e-περιοδικό της Ενορίας Μπανάτου εν Ζακύνθω. Ιδιοκτήτης: Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου Παναγιώτης Καποδίστριας (pakapodistrias@gmail.com), υπεύθυνος Γραφείου Τύπου Ι. Μητροπόλεως Ζακύνθου. Οι δημοσιογράφοι δύνανται να αντλούν στοιχεία, αφορώντα σε εκκλησιαστικά δρώμενα της Ζακύνθου, με αναφορά του συνδέσμου των αναδημοσιευόμενων. Η πνευματική ιδιοκτησία προστατεύεται από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Τα νεότερα στα θεματικά ένθετα

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019

"Μη κλαίε". Μήνυμα προς την πάσχουσα και οδυρομένη ανθρωπότητα

ΟΜΙΛΙΑ  ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ 
της Κυριακής Γ΄ Λουκά 
6 Οκτωβρίου 2019
(Λουκ. ζ΄ 11-16)

Γράφει ο π. Αναστάσιος Στεργιώτης 


«Μη κλαίε», είπε ο Ιησούς στη χαροκαμένη μητέρα της περικοπής. Αλλά, θα αναρωτηθεί κανείς πώς είναι δυνατόν να συμβεί ποτέ αυτό; Η μεγαλύτερη δοκιμασία και δυστυχία για τον γονιό στην ανθρώπινη ζωή δεν είναι άλλη από την απώλεια του αγαπημένου παιδιού του. Πόσο μάλλον, όταν το παιδί αυτό είναι το μοναδικό στήριγμά του, όπως ακριβώς συνέβαινε με τη χήρα της Ναΐν. 
     Η ζωή την είχε κτυπήσει σκληρά και επανειλημμένα. Έχασε στην αρχή τον σύζυγό της, ο οποίος ήταν το στήριγμά της (σε μια εποχή μάλιστα, κατά την οποία η γυναίκα βρισκόταν σε αδύναμη και μειονεκτική κοινωνική θέση). Σίγουρα και τότε θα θρήνησε σφοδρά και η απελπισία θα κατέκλυσε την ψυχή της. Όμως, της έμενε μια ύστατη και μέγιστη παρηγοριά: το μονάκριβο παιδί της. Όμως, ο θάνατος τής το άρπαξε κι αυτό, χωρίς καλά- καλά  να προλάβει να ζήσει, βυθίζοντάς την σε έναν ωκεανό δυστυχίας και απελπισίας. Παρά ταύτα, ο Χριστός τής είπε να μην κλαίει.
     Οι περισσότεροι εξ όσων ακολουθούσαν την κηδεία, κρίνοντας, σίγουρα, ορθολογιστικά θα παραξενεύτηκαν με τα λόγια του Κύριου, και θα τα θεώρησαν παράλογα και κοροϊδευτικά. Όμως ο Κύριος τίποτα δεν έλεγε τυχαία. Γνώριζε την απέραντη θλίψη της μητέρας και μέσα Του –ως τέλειος άνθρωπος- συνέπασχε με τον πόνο της. 
     Το «μη κλαίε» το απηύθυνε τόσο σ’ αυτήν όσο και σε όλη γενικά την πάσχουσα και οδυρομένη ανθρωπότητα. Η φράση αυτή κομίζει βαθύ μήνυμα Ελπίδας και Ανάστασης. Η λύπη βέβαια είναι κάτι φυσικό και ο Κύριος το κατανοεί αυτό. Ο ίδιος, άλλωστε, δάκρυσε για τον θάνατο του αγαπημένου φίλου Του, Λαζάρου. Όμως, λύπη δεν σημαίνει απελπισία και απόγνωση. Διότι ο πιστός χριστιανός οφείλει να γνωρίζει ότι το τέλος της επίγειας ζωής ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο και συνιστά αφετηρία μιας άλλης αιώνιας ζωής στη βασιλεία των ουρανών. Εκεί δεν θα υπάρχουν οι γήινες ματαιότητες και θλίψεις, ο δε άνθρωπος θα μεταβεί από τα κατώτερα και γήινα, στα ανώτερα και ουράνια.
     Η ζωή -αργά ή γρήγορα- θα τελείωνε ξανά για τον γιο της χήρας, καίτοι αναστήθηκε θαυματουργικά από τον Κύριο, κάνοντας όλους να θαυμάσουν το μεγαλείο και την παντοδυναμία του Θεού, κάποτε θα πέθαινε οριστικά και δεν θα εξαιρούνταν από τη κοινή ανθρώπινη μοίρα. Ας φροντίσουμε, λοιπόν, όλοι να αξιοποιήσουμε σωστά τον επίγειο βίο μας, ώστε να τύχουμε της ουράνιας μακαριότητας. Γένοιτο!

Δεν υπάρχουν σχόλια: