Πάμε πλατεία;

Ήδη μάς μπήκε ο Σεπτέμβριος αυστηρότατος, θλιμμένος και τα "κεφάλια μέσα"... Η καθημερινή μας ζωή φθινοπωριάζει, παίρνει άλλους γρήγορους και αγχωτικούς ρυθμούς, καθώς οι διακοπές τελειώσανε και τα σχολεία ξανανοίγουν. Το χωριό μας σιγά-σιγά αλλάζει όψη. Τα καλοκαιρινά ολοφώτεινα και καλοφροντισμένα σπίτια σφραγίζουν, οι άνθρωποί μας επιστρέφουν στας Αθήνας ή όπου αλλού στο κόσμο, ενώ εμείς οι μόνιμοι κάτοικοι παραμένουμε πίσω, για να υπομείνουμε τις κρυάδες ενός επερχόμενου χειμώνα, που δεν μπορούμε να ξέρουμε τι μάς επιφυλάσσει.

Εκείνο πάντως που θα μάς λείψει περισσότερο είναι η νεανικότητα που χαρακτήριζε τους δρόμους και τις πλατείες μας, κυρίως το ενοριακό μας πλάτωμα, αυτό του ναού της Φανερωμένης στο κέντρο του Μπανάτου. Κάθε απόγευμα των καυτών (με άλλα λόγια εφηβικών) μηνών Ιουλίου και Αυγούστου, μέχρι πολύ αργά τη νύχτα, χαρούμενες νεανικές φωνές έδιναν ουσία και περιεχόμενο στην αντιαισθητική στασιμότητα των τειχών της επαρχίας μας (πού είσαι καημένε Καρυωτάκη;), νοηματοδοτώντας ή και ελέγχοντας τα τριγύρω φρικτά γηρατειά.

Σεπτέμβριος απρόβλεπτος με πολλά πολυποίκιλα νέα προβλήματα και ήδη πένθος εθνικό (λόγω των Πυρκαγιών που κατακάψαν την πατρίδα μας) να μάς πικραίνει έως λυγμού... Παιδιά κι έφηβοι δεν πάνε πια πλατεία... Τα δε παγκάκια της Φανερωμένης ολόμονα ολοένα αναθυμούνται τις έκτακτες θερινές χαρές τους, ευελπιστώντας σ' ένα επόμενο καλύτερο Καλοκαίρι για να ξαναπάρουν ζωή!

Κλείνοντας αυτό το επικαιρικό σημείωμα αφιερώνουμε ένα σχετικό με τα παραπάνω ποίημα στα καλοκαιρινά παιδιά της Πλατείας μας:

ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΦΘΙΝΟΥΝ ΟΙ ΟΠΩΡΕΣ

Κάθε που φθίνουν οι οπώρες

και γονατίζει ο Κήπος μας

νυμφομανής

κάτω απ' τα γεγονότα

μιαν άπλωση χρειάζομαι χεριού
να ξεδιαλύνω το Ασαφές

δικαιολογία πειστική

μια τύψη έστω

να μην σε παραδώσω του Θυμού

τζιτζίκια σ' εκκρεμότητα

να ξεδιαλύνουν όπως όπως τα Όνειρα-

-τα Όνειρα

φάκες επιδέξιες της Αβύσσου

παμπόνηρα

ζηλόφθονα ζωάκια Παραδείσου.

[Από την ποιητική συλλογή μου "Ο αρχαίος Αγροφύλαξ", εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2007, σ. 44]

π. Π.Κ.