Θα είναι λάθος το ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας της Θεολογικής Σχολής Βοστώνης

Ανάλυση του Θεοδώρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυξ, 6.7.2020

     

Θα ήθελα να ξεκινήσω τη σημερινή ανάλυση ζητώντας εκ προοιμίου την κατανόηση των φίλων αναγνωστών και αναγνωστριών μας γιατί επανέρχομαι για πολλοστή φορά στο θέμα της Θεολογικής Σχολής Βοστώνης. Ο λόγος τούτη τη φορά είναι το γεγονός πως η κακομοιριά δεν έχει δυστυχώς εκλείψει από αυτό το τόσο ζωτικής σημασίας και σπουδαιότητας εκκλησιαστικό και ακαδημαϊκό μας ίδρυμα, το οποίο δεκαετίες τώρα πάσχει και βασανίζει και την Εκκλησία και την Ομογένεια.

Να διευκρινίσω από την αρχή κιόλας πως οι επισημάνσεις που θα ακολουθήσουν σε τούτο το γράψιμο δεν αφορούν τον νέο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, ούτε τον νέο πρόεδρο της Σχολής Γεώργιο Καντώνη, καθότι αμφότεροι είναι καινούργιοι στα πράγματα του ενταύθα εκκλησιαστικού μας βίου, έχουν πέσει μέσα στα λασπόνερα, τα οποία είναι και απύθμενα και βορβώδη και προσπαθούν να κολυμπήσουν οι ίδιοι και να διασώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί.

Βέβαια, για να σταματήσει ο βούρκος να αναδύει δυσωδία οφείλει να καθαρισθεί όσον τάχιστα από όλη την κόπρο και τους κοπρώνες, αλλιώς θα γίνει μία απλή επικάλυψη με αρωματικές ουσίες περιορισμένης εμβέλειας και χρονικής διάρκειας. Με άλλα λόγια χρειάζεται απαλλαγή και αλλαγή προσώπων. Με παλιά και φθαρμένα υλικά καινούργια οικοδομήματα δεν χτίζονται. Να το πω και λίγο πιο Θεολογικά πως οι θεσμοί πορεύονται μέσα στο χρόνο και την ιστορία με τα βήματα προσώπων. Τα πρόσωπα, αν προτιμάτε, υποστασιάζουν του θεσμούς. Και φυσικά όταν τα πρόσωπα χωλαίνουν, κατ’ ακολουθία θα χωλαίνουν και οι θεσμοί.

Κι εδώ είναι που μπαίνει ο ηγετικός ρόλος και οι ικανότητες σε όσους έχουν ανατεθεί θεσμικές διοικητικές θέσεις, να μπορούν όχι απλώς να διαχειρίζονται τις τελματωμένες ενίοτε και επικίνδυνες καταστάσεις, όπως είναι η περίπτωση της Σχολής που λίγο έλλειψε να χάσει την ακαδημαϊκή της αναγνώριση και υπόσταση, κι ακόμα δεν έχει διαφύγει ολοσχερώς από τον κίνδυνο, αλλά να τολμούν να βλέπουν πιο μπροστά, δηλαδή πέρα από το θάνατο τη βεβαιότητα της ζωής. Φυσικά δεν μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους όσο δυναμικοί και ικανοί κι αν είναι, αλλά χρειάζεται να προβούν σε επιλογές άμεσων ικανών, εργατικών και νέων συνεργατών, οι οποίοι όμως να ξέρουν τη ζωή, τη νοοτροπία, την κουλτούρα, την αντιληπτική, το συνειδός, αν θέλετε, της εδώ Εκκλησίας, Ομογένειας και Σχολής. Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε με αυτά, δεν χρειάζονται περισσότερα.

Αλλωστε εδώ έχει δημιουργηθεί μία καινούργια κουλτούρα εναρμονισμένη με τα πολιτιστικά, κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά δεδομένα της χώρας ημών ταύτης. Κι αυτή η νέα εκκλησιαστική και ομογενειακή κουλτούρα, την οποία βιώνουμε όλοι μας και φυσικά και οι νέες γενιές διαχέεται όχι από μία ανερμάτιστη παρελθοντολογία, αλλά από ένα ελπιστικό βλέμμα στο σήμερα και πιο πολύ στο αύριο δίχως τούτο να σημαίνει ότι υπάρχει απεμπόληση του χτες ως θεμελίου και θεμελίωσης.

Λίγο πιο απλά, δύσκολα σήμερα γίνεται κατανοητή η επίκληση κανόνων,  κανονισμών και συνηθειών με τους οποίους μας χωρίζουν 15 ή και 17 αιώνες. Αν αποκτήσουμε «νουν Χριστού» θα κατανοήσουμε πόσο σύγχρονος ήταν και πόσο απορριπτικός υπήρξε στους «κανονολόγους» και στο ιερατείο της εποχής εκείνης τους εκπροσώπους του οποίου στόλισε με εκείνα τα φοβερά «ουαί».

Βέβαια κατανοητό ότι μας βρήκε κι αυτό το κάκιωμα, ο κορωνοϊός, και σίγουρα επιδείνωσε την κατάσταση των ζώπυρων προβλημάτων του εκκλησιαστικού μας βίου και εν προκειμένω της Σχολής. Αλλά και πάλι καλά θα έλεγα με τα όσα επιτεύχθηκαν αυτούς τους παρελθόντες μήνες, τουλάχιστον επί αρχιεπισκοπικού επιπέδου. Και μόνο η διάσωση -διότι περί διάσωσης πρόκειται- του γιαπιού του ναού του Αγίου Νικολάου, της εξεύρεσης των χρημάτων για την αποπεράτωσή του είναι μεγάλο επίτευγμα διότι θα διασώσει το γόητρο τής εδώ Εκκλησίας και Ομογένειάς μας, αλλά και του Ελληνισμού σε παγκόσμια κλίμακα.

Επί του θέματος της Σχολής: Ο πρόεδρός της, ο Γεώργιος Καντώνης, ανέφερε κατά την τηλεδιάσκεψη της συνεδρίασης του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου ότι η Σχολή εξακολουθεί να είναι σε καθεστώς δοκιμαστικής επιτήρησης (probation) από τις Ακαδημαϊκές Αρχές και θα είναι για ένα ακόμα έτος καθότι είχε τεθεί σε διετή δοκιμαστική επιτήρηση. Εγινε λόγος για σχεδιασμό πώλησης μέρους της ακίνητης περιουσίας της Σχολής και συγκεκριμένα της οικοπεδικής έκτασης μετά της οικίας, γνωστή ως Barletta Property, που αγοράσθηκε επί προεδρίας του π. Νικολάου Τριανταφύλλου προς $6,4 εκατομμύρια δολάρια, ενώ σήμερα η αξία της ανέρχεται στα $9 εκατομμύρια δολάρια. Αντέδρασε ο Μητροπολίτης Αγίου Φραγκίσκου Γεράσιμος λέγοντας πως έχει αφιερώσει πολλά χρόνια στην υπηρεσία της Σχολής, έχομε περάσει δύσκολες χρονικές περιόδους και δεν θα ήθελε να δει την περιουσία της να πωλείται.

Παρενέβη ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος λέγοντας πως τώρα που το θέμα του Αγίου Νικολάου προχωρεί και όλα εξελίσσονται καλώς και θα αποπερατωθεί του χρόνου, γιατί να μην προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε επιπλέον χρήματα για να μην πουλήσουμε ακίνητη περιουσία της Σχολής.

Νομίζω ότι οφείλουμε να συμφωνήσουμε με αμφοτέρους τον Γεράσιμο και τον Ελπιδοφόρο. Δυστυχώς βρισκόμαστε ξανά στην ίδια τραγελαφική θέση για ξεπούλημα ακίνητης περιουσίας της Σχολής. Απόπειρες είχαν γίνει επί αειμνήστου Ιακώβου και κάθε φορά που απεκάλυπτε ο «Εθνικός Κήρυκας» τα εν κρυπτώ τεκταινόμενα, έδινε ο Ιάκωβος εντολή στους κολαούζους του και ανέκρουαν όπισθεν ολοταχώς. Τα ίδια και επί Δημητρίου. Αυτός πια έδωσε τη χαριστική βολή στη Σχολή.

Εν προκειμένω είναι παρήγορο που ο Μητροπολίτης Αγίου Φραγκίσκου Γεράσιμος, αλλά και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος τάχθηκαν κατά της προοπτικής του ξεπουλήματος. Βέβαια ο φιλότιμος ομογενειακός μας λαός, και κάποιοι φιλότιμοι και πιστοί έχοντες ομογενείς θα κληθούν να αναπληρώσουν τα ελλείποντα. Το ερώτημα είναι μέχρι πότε και πόσες φορές θα συνεχισθεί αυτό το βιολί;