«Πανηγυρίσωμεν φιλέορτοι και συνευφρανθώμεν τω πνεύματι, εν τη αγία εορτή ευωχούμενοι σήμερον, θυγατρός του Βασιλέως και Μητρός του Θεού ημών».
Παναγιώτατε Οικουμενικέ Πατριάρχα και πατέρα ημών, είμαι βαθύτατα ευγνώμων και ευχαριστώ από καρδίας για την υψίστη τιμή προς το πρόσωπό μου, με την πρόσκληση να απευθύνω ενώπιόν Σας, τον πανηγυρικό λόγο της εορτής προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, την γλυκυτάτην μητέρα μας, η οποία ως νήπιο σήμερα εισοδεύει εις τα Άγια των Αγίων.
Επιτρέψτε μου να καταφύγω και να δανειστώ την προοιμιακή αναφορά του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στον λόγο του Εις τα Εισόδια της Θεοτόκου και να τονίσω ότι αυτή εκπροσωπεί και τον δικό μου πενιχρό λόγο. Ο αρχιεπίσκοπος της πόλης του αγίου Δημητρίου ευρισκόμενος ενώπιον του γεγονότος της εορτής και κατανοώντας το ύψιστο μυστήριο της εισόδου στο Ναό της Παναγίας μητέρας του Θεού, έλεγε ότι ομοιάζει με τον άνθρωπο που επιχειρεί να πιάσει τα άστρα απλώνοντας τα χέρια του για να φθάσει στα ύψη του ουρανού στο άπειρο του διαστήματος. Επικαλούμαι όμως τις πατρικές ευχές Σας και θα τολμήσω το κατά δύναμιν.
Χορεύουν σήμερα των παρθένων οι χοροί με ψαλμούς και ύμνους καθώς ακολουθούν την Παρθένο που εισοδεύει στα άδυτα του θυσιαστηρίου και συγκαλεί ολάκερη την κτίση σε μία ουράνια ευφροσύνη. Αυτή που θα γίνει η Μητέρα του Θεού παίρνει τη θέση της κιβωτού στη Σκηνή του Μαρτυρίου της Παλαιάς Διαθήκης που την αντικατέστησε ο περικαλλής Ναός του Σολομώντα. Εκεί ενθρονίζεται κάτω από τις πτέρυγες των Χερουβίμ και κυκλώνεται με τα πυρφόρα όμματα των Σεραφίμ. Το καταπέτασμα δεν μπορεί να αντισταθεί στην είσοδό της και παραμερίζει αποκαλύπτοντας τα άδηλα και τα κρύφια, τα Άγια των Αγίων. Η παρθένος, το «τριών ετών βρεφύλλιον» με στερεό βήμα ανοίγει το δρόμο για τις πνευματικές αναβάσεις, οι οποίες υπερβαίνουνουν τη φθορά της πεπτωκυίας ανθρώπινης φύσης. Οι προφητείες λαμβάνουν εκπλήρωση και τέλος στο πρόσωπό της. Η Παλαιά Διαθήκη μνηστεύεται την Καινή και η γη συναντιέται με τον ουρανό, καθώς η χάρις κατέρχεται και κατακλύζει την Παρθένο Μαρία, ως γεγονός μιάς άλλης Πεντηκοστής.
Η τριετίζουσα δάμαλις σήμερα εισέρχεται εις τα Άγια των Αγίων, στο εσώτερον του καταπετάσματος, εκεί όπου κανένας οφθαλμός δεν μπορούσε εύκολα να εισχωρήσει και να γίνει θεατής των απορρήτων ουρανίων μυστηρίων. Μόνος ο Αρχιερεύς άπαξ του ενιαυτού εισήρχετο για τις εξιλαστικές ευχές υπέρ των εαυτού αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων.
