Σχολιάζει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΝΤΗΣ
Οι αιτιάσεις για τη μη συμμετοχή όλων των επισκόπων της Ορθοδοξίας στην επερχόμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο είναι κατά κανόνα υποκριτικές και ανιστόρητες.
Υποκριτικές, διότι στην πλειοψηφία τους προέρχονται από ιεράρχες που στις επαρχίες τους στραγγαλίζουν κάθε μορφή συνοδικότητας και εν γένει εκπροσώπησης του εκκλησιαστικού πληρώματος, λειτουργώντας όχι ως επίσκοποι, παρά σαν δεσπότες. Όταν, μάλιστα, δεδηλωμένοι χουντικοί κληρικοί και θεολόγοι αξιώνουν περισσότερη δημοκρατία, η γελοιότητα δεν κρύβεται.
Ανιστόρητες, διότι απλή ματιά στην ιστορία των επτά Οικουμενικών Συνόδων, αλλά και σε σύνολη τη συνοδική παράδοση της Εκκλησίας, μαρτυρεί πως ουδέποτε ακολουθήθηκαν τέτοιες μαξιμαλιστικές πρακτικές. Το αντίθετο, μάλιστα – και αυτό μετά λόγου γνώσεως.
Αντί, λοιπόν, να μάχεται κανείς περί όνου σκιάς, θα ήταν καλύτερο να σκεφτεί μοντέλα αντιπροσωπευτικότητας που να εκφράζουν τη βούληση του εκκλησιαστικού πληρώματος στην προοπτική του εικοστού πρώτου αιώνα. Θυμίζω απλώς –και σε πείσμα μιας επισκοπομονιστικής θεολογίας– ότι μέλη της Εκκλησίας δεν είναι μόνο οι επίσκοποι και οι μοναχοί, αλλά και οι έγγαμοι κληρικοί και οι λαϊκοί (και οι γυναίκες, οι οποίες αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία των συνειδητών μελών της Εκκλησίας). Κάποτε πρέπει να αρχίσουν σε κάποια επίπεδα να ακούγονται και αυτές οι φωνές, τις οποίες –και πάλι σε πείσμα της ιδεαλιστικής και ιδιοτελούς επισκοπομονιστικής θεολογίας– δεν εκφράζουν πάντα οι επίσκοποι.
Υποκριτικές, διότι στην πλειοψηφία τους προέρχονται από ιεράρχες που στις επαρχίες τους στραγγαλίζουν κάθε μορφή συνοδικότητας και εν γένει εκπροσώπησης του εκκλησιαστικού πληρώματος, λειτουργώντας όχι ως επίσκοποι, παρά σαν δεσπότες. Όταν, μάλιστα, δεδηλωμένοι χουντικοί κληρικοί και θεολόγοι αξιώνουν περισσότερη δημοκρατία, η γελοιότητα δεν κρύβεται.
Ανιστόρητες, διότι απλή ματιά στην ιστορία των επτά Οικουμενικών Συνόδων, αλλά και σε σύνολη τη συνοδική παράδοση της Εκκλησίας, μαρτυρεί πως ουδέποτε ακολουθήθηκαν τέτοιες μαξιμαλιστικές πρακτικές. Το αντίθετο, μάλιστα – και αυτό μετά λόγου γνώσεως.
Αντί, λοιπόν, να μάχεται κανείς περί όνου σκιάς, θα ήταν καλύτερο να σκεφτεί μοντέλα αντιπροσωπευτικότητας που να εκφράζουν τη βούληση του εκκλησιαστικού πληρώματος στην προοπτική του εικοστού πρώτου αιώνα. Θυμίζω απλώς –και σε πείσμα μιας επισκοπομονιστικής θεολογίας– ότι μέλη της Εκκλησίας δεν είναι μόνο οι επίσκοποι και οι μοναχοί, αλλά και οι έγγαμοι κληρικοί και οι λαϊκοί (και οι γυναίκες, οι οποίες αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία των συνειδητών μελών της Εκκλησίας). Κάποτε πρέπει να αρχίσουν σε κάποια επίπεδα να ακούγονται και αυτές οι φωνές, τις οποίες –και πάλι σε πείσμα της ιδεαλιστικής και ιδιοτελούς επισκοπομονιστικής θεολογίας– δεν εκφράζουν πάντα οι επίσκοποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου