Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς φέρνει μπροστά σε μια παράδοξη κατάσταση: δέκα άνθρωποι, όλοι τους λεπροί, εξόριστοι από την κοινωνία λόγω της φρικτής ασθένειάς τους, πλησιάζουν τον Ιησού, όχι με τολμηρή απαίτηση, αλλά με φωνή ικεσίας: «Ιησού, επιστάτα, ελέησον ημάς». Στη φωνή αυτή δεν υπάρχει μόνο το αίτημα της θεραπείας. Υπάρχει και μια εσωτερική κραυγή για αποδοχή, για επιστροφή στην κανονικότητα της ζωής, την οποία τους στερούσε η λέπρα.
Ο Χριστός δεν τους θεραπεύει αμέσως. Τους δίνει μια οδηγία: να πάνε να παρουσιασθούν στους ιερείς, σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο, που όριζε ότι μόνον οι ιερείς μπορούσαν να επικυρώσουν τη θεραπεία της λέπρας. Εδώ διαπιστώνουμε κάτι σημαντικό: ο Χριστός σέβεται την παράδοση του λαού Του και δεν ενεργεί ενάντια στους θεσμούς, αλλά μέσα από αυτούς.
Το θαύμα δεν έγινε τη στιγμή που οι λεπροί ζήτησαν βοήθεια, αλλά κατά την πορεία τους προς τους ιερείς. Αυτό μας δείχνει ότι η θεραπεία έρχεται μέσα από την υπακοή και την πορεία πίστης. Οι λεπροί ξεκίνησαν να βαδίζουν, χωρίς να έχουν δει ακόμη το αποτέλεσμα της πίστης τους. Δεν είδαν πρώτα το θαύμα και μετά πίστεψαν. Πίστεψαν και ξεκίνησαν να περπατούν – και έτσι ήρθε η θεραπεία.
Από τους δέκα θεραπευμένους, μόνον ένας γύρισε πίσω για να ευχαριστήσει. Ο Χριστός το επισημαίνει με παράπονο: «Δεν καθαρίστηκαν και οι δέκα; Πού είναι οι υπόλοιποι εννέα;». Αυτή η λεπτομέρεια φανερώνει κάτι βαθύ: ότι η ευγνωμοσύνη δεν είναι δεδομένη. Η αχαριστία είναι συχνότατη, ακόμη και μπροστά σε προφανείς ευεργεσίες.
Οι εννέα πήραν αυτό που εκζητούσαν κι έφυγαν. Ίσως το θεώρησαν δικαίωμά τους, ίσως νόμισαν ότι δεν χρωστούσαν τίποτα στον Χριστό. Μόνον ο ένας –και μάλιστα ένας ξένος, Σαμαρείτης– επέστρεψε για να δοξάσει τον Θεό. Δεν ήταν μόνον η πράξη της επιστροφής που είχε σημασία, αλλά το πνεύμα με το οποίο γύρισε: ήρθε με ταπεινότητα και ευγνωμοσύνη.
Η ευγνωμοσύνη δεν είναι απλώς μια καλή συνήθεια, αλλά πηγή ζωής. Όταν ο άνθρωπος ζει ευχαριστώντας τον Θεό, η ψυχή του φωτίζεται, γεμίζει από χαρά και ειρήνη. Η αχαριστία, αντίθετα, οδηγεί σε μια ζωή στείρα, όπου όλα θεωρούνται δεδομένα και τίποτα δεν φέρνει αληθινή χαρά.
Η σημερινή περικοπή μάς καλεί να υιοθετήσουμε μια διαφορετική στάση ζωής: να αναγνωρίζουμε τα δώρα του Θεού και να Τον ευχαριστούμε. Να θυμόμαστε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο: ούτε η ζωή μας, ούτε η υγεία μας, ούτε οι σχέσεις μας. Όλα είναι δώρα, τα οποία οφείλουμε να δεχόμαστε με ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα.
Ας γίνουμε, λοιπόν, σαν τον έναν Σαμαρείτη που γύρισε πίσω. Ας μάθουμε να επιστρέφουμε στον Θεό με ευγνωμοσύνη, όχι μόνον όταν λαμβάνουμε κάτι μεγάλο, αλλά κάθε στιγμή που ζούμε. Έτσι, θα γίνουμε αληθινοί μαθητές του Χριστού, όχι μόνο θεραπευμένοι από τις πληγές μας, αλλά και πλημμυριζόμενοι από τη σωτήρια χάρη Του.
π. Π. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου