Στρέφοντας πάντα στην Παναγία την Σπηλούλα τον νου και την καρδιά μας

Φωτογραφίζει και γράφει νοσταλγικά ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας 

Πολύ συχνά, εμείς ως οικογένεια αλλά και ως τοπική κοινωνία της περιοχής μας, προσφεύγουμε στην Παναγία την Σπηλούλα, ένα μοναδικής ομορφιάς θεομητορικό προσκύνημα, το οποίο ανήκει ιδιοκτησιακά στην οικογένεια Καλλίνικα, του διπλανού σ' εμάς χωριού Καλιπάδος, έχοντας θέα από εκεί τρεις θάλασσες: Τον κόλπο του Λαγανά, την Κυλλήνη και την Κεφαλονιά! 

Κάθε πρωί, λοιπόν, ανοίγοντας τα παντζούρια του σπιτιού και της ψυχής μας, ατενίζουμε προς βορράν την Σπηλούλα στον λόφο -φυσική καθέδρα Της- και συχνότατα αποθέτουμε στη Χάρη Της τα καθημερινώς εκζητούμενα ευχάριστα ή δυσάρεστα. Είναι και η Μάνα και η καλή Γειτόνισσά μας! Τουτέστιν, έχουμε μιαν ιδιαίτερη σχέση βαθείας οικειότητας με την Παναγία αυτήν!

Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία, ανηφορίζουμε τα μονοπάτια Της για να ξανάψουμε τα καντηλάκια Της και να δεηθούμε αναλόγως, μάλιστα δε, τουλάχιστον εμείς, προτείνουμε σε καλούς και ποιοτικούς φίλους αυτόν τον προορισμό ως τόπο αναψυχής με την ακριβή σημασία τής λέξης. Εκεί παλαιότερα επιδεικνυόταν το "Πάτημα της Παναγίας". Επρόκειτο μάλλον για κάποιο εναπομείναν ίχνος πατήματος στο βράχο προϊστορικού πτηνού, που σήμερα -δυστυχώς- έχει επιστρωθεί με τσιμέντο, λόγω του ότι η σπηλιά της Παναγίας έμπαζε από εκεί βροχή. Θυμάμαι, ως έφηβος εξερευνητής, είχα μείνει συγκλονισμένος, όταν εκεί πάνω στο βουναλάκι της Σπηλιάς, έβρισκα εδώ κι εκεί απολιθωμένους σχηματισμούς από θαλάσσια όστρακα, μάλλον από την προ-προ-εποχή, όταν εκεί ήταν... βυθός θαλάσσης... Υπάρχει πάντως εκεί κοντά και το... αντίπαλον δέον: Η Μεγάλη Πέτρα, ήτοι το... κατοικητήριο νυχτερινών δαιμονικών δυνάμεων, όπου -κατά την τοπική παράδοση- εξελίσσεται το "Μακελειό του Διαόλωνε"!... 

Γοητευτικές παιδικές ακοές ή μάλλον, πατροπαράδοτα πιστεύματα, που συνδέονται με την μυθολογία της αθωότητας της περιοχής μας και, την οποία κάποιοι επίμονοι αναζητητές της πασχίζουμε να την επανεύρουμε... Δεν είναι τυχαίο -θεωρώ- που παλαιότερα είχα κάμει ειδικό κείμενο για την διασώζουσα "παραμυθία των παραμυθιών", όπως την είχα ονομάσει...

Αξίζει να εξομολογηθώ κλείνοντας ότι δύο παλαιότερα ποιήματά μου αφορούν στον τόπο αυτόν, τα οποία αντιγράφω εδώ, για κοινωνία με τους φίλους: 

ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ 

Εκεί που τότε σημαίνονταν οι Όρθροι 

να: 

Κοκοράκια 

ταφεία λυγμών 

θωπείες αγιάτρευτες 

και θορυβώδεις. 

Άβατα βάτα φράζουνε τη Σπηλούλα 

μέχρι που νάρθει 

βράχου κελλιώτης 

σκαπανέας μοναχός 

ολομόναχος. 

Βίγλα ελέους λογχίζει 

ως έπρεπε 

νέους πειρατές 

νιο μυρίζει φως 

φοβερά προστασία 

μέντα νεαρή. 

Τ' άηχα χνάρια 

τα ρητά και τ' άρρητα 

τα δυσνόητα 

ουσίες 

αφές 

φωτιές υποχθόνιες προαισθάνομαι. 

Φρέαρ της νήψης κοχλάζει δες 

αστείρευτο

Νίψου το έαρ. 

[7-12.5.2000]

ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ 

Στη Μεγάλη Πέτρα με τ' απολιθώματα 

και τις αμφιβολίες 

των οστρακόδερμων ανέμων και των κοχυλιών 

πρωτεύουσα πάλαι ποτέ 

βαστάει καλά το Μακελειό. 

Έψαυες τότε πάνω απ' τη Σπηλιά 

το Πάτημα της Παναγίας 

κι αναθάρρευες 

σα να περπάτησε αρχαίο πουλί 

σε ώρα παλίρροιας 

παρασυρμένο από την ευωδιά του εφτάζυμου. 

Τώρα τσιμενταρίστηκε η αυλή κ' η προσδοκία 

ασφαλαχτός το ψέμα της αγάπης 

φυτρώνει ολόγυρα 

και παραπέρα θες δε θες βαστάει ακόμη 

το Μακελειό των Εωσφόρων.

[Αύγουστος 2003]