Δεν βρέθηκε σε όλο τον κόσμο ούτε μία άλλη κόρη τόσο άξια να εισέλθει εις τα Άγια των Αγίων για να γίνει Μητέρα Θεού. Η υμνολογία της εορτής υπομνηματίζει αυτή την είσοδο της Παναγίας στο ιερό και τονίζει ότι αυτή έγινε ακολουθώντας την θεία βουλή και συγκεκριμένα, «εις το ανατραφήναι εις τα Άγια των Αγίων». Εισήλθε εκεί η Παναγία για να τραφεί και σωματικά και πνευματικά. Να ανατραφεί, να παιδαγωγηθεί, να πληροφορηθεί, να ωριμάσει και να καλλιεργηθεί. Να φθάσει στο μέτρον της ηλικίας, όπως την θέλει αποκλειστικά ο ουράνιος Πατέρας για να σαρκωθεί ο Λόγος και Υιός της. Εκεί λοιπόν τρεφόταν μυστικά καθώς ο αρχάγγελος Γαβριήλ της μετέφερε τον άρτο, την αγγελική και θεία τροφή.
Να επαναλάβω εδώ τη θεολογική θέση του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου ότι ο κόσμος όλος δημιουργήθηκε για να γεννηθεί εν τέλει η τέλεια κόρη της ανθρωπότητας η Παρθένος Μαρία, η οποία ως όργανο της θείας οικονομίας θα έφερνε στα σπλάχνα της τον Θεάνθρωπο Χριστό. Αυτόν που έσωσε το ανθρώπινο γένος.
Η εορτή μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε και εμείς τη σχέση μας με την Εκκλησία, με την αγιότητα, με τον εκ Θεού τόκον εκ του οποίου δίνεται η δυνατότητα της Χριστοτοκίας και σε εμάς του ταπεινούς και αμαρτωλούς. Όπως η Παναγία γέννησε τον Θεάνθρωπο Χριστόν και εμείς καλούμαστε να αναγεννήσουμε τον κόσμο με τις θεοφιλείς και θεομίμητες πράξεις μας. Είναι ευκαιρία να αντιληφθούμε ότι η είσοδος αυτή της Παναγίας σημαίνει την επιστροφή του κόσμου προς τον Θεόν. Επί τέλους, σήμερα βλέπει ο κόσμος εκείνο το οποίο επί αιώνες επιθυμούσε να συντελεστεί. Βλέπει την Παναγία, που ήταν ακόμη σε βρεφικά σπάργανα, και να θηλάζει το μητρικό γάλα, τριών χρονών βρέφος να εγκαταλείπει γονείς, συγγενείς, συνομηλίκους και να παραδίνεται με όλην της την ψυχή και την καρδιά στον Θεό και ως άλλος Αβραάμ να αποχωρεί από την πατρώα γη και να εγκαθίσταται στην γη της επαγγελίας. Αποτάσσεται την ζεστή μητρική αγκάλη και τον πατρικό οίκο και «αγαλλομένω ποδί» τρέχει ως «διψώσα έλαφος» στις ολάνοιχτες αγκάλες του Θεού, παραμένοντας μέσα στον θείο Ναό δώδεκα ολοκλήρους χρόνους, μυούμενη δια του Αγίου Πνεύματος στο μυστήριο της θείας Οικονομίας.
Και να λοιπόν βλέπουμε την Θεοτόκο να καταφρονεί την κίνηση του νου προς τα αισθητά και τα πρόσκαιρα, και να ανάγεται ολοκληρωτικά στη μελέτη των μυστηρίων του Θεού, παραμένοντας μέσα εις τα Άγια των Αγίων για να βυθίσει τον νουν Της στην θεογνωσία. Με αυτή την ενδοεπιστροφή του νου την βλέπουμε να ανεβαίνει επάνω από όλα τα γήινα και να ζει στον παράδεισο της τρυφής, καθώς ήθελε Θεός να πραγματοποιηθεί αυτό με όλους τους ανθρώπους εάν αυτοί δεν παρασύρονταν στην πτώση. Τα Άγια των Αγίων γίνονται το εργαστήριο της πνευματικής προόδου προς την θεογνωσία και λαμβάνει η Θεοτόκος χάριν αντί χάριτος. Η ένωση την καθιστά άξια να γίνει κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος, ναός έμψυχος της Θεότητος, βασιλικός θάλαμος, που θα χωρέσει ως τέλεια Μητέρα τον Υιόν και Λόγον του Θεού.
Ας συμπορευθούμε με τις λαμπαδηφόρες παρθένες, πού ακολουθούν σήμερα την Παρθένον, και καθίστανται μάρτυρες της αναστροφής της ανθρώπινης φύσης από τη φθορά προς την αφθαρσία. Στο πρόσωπό τους αποτυπώνονται οι καθαρές ψυχές, όλης της Εκκλησίας από καταβολής κόσμου. Ο κυκλικός χορός που αυτές σχηματίζουν εκατέρωθεν της Παρθένου Μαρίας φανερώνει ότι και ο κόσμος όλος σήμερα εγκαταλείπει τη φυγόκεντρη ευθεία γραμμή που ακολούθησε ο άνθρωπος και απομακρύνθηκε από τον Θεόν μετά την πτώση, και επιστρέφει προς Αυτόν κάνοντας μία κυκλική κίνηση προς την οδό του παραδείσου. Ο ναός στον οποίο εισέρχονται οι χοροί των παρθένων, προμηνύει την επιστροφή όλου του κόσμου στον ουράνιο ναό όπου ο Χριστός ένθρονος δοξολογείται από τα τάγματα των αγγέλων και των δικαίων. Περίλαμπρη η επουράνια πολιτεία του Θεού αναμένει την επιστροφή όλου του κόσμου στη φυσική του κατάσταση, ώστε να γίνουν τα πάντα και εν πάσι Χριστός. Όπως προφητεύει ο θείος Δαβίδ «απενεχθήσονται αι παρθένοι», ήτοι όλοι οι δίκαιοι, «οπίσω αυτής εν αγαλλιάσει» εξαρχούσης της Θεοτόκου σε μία ένδοξη βασιλική πομπή για να προσκυνήσουν τον παμβασιλέα Χριστό. Πόσο υπερκόσμιο και θαυμαστό είναι, ένα τριετές νήπιο να γίνει ο ελκυστήρας όλου του κόσμου για να τον αποσπάσει από τη φθορά και την απώλεια;
Είναι εξαιρετικά εκφραστική η εικόνα που περιγράφει ο Μ. Βασίλειος. Οι κυνηγοί όταν θέλουν να πιάσουν πολλα περιστέρια συνηθίζουν το εξής: παίρνουν μία περιστέρα, την αλείφουν με μύρο και με άλλα αρώματα και έπειτα την αφήνουν να πετά στον κάμπο. Τα άλλα περιστέρια με το που αισθάνονται την ευωδία από μακριά, συναθροίζονται όλα κοντά σ’ εκείνη, και ο κυνηγός με ευκολία μπορεί να τα πιάσει.
Έτσι έκανε και ο κυνηγός των ψυχών Θεός. Άλειψε την Παρθένο Μαρία, την καλή όντως περιστερά και αμώμητο, με τα διάφορα αρώματα των ποικίλων αρετών, την χαρίτωσε με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και την απέδειξε αληθινά ένα κήπο αρωμάτων, καθώς και το Άσμα Ασμάτων την ονομάζει∙ «κήπος κεκλεισμένος, αδελφή μου, νύμφη» – και έπειτα την άφησε στην πεδιάδα του κόσμου τούτου. Αισθάνθηκαν την ευωδία των αρωμάτων Της οι ψυχές των ανθρώπων και εθαύμασαν πως η οσμή των ιματίων Της υπερβαίνει όλα του κόσμου τα αρώματα. Και ιδού ενώπιον των οφθαλμών μας στην Εικόνα της εορτής πως η Θεοτόκος, λευκοφορεμένη και απαστράπτουσα, ομοιάζει αληθινά με μία ολόλευκη περιστερά, οι δε άλλες παρθένες και αυτές λαμπροφορεμένες, την περικυκλώνουν και την ακολουθούν ως άλλες περιστερές.
Βλέποντας και εμείς σήμερα την Παρθένον να διασκελίζει τους αναβαθμούς του Ναού και να ανεβαίνει ακλόνητη από το πρώτο σκαλί της κλίμακας έως την κορυφή, μπορούμε να αντιληφθούμε σε βάθος το μήνυμα της εορτής. Καθώς η φύσις των ανθρώπων έπεσε αιχμάλωτη στη σύγχυση της αμαρτίας, με τη μεσιτεία και τη χάρη της Αειπαρθένου Μαρίας, σήμερα αφήνει τη Βαβυλώνα και επιστρέφει στην Ιερουσαλήμ. Καθώς ο αισθητός κόσμος παραμένει στην αυλή του Ναού, ο κυρίως ναός «ως τύπος του ουρανού και της νοητής κτίσεως» κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο υποδέχεται τις λαμπαδηφόρες παρθένες που ακολουθούν την Παρθένο και ανεβαίνουν ουρανοδρόμοι. Η τριετής Παναγία που τις οδηγεί εισοδεύει στο ενδότερο μέρος του ναού και ενθρονίζεται στον ανώτατο τόπο εκεί όπου κατοικεί ο Θεός.
Ας μιμηθούμε και εμείς τις παρθένες και ας ανάψουμε δύο λαμπάδες, την θεωρία των νοητών και των αισθητών πραγμάτων και ας τις κρατήσουμε με τα χέρια μας, δηλ. με πρακτικές αρετές. Ούτε την πράξη να έχουμε χωρίς το φως και τη λαμπάδα της θεωρίας, αλλά ούτε την θεωρία χωρίς την πράξη, σάν μίαν ψιλή φαντασία. Και έτσι ας συνακολουθήσουμε και εμείς την Παρθένον.
Παναγιώτατε πάτερ, καθώς η Παναγία εισέρχεται σήμερα στα Άγια των Αγίων, προτυπώνοντας το μυστήριο της σωτηρίας, ο νους και η καρδιά μας στρέφονται και προς την Υμετέρα Παναγιότητα, που με σοφία και πατρική αγάπη οδηγείτε την Ορθοδοξία στον δρόμο της ενότητας και της μαρτυρίας του Ευαγγελίου. Η παρουσία Σας ανάμεσά μας προσδίδει ιδιαίτερη πνευματική λαμπρότητα στη μεγάλη αυτή εορτή, διότι φέρετε μαζί Σας το κύρος και την ευλογία της Οικουμενικής Μητρός Εκκλησίας, αλλά και το φωτεινό παράδειγμα της ταπεινώσεως, της ειρήνης και της αδιάκοπης διακονίας προς τον λαό του Θεού.
Καθώς βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα τῆς Μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν, τῆς θείας Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος μας, όπως μας το ὑπενθύμησαν οι Καταβασίες των Χριστουγέννων, που ψάλλαμε στη σημερινή ακολουθία και έχοντας ὡς πρότυπο τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, που σήμερα εισοδεύει στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἂς συνεισοδεύσουμε πνευματικά μαζί της, με τη συμμετοχή μας στην ἁγιαστικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
Επιτρέψτε μου να μεταφέρω τὴν προτροπή τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου «ἂς ἀπεράσωμεν μαζὶ μὲ τὴν Παρθένον τὴν αὐλὴν τοῦ ναοῦ τοῦ παρόντος κόσμου, ἤγουν τὴν ἠθικὴν καὶ πρακτικὴν φιλοσοφίαν, κατὰ τὸν ἅγιον Μάξιμον τὸν ὁμολογητήν. Ἔπειτα ἂς ἔμβωμεν μέσα εἰς τὸν ναὸν, ἤγουν εἰς τὴν φυσικὴν θεωρίαν τῶν ὄντων καὶ ὕστερα, βοηθούμενοι ἀπὸ τὴν θείαν Χάριν καὶ ἀπὸ τὴν δραστικὴν μεσιτείαν τῆς Ἀειπαρθένου ἐνδυναμούμενοι, καιροῦ προϊόντος, θέλομεν εἰσέλθει καὶ μέσα εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἤγουν εἰς τὴν ὑπὲρ φύσιν θεωρίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος, Θεὸν ὁρῶντες ὅσον τὸ δυνατόν καὶ ὁρώμενοι καὶ τῆς μελλούσης Βασιλείας τῶν οὐρανῶν τοὺς ἀραββῶνας ἀπὸ ἐδῶ ἀκόμη λαμβάνοντες», Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν διὰ τῶν πρεσβειῶν τῆς εἰσοδευσάσης Ἀειπαρθένου καὶ ταῖς πατρικαῖς εὐχαῖς καὶ ἐνισχυτικαῖς εὐλογίαις τῆς ὑμετέρας θειοτάτης καὶ προσκυνητῆς Παναγιότητος. ΑΜΗΝ.
Για την επιστροφή αυτή η Παρθένος λαμβάνει μεγάλες δωρεές. Τρία ήταν τα μέρη του Ναού: 1)η αυλή, 2)ο καθ’ αυτό ναός και 3)τα Άγια των Αγίων. Η αυλή ήταν τύπος της γης και όλου του αισθητού κόσμου. Ο καθ’ αυτό ναός ήταν τύπος του ουρανού και της νοητής κτίσεως, κατά τον θεολόγο Γρηγόριο. Οι λαμπαδηφόροι παρθένες πέρασαν την αυλή και τον αισθητό τούτο κόσμο και μπήκαν στο ναό∙ δηλαδή ακολούθησαν την Παρθένο και ανέβηκαν στον ουρανό∙ η δε οδηγούσα αυτάς Παρθένος σε υψηλό και αγιώτατο τόπο υψώνεται.
Η σημερινή γιορτή στάθηκε μία επιστροφή του κόσμου προς τον Θεό, όπως αναφέραμε. Αυτό μπορεί ακόμα να αποδειχθεί και από τους αναβαθμούς, τα σκαλοπάτια, επάνω στους οποίους ανεβαίνει σήμερα η Παρθένος. Δεκαπέντε αναβαθμούς είχε ο Ναός, κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. Κατά τον αριθμό τούτων ο προφήτης Δαβίδ έγραψε δεκαπέντε ψαλμούς, τους οποίους ονόμασε Αναβαθμούς, γιατί σε κάθε σκαλοπάτι εψάλλετο ένας ψαλμός. Και τα δύο αυτά, και τα σκαλοπάτια και οι ψαλμοί είχαν τύπο της αναβάσεως και επιστροφής που έκανε ο Ισραηλιτικός λαός από τη Βαβυλώνα που ήταν εξόριστος, στην πατρίδα του την Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με τον Χρυσόστομο, τον Ευσέβιο, τον Γρηγόριο Νύσσης και όλων σχεδόν των Πατέρων∙ και το μεν πρώτο σκαλοπάτι και ο πρώτος ψαλμός των Αναβαθμών είναι τύπος της αιχμαλωσίας των Ιουδαίων στη Βαβυλώνα, γι’ αυτό και αρχίζει από τη θλίψη που είχαν εκεί, λέγοντας∙ «Προς Κύριον εν τω θλίβεσθαί με εκέκραξα», το δέκατο πέμπτο σκαλοπάτι και ο αντίστοιχος ψαλμός των Αναβαθμών, εικόνα έχει της επιστροφή τους στην Ιερουσαλήμ. Δια τούτο λέγει∙ «ιδού δη ευλογείτε τον Κύριον πάντες οι δούλοι Κυρίου, οι εστώτες εν οίκω Κυρίου», δηλαδή τω ευρισκομένω εις Ιερουσαλήμ.
Και ποιος είναι αυτός ο τόπος; Τα Άγια των Αγίων∙ τόπος, στον οποίο, κατοικεί ο άγιος Σαββαώθ. Τόπος, μέσα στον οποίο μόνο ο Αρχιερεύς και άπαξ του ενιαυτού μπορεί να εισέλθει, δια να ραντίσει με το αίμα και να εκφωνήσει το φοβερό εκείνο Όνομα του Θεού, το ακοινώνητο σε όλη την κτίση, το τετραγράμματο, Ιεωά, και τότε, ηχούντων με μεγάλη βοή των αρχιερατικών του κωδώνων, για να μην τύχει και ακουστεί τούτο από κανένα βέβηλο αυτί του λαού. Τόπος, μέσα στον οποίο δώδεκα χρόνια υπηρετείται η Παρθένος από τους Αγγέλους και χειροτονείται από τώρα η Βασίλισσα των Αγγέλων. Τόπος, κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο, που έφερε εικόνα υπερουρανίου εκείνου και φοβερού τόπου της απεριορίστου και ακαταλήπτου θεότητος, ο οποίος από την ανώτατη τάξη των Σεραφείμ, δια το υπερβάλλον της αστραπτούσης δόξης, σκεπάζεται και δοξάζεται.
Ας επιστρέψουμε και εμείς σήμερα αδελφοί μου από την αμαρτία στην αρετή, από τα πάθη στην απάθεια, από τον διάβολο στον Θεό και από το κακώς είναι στο καλώς είναι. Ας αφήσουμε την ευθεία κίνηση του νοός εις τα έξω του κόσμου πράγματα, στην οποία παρά φύσιν πέσαμε και από την οποία σε διάφορες πλάνες καταγκρεμιστήκαμε. Ας αγωνιστούμε να αποκτήσουμε την κίνηση του νοός δια μέσου της καρδιακής προσευχής και προσοχής, με την οποία κατά τον Γρηγόριο Παλαμά κάθε πλάνη αποδιώκεται.
Ας την ευχαριστήσουμε λέγοντες προς Αυτήν: «Ω αειπάρθενε και Θεοτόκε Μαρία, εσύ είσαι η αιτία της σωτηρίας μας. Βοήθησέ μας να κάνουμε το σώμα και την καρδιά μας άγια, με την αρετή και με την προς τον Θεό θεωρία και σύνεση.
*
Ο άγιος Νικόδημος αναφέρει πως ο Θεός είναι πανόμοιος με ένα αΐδιο κύκλο του οποίου το μεν κέντρο είναι πανταχού η δε περιφέρεια ουδαμού και τέτοια θέλησε να δημιουργήσει και τα ποιήματά Του∙ και ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης γράφει: «καθάπερ κέντρου σημείον εν μέσω κύκλου προς πασών των εν τω κύκλω περικειμένων ευθειών μετεχόμενον». Όλα τα κτίσματα άλογα και λογικά μοιάζουν με την περιφέρεια του κύκλου να κινούνται πάντοτε τριγύρω εις το ποιητικό τους κέντρο, τον Θεό, χωρίς ολότελα να αποχωρούν από Αυτόν. Τα νοερά τάγματα περικυκλώνουν τον θρόνο του Θεού∙ «οι θείοι νόες, κυκλικώς κινούμενοι, ενούνται ταις ανάρχοις και ατελευτήτοις ελλάμψεσι του καλού και αγαθού». (Διονύσιος Αρεοπαγίτης)
Η Παρθένος, παιδιόθεν, μέσα στον ιερό χώρο του Ναού του Σολομώντα, μέσα στα Άγια των Αγίων, τόσες ερωτικές φλόγες στην καρδιά Της έλαβε, και μη μπορώντας να τις έχει μόνη Της, τις μετέδωσε κατά σειρά και σε όλο το ανθρώπινο γένος Της. Τις μετέδωσε στους Προπάτορες και Πατριάρχες, στους Αποστόλους και Ιεράρχες, σε Μάρτυρες και Οσίους και τους έκανε τόσο πολύ να αισθανθούν τον θεϊκό έρωτα ώστε να φωνάζουν με την Νύμφη στο Άσμα Ασμάτων∙ «ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν». Συνακολουθούν την Θεοτόκο γιατί βλέπουν στην Παρθένο μια υπερβολή χαρισμάτων και φωνάζουν ασματικώς προς Αυτήν∙ «αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν σοι».
Εν τη λαμπροφόρω ταύτη ημέρα των Εισοδίων της Κυρίας Θεοτόκου, κατά την οποία πανηγυρίζει σύμπασα η Εκκλησία, αξιωνόμαστε να υποδεχθούμε την Υμετέρα Παναγιότητα εν τω ιερώ τούτω ναώ με αισθήματα βαθυτάτου σεβασμού και υιικής ευγνωμοσύνης.
Παναγιώτατε,
Σας καλωσορίζουμε, λοιπόν, με χαρά και ευγνωμοσύνη, παρακαλώντας τον Κύριο και την Υπεραγία Θεοτόκο να ενισχύουν το θεοφιλές έργο Σας και να χαρίζουν υγεία, δύναμη και μακροημέρευση στην πατριαρχική Σας διακονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου