ΟΜΙΛΙΑ
ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
της Κυριακής ΙΓ΄ Λουκά
27 Νοεμβρίου 2016
(Λουκά
ιη΄ 18-27 )
Γράφει
ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης
Πολλές
φορές ακόμη και εμείς, οι λεγόμενοι
πιστοί, συνηθίζουμε να μην είμαστε τόσο
αυστηροί -όσο οφείλουμε- απέναντι στο
φαινόμενο του πλούτου. Θεωρούμε ότι η
ιδιότητα του πλουσίου δεν είναι
ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του
Χριστιανού. Όμως τα τεκταινόμενα στη
σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς
διαψεύδουν.
Ο
Κύριος, απαντώντας στον πλούσιο -κατά
τα άλλα ευσεβή- νέο, ο οποίος Τον ρώτησε
τι πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει
την αιώνια ζωή, τον παροτρύνει να
προσφέρει τα πλούτη του στους φτωχούς
και να Τον ακολουθήσει. Όμως αυτός,
ακούγοντάς Τον, τόσο πολύ ενοχλήθηκε
και στενοχωρήθηκε, που προτίμησε να
αποχωρήσει κρατώντας τα πλούτη του.
Προτίμησε το σίγουρο και το χειροπιαστό
από αυτό που θεωρούσε εξωπραγματικό
και αβέβαιο.
Τότε
η φράση που βγήκε από τα χείλη του Κυρίου
υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή: «Ευκολότερα
θα περάσει καραβόσκοινο από την τρύπα βελονιού, παρά πλούσιος θα εισέλθει
εις την βασιλεία του Θεού».
«Λυπήθηκε»,
λέει το Ευαγγέλιο, ο πλούσιος, όταν
άκουσε ότι για να σωθεί πρέπει να αφήσει
τα πλούτη του. Η λύπη πολλές φορές
συνοδεύει τον πλούτο και τις υλικές
απολαύσεις. Ο πλούτος, παρά την λάμψη
του, είναι πρόξενος αγωνίας, σκοτισμού,
αμφιβολίας, τύψεων και πόνου. Υπόσχεται
να μας κάνει ευτυχείς, αλλά τελικά μας
κάνει δυστυχείς, σκοτίζει το νου και
την ψυχή. Ο άνθρωπος γίνεται επίβουλος,
άδικος, πονηρός και αδίστακτος. Συνωμοτεί
και καταστρώνει σχέδια πολλές φορές,
για να εκμεταλλευτεί και να αδικήσει
τους συνανθρώπους του, προκειμένου να
αποκομίσει υλικό όφελος. Κατακλύζεται
από ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που
τον οδηγούν σε ψυχική και σωματική
καταστροφή. Για χάρη των πρόσκαιρων
θησαυρών της γης χάνει τον πλούτο των
ουρανών.
Ο νεαρός πλούσιος της παραβολής το μόνο
που κέρδισε, προτιμώντας τα χρήματά
του, είναι πόνος, απογοήτευση και τύψεις.
Προτίμησε να κερδίσει τον κόσμο τούτο
και να χάσει την αθάνατη ψυχή του. Είπε
ότι τήρησε όλες τις εντολές, αλλά στην
ουσία ψευδόταν. Διότι, απλούστατα, δεν
είχε εφαρμόσει την σπουδαιότερη, που
είναι η Αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Αδιαφόρησε για κάθε φτωχό και
αναξιοπαθούντα, διότι δεν θεώρησε τον
εαυτό του υπεύθυνο γι’ αυτούς. Αγνόησε
όμως ότι τα πλούτη τού δόθηκαν για να
τους ανακουφίσει και να τους συντρέξει.
Παράδειγμα
προς αποφυγήν ο άνθρωπος αυτός. Ας
ανοίξουμε σπλάχνα ελέους, έστω και από
το υστέρημά μας, για κάθε αδελφό
δυστυχούντα κι έτσι- ασφαλώς- θα κερδίσουμε
τη Σωτηρία. Γένοιτο!