Κείμενο: π. Τιμόθεος Γεωργίου
Mητροπολίτης Αλέξανδρος της Νιγηρίας: Δεν ήταν ο ατσαλάκωτος λειτουργός, ακόλουθος μιας ηθικής ανελευθερίας όπου η αμαρτία απαγορεύεται δια νόμου. Βίωνε την ανθρώπινη ατέλεια την ίδια στιγμή που άφηνε στο Χριστό τον έσχατο λόγο, την ίδια στιγμή που ζούσε την ιδιαιτερότητα που χαρίζει η ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου.
Δεν σήκωσε τη σημαία του θαύματος για να ακουμπήσει επάνω του ο οποιοσδήποτε, ούτε η ποιμαντική του έγινε πολιτική, μα αναπνοή του Σώματος της Εκκλησίας.
Δεν φοβήθηκε να παροντοποιεί το έργο Του, να έχει ρεαλιστική σχέση με την πραγματικότητα, δεν εξάντλησε την ευλάβεια στους τύπους ώστε να μην διαφεύγει η ουσία. Το βίωμα της έλλογης λατρείας του παρέπεμπε στον Χριστό, στον Λόγο πέρα από το μύθο, στο Θεό πέρα από τα είδωλα, σήμαινε την πίστη ως ιεραποστολική πράξη, πρόσκληση για εκκλησιαστικὴ σχέση, όπου τον πρώτο λόγο έχει η μαρτυρία της Ανάστασης.
Συνέβαλε στο άνοιγμα της εκκλησίας που δεν περιορίστηκε στην ελληνοκεντρική κουλτούρα, στη δική του πολιτισμική πραγματικότητα. Έδωσε το Ευαγγέλιο μέσα από την κουλτούρα του άλλου γιατί κάθε λαός ανεξάρτητα από την παιδεία του έχει την κουλτούρα του, το δικό του πρόσωπο τη μουσική, τους ιθαγενείς κληρικούς) εκκλησία με καταδίκη της φωνή ωστόσο απόλυτα συντονισμένη στην καθολική πολυφωνία - δοξολογία του Θεού.
Δεν θεολογούσε εν κενώ αέρος, ο λόγος του οικείος, σύγχρονα διακονικός, σάρκωσε την ποιμαντική ευαισθησία της Εκκλησίας, χωρίς αοριστολογίες. Δεν αρκέστηκε στην εικόνα που προβάλλεται για τον «άλλο», αλλά αναζήτησε εν Χριστώ τον ίδιο τον «άλλο».
Το εγκόλπιό του, δεν το λάνσαρε ως εξουσία, μα είχε συνάρτηση με το βαθύτερο φρόνημά του, με το ήθος της καρδιάς του. Σήμαινε: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Δραστήριος, έξω από την αίρεση της δράσης σε συνάρτηση με το ήθος της καρδιάς του.
Αιωνία του η μνήμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου