«Τῇ 25ῃ τοῦ αὐτοῦ Μηνός [Δεκεμβρίου]», Χριστούγεννα δηλαδή

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Κηροσταγμένο Μηναῖο τοῦ Δεκεμβρίου μηνός. Ἐκδόσεως Βενετίας 18...Μὲ φύλλα σταχτόχρωμα, χοντρά, ποτισμένα μελάνια, μαῦρα καὶ κόκκινα, μὲ πρωτογράμματα περίεργα καὶ γραμματοσειρὰ φροντισμένη.

Τὸ ἀνοίγεις ἀπὸ περιέργεια, μέρες ποὺ εἶναι τῶν Εἰσοδίων τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου καὶ ἀναρριγᾶς, καθὼς ἀνταμώνεις τὶς σελίδες ὅπου γράφονται: «Τῇ ΚΕ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Ἡ κατὰ σάρκα Γέννησις τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Φυλλομετρᾶς μὲ προσοχὴ καὶ συγκίνηση τὶς σελίδες κι ἀφουγκράζεσαι τὸ δίπλωμα τῶν σελίδων, ποὺ γίνεται ἥσυχα καὶ μὲ τὸν ἀπαιτούμενο σεβασμό. Γιατὶ τὸ θέαμα ποὺ ἀναδύεται, καθὼς γυρίζουν τὰ φύλλα, εἶναι πράγματι συγκλονιστικό. Εἶναι θέαμα ποὺ δὲν ξεπερνιέται εὔκολα. Ὅπως δὲν μπορεῖς π.χ. νὰ μὴ σταθεῖς μπροστὰ σὲ ἕνα τοπίο ἐξαίσιο, σὲ ἕνα ἔργο τέχνης εὐφρόσυνο καὶ νὰ μὴν τὸ θαυμασεις. Κι αὐτό, ἐπειδὴ οἱ σελίδες αὐτὲς ποὺ ἔχουν πιὰ ἀλλοιωθεῖ καὶ στιγματιστεῖ ἀπὸ τὸ χρόνο, τὴ χρήση καὶ τὴν προσφορά τους, διακρίνονται καὶ νοῦνται πιὰ ὡς ἱερὴ παρακαταθήκη. Κι εἶναι ὄντως ἱερὴ κι ἁγιασμένη παρακαταθήκη αὐτὲς οἱ σελίδες, ἀφοῦ ἔχουν κρατήσει μέσα τους ζωντανὸ τὸ Χρόνο, ποὺ τὸν (ξανα)ζεῖς, ἀλλὰ καὶ τὸν ψαύεις στὰ σκουριασμένα κηροστάγματα καὶ στὰ μισομαυρισμένα, ἀπὸ τὴ χρήση, ἀκρα τῶν φύλλων τοῦ παλαίτυπου αὐτοῦ.

Ἄραγε, πὼς εἶναι δυνατὸ νὰ ξεπεράσεις τὴν ἱερὴ συγκίνηση, ἀλλὰ καὶ τὴν κατάνυξη ποὺ ἀποπνέουν οἱ σελίδες αὐτές; Ὅταν ἀναλογιστεῖς, δηλαδή, πόσα χέρια ἄγγιξαν αὐτές, πόσα μάτια τὶς δίαβασαν, πόσα στόματα ἔψαλλαν αὐτοὺς τοὺς ὕμνους, ὕμνους πανηγυρικούς, παραμυθητικούς, θεόσταλτους καὶ θεοφώτιστους ! Σὲ ἄλλους καιροὺς καὶ χρόνους, ὅταν δὲν ὑπῆρχαν ἠλεκτρικά, ἀλλὰ κεριὰ καὶ λαδοκάντηλα. Ὅταν οἱ βαθεῖς Χριστουγεννιάτικοι Ὄρθροι ἦταν ποτισμένοι ἀπὸ τὴν ὑγρασία καὶ μυρωμένοι ἀπὸ τὸ μελισσοκέρι, τὸ θυμίαμα καὶ τὸ καμμένο λάδι. Χωνεμένοι μέσα στὸ μισοσκόταδο ἄνθρωποι καὶ ἐκκλησιά, ἀφουγκράζονται τὸν ψάλτη καὶ τὸ παπᾶ νὰ πεῖ τοῦ Χριστοῦ τὰ γράμματα, νὰ παρουν ἀπόλυση -ἀφοῦ μεταλάβουν- περιμένοντας νὰ φέξει ὁ Θεὸς τὴ μέρα. Ὅλα γύρω ἀπέριττα καὶ ταπεινά, ὅπως τὸ νόημα καὶ ἡ διδαχὴ τῆς ἴδιας τῆς Γιορτῆς, ποὺ δὲν ἔχει κανένα χαρακτήρα ὑπερβολῆς καὶ κομπορρημοσύνης, γιατὶ δὲν ταιριάζει μὲ τὸ ἴδιο τὸ Γεγονός ποὺ τονίζει: «Θεὸς ἐν φάτνῃ ἀνακλίνεται..», ἀλλὰ καὶ ὅτι «ἐθελουσίως ἐπτώχευσεν». Δὲν ταιριάζει δηλαδή, μήτε μὲ τὴ βιοτἠ, μήτε μὲ τὴν ἴδια τὴν πολιτεία τῶν πιστῶν, ποὺ ξέρουν πολὺ καλὰ ὅτι ὁ χῶρος τοῦ ναοῦ ποὺ μαζεύτηκαν εἶναι τὸ ἄλλο τους τὸ σπίτι. Τὸ σπίτι ποὺ πρωτοαντικρύζουν μόλις γεννηθοῦν, τὸ σπίτι ποὺ δέχονται τὸν τελευταῖο ἀσπασμὸ λίγο πρὶν σφαλίσει τοῦ τάφου ἡ μεγάλη ἡ θύρα.

