Σημείωμα του Επισκόπου Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Προδρόμου, 8.10.2019
Η πιο έντονη μνήμη από συγκεντρώσεις συγγενών στο πατρικό μου ήταν η πύρινη αναμονή για τα ξαδέλφια μου από το εξωτερικό. Η αναμονή που με έκανε να δημιουργώ σενάρια με πια σειρά θα τους δείξω τα τελευταία μου αποκτήματα. Μια καινούργια μπάλα, ως μουσειακό έκθεμα στο ράφι της βιβλιοθήκης μας, ένα νέο ηλεκτρονικό, μερικές κάρτες με διάσημους ποδοσφαιριστές, μια νέα φιγούρα στη συλλογή με τα στρατιωτάκια μου. Μόλις έφταναν τους άρπαζα από το χέρι, πριν ακόμα αρχίσουν οι θείες τα τσιμπήματα στα μάγουλα, και τρέχαμε στο βασίλειό μου.
Αυτή την συγγενική αρπαγή βίωσα στο τελευταίο χωριό που τελέσαμε Βαπτίσεις. Με το πέρας του Μαζικού Μυστηρίου κι αφού βολέψαμε στα στομάχια μας 3-4 κουταλιές νερόβραστο ρύζι, οι μικροί νεοφώτιστοι κρατώντας μας σφικτά από το χέρι μας πήγαν στα σπίτια τους. Με περίσσια χαρά στο πρόσωπο έδειχναν τη γωνία του δωματίου που τους αντιστοιχεί, οριοθετημένη από την κουβέρτα που σκεπάζει το πάτωμα, καθώς και το ντουλάπι στο οποίο χωρούσε όλη τους η παιδικότητα. Αντί για κάρτες ποδοσφαιριστών, εικόνες χάρτινες από τις κατηχήσεις, αντί για Atari, τενεκεδένια ζωγραφισμένα ούτως ώστε να μοιάζουν με αυτοκίνητα, αντί για μπάλες, σφιχτοδεμένα ύφασμα σε σχεδόν ακαθόριστο σφαιρικό σχήμα, αντί για ξάδελφος από την Αμερική, κάποιος που αναξίως προσπαθεί να γίνει για αυτά πνευματικός πατέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου