Σύμπλους προς μαύρη και αβέβαιη θάλασσα, προς βορράν...

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,

Κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.

«Ἀνέκαθεν, πάτερ, ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μάνα καὶ κάνει καὶ ἐπιείκεια, κάνει καὶ συγκατάβαση, κάνει καὶ πὼς δὲν βλέπει, κάνει πὼς δὲν ἀκούει, νὰ μὴ γίνει σχίσμα! Ὄχι. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ποὺ πῆγε ἐξορία, οἱ ἄλλοι Δεσποτάδες ρωτοῦσαν. Ὄχι, λέει νὰ συλλειτουργήσετε, νὰ μὴ γίνει σχίσμα, πρὸς Θεοῦ!»

Οι λόγοι αυτοί του «φορέα της εμπειρικής Θεολογίας» μακαριστού Γέροντος Εφραίμ Κατουνακιώτη, κατά τον Καθηγητή κ. Τσελεγγίδη, έρχονται να διδάξουν όσους είναι εύκολοι στο να οδηγούν στο σχίσμα και στη διαίρεση το σώμα της Εκκλησίας μας.

Μαζί με τις ορδές των εκ Βορρά Αρχιερέων που οργώνουν αυτές τις ημέρες την Ελλάδα μας, προφανώς για να διδάξουν στους αγίους Αρχιερείς το πόσο «σχισματικός» είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης (το κάνουν δε με τέτοιο ζήλο, ώστε δεν τους ενοχλεί καν ότι συλλειτουργούν με Ιεράρχες του Θρόνου, και να ψάλλεται η φήμη του Πατριάρχου και να Τον μνημονεύουν οι συλλειτουργοί τους, αυτό βέβαια είναι καλό διότι αίρει εν τη πράξει τη διακοπή κοινωνίας), έρχονται και άρθρα αδελφών κληρικών και επιστολές εγκρίτων Καθηγητών, όπως του κ. Τσελεγγίδη, η οποία φαίνεται να ενόχλησε αρκετούς Μητροπολίτες, οι οποίοι και είχαν την καλοσύνη να μου την στείλουν και έτσι δεν έχασα και εγώ ο ταπεινός την ευκαιρία να μελετήσω αυτό το... μάθημα προς την Ιερά Σύνοδο!

Φάνηκε περίεργο στους Μητροπολίτες αυτούς αυτό το συμπτωματικό των βόρειων επισκέψεων, των άρθρων και των επιστολών αυτών. Ο συγχρονισμός τους σπουδαίος. Σαν να κατευθύνονται από το ίδιο Κέντρο. Μοσχο-βολά το εγχείρημά τους!

Λοιπόν κ. Καθηγητά, πάνω στα δικά σας:

Α) «Τον είδε ο Πατέρας του και τον ευσπλαγχνίσθη. Γιατί Πατέρας ήταν στην αγαθότητα αν και υπήρχε Θεός στην φύση. Έτρεξεν ο Πατέρας και έπεσεν επάνω στον τράχηλόν του και τον θερμοφίλησε. Δεν περίμενε τον αμαρτήσαντα να έλθει πλησίον Του, αλλά αυτός ο Πατέρας έσπευσε και προαπάντησε τον υιόν. Και δεν συχάθηκε τον τράχηλόν του, που ήταν γεμάτος από κηλίδες της ασωτείας και ακαθαρσίας. Αλλά αφού τον αγκάλιασε με τα άχραντα χέρια του, τον καταφιλούσε αχόρταγα, αυτόν που πάντοτε ποθούσε. Ω της αφάτου και φοβεράς ευσπλαγχνίας! Ω παραδόξου φιλανθρωπίας! Ω ξένων σπονδών! Ω ξένων καταλλαγών! Έπεισεν αμέσως τον Θεόν σε μια ροπήν, ώστε να συγκαταβεί στα δάκρυα και να παραβλέψει πλήθος αμέτρητον αμαρτημάτων. Εθαύμασες, βλέποντας τον Θεόν να κολακεύει αμαρτωλόν; Ω της στοργής των πατρικών σπλάγχνων!». Με αυτά τα λόγια ο Προκάτοχος του Οικουμενικού Πατριάρχου, Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφέρεται, στον λόγο του πάνω στην Παραβολή του Ασώτου, στο μέγα της μετανοίας μυστήριο. Και είναι όντως μυστήριο η μετάνοια, κ. Καθηγητά, όχι διότι εξουθενώνεται ο φταίχτης αλλά διότι είναι ελεήμων και φιλάνθρωπος ο Θεός! Αληθινός σκοπός της μετανοίας είναι η βίωσις ότι μπροστά στον Θεό και μέσω της Εκκλησίας Του καμία αμαρτία δεν μπορεί να έχει ισχύ. Γι’ αυτό και η Εκκλησία, στο διάβα των χρόνων, έκρινε ότι η εξομολόγηση είναι καλό να γίνεται κατ’ ιδίαν και όχι δημόσια. Διότι δημόσια αμαρτάνουμε ίσως. Όμως, η μετάνοια, η επιστροφή προς τον Πατέρα, γίνεται δημόσιο γεγονός μόνο εκ του αποτελέσματος καθώς είναι κυρίως εσωτερική υπόθεση! Αυτό ισχύει κυρίως στα ποιμαντικά, στα πρόσωπον προς πρόσωπον ζητήματα εξομολόγου και εξομολογουμένου. Στα μείζονα ζητήματα η Εκκλησία ανέκαθεν επεδείκνυε Οικονομία και συγκατάβαση ώστε να κερδίσει τον αδελφό, και όχι να τον εξουθενώσει. Πού απαιτεί λίβελο; Στην αποκήρυξη μερικών αιρέσεων. Οι αδελφοί μας Ουκρανοί, σε ποιο δογματικό μέρος χώλαιναν; Καθ’ όλα Ορθόδοξοι! Απλώς δεν ήθελαν τον εκρωσσισμό τους από τη Μόσχα, όπως γινόταν σταδιακά και με μεθοδικότητα! (Στο βίντεο αυτό, στο  11.45-13.00, ο εν Οδησσώ Μητροπολίτης του Ονουφρίου Αγαθάγγελος μνημονεύει τον Μόσχας -τόσο... ανεξάρτητοι- και λέει τις εκφωνήσεις στα ρωσσικά). Ήθελαν να έχουν τη δική τους γλώσσα και τη δική τους παράδοση. Όχι να είναι παραμάγαζο της πόλης που ήρθε στο προσκήνιο των Ρως πολύ μετά το Κίεβο, και εννοώ τη Μόσχα. Αυτό ήταν το «αμάρτημα» των αδελφών μας. Για αυτό το «αμάρτημα» υπέστησαν τόσες εκκλησιαστικές ποινές. Έμειναν στο σχίσμα τόσες δεκαετίες! Ποιος Θεός επιτρέπει τέτοια αδιαφορία;

Β) Το αν μετενόησαν ή όχι το απέδειξαν με τα πολλαπλά έκκλητα που έστειλαν στο Φανάρι. Το έκκλητο αυτόν το χαρακτήρα έχει, αφ’ ενός της ευρέσεως δικαίου όταν η υπόθεση έχει τελεσιδικήσει μέσα στην Τοπική Εκκλησία και αφ’ ετέρου επιστροφής στην κανονικότητα όταν μιλάμε για αφορισμούς κοκ. Πώς η Εκκλησία αντιμετώπισε την περίπτωση της επιστροφής των Βουλγάρων από το σχίσμα του 1872; Έγραψε σχετικά με αυτό παραθέτοντας όλες τις αποδείξεις, ο καλός και ακαταπόνητος αδελφός Παναγιώτης Ανδριόπουλος («ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ 2Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ»).

Γ) Οι αδελφοί μας αυτοί της Ουκρανίας ΔΕΝ καταδικάστηκαν από Πανορθόδοξη Σύνοδο. Αντίθετα οι αδελφοί μας Βούλγαροι είχαν καταδικαστεί από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του 1872, ενώ η επιστροφή τους έγινε μόνο μέσω της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, η οποία τι ζήτησε; Να δηλώσουν απλώς ότι είναι λυπημένοι που δεν έχουν κοινωνία μαζί τους! Εδώ ταιριάζει το Χρυσοστομικό: «Ω της στοργής των πατρικών σπλάχνων».

Δ) Οι επιστολές που έλαβαν οι δύο επικεφαλής των ποτέ σχισμάτων ήταν συγχωρητικές επιστολές του Οικουμενικού Πατριάρχου, βασισμένες στα κείμενα των Προκατόχων Του και με αυτές, ως εκ της ευθύνης Του να δέχεται έκκλητες προσφυγές (Κανόνες θ’ και ιζ’ της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου), τους απάλλαξε από τις ποινές καθώς αυτές δεν είχαν επιβληθεί για μείζονες λόγους, δηλαδή για νοθεία της πίστης κοκ, αλλά για δευτερεύοντες. Όμως αυτής της επιστολής προηγήθηκαν οι αλλεπάλληλες έκκλητες προσφυγές συγγνώμης! Δηλαδή, έπρεπε να τους φέρει στην πλατεία Συντριβανίου, κ. Καθηγητά, να τους ευλογήσετε και να τους δώσετε, δίκην ιεροδικείου, άφεση εσείς από τα παράθυρα της Θεολογικής σας Σχολής;

Ε) Όλα τα περιγραφόμενα στην επιστολή σας -συγχωρέστε με, θα το πω με πολύ σεβασμό- είναι μια τρικυμία νοημάτων, εννοιών, προτάσεων, απόψεων. Συγχέετε την προσωπική μετάνοια, τη μετάνοια επί προσωπικών αμαρτημάτων ή τη μετάνοια λόγω επιστροφής από αίρεση, με τη θεραπεία ενός σχίσματος. Εξάλλου, όταν ο Σεβ. Φιλάρετος απευθύνθηκε με επιστολή του στη Μόσχα, ώστε να επέλθει ειρηνη, αυτό τι ήταν; Γιατί δεν άρπαξαν την ευκαιρία οι γνήσιοι -τάχα- γεννήτορες και πνευματικοί πατέρες του Κιέβου Μοσχοβίτες ώστε να αποδείξουν τα σπλάχνα οικτιρμών; Ήθελαν να τους καθυποτάξουν. Αυτή είναι η απάντηση. Στην περίπτωση του Μελιτιανού Σχίσματος ο Μελίτιος είχε θυσιάσει μέχρι και στα είδωλα και επειδή δεν άντεξε το επιτίμιο έκανε δική του Ιεραρχία! Πώς όμως επέστρεψαν οι Εικονομάχοι; Ήταν ή δεν ήταν αίρεση η Εικονομαχία; Ο Γέροντας παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, που για χρόνια ήταν στο σχίσμα από υπακοή στον Γέροντα του παπα-Νικηφόρο, ενώπιον ποίων μετενόησε δημόσια και έτσι επέστρεψε στην κανονικότητα; Ο Όσιος παπα-Εφραίμ, έτσι; Διότι περί όντως Οσίου ανδρός πρόκειται. Όχι για ό,τι να ’ναι.

Κύριε Καθηγητά,

Παλιά άκουγα το όνομά σας με ένα σεβασμό, όμως μετά που είδα τον ιδεολογικό συμφυρμό με αποτειχισμένους, με διακοπομνημονευτές, με κάθε ταραχοποιό στοιχείο της ενότητας του εν Ελλάδι σώματος της Εκκλησίας, κατενόησα ότι λάθος είχα καταλάβει. Τώρα εσείς, ο επικριτής της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, σύμπλοος προς μαύρη και αβέβαιη θάλασσα, προς βορράν, έρχεστε να συμβουλεύετε τους Σεβ. Αρχιερείς με επιχειρήματα που δεν στέκουν. Λυπάμαι πολύ.