Ἀπὸ αὐτὰ τὰ φύλλα τοῦ παλιοῦ Μηναίου, λοιπόν, ἀνατέλλουν ἑόρτιες περασμένες μέρες παλιῶν Δωδεκαήμερων, μὲ ἄγνωστα σὲ μᾶς πρόσωπα ἱερέων, ἱεροψαλτῶν, ἐνοριτῶν, νὰ συνθέτουν τὸ μέγα τῆς Γιορτῆς Πανηγύρι. Μαζί τους καὶ τὰ παιδιά, ποὺ κρατώντας τὸ ἴδιο αὐτὸ Μηναῖο, σ’ αὐτὲς τὶς σελίδες ἀνοιχτές, περνοῦσαν ἀπ᾿ ὅλους τοὺς ἐνορίτες ποὺ ἐκκλησιάζονται καὶ γύρευαν τὴν «προαίρεση», τὸ φίλεμά τους δηλαδή, μέρα ποὺ εἶναι, γιατὶ ἔτσι τὸ θέλει τὸ ἔθιμο ποὺ ἔσβυσε πιά. Μόλις, λοιπὸν, ἀκούγονταν-τὴν ὥρα ποὺ ψάλλεται ἡ θ΄ ὠδή - ἡ φράση: «ἡ προαίρεσις δίδου», τότε μὲ ἀνοιχτὸ τὸ Μηναῖο τὰ παιδιὰ περιφέρονταν στὸ ναὸ καὶ ζητοῦσαν τὴν «προάιρεση» τῶν πιστῶν, τὸ ἑόρτιο φιλοδώρημα... Λίγες δεκάρες δηλαδή, ἤ κανένα πενηνταράκι, ἄντε τὸ πολύ καμμιὰ δραχμή... Καὶ πολλὰ θὰ ἦταν.

Ἀνοίγονται, λοιπόν, οἱ πύλες τῆς Μνήμης ἀπὸ τὸ κηροασταγμένο τὸ Μηναῖο καὶ ἀνεβαίνουν ἀπὸ τὰ δώματα τῆς ἡσυχίας τους οἱ φτωχοὶ οἱ παπαδες μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια καὶ μὲ τρεμάμενη φωνὴ ἀπὸ τὴ συγκίνηση καὶ τὸ ἱερὸ τὸ δέος ἀπαγγέλλουν τὶς εὐχὲς τῆς Εὐχαριστίας καὶ τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή, μέχρι νἄρθει ἡ σεπτὴ τῆς Θ. Μεταλήψεως ὥρα γιὰ νὰ κοινωνήσουν οἱ πιστοί. Οἱ πιστοί, ποὺ ἄλλο στολίδι δὲ χαίρονται τούτη τὴ μέρα παρὰ μονάχα ἐτοῦτο, τῆς Θ. Μεταλήψεως ὡς πολύτιμο θεοφίλεμα γιὰ τὸ σαρανταήμερο ποὺ διάβηκαν μὲ νηστεία καὶ προσμονή. Οἱ πιστοὶ ποὺ βιώνουν τὴν πτωχεία τοῦ Χριστοῦ, γιατὶ εἶναι κι ἐκεῖνοι φτωχοί, ἀναγκεμένοι, κουρασμένοι, κι ἄποροι. Κι ἀπὸ Ἐκεῖνον, «τὸν Χριστὸν ἐθελουσίως πτωχεύσαντα» περιμένουν μιὰ ἀχτίδα φωτεινὴ νὰ καταυγάσει τὴν ψυχή, τὸ νοῦ, τὸ εἶναι τους ὁλάκερο, ὤστε «ἀναγέννησιν» νὰ λάβουν «καὶ εἰς τὴν προτέραν εὐγένειαν» νὰ ὑψωθοῦν.

Μακάριοι στ᾿ ἀλήθεια, ὅσοι μποροῦν καὰι ἀποκρυπτογραφοῦν τὰ σημεῖα ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ Πατέρες μας. Σημάδια σωτήρια ποὺ στὸν Παράδεισο, τὸ δίχως ἄλλο, ὁδηγοῦν, ἐπειδὴ γιὰ ἐκεῖνον στήθηκαν.

Χριστούγεννα 2017 π. κ.ν.κ.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός για τα Χριστούγεννα 2017 [audio]

Στιγμές από τη Χριστουγεννιάτικη Συναυλία στον Ναό της Φανερωμένης πόλεως Ζακύνθου [συνοπτικό video]

Βράδυ προπαραμονής των Χριστουγέννων, Σαββάτου, 23ης Δεκεμβρίου 2017, στον Ναό της Πεφανερωμένης πόλεως Ζακύνθου. Κυρίως παιδικές φωνές πλημμύρισαν τον ιερό χώρο (και όχι μόνο), προσφέροντας Ελπίδα στην περιρρέουσα απελπισία εαυτών και αλλήλων, ενόψει των πανσέπτων Εορτών της ενανθρώπησης της Αγάπης. 

Μαγνητοσκόπηση: Zante News Time

Μήνυμα Χριστουγέννων 2017 του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου [video + κείμενο]

+ Αναστάσιος

Αρχιεπίσκοπος Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017

Αλλοίωση και ουσιαστικό νόημα των Χριστουγέννων

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν. Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ». (Α΄ Ιω. 4:8-9)

Η εορτή των Χριστουγέννων στις παραδοσιακά χριστιανικές κοινωνίες διατηρεί κάτι το ξεχωριστό. Ακτινοβολεί φως, γαλήνη, αγάπη κι ελπίδα. Με τον τρόπο, όμως, που εορτάζεται στις εκκοσμικευμένες χώρες μας, το βαθύτερο νόημά της συχνά αλλοιώνεται. Χάνεται μέσα στα πολυποίκιλα στολίδια. Η καταναλωτική υστερία και η πνευματική αδιαφορία συρρικνώνουν το θρησκευτικό ενδιαφέρον. Επιδείξεις πολυτελείας και κενοδοξίας παραμορφώνουν την ομορφιά της απλότητος και της αθωότητος. Δεν πρόκειται για εξωτερικά φαινόμενα. Η μετάλλαξη αυτή συντελείται ανεπαίσθητα στη συνείδησή μας.

    Η αλλοίωση συμπληρώνεται με την εισβολή μιας άσχετης με τα Χριστούγεννα φιγούρας, του λεγομένου «Αϊ Βασίλη», που εμφανίζεται ως ένας ευτραφής γεροντάκος με κόκκινη αμφίεση, ο οποίος έρχεται από τον βορρά και μοιράζει δώρα, μια μυθοπλασία, που μαγνητίζει τη φαντασία μικρών και μεγάλων. Στην ουσία είναι μια φοβερή παραποίηση της υπέροχης μορφής του σοφού οικουμενικού διδασκάλου Βασιλείου του Μεγάλου, Αρχιεπισκόπου Καισαρείας, ο οποίος έζησε και κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού, απαλύνοντας τον ανθρώπινο πόνο με πρωτοποριακά έργα αγάπης.

    Η Εκκλησία επιμένει να αποκαλύπτει το ουσιαστικό νόημα της εορτής: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί». Έτσι φανερώθηκε η αγάπη του Θεού για μάς: απέστειλε τον Υιόν αυτού τον μονογενή στον κόσμο για να ζήσουμε δι’ αυτού, βιώνοντας τη δική Του αλήθεια, δύναμη και χάρη. Ο «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3:16). Αυτό αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της Χριστιανικής πίστεως ως προς οιοδήποτε ιδεολόγημα και θρησκευτικό σύστημα. Με τον τονισμό ότι ο Θεός είναι Αγάπη διακηρύσσεται ότι ο Δημιουργός και Κύριος του σύμπαντος δεν είναι μία απρόσωπη Υπέρτατη ενέργεια, σοφία, δύναμη, που ο άνθρωπος θα μπορούσε να προσεγγίσει με τις διανοητικές του μόνο λειτουργίες. Είναι Θεός προσωπικός, και εκφράζει την αγάπη Του με συγκεκριμένη σχέση με το ανθρώπινο γένος.

    Ο Υιός και Λόγος Του προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, «σαρκοῦται». Το μοναδικό νόημα τής εορτής διατυπώνει εύστοχα ο Μέγας Αθανάσιος: «Ὁ Λόγος Σάρξ ἐγένετο, ἵνα τόν ἄνθρωπον δεκτικόν θεότητος ποιήσῃ», (ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος για να οδηγήσει τους ανθρώπους στη θέωση). Η Γέννηση του Χριστού μοιάζει με εμβόλιο αγάπης, που ενεργεί μυστικά και διαχέεται μακροπρόθεσμα στο σώμα της ανθρωπότητος. Η αγάπη όλο και περισσότερο προσελκύει τον γενικό σεβασμό και θαυμασμό και αναγνωρίζεται ως η κατεξοχήν πανανθρώπινη αξία.

    Κάθε πιστός καλείται την περίοδο αυτών των εορτών σε εσωτερική ανασύνταξη. Καλείται να συνειδητοποιήσει βαθύτερα το νόημα της ελεύσεως του Σωτήρος Χριστού στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητος. Το Γεγονός αυτό παραμένει η ρίζα της Χριστιανικής αποκαλύψεως και τροφοδοτεί κάθε άλλη χριστιανική πρόταση και αξία.

    Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι πρώτος ο Θεός εκδηλώνει την αγάπη Του: «Ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν.» (Α’ Ιω. 4:10). Από αυτή την πηγή αγάπης αναβλύζει το χρέος της δικής μας αγάπης: «Αγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν.» (Α’ Ιω. 4:11). Ο Θεός αγαπά ανεξάρτητα από το αν οι άλλοι είναι άξιοι της αγάπης του και αν τελικά ανταποκρίνονται σ’ αυτήν. Ακτινοβολεί αυτό που είναι: Αγάπη. Και σε αυτήν ακριβώς την ποιότητα αγάπης προσκαλεί όσους τον ακολουθούν.

* * *

Υπάρχει όμως και μια άλλη ακόμη αλλοίωση˙ αυτή τραυματίζει επικίνδυνα την έννοια της αγάπης. Η υπέροχη αυτή λέξη χρησιμοποιείται με διάφορες σημασίες, που μεταλλάσσουν το ουσιαστικό νόημά της. Αυτό ισχύει σε ποικίλες μορφές τέχνης της εποχής μας, ώστε να διερωτάται κανείς: Πού είναι η αγάπη που χάθηκε στον ερωτισμό; Και πού είναι ο αληθινός έρωτας που χάθηκε σε πάθη ακατονόμαστα;

    Η Εκκλησία, ως «Σώμα Χριστού», δεν παύει να προβάλλει σταθερά το νόημα της αγάπης, όπως το αποκάλυψε ο Χριστός με τη Γέννησή Του και με ολόκληρη τη ζωή και τη διδασκαλία Του. Η αγάπη συνυφαίνεται με εθελούσια ταπείνωση. Ο Λυτρωτής ήρθε στον κόσμο ως αθώο βρέφος. Πρόκειται για μια εκπληκτική ενέργεια του ανέκφραστου και απερινόητου Θεού της αγάπης. Ασύλληπτη για τις συχνότητες της αντιληπτικής δυνατότητος του ανθρώπου.

    Η αγάπη είναι μία κίνηση ελευθερίας από την αιχμαλωσία του εγωκεντρισμού. Καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά σε όλες τις εκφράσεις της. Η αγάπη μακροθυμεί, έχει τη δύναμη να συγχωρεί, δεν ζηλεύει, δεν φέρεται με αλαζονεία, δεν υπερηφανεύεται, δεν ζητάει τα δικά της, δεν οργίζεται, δεν σκέπτεται το κακό για τους άλλους, δεν χαίρεται με την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά όταν βλέπει να επικρατεί η αλήθεια (πρβλ. Α’ Κορ. Κεφ. 13). Η αγάπη δεν περιορίζεται από κανένα σύνορο, φυλετικό, κοινωνικό, πολιτικό.

    Στην επιδημία πλεονεξίας και αδικίας, που μαστίζει τις εκκοσμικευμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπως και στο αμόκ της βίας και του μίσους, που στον αιώνα μας εκρήγνυνται με συνθήματα θρησκευτικά, η αντίδραση των πιστών Χριστιανών είναι η βίωση και προσφορά αγάπης, με ταπεινοφροσύνη και θυσιαστική διάθεση. Κανείς κοινωνικός θεσμός δεν μπορεί να αντικαταστήσει την Εκκλησία σ’ αυτή την προσφορά. Αυτή είναι το διαχρονικό εργαστήριο αγάπης. Έχοντας κεφαλή της τον Χριστό, ο Οποίος είναι η Σαρκωμένη Αγάπη του Θεού, διακηρύσσει ότι «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ιω. 4:16)˙ και ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε αληθινά είναι να βιώσουμε την αγάπη, όπως την έζησαν αναρίθμητα πλήθη Αγίων σε όλες τις εποχές. Μόνο έτσι θα «ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ» και θα είμαστε σε κοινωνία μαζί Του: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ». (Α΄ Ιω. 4:16).

