Προικοννήσου Ιωσήφ στο "Νυχθημερόν": "[Ο Πατριάρχης Μόσχας] πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Κόβει κυριολεκτικώς τις φλέβες της Εκκλησίας του"

π. Π. Κ.: Σεβασμιώτατε, άγιε Προικοννήσου, πώς βλέπετε την διακοπή του μνημοσύνου του Οικουμενικού Πατριάρχου, που εξήγγειλε η Μόσχα και τη σταδιακότητα των αντιποίνων, με τα οποία απειλεί η Ρωσική Εκκλησία, εν όψει του αποφασισθέντος από το Φανάρι Ουκρανικού Αυτοκεφάλου;

Μητροπολίτης Προικοννήσου: Η Εκκλησία της Ρωσσίας ζηλώττουσα την δόξα του “φιλοπρωτεύοντος Διοτρεφούς” (Ιωάν. γ΄, 9-10), από παληά έχει δυστυχώς δώσει δείγματα ανταρτικής συμπεριφοράς αίρουσα κατά καιρούς υπερβάθμιον πόδα και αγωνιζομένη ασυνέτως να παραγκωνίση την Μητέρα της Εκκλησία της Κωνσταντινουππόλεως και να καταλάβη την θέσιν της πρώτης ευθύνης εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Της αρνείται πεισμόνως και την ιδιότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υβρίζουσα τους Ιερούς Κανόνας, τας Οικουμενικάς Συνόδους και την όλην κανονικήν τάξιν, παράδοσιν και ιστορίαν της Εκκλησίας, που έχουν αποδώσει στον Θρόνο της Βασιλευούσης την πρώτη ευθύνη και τον συντονιστικό ρόλο εν τη Εκκλησία. Από της εποχής των Τσάρων και του Κομμουνισμού, μέχρι και την σημερινή Δημοκρατία, η γραμμή για την αμφισβήτηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι ενιαία και αταλάντευτη. Το πνεύμα της Μόσχας είναι κοσμικόν. Γι' αυτήν μετρούν οι αριθμοί, τα πλήθη, ο πλούτος, η κρατική και εν γένει κοσμική δύναμις. Μέσα σ' αυτό το πνεύμα την σκανδαλίζει ο Σταυρός, η πτωχεία, η κένωσις της Κωνσταντινουπόλεως και προάγεται εις τόλμημα, μέχρι την “ύβριν” (με την αρχαιοελληνικήν έννοιαν της λέξεως). “Εμείς είμεθα οι πολλοί, εμείς είμεθα οι ισχυροί, εμείς έχομε την υποστήριξιν ενός πανισχύρου Κράτους! Ποιο είναι αυτό το κεγχριαίο Φανάρι;” 
     Αυτή είναι η ρωσσική νοοτροπία ανέκαθεν. Τώρα απλώς εύρε αφορμήν να απορρίψη κάθε προσωπείον και να κηρύξη ανταρσίαν, λησμονούσα ότι και η ίδια αναλόγως έλαβε από την Κωνσταντινούπολη, την Αυτοκελία και την Πατριαρχική αξία της, όπως βεβαίως και όλες αι νεώτεροι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Αυτά τα οποία απήτησε (όχι και τόσον θεοφιλώς) για τον εαυτόν της, τα αρνείται εις την Ουκρανίαν, διά λόγους κυρίως κοσμικούς. Θα ζημιωθή ο νεοπανρωσσισμός, τον οποίον ως δόγμα πίστεως καλλιεργεί και προσπαθεί να επιβάλη μυριοτρόπως. Ο επάρατος εθνοφυλετιμός είναι η βαθυτέρα αιτία του προβλήματος. Η Ρωσσία πάνω απ' όλα (και από όλους!). 
     Διακόπτοντας ο άγιος Μόσχας και πάσης Ρωσσίας το μνημόσυνον του Οικουμενικού Πατριάρχου, πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Κόβει κυριολεκτικώς τις φλέβες της Εκκλησίας του. Και από ό,τι φαίνεται θα προχωρήσει (των συνοδοιπόρων “Κούτβηδων” και “Χατζήδων” υποστηριζόντων) εις χειρότερες αποφάσεις. Τα “αντίποινα” που εξαγγέλλει  προδίδουν πανικόν. Και ο πανικός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος! Ένα καθρέπτισμα στην εκκλησιαστική ιστορία της Ρωσσίας και στην κένωση του υπερεβδομηκονταετούς χειμώνος των διωγμών και των μαρτυρίων της ίσως θα εβοήθει για την λήψιν σωφρόνων και θεοφιλών αποφάσεων. Όπως ποτ' αν ή, την Μητέρα σου ούτε την υβρίζεις, ούτε την ατιμάζεις, ούτε την τύπτεις. Ιδίως όταν επί αιώνας είσαι το χαϊδεμένο της παιδί!