«Κύριε, σπλαχνίσου τὸν γιό μου, γιατὶ εἶναι ἐπιληπτικὸς καὶ ὑποφέρει»
Η καταφυγή των ανθρώπων σε περιπτώσεις μεγάλων δοκιμασιών είναι η πίστη. Το βλέπουμε αυτό στα μεγάλα προσκυνήματα, ιδίως κατά τις εορτές. Χιλιάδες άνθρωποι, σε πείσμα των καιρών, των ειρωνευόμενων τον Θεό και την παρηγοριά της πίστης, πηγαίνουν για να εναποθέσουν ελπίδες, να ευχαριστήσουν, να πάρουν δύναμη από τον Χριστό, την Παναγία, του αγίους. Συνήθως τα αιτήματα είναι συγκεκριμένα για τον καθέναν. Ό,τι μας λείπει, ζητάμε. Ό,τι φοβόμαστε μήπως μάς συμβεί, παρακαλούμε να αποτραπεί. Αλλά και η ανάγκη για αιωνιότητα περνά από τις ψυχές μας, η έγνοια ότι έχουμε σφάλει έναντι του Θεού λειτουργεί ως στοιχείο που μας ωθεί να απευθυνθούμε στην πίστη. Η πίστη, άλλωστε, είναι βαθιά ανάγκη του ανθρώπου. Ακόμη και οι σοβαροί ορθολογιστές σέβονται την επιθυμία του πιστού να έχει καταφύγιο και παρηγοριά. Μόνο οι μισαλλόδοξοι, εντός και εκτός δογμάτων, οι επηρμένοι δεν δέχονται αυτή την ανάγκη.