e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Ολίγα για το έργο του Ιωσήφ Βιβιλάκη "Το κήρυγμα ως performance. Εκκλησιαστική ρητορική και θεατρική τέχνη μετά το Βυζάντιο"

Επιμέλεια παρουσίασης: π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Είχαμε την τιμή να λάβουμε από τον φίλο Ιωσήφ Βιβιλάκη, Καθηγητή στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, μάλιστα δε με θερμότατη αφιέρωση, το νέο εκδοτικό τόλμημά του. Πρόκειται για το έργο του "Το κήρυγμα ως performance. Εκκλησιαστική ρητορική και θεατρική τέχνη μετά το Βυζάντιο", που κυκλοφορήθηκε φέτος (2013) από τις εκδόσεις Αρμός, με 520 σελίδες και με φωτογραφικό ένθετο 32 σελίδων. 

Ο Βιβιλάκης μάς έχει συνηθίσει στα δύσκολα. Η δε υπόθεση του κηρύγματος έκπαλαι μέχρι και σήμερα αποτελεί μια "δύσκολη" υπόθεση, πονετική έως τραγική θα λέγαμε... Για να λάβετε μια πρώτη γνώση τού εγχειρήματος Βιβιλάκη, αναφέρουμε ότι, πλην της Εισαγωγής, με τίτλο Το κήρυγμα στον χριστιανικό κόσμο (σελ. 35), ο τόμος σπονδυλώνεται από τρία μεγάλα κεφάλαια: Α'  Το δραματικό κήρυγμα (σελ. 101), Β΄ Η παραστατικότητα του κηρύγματος (σελ. 187) και Γ΄ Το κηρυγματικό δράμα (σελ. 311). 

Από το εξώφυλλο τού ανά χείρας έργου, πληροφορούμαστε ότι Το βιβλίο για το κήρυγμα ως performance μάς επιστρέφει σε καιρούς όπου ο εκκλησιαστικός λόγος των Πατέρων πρόσφερε από τον άμβωνα μιαν έντονη δραματική εμπειρία. Κατά έναν παράξενο τρόπο η θεατρομάχος Εκκλησία, από το Βυζάντιο έως τη νεώτερη εποχή, διατήρησε ένα ιδιαίτερο κανάλι για την υποκριτική και τη μίμηση των ανθρωπίνων παθών και καταστάσεων, με σκοπό να προσφέρει νοήματα, σκέψεις, υποσχέσεις και ελπίδες, να ανοίξει ένα παράθυρο θέας προς τα ουράνια.

Η βασική πρόθεση του συγγραφέα είναι να αναδείξει τον θεατρικό χαρακτήρα του κηρύγματος και να διευρύνει τον προβληματισμό γύρω από την παραστασιακή διάσταση που έχει, τεκμηριώνοντας ότι η γλώσσα και η σωματική κίνηση στην παρουσίασή του ήταν πάντοτε σε στενό σύνδεσμο και συναποτελούσαν ένα ενιαίο σύστημα που είχε την πρόθεση να απευθυνθεί κατευθείαν στην καρδιά και το νου του ακροατή / θεατή  /αναγνώστη. Η εργασία επιχειρεί να καλύψει ένα βιβλιογραφικό κενό, ενώ αναδεικνύει νέες περιοχές έρευνας τόσο στις σπουδές της ομιλητικής όσο και στην ανάλυση του θεατρικού φαινομένου σε μία ορθόδοξη προνεωτερική κοινωνία που δεν είχε επίσημο θέατρο δυτικοευρωπαϊκού τύπου.

Το νέο βιβλίο του Ιωσήφ Βιβιλάκη Το κήρυγμα ως preformance απευθύνεται σε θεολόγους και κληρικούς, αφηγητές και, γενικότερα, επαγγελματίες του θεάτρου, θεατρολόγους, ιστορικούς και μελετητές του πολιτισμού. Στις σελίδες και στην εικονογράφηση οι ηθοποιοί μπορούν να ανακαλύψουν μέσα στο κήρυγμα το αλφαβητάρι της υποκριτικής τέχνης, ενώ όσοι ασχολούνται με τις θεατρικές σπουδές θα εντοπίσουν ένα νέο πεδίο μελέτης και έρευνας.

Αξίζει και να αποκτηθεί και να μελετηθεί, ιδιαίτερα από τους σημερινούς επιφορτισμένους κληρικούς για την άσκηση του κηρύγματος του θείου λόγου, δεδομένου ότι συχνά-πυκνά διαπιστώνουμε ότι το άθλημα του κηρύσσειν επ' εκκλησίας προαπαιτεί εντέλει μιαν ιδιαίτερη γνώση των σύγχρονων πραγμάτων του περιρρέοντος κόσμου, αλλά εν πρώτοις επίγνωση της ορθόδοξης προσωπικής και συλλογικής αυτοσυνειδησίας μας! Ιωσήφ, εύγε! Καλή συνέχεια!

"Ευχαίς Βαρθολομαίου"


Μετά χαράς λάβαμε από τον πολυσέβαστο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο ευχαριστήριο για τις ταπεινές ευχές, τις οποίες απευθύναμε στην Παναγιότητά του, με την ευκαιρία της ονομαστικής εορτής του, την 11η Ιουνίου 2013. 

Το σημαντικό είναι ότι στην ληφθείσα πατριαρχική κάρτα, υπάρχει χειρόγραφη μια φράση του Πατριάρχου, που αφορά στο ποίημα που γράψαμε και δημοσιεύσαμε εκείνη την εορταστική  μέρα, εδώ στο Νυχθημερόν, με τίτλο "Το Δίκιο", ως κανίσκι για τα ονομαστήριά του και μιλά για τους νεκρούς της Πόλης και των άλλων ιερών τόπων της Ρωμηοσύνης (π.χ. Ίμβρο, Καππαδοκία), οι οποίοι -τρόπον τινά- ζωοποιούνται "ευχαίς Βαρθολομαίου"Το ποίημα κλείνει με την αναστάσιμη μορφή του γέροντα Αστερίου, ταπεινού ιερέα της Ίμβρου, πλάι στον οποίον ο μικρός Δημήτριος Αρχοντώνης διακόνησε ως ιερόπαις, προτού αρχίσει την πορεία προς την πατριαρχική περιωπή. Ο ίδιος ο Πατριάρχης έχει μιλήσει παλαιότερα περί αυτού ως εξής: «... έπαιρνε το δισάκι με τα άμφια στον ώμο του ο πατήρ Αστέριος και εγώ σιγά σιγά ανεβαίναμε αυτές τις πέτρες και γινόταν η λειτουργία, αλλά αποζημιώνεται κανείς εκεί, όταν θα ανεβεί, για τον κόπο του, διότι η θέα είναι απερίγραπτος. Από την κορυφή της Αρασιάς βλέπει κανείς όλα τα χωριά της Ίμβρου, όλα τα χωριά. Ο πατήρ Αστέριος, όπως είπα, ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και περιορισμένων μορφωτικών προσόντων, και όταν τον ρωτούσαν "πώς ανεβαίνεις στην Αρασιά, δεν κουράζεσαι, πάτερ Αστέριε;", ήθελε να πει ότι ανεβαίνει άνετα και έλεγε ότι ανεβαίνει "ανέπαφα" -αιωνία του η μνήμη. Πάντοτε τον μνημονεύω...».

Ξαναδιαβάστε το ημέτερο ποίημα, μ' ένα κλικ εδώ.

Ως αποδεικνύεται, ο Πατριάρχης έσκυψε πάνω από τους στίχους μας αυτούς και τώρα μάς γράφει: "Θερμάς ευχαριστίας και δια το ωραίον ποίημα. Μας συγκινείτε!"
π. Π. Κ.