναν πολύ δυνατό στίχο τού μεγάλου Έλληνα ποιητή μας Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος γράφει:

«Τα χέρια μου βρίσκονται σε διαρκή κίνηση.

Μεταφέρω ουρανό στις καρδιές των ανθρώπων».

Φαίνεται δε, πως ο ελλογιμότατος Καθηγητής έκανε αυτό το ιερό και ιστορικό έργο από την εποχή των παιδικών του χρόνων. Είναι σίγουρο πως θα καταστήσει και τους φοιτητές και ενορίτες του κοινωνούς τουλάχιστον μιας μικρής μερίδας ουρανού, που θα μεταφέρει με το εμπνευσμένο έργο του στη διττή διακονία που έχει τώρα επαξίως επωμισθεί. Ας είναι πάντα ΑΞΙΟΣ κι ο Άγιος Θεός μας να τον ενισχύει στο υπέροχο θεολογικό, ποιμαντικό και ιεραποστολικό έργο του!

Εθιμοτυπικά στην εορτή των Ινδών Sikh της Ζακύνθου

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Σήμερα το μεσημέρι, μετά από ευγενική πρόσκλησή τους, επισκεφτήκαμε εθιμοτυπικά τους Ινδούς Sikh της Ζακύνθου, που αυτές τις μέρες έχουν την μεγάλη θρησκευτική εορτή τους, σε ανάμνηση της γέννησης του δέκατου και τελευταίου Γκουρού τους, του Gobind Singh (1666-1708). [Περισσότερα στοιχεία για τον Σιχισμό, για το πού και πώς κυριαρχεί ως θρήσκευμα, δείτε στην Βικιπαίδεια, εδώ].

Με πολλή ευγένεια κι ευχαρίστηση μάς δέχτηκαν στο σπίτι, όπου είχαν συγκεντρωθεί, στη Χώρα τση Ζάκυθος. Πρώτος και καλύτερος ο φίλος μας, ο αρχαιότερος Ινδός τού νησιού μας, με τον οποίο μάς συνδέει φιλία και που εκείνος είχε την σφοδρή επιθυμία να παραβρεθούμε στη γιορτή τους. Ήταν -ομολογουμένως- μια καλή ευκαιρία να συζητήσουμε για τις δουλειές τους και μάλιστα υπό την σκιά της οικονομικής Κρίσης. Σημειωτέον, είναι όλοι τους ευχαριστημένοι τόσο με την παραμονή και εργασία τους στην πατρίδα μας, την αποδοχή από τους Έλληνες, αλλά και από τις δουλειές τους, οι οποίες -παρά την κάμψη- δεν απολείπουν!!!

Εννοείται ότι θεωρήσαμε καθήκον την αποδοχή τής πρόσκλησής τους και την παρουσία μας στη γιορτή τους, δεδομένου ότι το κατεξοχήν χρέος τού Χριστιανού και μάλιστα τού Κληρικού, αποτελεί η αγαπητική συνάντηση τού Άλλου, τού Διαφορετικού, τού Ξένου, που -κατά τον αψευδή λόγο τού Κυρίου Ιησού- αποτελεί τον κατεξοχήν Πλησίον μας. Αλίμονό μας, εάν -στους αποκαλυπτικούς καιρούς που ζούμε- επαναφέρουμε την ισραηλιτική νοοτροπία τού να θεωρούμε "πλησίον" μας τον φυλετικά, εθνικά ή θρησκευτικά συγγενή μας... Τότε το μήνυμα τού Χριστιανικού Ευαγγελίου βλασφημείται και παραχαράσσεται, ο δε όποιος πνευματικός αγώνας μας για την επικράτηση της Θείας Αλήθειας θα είναι πλέον ατελέσφορος, αν όχι μια χαμένη υπόθεση...

Μπάρφι , ένα από τα παραδοσιακά γλυκά τής σημερινής εορτής των Ινδών Σιχ