    Η εορτή της Γεννήσεως του Χριστού αποκαλύπτει ένα απροσμέτρητο μέγεθος αγάπης. Ας το προσεγγίσουμε με περισυλλογή, προσευχή, με ευγνωμοσύνη για το υπέροχο αυτό δώρο του Θεού. Ευλογημένα Χριστούγεννα, με ανυπόκριτη αγάπη στην καρδιά μας, όπως την αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής και Κύριός μας, με μια αγάπη γεμάτη ταπείνωση, ειρήνη και κοινωνική ευαισθησία.

Μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου για τα Χριστούγεννα 2017 [video]

Χριστουγεννιάτικα δώρα από την Ορθόδοξη Επισκοπή της Μοζαμβίκης σε ορφανά της χώρας

Προπαραμονή των Χριστουγέννων, 23 Δεκεμβρίου 2017, ο Θεοφ. Επίσκοπος Μοζαμβίκης κ. Χρυσόστομος, συνοδευόμενος από καλούς συνεργάτες του στο έργο της Ιεραποστολής, μεταξύ των οποίων τον π. Χρήστο Σιτόε και την Μητέρα του Ελληνισμού στη Μοζαμβίκη κ. Μαρία Κασιμάτη, επισκέφτηκαν δύο ορφανοτροφεία της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας Μαπούτο (πρώην Λορέντζο Μαρκές) προσφέροντας δώρα αγάπης στα ορφανά παιδάκια, ενόψει της Γέννησης της Θείας Γέννας.

Χριστουγεννιάτικες μελωδίες από την ιστορική Φιλαρμονική του Δήμου Ζακύνθου στο Κέντρο Λόγου "Αληθώς" [video]

Συναυλία με χριστουγεννιάτικες μελωδίες από την ιστορική Φιλαρμονική του Δήμου Ζακύνθου, κατά την 3η δράση του ζ΄ κύκλου του Μορφωτικού Κέντρου λόγου "Αληθώς", στον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου, στις 10 Δεκεμβρίου 2017.

Χριστουγεννιάτικες ευχές 2017 από τον Μητροπολίτη Νιγηρίας κ. Αλέξανδρο

Αγαπητέ αδελφέ π. Παναγιώτη,

Η Σάρκωση του Λόγου του Θεού δίνει τη δυνατότητα σε όλους μας, σε όποιο μήκος και πλάτος της γης κι αν βρισκόμαστε, να θεραπεύσουμε τη φθαρτότητα και τη θνητότητά μας.

Παρελθόν γίνεται ο φόβος του θανάτου, παρόν και μέλλον η προοπτική της αιωνιότητας.

Αυτό αγωνιζόμαστε να βιώνουμε καθημερινά σε αυτή τη γειτονιά του Παραδείσου της αφρικανικής γης και αυτό ευχόμαστε να χαρίζει «ο εν σπηλαίω γεννηθείς» Κύριος μας σε όλη την οικουμένη που λαμπροφορεί και πανηγυρίζει την Ενανθρώπησή Του.

Καλά Χριστούγεννα και ευλογημένη και δημιουργική η νέα χρονιά!

Με αγάπη Χριστού Σαρκωθέντος

+ Ο Νιγηρίας Αλέξανδρος

Βαρθολομαίος: "Η δύναμη της Εκκλησίας βασίζεται στην αγάπη, στη θυσία και τη χάρη"

Συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχου στην ομογενειακή εφημερίδα της Αυστραλίας, “Ο ΚΟΣΜΟΣ”

Η σημασία της προστασίας της Δημιουργίας του Θεού και η μεγάλη αμαρτία της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος, η αξία του διαλόγου ως μέσου επικράτησης της ειρήνης και η ζημιά που προκαλεί ο θρησκευτικός φανατισμός στην ίδια τη θρησκεία είναι ορισμένα από τα θέματα για τα οποία μίλησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην εφ’ όλης της ύλης συνέντευξή του στην ομογενειακή εφημερίδα της Αυστραλίας, «Ο ΚΟΣΜΟΣ» και τους δημοσιογράφους Γιώργο Χατζηβασίλη και Γιάννη Δραμιτινό.

Ειδικότερα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρθηκε στις πολυάριθμες πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης αναφορικά με την ανάγκη προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος, σημειώνοντας ότι τα αίτια της καταστροφής του θα πρέπει να αναζητηθούν στην αχαριστία του ανθρώπου, στην πλεονεξία του και την ακόρεστη επιθυμία του για απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων υλικών αγαθών. «Γι’ αυτό, δεν παύομε να τονίζομε, μεταξύ άλλων, ότι πρέπει να παραδειγματιστούμε και να εμπνευστούμε από το ασκητικό φρόνημα της Εκκλησίας και να ζήσουμε πιο απλά. Είναι αμαρτία να μολύνουμε το περιβάλλον. Αμαρτάνομε ενώπιον Θεού και ανθρώπων, όταν καταστρέφουμε τον πλανήτη μας».

Αναφερόμενος στην αξία του διαλόγου τόνισε ότι αυτός αποτελεί ένα βασικό και πολύτιμο εργαλείο ειρήνης και συμφιλίωσης. «Δεν γίνεται ο καθένας από μας να ζει σε μια κατάσταση απομόνωσης και εσωστρέφειας, ούτε να επαναπαύεται στην ασφάλεια της δικής του παράδοσης και της προσωπικής του αποκλειστικότητας». Εκφράζοντας, μεταξύ άλλων, την έντονη ανησυχία του για την κατάσταση των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή, επανέλαβε ότι «ο πόλεμος εν ονόματι του Θεού βασίζεται σε μια αρρωστημένη προσέγγιση της πίστεως, που εκ των πραγμάτων καταλήγει σε πόλεμο εναντίον του ίδιου του Θεού και της θρησκείας».

Ερωτηθείς για τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η Ορθοδοξία τις επόμενες δεκαετίες, ο Οικουμενικός Πατριάρχης υπογράμμισε ότι αυτές θα εστιαστούν στο ζήτημα της ενότητας. «Η ιδέα που έχουν κάποιοι, ότι δηλαδή η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι συνομοσπονδία Εκκλησιών, δημιουργεί μια νέα θεώρηση της Εκκλησίας, σίγουρα ξένη προς την Ορθοδοξία», επεσήμανε και συνέχισε: «Συναρπάζονται κάποιοι από τη δύναμη της κοσμικής εξουσίας, αλλά η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι αυτή η δύναμη έρχεται και παρέρχεται. Η δύναμη της Εκκλησίας βασίζεται στην αγάπη, στη θυσία και τη χάρη». Τόνισε, ωστόσο, ότι ο πανορθόδοξος συντονιστικός ρόλος που κατέχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καθώς και «η εμπειρία της Πρωτόθρονης Εκκλησίας, αλλά και η θέση που της δίδουν οι Ιεροί Κανόνες και η μακραίωνη παράδοση αποτελούν το βασικό εχέγγυο για την πορεία της Ορθοδοξίας στο μέλλον».

Απαντώντας στο ερώτημα για τη σημασία που έχουν οι Έλληνες της Διασποράς για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σημείωσε ότι ο ρόλος τους είναι σημαντικός «διότι ενωμένοι όλοι μαζί αποτελούμε μια δυνατή φωνή για τα δίκαια του Πατριαρχείου και της απανταχού Ρωμιοσύνης». Ευχήθηκε δε, όπως στο μέλλον επισκεφθεί και πάλι την Αυστραλία, στην οποία ήδη έχει πραγματοποιήσει Πατριαρχική επίσκεψη, και διαβεβαίωσε τους Ορθοδόξους πιστούς που διαβιούν στη μακρινή νησιωτική χώρα πως πάντοτε τους έχει στη σκέψη και στις προσευχές του.

Σημ.: To πλήρες κείμενο της συνεντεύξεως του Οικουμενικού Πατριάρχου φιλοξενείται στην τρέχουσα έκδοση της εφημερίδος.
 

Ιησούς Χριστός: Όνομα για την Αιωνιότητα

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

της Κυριακής προ Χριστού Γεννήσεως

24 Δεκεμβρίου 2017

(Ματθ. α΄ 1-25)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 

Παράδοξη ίσως να φαίνεται σε μερικούς αυτή η παράθεση, από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, των ονομάτων ή γενεαλογικών καταλόγων. Όμως τίποτα στα Ιερά Ευαγγέλια δεν λέγεται και δεν γράφεται, άνευ σκοπού και σημασίας. Η γενεαλογία αυτή αποδεικνύει και καταδεικνύει την ιστορικότητα του θείου προσώπου του Ιησού. Αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο Ιησούς είναι απόγονος του Αβραάμ και από τον οίκο και την πατριά του Δαυΐδ.

Στον κατάλογο αυτό τον γενεαλογικό παρατίθεται πλήθος ονομάτων κατά σάρκα προγόνων του Ιησού, τόσο δικαίων όσο και αμαρτωλών. Και καταλήγει στον ενάρετο και δίκαιο Ιωσήφ, τον κατά νόμο πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος μαζί με την πανάχραντο σύζυγό του Παρθένο Μαρία είχαν βασιλική καταγωγή από το γένος του προφητάνακτος Δαυΐδ.

Εν συνεχεία ο Ευαγγελιστής διηγείται τις ψυχικές μεταπτώσεις και βασάνους του Ιωσήφ, ο οποίος ως αδύναμος άνθρωπος αμφέβαλε για την αγνότητα της συζύγου του, όταν αντιλήφθηκε την εγκυμοσύνη της, η οποία δεν ήταν έργο δικό του. Όμως, ο Άγγελος Κυρίου, κατ’ εντολήν του Θεού, αποκάλυψε στον Ιωσήφ τη μεγάλη και υπέρτατη αλήθεια, που ο αδύναμος και αφώτιστος ακόμα νους του αδυνατούσε να συλλάβει. Φανέρωσε στον Ιωσήφ ότι το παιδί που θα γεννιόταν ήταν αυτό που προφήτευσαν οι μεγάλοι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και κυρίως ο Ησαΐας, ο οποίος μίλησε για βρέφος «Εμμανουήλ, τεχθέν εκ παρθένου». Αυτό το βρέφος δεν θα ήταν απλά και μόνο ο τελειότερος των ανθρώπων, αλλά ο ίδιος ο Υιός του Θεού, Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, ο οποίος -κατ’ εντολήν του Θεού- ονομάζεται Ιησούς.

Έτσι, ανακουφίστηκε και αναπαύτηκε η ταραγμένη ψυχή του Ιωσήφ. Κι έτσι, διαμέσου των αιώνων και έως της συντέλειας του κόσμου, θα τον βλέπουν και θα τον νιώθουν, τον Θεάνθρωπο Ιησού, όλοι οι πιστοί Χριστιανοί, όσο κι αν την αναμφισβήτητη αυτή αλήθεια θα τη μάχονται οι εχθροί της πίστης.

Συνέπεια της αλήθειας αυτής είναι η θέωση όσων θα την αποδεχτούν με θέρμη. Το βρέφος «Εμμανουήλ» (μεθ’ ημών ο Θεός) προαναγγέλθηκε από τον Ησαΐα, ανδρώθηκε, συναναστράφηκε με τους ανθρώπους, έκανε και είπε πράγματα σωτήρια και θαυμαστά, έπαθε, αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς και πάντοτε θα βρίσκεται μαζί μας έως της συντελείας των αιώνων. Το γλυκύτατο όνομα Ιησούς (Θεός-Σωτήρ) ας μας φωτίζει, λοιπόν, και ας μας καθοδηγεί πάντοτε. Γένοιτο!

Περί τη «Μακεδονική Εκκλησία». Ο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΜΟΣ» ΕΝ ΕΤΕΡΑ ΠΟΝΗΡΗ ΜΟΡΦΗ

του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος θεωρεί κάθε τι που χτυπά κατά πρόσωπο το έργο του Χριστού «σκόλοπα», δηλαδή «αγκάθι» δαιμονικής ενέργειας που παρεμβάλλεται τη σωστική λειτουργία της Εκκλησίας για να παρακωλύσει το έργο της (Β΄ Κορ. ιβ΄ 7). Ο «Αντίδικος» αυτός έχει χαρακτήρα σατανικού πειρασμού και ταυτοποιείται ως «Άγγελος Σατάν» και δοκιμάζειι τον Ίδιο τον Ιησού Χριστό από το Σαραντάριο όρος μέχρι τον ελαιώνα της Γεσθημανής. Στην πορεία της Εκκλησίας μέσα στο κόσμο «εμφανίζεται ως άγγελος φωτός!» (Β΄ Κορ. 11:14) με διάφορα προσωπεία και συνεχώς αλλάζει μεταμφιέσεις για να αποκρύπτει τα ίχνη των πανουργιών του και να «εισενέγκη» στους ανθρώπους σε πειρασμούς υποσκάπτοντας την εσωτερική ενότητα εθνών και θεσμών.

Τον 19ο αιώνα εξ αφορμής της ανασυντάξεως των λαών της ανατολικής Ευρώπης σε έθνη στα άλλοτε εδάφη της παρηκμασμένης πλέον Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αρχίζει με τις λεγόμενες «αυτοκέφαλες» διοικήσεις και η «φυγοκέντριση» τοπικών Εκκλησιών από τη Μητέρα Εκκλησία της Κων/πόλεως. Παράδειγμα η αυθαίρετη εκκλησιαστική ανεξαρτητοποίηση της Παλαιάς Ελλάδος στην οποία πρωτοστάτησε τότε η ετερόδοξη Βαυαρική βασιλεία της. Τότε επικρατούσε στη Ευρώπη το πολιτειοκρατικό δόγμα πως: «Σε όποιον ανήκει η βασιλεία ανήκει και η θρησκεία» ( Cuius region, eius religio) και για να τεθεί η Εκκλησία των ελευθερωθεισών περιοχών υπό τον απόλυτο έλεγχο του νέου κράτους χαλκεύτηκε επαναστατική ρήξη των τοπικών Μητροπόλεων και Επισκοπών με το θεσμικό κέντρο τους, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ανενόχλητοι οι ελέγχοντες την εξουσία για να αποδυναμώσει την ισχύ του κλήρου δήμευσαν την από αιώνων εκκλησιαστική περιουσία. Αυτή η μέθοδος είχε εφαρμοστεί και στην ομόδοξη Εκκλησία στη Ρωσία από τον Μεγάλο Πέτρο όταν θέλησε να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις στην επικράτειά του. Γνώρισε τη μεγάλη επιρροή στον θρησκευόμενο ρωσικό λαό του πατριαρχικού θεσμού και γι' αυτό όταν απεβίωσε ο 10ος Πατριάρχης Μόσχας Αδριανός (1690-1700) δεν επέτρεψε την εκλογή διαδόχου του, αλλά διόρισε ο ίδιος Διοικούσα Μικρά Σύνοδο απόλυτα ελεγχόμενη από λαϊκό Επίτροπό του εδρεύουσα στην Αγία Πετρούπολη. Το ίδιο έπρατταν και οι διάδοχοί του τσάροι, γιατί πίστευαν πως ήταν οι μόνοι κληρονόμοι της ορθόδοξης βασιλείας της Μεσαιωνικής Ρωμιοσύνης και με αυτή την ιδεοληψία εμβολίασαν και τη τσαρική διπλωματία που με εργαλείο τον «Εθνοφυλετισμό» υπηρέτησαν τους στόχους τους μέσα στις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες διαδίδοντας έντεχνα τον Πανσλαβισμό τους.

Πρώτοι προσήλυτοι στην ιδεοληψία αυτή ήταν βουλγαρογενείς αρχιερείς που παρ' ότι μαθήτευσαν στην ελληνική παιδεία αναδείχθηκαν από το Φανάρι κατάλληλοι να ποιμάνουν τα πληρώματα των Μητροπόλεων τους χωρίς φυλετικές διακρίσεις. Δυστυχώς όμως τους παρέλαβε ο βουλγαρικός εθνικισμός ο οποίος άντλησε επιχειρήματα από τον «Αντιτόμο» που εξέδωσε το 1852 ο πολύς Φαρμακίδης και τους εφοδίασε με τη διαιρετική «Εκκλησιολογία» για να πολεμηθεί ο αποστολικός θεσμός της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Και αυτός μεν όταν έμαθε επίσημα ότι είναι ο θεωρητικός του Βουλγαρικού Σχίσματος έπεσε εμβρόντητος και απεβίωσε (Βλέπε Α.Π. «Συνοδικόν» τόμος Β΄. σ. 98), αλλά πρόσφερε σοβαρή εκδούλευση και στη «Εθνοφυλετική» πλάνη που καταδικάστηκε μεν Συνοδικά το 1872 αλλά και ενέπνευσε και την εκάστοτε Μοσχοβίτικη εκκλησιαστική τακτική μέχρι σήμερα με εσωτερικές «διαγνώμες» των ιεραρχών της έμπρακτα να κατεδαφίζει την κανονική αποστολή και τα προνόμια του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέσα στην Ορθοδοξία γιατί διακονούνται από το Γένος μας. Έτσι σήμερα βλέπουμε ότι όχι μόνον το Πατριαρχείο Μόσχας κινείται προς την κατεύθυνση αμφισβητήσεως των δικαίων του Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και ο αραβόφωνος εκκλησιαστικός παράγοντας και τώρα στις αμφισβητήσεις προς τη Μητρότητα της Μεγάλης Εκκλησίας εισέρχεται και ο βουλγαρικός εκκλησιαστικός παράγοντας.

Πολυδιήγητη είναι η διαχρονική Ιστορία των σχέσεων των Βουλγάρων με τους Σέρβους στο χώρο των Βαλκανίων. Η Εθναρχούσα Σερβική Εκκλησία κατόρθωσε να συνάξει τις σκόρπιες σερβικές οικογένειες σε εθνική ενότητα και η «Συνθήκη του Βερολίνου» το 1878 αναγνώρισε την ομοιογένειά της και συστήθηκε πάλι η νέα κρατική οντότητα των Σέρβων. Αυτή η διεθνής αναγνώριση σχεδόν αμέσως τιμήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και με την εκκλησιαστική αυτονομία, που είχε η Μητρόπολη Καρλοβακίων όσο βρισκόταν μέσα στα ευρωπαϊκά όρια της Αυστροουγγαρίας. Η περιοχή του οθωμανικού νομού Καβάδαρ, που αντιστοιχούσε με εκείνη του Βαρδαρίου, ήταν πολυεθνικής συνθέσεως σε πληθυσμό γιατί στρατιωτικά και εμπορικά ήταν κομβικής σημασίας για τον έλεγχο της νότιας Σερβίας. Εκεί υπήρχαν Σερβογενείς και Βουλγαρογενείς ορθοδόξοι καθώς και περί τους 60.000 Ελληνορθόδοξους στις πατριαρχικές επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις οποίες εκ παραδόσεως εκλέγονταν και ελληνικής καταγωγής αρχιερείς. Κατά την τάξη του Συνταγματίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον 19ο αιώνα υπήρχαν εκεί τρεις Μητροπόλεις: Η Πρεσπών και Αχριδών με έδρα το Κρούσοβο, η της Πελαγονίας με έδρα το Μοναστήρι (Μπίτολα) και η των Σκοπίων, όπου ο Μητροπολίτης φημιζόταν ως «Υπέρτιμος και Έξαρχος Άνω Μακεδονίας». Οι Ορθόδοξοι της περιοχής αποτελούσαν το 89% του πληθυσμού, όμως λόγω του Βουλγαρικού σχίσματος χωρίζονταν σε Έλληνες και Σέρβους «Πατριαρχικούς», ενώ οι Βούλγαροι αποτελούσαν τους «Εξαρχικούς». Στις πατριαρχικές επαρχίες το Φανάρι έστελνε πάντοτε φερέλπιδες και άλκιμους ιεράρχες άριστα καταρτισμένους θεολογικά και γλωσσικά και με εκκλησιαστικό φρόνημα για να ασκήσουν τα ποιμαντικά καθήκοντά τους. Το 1895, εξελέγη μητροπολίτης Πρεσπών και Αχριδών ο χιακής καταγωγής επίσκοπος Κλαυδιουπόλεως Αμβρόσιος Σταυρινός. Το φθινόπωρο του 1896, μετά το μυστηριώδη θάνατο του Σέρβου μητροπολίτου Σκοπίων Μεθοδίου δημιουργήθηκε εκεί τεταμένη κατάσταση και στάλθηκε από το Πατριαρχείο ως έξαρχος στα Σκόπια ο Αχρίδος για να ειρηνεύσει η περιοχή από τις οχλήσεις των Εξαρχικών της Σόφιας ως «ο καταλληλότερος παντός άλλου επί τόπου ευρισκόμενος ιεράρχης για να διερευνήσει την υπόθεση». Η κατάσταση εκεί είχε εκτραχηλιστεί σε σοβαρή αντιδικία Σέρβων και Εξαρχικών και το Φανάρι ως Μητέρα Εκκλησία υπέδειξε μέση κατάσταση και το Νοέμβριο του 1896 κατέστησε τον από Αχρίδος Αμβρόσιο σε μητροπολίτης Σκοπίων. Όμως η εκλογή αυτή ήταν ανεπιθύμητη στους Σέρβους της περιοχής γιατί ήθελαν ιεράρχη από τη Σερβική Ιεραρχία διάδοχο του Μεθοδίου και ζήτησαν από την Υψηλή Πύλη να αναγνωρίσει η εκεί σερβική εθνότητας ως μειονότητα για να τοποθετηθεί στη Μητρόπολη Σκοπίων Σέρβος ιεράρχης που θα ήταν αποδεκτός από τον επιτόπιο σερβικό παράγοντα. Μάλιστα υπέδειξαν ως κατάλληλο και το πρόσωπο του κοσμήτορα της  Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου, αρχιμανδρίτη Φιρμιλιανού,  ο οποίος μετά από πολλές περιπέτειες εξελέγη τον Οκτώβριο του 1899 μητροπολίτης Σκοπίων. Τότε ο Αμβρόσιος καταστάθηκε στη Μητρόπολη Πελαγονίας με έδρα το Μοναστήρι και συνεργάστηκε με το ελληνικό τοπικό στοιχείο και τις ελληνικές προξενικές αρχές για τη προώθηση στην εκεί ομογένεια της ελληνικής παιδείας για να αντιμετωπιστεί η βουλγαρική προπαγάνδα που διεκδικούσε μαχητικά την όλη περιοχή. Οι ελληνογενείς πληθυσμοί της περιοχής με τούς ιεράρχες τους πρόβαλαν μεγάλη αντίσταση στις ένοπλες διεκδικήσεις των Εξαρχικών μετά τη γνωστή Εξέγερση του Ίλιντεν 1903 και έγραψαν τις λαμπρές σελίδες πατριωτισμού με το Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908). Δυστυχώς όμως και μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 δεν μετριάστηκε ο λυτρωτικός παροξυσμός των Εξαρχικών. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προσχώρησαν στις λεγόμενες «Κεντρικές Δυνάμεις» (Γερμανία και Αυστρία) και ο Γερμανός στρατηγού φον Γκάλβιτς πολέμησε τους Σέρβους και κατέλαβε το 1915 Μοναστήρι προς ικανοποίηση των βουλγαρόφωνων. Όμως το 1916 ο Γάλλος στρατηγός Σαράιγ εκδιώκει τους Εξαρχικούς από εκεί και ανακτάται η περιοχή από τους Σέρβους που τελικά αναγνωρίστηκε ως σερβικό έδαφος το 1919 με τη Συνθήκη του Νεϊγύ. Αυτά τα συμβάντα τα έζησε ο τότε αρχιδιάκονος Αθηναγόρας Σπύρου του Πελαγονίας Χρυσόστομο Καβουρίδη και έχω γράψει σχετικά. Εμείς οι Έλληνες μόνον μέσα στον 20ο αιώνα δεχθήκαμε τρις φορές (1912-13, το 1916-18 και το 1941-44) τις βουλγαρικές βαρβαρότητες της «εθνοφυλετικής» κακοδοξίας τους.

Στο διάστημα του Μεσοπολέμου, το 1934 η Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνής, γνωστή ως Κόμιντερ, διαμόρφωσε «Μακεδονισμό» κατά τις βουλγαρικές επιδιώξεις προς καθοδήγηση των πρακτόρων της στην Ελλάδα και στη Σερβία. Το 1941 οι Βούλγαροι εθνικιστές συμμάχησαν με το Ναζιστικό κράτος και πέτυχαν ως αντάλλαγμα την αμαχητί κατάληψη ελληνικών και σερβικών εδαφών το 1941-1944, όπου με πρωτοφανή σκληρότητα επιδόθηκαν σε γενοκτονίες και σε ληστείες μονών για να επιβάλουν τη κυριαρχία τους. Όμως ο Κροάτης αντάρτης Ιωσήφ Μπρόζ, γνωστός ως Τίτο, αντελήφθηκε ότι ο πόλεμος έκλεινε υπέρ των Συμμάχων και το 1943 άρχισε να οργανώνει σε λαϊκό ομόσπονδο κράτος τη Γιουγκοσλαβία σύμφωνα με τις υποδείξεις της Γ΄ Κόμιντερ. Στη νέα κρατική οντότητα για τη νότια χώρα του στηρίχθηκε πλησιέστερα προς το βουλγαρικό λυτρωτισμό παρά στους Σέρβους. Όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία των Σέρβων στάθηκε προστάτης της πατροπαράδοτης ευσεβείας του λαού της και ζήτησε την επιστροφή στην προπολεμική «Συναλληλία» των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας και στο νέο λαϊκό Γιουγκοσλαβικό κράτος με τη στήριξη του κλήρου και του λαού κάτι που ενόχλησε το «στρατάρχης» και αποφάσισε να τους διχάσει εκκλησιαστικά. Το ίδιο σχέδιο εφήρμοσε στην αρχή και ο Λένιν στη Ρωσία. Για να το πετύχει το νέο καθεστώς αγκάλιασε τους δήθεν «προοδευτικούς» και με λαοσυνάξεις αμφίβολης συνθέσεως και με παρτιζάνους, που αυτοκλήθηκαν «Κληρικολαϊκές Συνελεύσεις», επιχείρησε το 1945-1946 να κλονίσει την εκκλησιαστική σταθερότητα και ενότητα των ορθοδόξων χριστιανών της προς νότο Σερβικής Εκκλησίας με το πλαστογράφημα του «Μακεδονισμού» της Κόμιντερ ρωσικής κατασκευής. Έτσι το 1958 εφευρέθηκε ο «σκόλοπας» της σχισματικής «Μακεδονικής Εκκλησίας» που επί 60 χρόνια παραμένει «ακοινώνητος» για την Οικουμενική Ορθοδοξία. Και τούτο διότι η πραγματική «Εκκλησιολογική» της υπόσταση ειναι «εθνοφυλετική» και εμπνέεται από τις Σαμουήλειες χιμαιρικές ελπίδες για τη «μεγάλη Βουλγαρία». Στη πραγματικότητα ο «σκόλοπας» αυτός όσο διαπράττει ακάνονη εισπήδηση παραμένει αντιεκκλησιαστικό εκτόπλασμα μέσα στο κανονικό έδαφος της αδελφής Εκκλησίας της Σερβίας. 

Τώρα που αρχίζει να ξεκαθαρίζει ο ορίζοντας στο κράτος των Σκοπίων οι Βουλγαρογενείς «Μακεδόνες» αιφνίδια απέκτησαν στέρηση του μητρικού θηλασμού τους και ζητούν από τους εν Σόφια «σιτευτούς» της Μόσχας να αγνοηθούν οι Ιεροί Κανόνες και η Εκκλησιαστική Ιστορία! Μήπως φαντάστηκαν πvς μπορεί να επιβεβαιωθεί εκείνο που είπε ο Λακεδαιμόνιος στρατηγός Λύσανδρος: «Ό,τι δεν κατορθώνει η δορά του λέοντος, το επιτυγχάνει η δορά της αλεπούς»; Όμως τηn κανονική τάξη την περιφρουρεί υπεύθυνα η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και εκ παλαιού γνωρίζει : πως «η Ιστορία είναι καθρέπτης ενός λαού» και ότι το «βλέμμα το χαμηλό είναι συνήθως και βλέμμα πονηρό»!  

Εκκλησιασμός των μαθητών της περιφέρειας του Μπανάτου εν όψει των Χριστουγέννων 2017

Πρωί Παρασκευής, 22ας Δεκεμβρίου 2017, με δυνατό χιονο-ανεμόβροχο, στον Ναό της Παναγούλας Μπανάτου, έγινε ο καθιερωμένος εκκλησιασμός των μαθητών των σχολείων της περιοχής μας, εν όψει των μεγάλων εορτών του Αγίου Δωδεκαημέρου. Μαζί με τον Εφημέριο π. Παναγιώτη Καποδίστρια λειτούργησαν οι Πρεσβύτεροι Ιωάννης Ρένεσης και Δημήτριος Αποστολόπουλος. Επίκαιρη ομιλία προς τους μαθητές έκανε ο π. Παναγιώτης. Έψαλαν οι Ιεροψάλτες της Ενορίας κ.κ. Δημήτριος Κάνδηλας και Χρυσοβαλάντης Δρογγίτης. Τα πλείστα των παιδιών, εξάλλου, κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων. 

Αρχιερατικό Συλλείτουργο στην πανηγυρίζουσα Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας Χαλκιδικής

22 Δεκεμβρίου 2017, στην πανηγυρίζουσα Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας Χαλκιδικής. Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία επί τη ιερά μνήμη της Αγίας, προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Μιλήτου κ. Αποστόλου, Καθηγουμένου της εν λόγω Μονής και συλλειτουργούντος του Θεοφ. Επισκόπου Θεουπόλεως κ. Παντελεήμονος. Το ευχετήριο μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχου ανέγνωσε, αλλά και το θείο λόγο εκήρυξε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Μητροπόλεως Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου π. Ιγνάτιος Ριγανάς. Κατά τη θεία λειτουργία έγινε και η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου Ευσταθίου.