Ένα φρέσκο εόρτιο ποίημα για την Παναγία της Τήνου

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ

Ἡ μεγαλύτερη, ἡ πιὸ ὄμορφη,

ἡ πιὸ ἀκριβή, ἡ πιὸ ἄξια λαμπάδα

ποὺ ἀνάφτηκε ἀνήμερα τῆς Χἀρης Σου,

Εὐαγγελίστρα μου,

τὸν Αὔγουστο τοῦ δίσεχτου Σαράντα,

δὲν ἦταν ἀπ’ ἁγνὸ μελισσοκέρι.

Ἦταν τὸ εὔδρομο ἡ ΕΛΛΗ μας,

τὸ καμάρι, τὸ ΕΛΛΑΚΙ μας,

μὲ τὰ ἐννέα παλληκάρια

ποὔφυγαν μαζί του,

καθὼς στὸ Ἀρχοντικό Σου ψάλλονταν

ἡ ἐξόδιος ὠδὴ τῆς μακαρίας Σου Κοιμήσεως.

Κι ὅταν, ὕστερ’ ἀπὸ σαράντα τόσα χρόνια,

κάποια φιλότιμα Ἑλληνόπουλα

θελήσαν ν’ἀνασύρουν

ἀπ’ τὰ βάθη τοῦ Αἰγαίου

τὰ ἀπόκερα τῆς δοξασμένης μας λαμπάδας,

δὲν ἦταν ἔκπληξη νὰ τὰ ἰδοῦμε,

αὐτὰ τὰ ὀμορφόψυχα Ἑλληνόπουλα,

καθὼς εὑρῆκαν στὸ μελαμβαθῆ κευθμῶνα

τῆς καταλύτρας θάλασσας

ἕνα ταπεινὸ κομμάτι τῆς ἀνεμοδούρας

τοῦ τιμημένου καταδρομικοῦ,

νὰ βγάζουνε τὰ ἐπιστόμια τοῦ ὀξυγόνου,

νὰ κάνουν μὲ εὐλάβεια τὸ σταυρό τους

καὶ νὰ τὸ προσκυνοῦν..

Σὰν ἅγιο λείψανο....

Σὰν ἱερὸ εἰκόνισμά Σου....

Σὰν ἕνα κομμάτι ἀπ’ τὴν τιμία Ἐσθῆτα Σου,

Παναγία μου,

Κυρὰ τῆς Τήνου,

Μάννα τοῦ ναύτη τοῦ Αἰγαίου,

διαχρονικὴ Ὑπέρμαχε

τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης Στρατηγέ...

Πειραιεύς, 14-8-2016