«Παρθενικὴ πανήγυρις σήμερον ἀδελφοί, ...συνεκάλεσε γάρ ἡμᾶς ἡ ἁγία Θεοτόκος, ...τὸ ἐργαστήριον τῶν δύο φύσεων, ...ἡ παστάς, ἐν ᾗ ὁ Λόγος ἐνυμφεύσατο τὴν σάρκα...».
Ὅλος αὐτός ὁ Παράδεισος τῆς θείας Λειτουργίας καὶ τοῦ ναοῦ τούτου, ὅλη ἡ καινὴ κτίσις ὀφείλεται στὴν Κυρία Θεοτόκο. Καὶ ὅποιος δὲν ὁμολογεῖ τὴν Παναγία, Παρθένο Θεότοκο, «χωρὶς ἐστὶ τῆς Θεότητος». Αὐτὸ τὸ ὄνομα τῆς Θεοτόκου ὅλον συνιστᾶ τὸ μυστήριον τῆς θείας οἰκονομίας.
Καὶ πρὸ ἡμερῶν κάποιος νέος μοναχὸς ρώτησε ἕνα γέροντα ὀγδόντα ἐτῶν, πού ζῆ χρόνια στὸ Ὄρος: «Γέροντα, τί κατάλαβες τόσα χρόνια πού ζῆς ἐδῶ; Τί πρέπει νὰ προσέξη ὁ μοναχός, γιὰ νὰ σωθῇ;» Ἡ ἀπάντησις τοῦ ἀγράματου καὶ σοφοῦ γέροντα ἦταν σύντομη καὶ σαφής: «Νὰ πιστεύῃς ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεάνθρωπος καὶ ἡ Παναγία Μητέρα Του Θεοτόκος καὶ Παρθένος».
