Του π. Δημητρίου Μπόκου
Η οψιμότητα του Πάσχα φέτος μετατοπίζει αισθητά και την έναρξη του Τριωδίου και της Μεγάλης Σαρακοστής, με αποτέλεσμα να μην επαρκούν πλέον τα κανονισμένα αναγνώσματα των Κυριακών του Λουκά. Για τις επόμενες τρεις Κυριακές λοιπόν, καταφεύγουμε στα πλεονάζοντα για τον σκοπό αυτό αναγνώσματα των Κυριακών του Ματθαίου.
Έτσι, σήμερα (Κυριακή ΙΕ΄ Ματθαίου), βλέπουμε κάποιον νομικό, γνώστη δηλαδή, ερμηνευτή και διδάσκαλο του μωσαϊκού νόμου, να θέτει ένα ερώτημα στον Χριστό: Ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή κατά τον μωσαϊκό νόμο; Ο νομικός υπέβαλε στον Χριστό την ερώτηση «πειράζων αυτόν». Ο Χριστός απάντησε αμέσως ότι πρώτη σε σπουδαιότητα εντολή είναι η αγάπη προς τον Θεό και δεύτερη ισάξιά της η αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Η ενέργεια του νομικού εντάσσεται στη γενικότερη και από κοινού προσπάθεια των Φαρισαίων, των Ηρωδιανών, των Σαδδουκαίων, των αρχιερέων, των γραμματέων και των νομικών, «όπως παγιδεύσωσιν εν λόγω» τον Χριστό. Επιστρατεύτηκαν όλοι για να πιάσουν «αδιάβαστο» τον νομοδότη και νομοθέτη.
Ο Χριστός βέβαια, που γνωρίζει όλων τους διαλογισμούς, φανέρωνε τις πλεκτάνες τους. «Τί με πειράζετε, υποκριταί;» έλεγε. Τους αποκαλούσε ευθέως υποκριτές, επειδή κάτω από τα αθώα δήθεν ερωτήματα έκρυβαν πανουργία. Την πονηρή τους πρόθεση να τον παγιδεύσουν. Μέσα στην αλαζονεία της «σοφίας» τους, πιστεύοντας ότι κατέχουν σε βάθος τα πράγματα, προσπαθούσαν να τον υποβάλουν σε εξετάσεις. Έλπιζαν να τον «στριμώξουν» με τα παιδαριώδη τεχνάσματα της υπερτιμημένης τους λογικής και να τον αποδείξουν αναξιόπιστο στα μάτια του λαού. Μα ο Χριστός διέφευγε πανεύκολα τις παγίδες τους. Ο δημιουργός του νόμου μπορούσε ποτέ να είναι αδαής σε όσα ο ίδιος νομοθέτησε;
Εν συνεχεία ο Χριστός αντέστρεψε τα πράγματα. Πέρασε στην αντεπίθεση. Ώστε θεωρείστε σοφοί και έξυπνοι; Να σας ρωτήσω κι εγώ λοιπόν κάτι. Τί γνώμη έχετε για τον Μεσσία που περιμένετε, δηλαδή τον Χριστό; Τίνος θα είναι υιός (απόγονος); Του Δαυΐδ, απάντησαν εκείνοι. Τότε γιατί ο Δαυΐδ, μιλώντας με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τον αποκαλεί Κύριό του; Λέει ο Δαυΐδ σε έναν ψαλμό (109, 1): Είπε ο Κύριος (ο Θεός) στον Κύριό μου (τον Μεσσία-Χριστό), κάθισε στα δεξιά μου μέχρι να βάλω τους εχθρούς σου υποπόδιο στα πόδια σου. Συνεπώς, αν ο Δαυΐδ τον ονομάζει Κύριο, πώς γίνεται να είναι υιός του; (Άρα ο Χριστός δεν είναι μόνο υιός του Δαυΐδ, αλλά και του Θεού. Και ως Υιός του Θεού, είναι Κύριος του Δαυΐδ).
Από τους «σοφούς» ερμηνευτές του νόμου κανένας δεν μπόρεσε να απαντήσει ούτε λέξη στον Χριστό. Και μια και αποστομώθηκαν έτσι, δεν ξανατόλμησαν από εκείνη την ημέρα να τον ξαναρωτήσουν τίποτε. «Φάσκοντες (ισχυριζόμενοι ότι) είναι σοφοί εμωράνθησαν» (Ρωμ. 1, 22).
Αλλά το ίδιο γίνεται και σήμερα. «Όλος ο σύγχρονος πολιτισμός είναι στραμμένος εναντίον του Χριστού. Όλες οι μοντέρνες επιστήμες συναγωνίζονται ποια θα καταφέρει το ισχυρότερο χτύπημα στη διδαχή του Χριστού, …νομίζοντας ότι χωρίς τον Χριστό μπορούμε να κάνουμε τα πάντα» (αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).
Ξεχνούν ότι ο Χριστός παίζει τους «σοφούς» στα δάχτυλά του (Α΄ Κορ. 3, 19).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου